บทสรุปฉบับแฮมแฮม

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง อยู่ ๆ คุณป้าก็ลุกขึ้นมาโวยวาย เพราะเธอต้องนั่งรอวัดความดันซ้ำเป็นรอบที่ 2 พยาบาลบอกว่าความดันของคุณป้าสูงผิดปกติ จึงจำเป็นต้องวัดใหม่อีกรอบ คุณป้าบอกว่าฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกถ้าฉันต้องวัดใหม่อีกรอบ แต่ถามหน่อยเถอะว่าผู้หญิงคนก่อนหน้าฉัน ความดันต่ำกว่าชั้นแค่ 1 ทำไมเขาถึงได้วัดรอบเดียว พยาบาลหันกลับมาตอบ ความดันของเขา 129 ถือว่าปกติค่ะ แต่ความดันคุณป้า 130 ถือว่าสูงค่ะ  พอเรามาคิดดูดี ๆ แล้ว ดูเหมือนในชีวิตของเราตัวเลขต่างกันเพียงแค่ 1 แต่มันกลับ ส่งผลถึงผลลัพธ์ที่ต่างกันอย่างมากเลยทีเดียว ตอนเด็ก ๆ ถ้าเราได้คะแนนสอบ 49 คะแนน เท่ากับเราสอบตกติด 0 และต้องสอบแก้อีกครั้งหนึ่ง ในขณะที่คนที่สอบได้ 50 คะแนนพอดี เขาก็จะได้เกรด 1 และไม่จำเป็นต้องซ่อม  หญิงสาวหลายคนที่อยากเป็นนางงามหรือแอร์โฮสเตสต่างรู้กฎกติกาดีว่าต้องมีส่วนสูงอย่างน้อย 165 เซนติเมตรถึงจะสามารถเป็นได้ แล้วถ้ามีคนสูง 164 เซนติเมตร ขึ้นมาล่ะ ก็คงจะหมดสิทธิ์สินะ  หลายครั้งที่ตัวเลขที่ห่างกันเพียงแค่นิดเดียวกับเปลี่ยนโชคชะตาของคนมากมายจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดูอย่างการตั้งราคาสินค้าตามหลักการตลาดสิครับ ถ้าขายเสื้อตั

หลังจากที่ผมบริจาคเลือดเสร็จ ผมก็รีบตรงดิ่งไปที่เจ้าหน้าที่เพื่อขอรับเข็มกลัดในทันที ใช่แล้วผมมาบริจาคเลือดเพราะต้องการเข็มกลัดนั่นเอง 5555 ล้อเล่นครับก็อยากได้บุญด้วยนั่นแหละ พยาบาลบอกให้ผมไปนั่งรับประทานอาหารที่เขาได้เตรียมไว้ให้ เมื่อผมเดินไปดูอาหารแล้วมันไม่น่ากินเอาซะเลย ผมก็เลยตอบปฏิเสธเขาไปและขอกลับบ้านเลยทันที  ก่อนกลับบ้านผมแวะไปสนามกีฬาเพื่อเชียร์เพื่อน ๆ ที่กำลังแข่งขันกีฬากันอยู่ ทันใดนั้นเพื่อนผมคนนึงก็เกิดบาดเจ็บทำให้ไม่สามารถวิ่งไหว ผมจึงอาสาขอวิ่งแทนให้ หลังจากแข่งขันจนจบผมก็รีบตรงดิ่งกลับบ้าน และไปนอนเล่นเกมติดต่อกันเป็นเวลา 2 ชั่วโมงโดยไม่กินอะไรเลย จริง ๆ แล้วพยาบาลก็เตือนนะว่าหลังบริจาคเลือดเสร็จให้รีบหาอะไรกินในทันที แต่ผมไม่ได้รู้สึกหิวและไม่ได้อยากกินอะไร ก็เลยไม่ได้ปฏิบัติตาม  หลังจากนั้นไม่นานผมก็เดินลงไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น อยู่ ๆ โลกก็หมุนตีลังการาวกับนั่งอยู่บนรถไฟเหาะเลยทีเดียว แล้วผมก็ล้มลงบนพื้นบ้านของตัวเอง หลังจากนอนพักอยู่บนพื้นสักครู่ก็กระเสือกกระสนไปนอนบนโซฟา แล้วสักพักก็หายดีเหมือนเดิม  เป็นประสบการณ์ที่ไม่เคยประสบพบเ

เมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ถ้ามีใครบอกให้ผมวางแผนในการท่องเที่ยว เขามักจะต้องตกใจกับสิ่งที่ผมนำมาเสนอเสมอ เพราะสิ่งที่ผมยื่นให้เขามักจะเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะทำได้หมดภายในการเที่ยวครั้งเดียว หลายคนคิดว่าผมคงวางแผนไว้เผื่อมีเวลาเหลือ จะได้มีอะไรทำตลอดทั้งวัน แต่ความจริงแล้วเปล่าเลย  ผมตั้งใจจะเที่ยวทั้งหมดที่ผมได้วางแผนไว้จริง ๆ นะ กำหนดเวลาชัดเจนทุกอย่างลองคิดดูสิครับสถานที่บางแห่งไม่ใช่เราจะได้ไปกันบ่อย ๆ ไหน ๆ ก็มาแล้วก็ต้องเที่ยวให้หมดสิ แต่เมื่อเอาเข้าจริงมันกลับทำแบบนั้นไม่ได้ และทุกครั้งแผนการที่ผมได้วางไว้ก็ไม่เคยทำหมดเสียที  ผมเคยฟังอาจารย์จตุพลพูดถึงการให้ดาวตัวเองใน 1 วัน และผมชอบความคิดนั้นมาก ง่าย ๆ เลยครับเมื่อเราทำอะไรสำเร็จสักอย่างในแต่ละวัน เราก็จะให้ดาวกับตัวเอง ถือว่าเป็นการพัฒนาตัวเองไปในตัว แล้วถ้าวันไหนเราไม่มีดาวเลยแม้แต่ดวงเดียว เท่ากับวันนั้นชีวิตเราไม่มีการพัฒนาเลย  ผมมองว่าการให้ดาวตัวเองเป็นเทคนิคที่ยอดเยี่ยมมากเพราะมันช่วยกระตุ้นให้เราไม่ลืมที่จะพัฒนาตัวเอง และไม่ปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไปโดยเปล่าประโยชน์ โดยปกติผมมักจะตั้งเป้าหมายว่าจะทำอะไรในแต่ละวันไว้เยอะมาก แล้วไ

ถ้าย้อนกลับไปในวัยเด็ก ผมเคยทำเรื่องน่าอายไว้เยอะมาก ๆ เรื่องบางเรื่องแค่นึกขึ้นมาก็แทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองในตอนนั้นทำเรื่องแบบนั้นลงไปได้ยังไง ลองคิดเล่น ๆ ดูนะครับถ้าผมหยิบเรื่องน่าอายทั้งหมดในชีวิตของผมมากองรวมกัน แล้วนำความอายทั้งหมดมาปั้นเป็นก้อนแล้วรับความอับอายทั้งหมดเข้าไปในร่างกายในครั้งเดียว ผมคิดว่าผมคงจะรู้สึกอับอายจนอยากจะฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน  ที่หนักไปกว่านั้นก็คือ นอกจากเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกอับอาย ยังมีเหตุการณ์อื่น ๆ ที่ทำให้ผมเสียใจ เรื่องบางเรื่องที่เราไม่อยากให้เกิด การกระทำบางอย่างที่เราไม่ได้ตั้งใจ ผมเชื่อว่าสิ่งเหล่านั้นมีมากมายไปหมดในอดีตของเราทุกคน  เพราะถ้าย้อนกลับไปในอดีตจะพบว่า เราเคยทำผิดพลาดอยู่บ่อยครั้ง ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามความผิดที่เราได้กระทำลงไปมันก็เกิดขึ้นจริง หลายสิ่งหลายอย่างที่เราเสียใจ ที่ได้ทำลงไป หลายสิ่งหลายอย่างที่เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น และเรื่องบางอย่างแม้เวลาจะผ่านมานานแล้วเราก็ยังคงโทษตัวเองอยู่  ถ้าผมรวบรวมเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ทำให้เรารู้สึกแย่ ๆ จับเหตุการณ์เหล่านั้นมาปั้นเป็นก้อน แล้วโยนไป

ภาพปกจาก pixabay.com เมื่อย่างเข้าฤดูร้อนก็มักจะเป็นช่วงเวลาที่คุณครู และน้อง ๆ นักเรียนทั่วประเทศได้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่ เพราะเป็นช่วงของการปิดเทอมใหญ่ น้อง ๆ นักเรียนหลาย ๆ คนเดินออกจากห้องสอบในวันสุดท้ายด้วย 2 ความรู้สึกคลาสสิคเช่นเคย นั่นคือ สบายใจไม่ก็ปล่อยวาง  ช่วงวันหยุดของทุกปีอากาศของประเทศไทยก็ร้อนจัดเหมือนทุกปีเช่นกัน เพื่อนผมที่เป็นครูก็มักจะโพสต์ลงโซเชียลเน็ตเวิร์กอวดว่าตัวเองได้ไปเที่ยวตามสถานที่ต่าง ๆ ในฤดูร้อนเสมอ  ภาพที่ผมเห็นนั้นคือเพื่อนของผมกำลังยืนอยู่กลางแดด แสงแดดเจิดจ้าจนเพื่อนผมแทบลืมตาไม่ขึ้น เขายืนชูสองนิ้วแล้วยิ้มแห้ง ๆ กับรูปปั้นหินหน้าตาพิลึก ในโลกของ Social Network ทุกคนต่างมองว่าเขาคงจะสนุก และมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่คนที่รู้ความจริงมีเพียงแค่ผม เพราะเขามักจะมานั่งบ่นให้ผมฟังว่าร้อนตับแตกอยู่เสมอ  ฤดูร้อนหนึ่ง ผมและครอบครัวตัดสินใจที่จะเดินทางไปเที่ยวตลาดน้ำแห่งหนึ่งในประเทศไทย แล้ววันนั้นเป็นวันที่อากาศร้อนอบอ้าวเป็นอย่างมาก ผมทนไม่ไหวจึงขอตัวไปนั่งรอที่บนรถก่อน หลังจากเวลาผ่านไปเราราวๆ 1 ชั่วโมง ครอบครัวของผมก็ได้ขึ้นมาบนรถ แม่ผมแทบเป็นลมจากการเดินท

ใครเคยเล่นเกมเดอะซิมบ้างครับ ผมเป็นแฟนเกม The Sims ตั้งแต่ The Sims 2 ตอนแรก ๆ เกมนี้ก็ถูกออกแบบมาให้เป็นเกมจำลองการใช้ชีวิตของคนจริง ๆ นั่นแหละครับ แต่หลัง ๆ ผู้พัฒนาก็คงจะกลัวคนที่เล่นจะเบื่อ ก็เลยใส่ความเป็นแฟนตาซีลงไปค่อนข้างเยอะ  เนื่องจากผมเล่นเกม The Sims มาทุกภาค แล้วชอบมากมาโดยตลอด เลยทำให้ผมสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจมาก ๆ เพราะว่าเกม The Sims คือเกมที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อจำลองการใช้ชีวิตของคนจริง ๆ ตอนเล่นเกมมันจะให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเราได้ใช้ชีวิตจริง ๆ ในโลกของเดอะซิมเลยก็ว่าได้  แน่นอนเนื่องจากมันเป็นเกม เขาจึงไม่สามารถที่จะใส่ทุก ๆ อย่างของมนุษย์ลงไปได้ เพราะถ้าเกิดใส่ทุกอย่างที่มนุษย์ต้องทำลงไปในเกมแล้วล่ะก็ The Sims ก็จะกลายเป็นเกมส์ที่น่าเบื่อไปในทันที  แต่ถ้าเราจะมาวิเคราะห์กันดี ๆ เราจะพบว่าสิ่งที่ตัวเกมตัดออกคือสิ่งที่มนุษย์ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยชอบมันเช่นกัน ในขณะที่หลาย ๆ สิ่งที่ตัวเกมอำนวยความสะดวกให้กับเรา ก็คือสิ่งที่มนุษย์ต้องการเสียด้วยสิ  สิ่งที่เกมตัดออกไปก็คือ เรื่องของการจ่ายกับข้าว เพราะในตู้เย็นจะมีอาหารให้เราอยู่เสมอ ถึงแม้อาหารจะหมด เราก็สามารถซื

ผมจำได้เลยครับว่าตอนเด็กเกมออนไลน์เกมแรกที่ผมรู้จัก คือเกมที่ชื่อว่า Ragnarok เนื่องจากเป็นเด็กต่างจังหวัดการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตในสมัยนั้นยังคงลำบากอย่างมาก ถ้าอยากจะเล่นเกมออนไลน์สักครั้งก็คงจะต้องไปเล่นที่ร้านเกมเท่านั้น เมื่อโตขึ้นเกมแรก ที่ผมได้เริ่มเล่นจริง ๆ จัง ๆ นั่นก็คือเกมที่ชื่อว่าโยกัง  ในที่สุดก็ได้เล่นเกม mmorpg อย่างที่ใฝ่ฝัน เกมเริ่มเปิดฉากด้วยความสนุก แต่หลังจากที่ผมเล่นไปได้ไม่นานผมก็เริ่มมองเห็นถึงสิ่งที่ชอบและไม่ชอบในการเล่นเกม สิ่งที่ผมชอบในการเล่นเกมมาก ๆ นั่นก็คือช่วงเวลาที่ level up เพราะเราจะเก่งขึ้นและสามารถใช้สกิลใหม่ ๆ ได้มากขึ้นอีกด้วย แต่สิ่งที่ผมไม่ชอบในการเล่นเกมส์แนวนี้ก็คือ ผมต้องนั่งกดสกิลเดิม ๆ สู้กับปีศาจตัวเดิม ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น  ระหว่างที่ผมกำลังนั่งเล่นเกมกับเพื่อนผมก็เกิดหันไปถามเพื่อนในคำถามที่ติดค้างอยู่ในใจ นี่เรากำลังทำอะไรกันอยู่ เรากำลังเก็บเลเวล โดยการต่อสู้กับ Monster ตัวเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ด้วยการกดสกิลท่าเดิม ๆ ซ้ำ ๆ และเรานั่งทำกันอยู่อย่างนี้เกือบ 4 ชั่วโมงแล้วนะ เพื่อนผมบอกว่าก็เกมมันมีให้ทำแค่นี้ไม่ใช่หรอ  ผมก็เลยถามต่อไปว่า แล้