บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ประเทศที่พัฒนาแล้วก็มีปัญหา  เมื่อพูดถึงปัญหาในประเทศไทยของเรานั้น เราจะพบว่ามันมีอยู่เยอะแยะมากมาย และประเทศของเราก็ถูกมองว่าเป็นประเทศ โลกที่สาม นั่น คือประเทศที่กำลังพัฒนา  ใช่แล้วครับประเทศของเรากำลังพัฒนา พัฒนาให้เหมือนกับประเทศที่พัฒนาแล้ว เรายกย่องหลายประเทศว่าประเทศของพวกเขานั้น ได้รับการพัฒนาแล้ว และนั่นคือประเทศในฝัน ที่ประเทศอย่างเรา ควรจะเอาเป็นเยี่ยงอย่าง  แต่ความจริงของประเทศที่อ้างตัวว่าเป็นประเทศพัฒนาแล้วนั้น เราเคยรู้บ้างหรือเปล่าครับว่า ประเทศเหล่านั้นก็กำลังประสบพบเจอปัญหามากมายไม่แพ้เราเลย  ผมยกตัวอย่างง่าย ๆ อย่างอเมริกา สถิติการหนีตามผู้ชายและการฆ่าตัวตายนั้นสูงลิบลิ่ว แถมประเทศฝั่งยุโรปหลายประเทศยังต้องเผชิญกับกลุ่มก่อการร้าย แน่นอนการเหยียดผิวเหยียดเชื้อชาติ หรือการบูลลี่นั้น ก็ฝังรากลึกอยู่ในประเทศพวกเขาเช่นกัน  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของยาเสพติด ค้าประเวณี เรื่องของความยากจนไม่มีจะกิน เรื่องของผู้มีอิทธิพลจนกฎหมายไม่สามารถทำอะไรได้ เรื่องของภัยธรรมชาติ ทั้งที่เกิดจากธรรมชาติล้วน ๆ และเกิดจากน้ำมือมนุษย์  ดูเหมือนประเทศที่พัฒนาแล้วหลายประเทศจะประสบพบเจอกับเรื่องเห

  มือใหม่หัดขับ เมื่อ 2-3 วันก่อนระหว่างที่ผมกำลังขับรถอยู่บนถนน ผมก็ได้เห็นรถคันเก่า ๆ คันหนึ่ง ที่ขับเรียบชิดเลนซ้ายสุด ไปอย่างช้า ๆ และตรงกระจกด้านหลังนั้นเขียนสติ๊กเกอร์ตัวโตว่า ขออภัยมือใหม่หัดขับ  เมื่อผมเห็นป้ายนั้นจึงรู้ทันทีว่า คนที่กำลังขับรถคันนี้อยู่ คือคนที่กำลังเรียนขับรถอย่างแน่นอน และรถส่วนใหญ่เมื่อเห็นดังนั้น พวกเขาจะหลีกทางให้ และไม่ค่อยอยากจะเข้าไปใกล้สักเท่าไหร่นัก  ดูเหมือนนี้จะเป็นอภิสิทธิ์ของคนขับรถไม่แข็ง เพราะการขับรถเข้าไปใกล้คนที่เพิ่งฝึกขับนั้น เป็นเรื่องที่ค่อนข้างเสี่ยงอยู่พอสมควรเลย  หลังจากที่ผมขับรถต่อไปอีกสักพักนึง จนไปติดที่สี่แยกไฟแดง ผมก็สังเกตเห็นว่า รถคันข้างหน้าผมนั้น ก็ติดสติ๊กเกอร์มือใหม่หัดขับเช่นกัน แน่นอนเมื่อเห็นสติ๊กเกอร์นี้ผมสันนิษฐานไว้ก่อนเลยว่า เขาคงจะเป็นมือใหม่หัดขับอย่างแน่นอน  แต่เมื่อขับรถต่อไปอีกสักพัก จึงทำให้ผมมั่นใจว่า คนขับรถคันนี้ไม่ได้เป็นเมืองใหม่อย่างที่สติ๊กเกอร์บอกไว้หรอก เพราะเขาขับรถได้อย่างชำนาญมาก ๆ ดูเหมือนว่าประสบการณ์การขับรถของคน คนนี้ ไม่ธรรมดา และไม่มีทางเป็นมือใหม่อย่างแน่นอน เพราะทักษะในการเบียดและแทรกรถคัน

  จงถอดล้อเสริมจักรยานออกซะ  สมัยเป็นเด็กตอนที่พ่อแม่ซื้อจักรยานให้เราใหม่ ๆ แน่นอนเราเด็กเกินกว่าที่จะปั่นมันได้ ดังนั้นอุปกรณ์เสริมที่จะช่วยทำให้เราสามารถปั่นจักรยานได้เหมือนกับคนทั่วไป นั่นก็คือล้อเสริมจักรยานนั่นเอง  ล้อเสริมจักรยานนั้น มันทำให้จักรยานสามารถทรงตัวได้ด้วยตัวของมันเอง โดยที่เราไม่ต้องใช้ทักษะใด ๆ ในการควบคุมมัน  และในช่วงเวลานั้น เด็ก ๆ ทุกคนจะมีความสุขกับการได้ปั่นจักรยานเล่นโดยที่ไม่ต้องกลัวล้มเลย  แต่เมื่อเราโตขึ้นมาอีกหน่อย เราจะเริ่มถูกเปรียบเทียบระหว่างเด็กคนอื่นกับตัวเรา เด็กที่ยังใช้ล้อเสริมในการปั่นจักรยานนั้น จะถูกมองว่าเป็นเด็กน้อย ไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม  เพราะหากโตขึ้นจริง ต้องถอดล้อเสริมออก แล้วต้องปั่นจักรยานให้ได้ด้วยความสามารถของตัวเอง โดยไม่ใช้อุปกรณ์ช่วยสิ  ในตอนนั้นเด็ก ๆ หลายต่อหลายคน ที่ทนแรงกดดันไม่ไหว และเริ่มรู้สึกอับอายที่ตัวเรานั้น ยังใช้ล้อเสริมอยู่ ก็จะเริ่มถอดล้อเสริมออก และฝึกการทรงตัวบนจักรยาน  หากเราไปสัมภาษณ์เด็กเหล่านั้น ว่าทำไมพวกเขาถึงยอมถอดล้อเสริมออก แน่นอนพวกเขาจะบอกว่า ก็คนอื่นเขาทำได้กันหมด ถ้าผมทำไม่ได้ก็คงน่าอายแย่เลย  ถ้าเด็กคนอ

  บันทึกวันว่างตอนที่ 1 ฉันจะไม่นอนดู rick and morty (21/99/2565) วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมวางแผนไว้ว่า อยากจะอัดพอดแคสต์สักตอน สองตอน แต่ดูเหมือนกับว่าเสียงจะไม่เป็นใจ  ปฏิกิริยาตอบสนองระหว่างเสียง และไมโครโฟนมันช่างเด่นชัด ผมรู้ตัวแล้วว่า วันนี้ผมคงอัดเสียงไม่ไหว และถึงจะไหวเสียงก็คงไม่น่าฟัง ดังนั้นวันนี้จึงขอเปลี่ยนแนวมาเขียนบทความซะหน่อยแล้วกัน  เอาจริง ๆ ครับ บอกเลยว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์ในการเขียนบทความสักเท่าไหร่ เพราะว่าผมเพิ่งจะสร้างโดเมนใหม่ ทำให้โฆษณาไม่ยอมแสดง  พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือ ในช่วงนี้หากใครเข้ามาดูบล็อกของผม ผมก็ไม่ได้ตังค์นั่นเอง 5555 (แย่เลย) อย่างไรก็ตามผมมีตัวเลือกไม่มากนัก นั่นคือ 1 ไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง ก็นอนอยู่เฉย ๆ ให้วันนี้ผ่านไป  และจากที่ผมลุกขึ้นมาเขียนบล็อก ทุกคนคงคิดว่าผมคงเป็นคนที่เอาชนะใจตัวเองได้ และเลือกทางเลือกที่ดีกว่า  นั่นคือลงมือทำอะไรสักอย่างนึง ใช่แล้วครับ ผมค่อนข้างภูมิใจกับตัวเองในเรื่องนั้นนิดหน่อย  แต่ความจริงก็คือ ขณะที่ผมกำลังเขียนบทความอยู่นี่ มันก็เกือบจะ 14:00 น อยู่แล้ว เท่ากับว่า กว่าผมจะชนะใจตัวเอง และลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่างไ

รสชาติของชีวิตต้องปรุงรสมันด้วยตัวเอง "ตื่นเช้าอาบน้ำแปรงฟัน ทำงานวนไปทุกวัน ตกเย็น ก็เดินทางกลับบ้าน กินอาหาร และเข้านอน ชีวิตคนเราทำไมมันถึงน่าเบื่อ และจำเจได้เช่นนี้" ประโยคนี้ลอยเข้ามาในหูของผมหลายต่อหลายครั้ง เพราะมีคนมากมายมักจะบ่นอะไรแนว ๆ นี้ให้ผมฟังอยู่เสมอ ครั้งหนึ่งขณะที่ผม และเพื่อนกำลังนั่งรอ อาหารตามสั่งธรรมดา ๆ อยู่นั้น เพื่อนผมก็ได้บ่นเรื่องนี้ออกมาอีกเช่นเคย เขาพูดว่า ทำไมชีวิตถึงได้ไร้ซึ่ง สีสัน ไม่มีความตื่นเต้น ปราศจากรสชาติของชีวิตได้ขนาดนี้ น่าเบื่อจริง ๆ ทันใดนั้นก็ได้มีน้องนักเรียนม.ปลาย มานั่งร้านเดียวกับเรา ในใจก็แอบสงสัยว่า โดดเรียนกันมาใช่ไหมเนี่ย วันธรรมดาตอนเที่ยง ๆ ทำไมไม่อยู่ในโรงเรียนกัน แต่น้อง ๆ นักเรียนกลุ่มนั้นกลับทำสิ่งที่น่าสนใจมาก น้อง ๆ ได้สั่งเมนูแปลกประหลาด ที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่างเช่น ผัดกระเพราหมูกรอบ ใส่พริก 30 เม็ด หรือจะเป็น เกาเหลาน่องไก่ตุ๋น 10 น่อง และที่งงที่สุด จนแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง นั่นก็คือ ผัดกระเพราหมูสับกับช็อกโกแลต ใช่ครับน้อง ๆ เหล่านั้นเขาสั่งแบบนั้นกันจริง ๆ และด้วยความสงสัยว่าพวกน้องเขาจะกิน

  รถชนบนสองแถว  วันนี้มีเรื่องราวเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้วที่บ้านเกิดของผม จะมาเล่าให้ฟังครับ   เมื่อนานมาแล้วในวันหนึ่งที่อากาศค่อนข้างสดใส ท้องฟ้าก็แจ่มใส เหมือน ๆ กับทุกวันในช่วงนี้ ผมได้ขึ้นไปบนรถสองแถวเพื่อเดินทางไปโรงเรียนในวันหยุด เพราะนัดติวหนังสือกับเพื่อน  และเนื่องด้วยวันนี้เป็นวันหยุด รถบนถนนจึงมีน้อยมาก ๆ ผมรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ บรรยากาศก็ดี รถก็ไม่ติด  แต่แล้วคุณลุงคนขับสองแถว ก็คงจะรู้สึกอยากจะฟังวิทยุขึ้นมาละมั้ง จึงได้เปิดวิทยุเพื่อฟังข่าว (ถึงแม้อันที่จริงแล้วผมอยากนั่งชมวิวเงียบ ๆ มากกว่าก็ตาม) ระหว่างที่กำลังฟังข่าวอยู่นะ นักข่าวก็ได้พูดขึ้นมาว่า เกิดเหตุการณ์รถชนกันที่ห้าแยกลาดพร้าว ทำให้มีผู้ได้รับบาดเจ็บ 2 ราย และการจราจรติดขัดมากมาย  ผมฟังข่าวจบไปแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรตาม เพราะตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถสองแถว จังหวัดนครศรีธรรมราช และถนนนั้นค่อนข้างโล่ง ผู้คนขับรถกันอย่างเป็นระเบียบ และมีวินัยตามปกติ  แต่ทันใดนั้นก็ได้มีป้าคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนสองแถวคันเดียวกับผมได้ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะพูดว่า  เฮ้อ! คนไทยก็แบบนี้แหละนะ ขับรถประมาทกันจริง ๆ  ผมตกใจกับสิ

  จะมีเวลามากกว่าคนอื่นไปทำไมหากไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้ทำอะไร  ผมมีโอกาสได้ฟังเรื่องราวของน้องคนหนึ่ง ที่เขาตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงแนวทางการใช้ชีวิตของตัวเองเสียใหม่ โดยการเลิกขี้เกียจ และหัดตื่นเช้าให้เป็น  เพราะน้องคนนี้ถูกสอนมาว่า การตื่นเช้านั้นดีกว่า และทำให้ชีวิตของเขาดีขึ้น  แต่หลังจากที่เขาฝึกที่จะทำให้ตัวเองตื่นเช้าติดต่อกันเป็นเวลา 1 เดือน เขาก็เริ่มที่จะเห็นว่าชีวิตของเขาไม่มีอะไรดีขึ้นเลย  ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าถึงเขาจะตื่นเช้าขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้นำเวลาที่เพิ่มมากขึ้น ไปทำประโยชน์อันใดเพิ่มเติม  เขาไม่ได้ลุกขึ้นมาออกกำลังกาย ไม่ได้มาสูดอากาศยามเช้า ไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานแต่เช้า  เขาก็แค่ตื่นเช้าขึ้นเพียงเท่านั้น  ซึ่งจากเรื่องนี้ทำให้น้องเขาได้เรียนรู้ว่า การตื่นเช้าที่ทุกคนพูดกันว่า มันดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ ความจริงแล้ว การตื่นเช้าเป็นเพียงแค่ปัจจัยหนึ่งในการเพิ่มเวลาชีวิตของเราให้มากขึ้นเท่านั้น  หากเราตื่นเช้าขึ้น เราก็จะมีเวลาในการใช้ชีวิตเพิ่มมากขึ้น แต่ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงที่ เวลาที่เพิ่มมากขึ้นนี่แหละครับ  เวลาเหล่านั้นที่เพิ่มมากขึ้น เราเอามั