บทสรุปฉบับแฮมแฮม

เมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ก่อนผมได้ลงบทความเกี่ยวกับการกินโอมากาเสะครั้งแรกไปครับ ซึ่งเนื้อความก็ประมาณว่า ผมไม่ค่อยประทับใจการกินโอมากาเสะสักเท่าไหร่ และหนึ่งเหตุผลที่ผมยกมานั่นก็คือ ผมรู้สึกว่าผมไม่มีทางเลือกอะไรเลย ไม่ว่าเชฟจะจัดอะไรมาให้ เราต้องกินสิ่งนั้น แล้วถ้าเราไม่กิน หรือไม่ชอบกินมันขึ้นมา ก็ดูจะเป็นการเสียมารยาทต่อเชฟเป็นอย่างมาก  ก็ลองคิดดูสิครับบางเมนูเนี่ย มันก็เป็นปลาแปลก ๆ ที่เราไม่เคยกินมาก่อน เราจะรู้ได้ยังไงว่ามันอร่อยถูกปากเรา บางครั้งเชฟก็มักที่จะเอาอาหารแปลก ๆ มาให้เรากิน อย่างเช่นอสุจิปลา ไม่ก็หัวนมหมู ซึ่งเป็นเมนูที่ผมไม่ค่อยอยากจะลองสักเท่าไหร่  แต่แล้วก็ได้มีน้องคนหนึ่งได้เข้ามาอ่านบทความของผมและได้นำเสนอแนวคิดที่น่าสนใจ เขาบอกว่า สำหรับเรื่องกินแล้ว บางครั้งการไม่มีทางเลือกมันก็เป็นสิ่งที่ดีเหมือนกันนะพี่  ข้อที่ 1 เลยก็คือเชฟมักที่จะจัดสรรสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเราอยู่แล้ว เพราะเราจ่ายเงินไปแพงมาก ดังนั้นไม่ว่าจะอร่อยหรือไม่ อย่างน้อยก็ไว้ใจได้ว่า วัตถุดิบย่อมดีเสมอ  ข้อที่ 2 การที่เราไม่มีทางเลือกว่าเราจะกินอะไร ทำให้เราไม่ต้องเสียเวลาเปล่าในการเลือกกินโดยไร้ประ

  ร้านขายน้ำแห่งฝัน ตั้งแต่ผมเด็ก ๆ หากมีการพูดถึงอนาคตที่ร่ำรวย พวกเราจะคิดเกี่ยวกับการทำธุรกิจกันอยู่เสมอ และทุกบทสนทนาที่ผ่านเข้ามา ไม่ว่าผมจะคุยกับใครก็ตาม คนนึงในกลุ่มจะ พูดถึงธุรกิจนี้ออกมาเสมอ  ธุรกิจนั้นก็คือ การขายน้ำชง  ทุกครั้งที่ผมฟังการบรรยายการทำธุรกิจอยู่นั้น บอกเลยว่าขนผมลุกสู้ เพราะตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ฟัง ถึงการบรรยายนั้นจะเกิดในกลุ่มของเด็กที่ยังไม่จบชั้นประถมกันเลยก็ตาม  แน่นอนข้อดี ข้อแรกของการขายน้ำก็คือ ประเทศไทยเป็นเมืองร้อน ทุกคนย่อมอยากกินน้ำเย็น ๆ ดังนั้น น้ำขายดีแน่นอน เมื่อฟังที่ทุกคนพูดจบ ผมก็จะนึกถึงตัวเองว่า ใช่แล้ว ! ขนาดตัวผมเองยังชอบกินน้ำเย็น ๆ เลย แล้วใครล่ะจะไม่ชอบ  ข้อที่สองก็คือ ทักษะการชงน้ำ หรือขายน้ำสำเร็จรูปนั้น เป็นทักษะที่ง่าย และแทบจะไม่ต้องใช้มันสมองอะไรให้มากนัก พวกเราอ้างอิงจากการชงโอวัลติน และน้ำเฮลบลูบอยใส่น้ำแข็งที่ทำกินกันเอง เรื่องนี้ทำให้เราคิดว่าอาชีพนี้ เป็นอาชีพที่จะทำให้เราร่ำรวย และสบายมาก ๆ  แต่ที่มันตลกก็คือ เมื่อพวกเราโตขึ้น คนที่เคยพูดว่าการเปิดร้านขายน้ำเป็นธุรกิจที่จะทำให้เราร่ำรวย กลับไม่มีใครเลยสักคน ที่ลุกขึ้นมาเป

ถ้าจะพูดถึงอาหารที่ผมเคยกินมาทั้งชีวิต อาหารที่ทำให้ผมประทับใจมากที่สุด ผมคงตอบไม่ได้ เพราะตัวเตงอันดับ 1 มีหลายเมนูมากเหลือเกิน  แต่ถ้าจะให้พูดถึงอาหารที่ไม่ประทับใจสักเท่าไหร่นั้น ผมอยากจะบอกว่า โอมากาเสะ คือหนึ่งในนั้น ก่อนอื่นต้องขอเท้าความย้อนกลับไปสักนิด เพราะก่อนที่ผมจะมีโอกาสได้ลองกินโอมากาเสะนั้น ผมได้รับการบิ๊วอารมณ์ผ่านประสบการณ์ของเหล่ายูทูปเบอร์สายอาหารอย่างมากมาย  และทุกครั้งที่เหล่ายูทูปเบอร์เหล่านั้นไปกินโอมากาเสะพวกเขาก็มักที่จะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า โคตรอร่อย  แน่นอนประสบการณ์การรับประทาน โอมากาเสะ ที่เหล่า คนดังพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มันอร่อย เป็นธรรมดาที่ผมจะอยากลองกินดูบ้าง  แต่ทุกครั้งความอยากของผมก็ต้องโดนหยุดลงด้วยความคิดบางอย่าง ที่มันวนเวียนอยู่ในสมองของผม ข้อที่ 1 เลยก็คือ ทำไมมันแพงจัง มันแพงไปไหม ให้กินซูชิแค่ 10 กว่าคำเองนะ หมดตั้ง 4-5 พัน  ข้อที่ 2 แล้วถ้าสิ่งที่เขาเสิร์ฟ เรากินไม่ได้ล่ะ จะทำยังไง เพราะหลายครั้งยูทูปเปอร์ก็โดนบังคับให้กินของแปลก ๆ ปลาแปลก ๆ ที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้จัก แล้วถ้าเราไม่กินก็เสียมารยาทอีก อะไรกันเนี่ย จ่ายเงินแล้วต้องมานั่งเกรงใ

  ในสมัยก่อนตอนที่ผมเป็นเด็ก พวกผู้หญิงมักจะมีประโยคเด็ด ประโยคหนึ่ง ที่ชอบพูดเมื่อมีคนถามถึงสเปคของตัวเองว่า พวกเธอนั้นชอบคนแบบไหน และพวกเธอก็มักที่จะบอกว่า พวกเธอนั้นชอบคนที่เป็นตัวของตัวเอง คำ ๆ นี้เป็นคำที่ชวนงง และน่าสงสัยแบบสุด ๆ เพราะว่าไม่ว่าผมจะมองไปทางไหน ผมก็เจอคนที่เป็นตัวของตัวเองกันทั้งนั้น  แล้วคนปกติไม่เป็นตัวของตัวเองกันหรือยังไง  ด้วยความสงสัยผมจึงไม่ถามพวกเธอเหล่านั้น ที่ชอบบอกว่า ชอบผู้ชายที่เป็นตัวของตัวเอง และดูเหมือนว่าทัศนคติที่มีต่อความเป็นตัวของตัวเองของพวกเธอนั้น ช่างสูงส่งและโคตรเท่ เพราะพวกเธอบอกว่า คนที่เป็นตัวของตัวเอง ต้องเป็นคนที่กล้าแสดงออก พูดเก่ง มีอัธยาศัยดี คอยช่วยเหลือผู้อื่น เรียนดี กีฬาเด่น แล้วก็เล่นดนตรีเพราะ  ได้ฟังมาแบบนั้นผมก็งงสิครับ แล้วถ้าผู้ชายคนนั้นเขาชอบเล่นเกม ไม่ชอบสุงสิงกับคน เรียนไม่เก่ง ไม่ชอบเล่นกีฬา และเล่นเครื่องดนตรีไม่เป็นขึ้นมา เท่ากับผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ตัวของตัวเองเหรอ  พวกเธอก็ตอบว่า แบบนั้นก็เป็นตัวของตัวเองเหมือนกัน... แต่ไม่ชอบอะ  อ้าวสรุปว่า พวกเธอไม่ได้ชอบคนที่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่บอกนี่นา เพราะถ้าผู้ชายคนนั้นเขา