บทสรุปฉบับแฮมแฮม

เพื่อน ๆ เคยดูหนังที่สนุกมาก ๆ หรือฟังเพลงที่เพราะแบบสุด ๆ กันบ้างหรือเปล่าครับ ผมพบความจริงที่ว่าหนัง หรือเพลงเหล่านั้น ที่เรามองว่ามันสนุกมาก ๆ หากเราไม่ได้ฟังหรือไม่ได้ดูมันนาน ๆ นานจนแทบจะจำไม่ได้ แล้ววันหนึ่งเรากลับมาดู หรือมาฟังมันอีกครั้ง มันกลับยังคงสนุกและทำให้เรารู้สึกพึงพอใจ ที่ได้ดูและฟัง ซึ่งความรู้สึกนั้น มันไม่ได้ต่างจากการดู หรือฟังครั้งแรกเลยสักนิด  ปรากฏการณ์ที่ผมค้นพบนี้ถ้าเพื่อน ๆ เห็นด้วยกับสิ่งที่ผมพูดแล้วละก็ อาจจะเรียกได้ว่า ของดีก็ย่อมเป็นของดีอยู่วันยังค่ำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ทำ  ผมก็เลยคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าเอาเรื่องนี้มาใช้กับความทรงจำล่ะ มันจะเป็นยังไง ลองจินตนาการถึงเรื่องเลวร้ายที่เราเคยพบเจอในอดีตดูสิครับ ถ้าจำไม่ค่อยได้ให้เล่าออกมาเป็นฉากเป็นตอนเลยก็ได้ ซึ่งคนส่วนใหญ่จะมีปมฝังใจและเรื่องที่ทำให้เจ็บแค้นอยู่เสมอ เมื่อเรานึกถึงมันและเล่ามันออกมาจนหมดเราจะสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแย่ ๆ ที่ตัวเราเคยรู้สึกในอดีตใช่ไหมครับ  มันก็เหมือนกับเรื่องของการดูหนังและฟังเพลงเก่าเลยใช่ไหมครับ เมื่อนึกถึงเรื่องแย่ ๆ ในอดีตขึ้นมาทีไรเราก็จะเจ็บจี๊ดขึ้นมาทุกที 

ณโรงพยาบาลรามาธิบดี ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปแผนกวัดความดันอยู่นั้น ทันใดนั้นด้านหลังของผมก็มีเสียงดัง "แต๊กๆๆๆๆๆ" มาแต่ไกล แล้วเสียงนั้นก็ใกล้ผมเข้ามาทุกที ในที่สุดผมจึงตัดสินใจหันไปดู ผมจึงได้พบว่า ต้นเสียงนั้น มาจากรถเข็นไฟฟ้าคันหนึ่ง และมีคุณปู่วัยชราคนหนึ่งที่แก่มากแล้วนั่งอยู่บนนั้น  คุณปู่ใช้นิ้วของท่านบังคับรถเข็นอย่างคล่องแคล่วและขับผ่านฝูงชนไปได้อย่างง่ายดาย ซึ่งเป็นภาพที่แปลกตามาก เพราะส่วนใหญ่เวลาผมไปโรงพยาบาล ผมจะต้องพบเจอกับคุณตา คุณยาย ที่นั่งอยู่บนรถเข็น และต้องรอให้มีคนมาช่วยลากไป บางคนก็ถูกญาติทิ้งไว้ให้นั่งรอนานเป็นชั่วโมง ๆ และสายตาของคนแก่เหล่านั้นก็ช่างน่าสงสารซะเหลือเกิน  แต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่เกิดกับคุณปู่คนนี้ แม้เขาจะเดินไม่ได้และแก่มากแล้วก็ตาม แต่เขาก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้อย่างคล่องแคล่ว หลักฐานก็คือ คุณปู่ขับรถเข็นแซงหน้าผมไปอย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่ารถเข็นของคุณปู่จะเร็วกว่าความเร็วการเดินของผมซะอีก ตอนนั้นสิ่งที่ผมคิดในหัวมีแค่อย่างเดียว “เท่จัง” หมดยุคแล้วล่ะ กับการที่คนพิการหรือคนแก่ต้องนั่งรอความช่วยเหลือ เทคโนโลยีได้เปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านั้นไ

มีเมนูนึงครับในร้าน MK Restaurant เป็นเมนูที่น่าพิศวง เป็นอย่างมาก เมนูที่ว่านั้นก็คือ หมูห่อสาหร่าย นั้นเอง ถ้าคุณผู้อ่านไปกิน MK บ่อย ๆ จะพบว่า เมนูนี้เป็นเมนูที่ขึ้นราคาOver กว่าเมนูอื่นอยู่เสมอ  ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าเมนู หมูห่อสาหร่ายนี้ เป็นเมนูยอดฮิตของคนที่มากินMK เลยก็ว่าได้ เกือบทุกโต๊ะต้องสั่ง มากิน ตัวผมเองก็สั่งทุกครั้งที่ไปกินเช่นกัน ถ้าถามถึงรสชาติแล้วละก็ ก็ทั่วไปครับ ไม่ได้อร่อยอะไรขนาดนั้น มันก็แค่หมูห่อสาหร่ายแช่แข็งทั่วไปเท่านั้น น่าแปลกใจที่เมนูรสชาติธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้อร่อยอะไรขนาดนั้น กลับเป็นเมนูที่ทุกคนยินดีที่จะจ่ายเพื่อที่จะได้ลิ้มรสมันทุกครั้ง แม้ราคาจะขึ้นไปสูงสักแค่ไหนคนส่วนใหญ่ก็ยังคงสั่งมันมารับประทานกันอยู่ดี  เรื่องราวอาจจะฟังดูแปลก ๆ แต่มันคือเรื่องที่เกิดขึ้นจริงคุณผู้อ่านสามารถสังเกตดูได้ ครับ ถ้าเราไปกินชาบู บุฟเฟ่ หรือแม้แต่ตามร้านหมูกระทะต่าง ๆ เราจะพบว่า ตามร้านเหล่านั้น มีหมูห่อสาหร่ายตั้งเป็นเมนูให้เราเลือกหยิบไปรับประทานเช่นกัน  แต่ที่น่าสนใจก็คือ เมนูหมูห่อสาหร่ายกลับเป็นเมนูที่คนหยิบไปกินน้อยมาก ๆ น่าแปลกไหมล่ะครับ  ทั้ง ๆ ที่เวลาเรากิน MK

  ถ้าจะพูดถึงเมนูอาหารจานเดียว ที่ผมโปรดปรานมากที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้น ข้าวผัดอเมริกัน อย่างแน่นอน สำหรับผม มันคือเมนูมหัศจรรย์ อาหารจานเดียวแท้ ๆ แต่กลับมี ลูกเล่นให้เราเพลิดเพลินกับการกินมากมาย ไม่ว่าจะเป็นข้าวผัดที่มีสีสันต่างจากข้าวผัดทั่วไปแถมใส่ลูกเกดอีกต่างหาก ไข่ดาว ไส้กรอก แถมมีแฮมให้ด้วย พระเอกของจารเลยก็คงจะหนีไม่พ้นน่องไก่ชิ้นโต ๆ ทอดกรอบ ๆ น่ากินสุด ๆ  ถึงมันจะเป็นเมนูที่เพอร์เฟคมากในสายตาของผมก็ตามแต่หลายครั้งหลายหนเหลือเกินที่ร้านอาหารที่ผมโทรสั่งมักจะบอกกับผมว่า “ขอโทษนะคะคุณลูกค้า วันนี้น่องไก่หมด ขออนุญาตเปลี่ยนจากน่องไก่เป็นไก่นักเก็ตแทนได้หรือเปล่าคะ” แน่นอนว่าส่วนใหญ่ผมมักจะไม่ปฏิเสธและตอบตกลงอยู่เสมอ แต่เมื่ออาหารมาส่งผมก็ต้องคิดแล้วคิดอีก ว่ามันคุ้มกันหรือเปล่า การเปลี่ยนจากน่องไก่ชิ้นโต ๆ เป็นนักเก็ต 3 ชิ้น  ถ้าเราลองคิดในปริมาณของเนื้อไก่ผมว่ามันก็พอจะสูสีกันอยู่นะ นักเก็ต 3 ชิ้นที่อัดแน่นไปด้วยเนื้อไก่ล้วน กับน่องไก่ 1 น่อง ถ้าคิดตามหลักเหตุและผลแล้ว มันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร หากจะเปลี่ยนจากน่องไก่เป็นนักเก็ต  แต่คุณผู้อ่านลองย้อนกลับไปดูย่อหน้าแรกของผมให้ดี ๆ สิ

มีผู้ใช้รายนึงนะครับได้มา comment ในบทความของผม อันนี้บอกเลยว่าดีใจมาก ๆ เขียนบทความมา 1 ปี นาน ๆ ทีจะมีคนมาคอมเมนต์สักที รู้สึกประทับใจมาก ๆ ครับ Comment ว่า " คุณยังอยู่บนโลกใบเดียวกับผมอยู่หรือเปล่า ทำไมเขียนบทความดี ๆ ราวกับว่าชีวิตของคุณเต็มไปด้วยเรื่องดี ๆ ตลอดเวลา"  ผมอยากจะบอกว่า ชีวิตผมก็เป็นเหมือนกันชีวิตของคนทั่วไปนั่นแหละครับ มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป เพียงแต่ผมเลือกที่จะบันทึก และจดจำเฉพาะเรื่องดี ๆ เท่านั้น ส่วนเรื่องไม่ดี ก็ปล่อยให้มันหายไปตามกาลเวลา  ถ้าถามว่ามีบ้างหรือเปล่า เรื่องไม่ดีที่อยากจะนำมาเล่าสู่กันฟัง คำตอบคือมีนะครับ บทความที่ผมเล่าถึงเรื่องที่ผมขับรถไปลพบุรีแล้วโดนปาหินใส่กระจก หรือเรื่องของช่างแอร์ที่ล้างแอร์ให้ผมไม่สะอาด ผมก็นำมาเล่าในแง่ของคติเตือนใจแทน  แน่นอนว่าตอนที่เกิดเหตุการณ์จริงอารมณ์ไม่ได้เย็นเหมือนตอนเล่าหรอครับ ผมก็เหมือนคนทั่วไปมีอารมณ์โกรธ หรือหงุดหงิดเป็นธรรมดา แต่เมื่อเรื่องราวเหล่านั้นมันผ่านไปแล้ว...เราจะยังโกรธสิ่งที่มันจบไปแล้วเพื่ออะไร  ผมก็เลยคิดว่าในบล็อกของผม ซึ่งก็มีคนอ่านน้อยมาก ๆ มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมต้องปั่นกระ

  สวัสดีปีใหม่ครับ พูดถึงปีใหม่สำหรับนักพัฒนาตัวเองอย่างพวกเราก็คงจะหนีไม่พ้นการตั้ง New Year's resolution กันใช้ไหมล่ะครับ  ขอสารภาพตามตรงเลยนะครับว่า ตลอดชีวิตตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยทำตามเป้าหมายที่ได้วางไว้ในตอนต้นปี สำเร็จเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทุกครั้งที่เริ่มต้น มันจะเริ่มด้วย ความตั้งใจที่มุ่งมั่น และแน่วแน่อย่างมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่เดือนความมุ่งมั่นนั้นก็จะค่อย ๆ เริ่มลดน้อยถอยลง จนในที่สุดก็ไม่เหลือเลย  มันเป็นแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งถึงปีที่แล้ว  วันที่ 1 มกราคม 2564 ผมได้ประกาศ ไว้ใน บทสรุปฉบับแฮม แฮม พอดแคส์ Episode ที่ 0  ผมบอกว่าผมจะตั้งใจทำและจะไม่ล้มเลิกกลางคันอย่างแน่นอน แล้วตลอด 1 ปีที่ผ่านมาผมก็ลงพอดแคสต์ ทุกวันศุกร์ไม่เคยขาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว  หรืออีกความหมายก็คือผมทำอย่างที่ผมพูดได้เป็นครั้งแรก  ที่มันน่าตกใจก็คือ ถึงผมจะไม่เคยทำสำเร็จมาก่อน ผมก็พอจะเดาได้ว่าหากเราทำอย่างที่เราตั้งเป้าหมายไว้สำเร็จขึ้นมาเมื่อไหร่เราคงจะรู้สึกดีกับมันมาก ๆ แต่เมื่อทำได้อย่างที่คิดจริง ๆ มันรู้สึกดีกว่าที่คาดไว้เยอะมาก ๆ เลยครับ  ความรู้สึกที่ไ

รู้จักจอมยุทธอินทรีย์ไหมครับ ถ้าจะพูดถึงนิยายกำลังภายในที่โด่งดังที่สุดของกิมย้ง คงหนีไม่พ้นเรื่องมังกรหยกอย่างแน่นอน โดยตัวละครที่ผมชอบที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ เอี้ยก๋วยนั่นเอง ความปรารถนาเดียวที่เอี้ยก๋วยต้องการก็คือการได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบกับท่านอาเซียวเหล่งนึ่งเท่านั้นเอง แต่ด้วยผู้เขียนคงกลัวว่าเนื้อเรื่องจะจบเร็วไปละมั้ง ก็เลยทำให้พวกเขาทั้งสองต้องพลัดพรากกันถึง 16 ปีเต็ม ในตอนที่ผมดูเรื่องราวของมังกรหยกอยู่นั้น ผมก็เกิดคิดขึ้นได้ว่า แม้แต่จอมยุทธอินทรีย์ผู้เก่งไปซะทุกอย่าง ก็ยังต้องรอถึง 16 ปีเชียวนะ ถึงจะสมความปรารถนาที่มุ่งหวัง แล้วนับประสาอะไรกับเรา ที่ยังไม่ได้มีทั้งประสบการณ์ และผลงานอะไรมากนัก ถึงจะสมความปรารถนาอย่างที่มุ่งหวัง และตั้งใจ  ในบทความเก่า ๆ ผมเคยเขียนเล่าเรื่องราวของนักเขียนรุ่นพี่ ที่เขียน Blog มาก่อนผมเกือบ 10 ปี ในขณะที่ตัวผมในวันนี้ เพิ่งจะเขียนบทความครบ 1 ปีเท่านั้นเอง ขณะที่ผมมองดูเขาที่มีผู้ติดตามเป็นหมื่นแน่นอนผมก็อยากมีแบบเขาบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับครับว่า ผมพึ่งเริ่มต้น จะไปมีเหมือนเขาในทันทีได้อย่างไร  พี่เขาผ่านอะไรมามากกว่าผมเกือบ 10 เท่า ขยันกว่า พยา