บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ความสุขของคุณยายเกมเมอร์   ณประเทศจีน ได้มีนักข่าวจากนิตยสารเกมออนไลน์คนหนึ่ง ได้ขอเข้าพบกับคุณยายวัน 80 ปี   เพื่อที่จะขอสัมภาษณ์ เกี่ยวกับชีวิตการเป็นนักเล่นเกม ในวัยชราของคุณยาย     เมื่อเริ่มการสัมภาษณ์ คุณยายพูดออกมาทันทีเลยว่า ถ้ารู้ว่าเกมมันสนุกแบบนี้ ยายเล่นเกมมาตั้งแต่สาว ๆ แล้วล่ะ ไม่รอจนแก่ขนาดนี้เหรอก     นักข่าวฟังไปก็มีความสุขไป พรางถามต่อไปว่า เกมที่คุณยายชอบเล่นที่สุดคือเกมอะไรครับ คุณยายบอกว่า ยายชอบเล่นเกม VR ที่สุด มันสุดยอดมาก ราวกับว่า ยายได้หลุดเข้าไปอยู่ในโลกแห่งเกมจริง ๆ เลยก็ไม่ปาน     นักข่าวพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนบอกว่า   คุณยายช่างทันสมัยจริง ๆ     หลังจากนั้น คุณยายก็ได้เล่าประสบการณ์   การเล่นเกมของคุณยาย ให้นักข่าวฟังอยู่นานสองนาน     และหลังจากการสัมภาษณ์ได้จบลง   ก่อนที่นักข่าวจะขอตัวกลับ นักข่าวก็ได้สังเกตเห็น   รูปถ่ายที่ติดอยู่ตรงผนังบ้าน ของคุณยาย   นักข่าวจึงถามว่า รูปนี้ คุณยายถ่ายที่ไหนครับ     คุณยายบอกว่า รูปนี้ยายถ่ายตอนที่ยายสาว ๆ  แล้วคนที่ถ่ายรูปนี้ให้ยาย ก็คือสามีของยาย เราพบรักกันที่นั่น   แต่มันเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้วล่ะ     ด้วยความสนใ

  นิทานดอกไม้ ในแจกัน   กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีดอกหญ้าต้นหนึ่งได้เกิดขึ้นมาในสวนดอกไม้ ดอกหญ้าตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ของเธอเป็นอย่างมาก เธอสนุกไปกับการเห็นวิวทิวทัศน์ อันกว้างไกล สายลมที่สดชื่น และแสงแดดที่อบอุ่น     ดอกหญ้ารู้สึกมีความสุขกับชีวิตของตัวเองในทุก ๆ วัน จนกระทั่งวันหนึ่ง ได้มีมนุษย์เดินเข้ามาในสวนดอกไม้ พวกเขานั้นได้ทำการเด็ดดอกไม้ที่แสนสวยงาม ไปใส่ไว้ในแจกันดอกไม้ ก่อนที่จะนำเอากลับไปที่บ้าน เพื่อไปตั้งที่ริมหน้าต่าง     ดอกหญ้านั้น ได้คอยสังเกตดูดอกไม้ในแจกันในทุกวันแล้วเธอก็ได้พบว่า ในแต่ละวันนั้น จะมีคนมากมาย เดินเข้ามาเพื่อชื่นชมในความงดงามของดอกไม้ในแจกันอยู่เสมอ     ดอกไม้จึงพูดขึ้นมาว่า ถ้าฉันเข้าไปอยู่ในแจกันนั้นบ้าง ก็คงจะมีคนชื่นชม และชื่นชอบฉันมากมายเหมือนกันสินะ     เมื่อดอกไม้รุ่นพี่ที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินดังนั้น จึงหันมาพูดกับดอกหญ้าว่า อย่างเธอน่ะ ไม่มีวันได้ไปอยู่ในแจกันเหรอกนะ     ดอกหญ้าสงสัย จึงถามว่า ทำไมหนูถึงไปอยู่ในแจกันบ้างไม่ได้ล่ะ     ดอกไม้รุ่นพี่จึงบอกว่า เพราะว่าเธอเกิดมาเป็นแค่ดอกหญ้ายังไงล่ะ เธอไม่ได้เกิดมางดงามเหมือ

    คุณยายท่านหนึ่ง กำลังเดินออกมา ณ โต๊ะแถลงข่าว เพื่อที่จะประกาศลาวงการ ออกจากอาชีพนักชิมอาหาร   คุณยายบอกว่า ตอนนี้ฉันแก่มากแล้ว ประสาท สัมผัสในการรับรสชาติก็เริ่มเสื่อมถอย ฉันจึงคิดว่า คงถึงเวลาแล้ว ที่ฉันจะจบบทบาทนักชิมที่ทำมากว่า 50 ปี   นักข่าวจึงยกมือถามคุณยายในทันที คุณยายครับ จริงรึเปล่าครับ ที่เค้าบอกว่า คุณยายได้ชิมอาหารกับเชฟ 5 ดาว ทุกคนบนโลกมาหมดแล้ว   คุณยายยิ้มเบา ๆ ก่อนจะตอบว่า มันคือความภูมิใจเล็ก ๆ ของยายเลยก็ว่าได้ ที่ได้กินอาหารของเชฟเหล่านั้น และใช่ ยายกินมาหมดแล้วจริง ๆ   เมื่อนักข่าวได้ฟังดังนั้น จึงอึ้งกันไปตาม ๆ กัน แต่แล้วนักข่าวหนุ่มคนหนึ่ง ก็ยกมือถามกับคุณยายว่า   คุณยายครับ ถ้าอย่างนั้น บอกได้รึเปล่าครับว่า อาหารที่ทานมาทั้งชีวิต อาหารอะไร ของเชฟคนไหน อร่อยที่สุด   เมื่อสิ้นเสียงคำถาม ผู้จัดการส่วนตัวของคุณยาย ก็เข้ามาห้ามทันที เพราะคำถามนี้ คือคำถามต้องห้าม ห้ามตอบโดยเด็ดขาด   เพราะคุณยายคือนักชิมที่โด่งดังมาก หากคุณยายตอบชื่อใครออกไป จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ในทันที   แต่คุณยายก็บอกกับผู้จัดการว่า ไม่เป็นไรเหรอกจ๊ะ คำตอบของฉันไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน   ทันใดนั้

นิทาน " ขอทานกับเทวดา " ณเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ได้มีขอทานคนหนึ่ง อาศัยอยู่ที่นั่น ขอทานคนนี้มีความขยันขันแข็งเป็นอย่างมาก เขามักจะรีบตื่นเช้า และออกเดินทาง เพื่อขอทานไปทั่ว     แต่ถึงอย่างนั้นช่วงหลัง ๆ ก็ดูเหมือนว่า เขาจะได้เงินน้อยลง กว่าที่ควรจะมาก ๆ  ที่เป็นแบบนั้นไม่ใช่เพราะว่า   คนบริจาคเงินให้ขอทานน้อยลง แต่เป็นเพราะว่าจำนวนขอทานในเมืองใหญ่นั้น เพิ่มมากขึ้นต่างหาก     แต่ถึงอย่างนั้นขอทานคนนี้ก็ไม่ย่อท้อ เขายังคงขยันขันแข็งในการขอทานต่อไป จนกระทั่งวันหนึ่ง เทวดาองค์หนึ่ง ได้แปลงกายเป็นมนุษย์นักธุรกิจ เพื่อลงมาบนโลกมนุษย์   เทวดาเดินไปหาขอทาน แล้วกล่าวกับเขาว่า ข้านั้นได้สังเกตเห็นเจ้ามานานแล้ว ทั้ง ๆ ที่เจ้ายากจนขนาดนี้ แต่เจ้าก็ไม่เคยทำสิ่งชั่วร้าย ไม่เคยคิดจะลักเล็กขโมยน้อย หรือปล้นชิงแต่อย่างใด มิหนำซ้ำ เจ้ายังเป็นคนที่ขยันขันแข็ง ในการทำงานอีกด้วย   เอางี้ละกัน เพื่อเห็นแก่ความดีของเจ้า ข้าจะให้เงินเจ้าสัก 1 หมื่น บาทก็แล้วกัน     เมื่อขอทานได้ยินเช่นนั้น จึงดีอกดีใจยกใหญ่ แต่ก่อนที่เทวดาจะส่งเงินให้ ก็ได้ถามคำถามขอทานมา 1 ข้อ   ข้าขอถามเจ้าสักนิดนึงได

  ณป้ายรถเมล์ แห่งหนึ่ง ได้มีชายหนุ่มกำลังยืนเหมอลอย ด้วยสีหน้าที่อมทุก แล้วทันใดนั้น ก็เกิดอุบัติเหตุรขึ้น รถเมล์แหกโค้งพุ่งเข้าไปชนชายหนุ่มคนนั้น จนเสียชีวิต   เมื่อชายหนุ่มรู้ตัวว่า ตัวเขานั้นได้ตายไปแล้ว เขาก็ไม่รอช้า รีบไปโวยวายกับเทพเจ้าแห่งโชคชะตาในทันที   ทำไมท่านถึงทำกับผมแบบนี้ ทำไมท่านถึงต้องกลั้นแกล้งผมแบบนี้ด้วย   เทพเจ้าแห่งโชคชะนะ ก็ทำหน้างง ข้าไปกั้นแกล้งอะไรเจ้าเมื่อไหร่กัน ไหนเล่ามาให้ค่าฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น   ชายหนุ่มจึงเล่าว่า ผมได้เจอรักแท้ของผมตั้งแต่ผมยังเด็ก เธอเป็นเพื่อนบ้านของผมเอง แถมเรายังได้เรียนที่เดียวกันอีกด้วย แต่สุดท้าย โชคชะตาก็เล่นตลก ทำให้เธอไปชอบคนอื่น   เมื่อผมโตขึ้น ผมก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง แต่โชคชะตาก็เล่นตลกอีกครั้ง เมื่อบริษัทแห่งนี้ขาดทุนติดต่อกันทุกปี จนในที่สุดก็ต้องปิดกิจการไป   และสุดท้าย ผมยืนรอรถเมของผมอยู่ดี ๆ   ก็โดนโชคชะตากลั่นแกล้ง ทำให้รถเมล์พุ่งมาชนผมจนตาย แบบนี้ท่านยังจะบอกว่า ไม่ได้กลั่นแกล้งผมอีกอย่างนั้นเเหรอ   เมื่อฟังจนจบ เทพเจ้าแห่งโชคชะตา จึงทำหน้าเซ็ง ก่อนจะอธิบายให้ฟังว่า  

  ในวันเปิดการศึกษาใหม่ นักศึกษาหนุ่มได้เดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องชมรมโกะ เขาเปิดประตูออดและเดินเข้าไปหาอาจารที่ปรึกษา แล้วพูดว่า ผมอยากเข้าชมรมโกะครับ     อาจารที่ปรึกษาจึงถามเขาว่า คุณเคยเล่นโกะหรือมีประสพการเกี่ยวกับโกะมาก่อนไหม   นักศึกษาบอกว่าไม่เคยครับ   อาจารย์จึงถามว่าถ้าอย่างนั้น อะไรละถึงทำให้คุณอยากเข้าชมรมนี้   นักศึกษาหนุ่มจึงตอบว่า ผมบังเอิญได้ดูการแข่งขันโกะในทีวีและผมรู้สึกว่าพวกเค้าเท่มาก   ผมอยากเท่และเก่งแบบเขาบ้าง   เมื่อนึกศึกษาหนุ่มพูดจบ อาจารที่ปรึกษาจึงยื่นสมุดเล่มหนึ่งให้กับเค้า เนื่องจากเธอเป็นสมาชิกใหม่ ชมรมณ์ของเรามีกฎนิดหน่อย ที่เธอต้องปฏิบัติตาม ชมรมของเรามีกฎว่า สมาชิกใหม่ทุกคน ต้องจดบันทึกความรู้สึก ในการเข้าชมรมอย่างละเอียด ทุกครั้งในสัปดาห์แรก นักศึกษาหนุ่มปฏิบัติตาม แต่หลังจากที่เขาเค้าชมรมมาได้ 3 เดือน เข้าก็ได้เดินเข้าไปหาอาจารที่ปรึกษาอีกครั้งหนึ่ง เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ ว่า อาจารย์ครับ ผมจะมาขอลาออกจากชมรมณ์ครับ      อาจารย์ที่ปรึกษาจึงบอกว่า   ได้สิ แต่กฎในการออกจากชมรมณ์ก็คือ เธอต้องคัดลอก สิ่งที่เธอจดไว้ในสมุดปก