บทสรุปฉบับแฮมแฮม

ภาพปกจาก unsplash.com ถ้าถามนักศึกษาว่าต้องการอาจารย์แบบไหนมากที่สุด ระหว่าง อาจารย์ที่จบปริญญาเอกมาจากเมืองนอกเมืองนา มีความรู้ความสามารถมากมาย แต่เวลาสอนพูดรู้เรื่องอยู่คนเดียว กับอาจารย์ธรรมดา ๆ สักคนหนึ่งที่สามารถสื่อสารเรื่องยาก ๆ ให้เราเข้าใจได้ นักศึกษาคงตอบเป็นเสียงเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย  ไม่ว่าจะในวงการใดก็ตามเราก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการสื่อสารนั้นมีความสำคัญเป็นอย่างมาก ไม่มีใครอยากพูดคุยกับคนที่พูดจาไม่รู้เรื่อง ใช้อารมณ์ในการพูด หรือพูดอย่างไม่มีกาละเทศะ เราจะสังเกตเห็นได้ว่าคนเก่ง ๆ ส่วนใหญ่แล้วไม่ว่าเขาจะเก่งด้านไหนก็ตาม แต่สิ่งนึงที่เขาจะเก่งด้วยเสมอนั่นคือการพูด  คนเก่ง ๆ เหล่านั้นนอกจากเขาจะสามารถพูดในสิ่งที่เขาอยากที่จะสื่อสารออกมาได้แล้ว เขายังมีการเรียงร้อยถ้อยคำให้ไพเราะเสนาะหู การพูดในสิ่งที่ควรพูด และรู้วิธีพูดให้เหมาะกับสถานการณ์อีกด้วย  และความสามารถทั้งหมดนั้นไม่ได้เกิดจากโชคช่วย แน่นอนว่า เมื่อจำความได้ทุกคนต่างสนทนากับคนอื่นได้ และประสบการณ์จะทำให้เรารู้ว่าอะไรควรพูด หรือไม่ควรพูด แต่แค่นั้นมันยังไม่พอที่จะทำให้คน ๆ นึงกลายเป็นคนที่พูดเก่งได้ พวกเขาเหล่านั้นต้

ภาพปกจาก pexels.com มีสุนัขเฝ้าบ้านตัวหนึ่งเมื่อมันเห็นบุรุษไปรษณีย์เดินผ่านมา มันมักจะเห่าเสียงดังใส่ และวิ่งไล่เสมอ แล้ววันหนึ่งบุรุษไปรษณีย์ก็ทนไม่ไหวหยิบไม้มาไล่ฟาดมันอย่างไม่ปราณีเช่นกัน มันรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว และได้แต่ตั้งคำถามว่า ทำไมมันถึงต้องโดนแบบนี้ด้วย  ในวันหนึ่งที่ผมเดินเล่นอยู่ใน ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง สาวสวยคนหนึ่งที่ยืนอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับที่ผมยืน แทบไม่อยากเชื่อ อยู่ดี ๆ เธอก็ส่งยิ้มมาให้กับผม ผมจึงยิ้มกลับไปให้เธอในทันที แต่ หลังจากนั้นไม่นาน   ผมถึงได้รู้ว่าเธอไม่ได้ยิ้มให้ผม เธอยิ้มให้เพื่อนของเธอที่กำลังเดินมาจากทางด้านหลังของผมต่างหาก  จาก 2 เรื่องที่กล่าวมาข้างต้นทำให้เราเห็นเลยนะครับว่า เราปฏิบัติต่อผู้อื่นเช่นไร คนอื่นก็จะปฏิบัติกับเราเช่นนั้นเหมือนกัน แต่บางครั้งเราก็เลือกที่จะทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราอยากจะได้รับ เหมือนดังเช่นเรื่องเล่าของสุนัขตัวนั้น มันต้องการความรักจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่มันกลับเลือกที่จะเห่า และวิ่งไล่ทำให้อีกฝ่ายเกิดความหวาดกลัว และในวินาทีที่ผมเห็นหญิงสาวคนนั้นยิ้มออกมา ผมก็ยิ้มตอบเธอ ผมเชื่อว่าคนที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น ไม

ภาพปกจาก  pixabay.com จริง ๆ ผมจะเขียนแค่บทความเดียวแต่เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่ามีรายละเอียดบางอย่างที่น่าสนใจและอยากจะเล่าให้ฟังตกหล่นอยู่  ความเดิมตอนที่แล้วก็คือผมและเพื่อนอีก 4 คนได้มาเรียนเทนนิสด้วยกันแต่กลับมีเพื่อน 1 คนที่เก่งเวอร์เก่งเกินหน้าเกินตาคนอื่น ทั้ง ๆ ที่เพิ่งเริ่มเล่นมาพร้อม ๆ กัน  แต่คุณครูก็ได้เฉลยว่าจริง ๆ แล้วเขาก็แค่มีข้อดี และเขาเลือกที่จะใช้ข้อดีของเขาให้เป็นประโยชน์ ในขณะที่คนอื่นที่เหลือ ก็มีข้อดีเช่นกันแต่กลับไม่รู้ว่าข้อดีของตัวเองคืออะไร ก็เลยใช้ความสามารถได้ไม่เต็มที่  หลังจากนั้นไม่นานเพื่อนผู้หญิงของผมก็ได้มองหาข้อดีของตัวเองจนเจอ เธอรู้ว่าเธอนั้นถนัดลูกเสริฟ เธอไม่ได้เสิร์ฟแรงกว่าคนอื่นหรอกครับ แต่เธอสามารถเสิร์ฟให้ลูกหมุนจนทำให้ลูกบอลเพิ่มความเร็วขึ้นได้ ด้วยลูกเสิร์ฟเพียงแค่อย่างเดียว เธอก็เอาชนะเพื่อนอีก 4 คนได้ในที่สุด  และแล้วก็ถึงวันที่เราทุกคนนั้นเรียนเทนนิสมาครบ 1 เดือน คุณครูถามว่าใครจะเรียนต่อบ้าง เพราะต่อจากนี้ ถ้าใครจะเรียนเทนนิสต่อ ต้องซื้อไม้เทนนิสแล้วนะ ไม้สำหรับฝึกครูจะให้สำหรับคนที่มาทดลองเรียนเดือนแรกเท่านั้น (พูดตรง ๆ คือครูจะขายไม้นั่นแ

ภาพปกจาก pexels.com วันนี้อยากจะขอเล่าถึงเรื่องราวที่ผมเคยไปเข้าค่ายลูกเสือสมัยเป็นเด็ก พวกเราต้องตื่นกันมาตั้งแต่ ตี 4 และเดินทางด้วยเท้าเป็นระยะทาง ถึง 10 กิโล ถามว่าให้เดินไปไหน เดินไปดูพระอาทิตย์ขึ้นนั่นเองครับ ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้น เพื่อนของพวกเราคนหนึ่งก็เกิดปวดท้องอยากจะเข้าห้องน้ำขึ้นมา พวกเราจึงขอเข้าไปใช้ห้องน้ำในบ้านของชาวบ้านแถวนั้น (คนไทยน่ารักเสมอครับให้เขาอยู่แล้ว) ระหว่างที่ผมและคนอื่น ๆ กำลังยืนรอเพื่อนที่กำลังทำธุระอยู่นั้น มีเพื่อนของเราคนนึง เขาเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ และยังไม่สนิทกับใครมากนัก เขาเกิดตั้งคำถามขึ้นมาว่า ถ้าเขาปวดท้องบ้างทุกคนจะยืนรอเขาแบบนี้ไหม คำถามของเขาถึงจะพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาเพราะ กล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะพูด แต่ผมเชื่อว่าคนที่ยืนอยู่ทุกคนตรงนั้นได้ยินอย่างชัดเจน แต่ท้ายที่สุดก็ไม่มีใครตอบอะไรออกมา  ผมลองคิดดูว่าถ้าในตอนนั้นเพื่อนใหม่คนนั้นของพวกเราเกิดปวดท้องขึ้นมาจริง ๆ เพื่อน ๆ คนอื่นจะยืนรอเขาไหม ถ้าถามผมความเป็นไปได้ที่ทุกคนจะยืนรอมีน้อยมาก ถึงมากที่สุด ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น  ผมคิดว่าที่ทุกคนไม่รอก็เพราะว่า เรายังไม่ส

ภาพปกจาก pixabay.com ในวัยเด็กผมเคยได้ลงเรียนคอร์สสอนการเล่นเทนนิส ซึ่งในตอนนั้นมือใหม่มีทั้งหมด 5 คนด้วยกัน ทั้ง 5 คนไม่เคยเล่นเทนนิสมาก่อนเลยในชีวิต แต่สิ่งที่ทั้ง 5 คนมีเหมือนกันนั่นก็คือ ความรู้สึกอยากจะเล่นให้เป็น  การฝึกสอนผ่านไปวันแล้ววันเล่ากับพัฒนาการของพวกเราที่เพิ่มมากขึ้น แล้ววันหนึ่งคุณครูก็นึกสนุกจัดการแข่งขันกระชับมิตรขึ้นระหว่างมือใหม่ทั้ง 5 หลังจากที่เรียนด้วยกันมาเกือบเดือน วันนี้เป็นวันแรกที่เราจะได้ลงแข่งอยากเป็นจริงเป็นจัง การแข่งขันครั้งนี้เป็นสิ่งที่เราทั้ง 5 เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ เพราะที่ผ่านมาพวกเราก็ไม่เคยแข่งกับใครมาก่อนเลย  เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น ทำให้ผมรู้ระดับฝีมือของตัวเองได้ในทันทีผมชนะทั้ง 4 คนไปได้อย่างสูสีแต่กลับแพ้เพื่อนอีก 1 คนไปอย่างขาดลอย เมื่อผลการแข่งขันออกมา มันเกิดเป็นคำถามขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้  การแข่งขันของผมกับเพื่อนอีก 3 คนเป็นการแข่งขันที่ฝีมือทัดเทียมกัน ผมแค่ดวงดีกว่านิดหน่อยก็เลยชนะมาได้ ซึ่งเรื่องนั้นเป็นสิ่งที่ผู้แพ้และผู้ชนะต่างยอมรับได้ แต่เพื่อนอีก 1 คนของพวกเรากลับชนะ 4 คนรวด และชนะแบบขาดลอยเสียด้วย  ทั้ง ๆ ที่พวกเราเริ่มต้นเล่น

  ภาพปกจาก pixabay.com ก่อนจะเรียนจบมหาลัย ผมและเพื่อนของผมอีก 2 คนนั้น ได้นัดกันไปเที่ยวเชียงใหม่ พวกเรานั้นสนุกสนานกันอย่างมาก ถึงแม้แต่ละคนจะมีเงินติดตัวไม่เท่าไหร่ก็ตาม เรากินของที่ถูกที่สุด นอนพักในสถานที่ที่ราคาย่อมเยา แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของพวกเราหม่นหมองลงเลยแม้แต่น้อย  พวกเราเหมารถแดงเพื่อให้เขาพาเที่ยว สถานที่เที่ยวที่พึ่งเคยได้ไปเป็นครั้งแรกช่างตื่นตาตื่นใจ เราสนุกกันมากจนถึงวันสุดท้ายของการเที่ยว ระหว่างที่เรากำลังจะกลับ พวกเราก็ได้พูดคุยกันถึงความรู้สึกที่ได้มาเที่ยวที่นี่ เพื่อนคนหนึ่งบอกว่า ก็สนุกดีนะ ถึงห้องจะแคบไปหน่อยก็ตาม ส่วนผมนั้นคิดว่าการเที่ยวครั้งนี้สนุกเป็นอย่างมาก ในขณะที่เพื่อนอีกคนนึงบอกว่าการเที่ยวครั้งนี้ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่เลย  เมื่อได้ยินดังนั้นผมจึงถามเหตุผลที่เพื่อนทั้งสองคนคิดแบบนั้น จากการสอบถามอยู่เนิ่นนานทำให้รู้ความจริงว่า เพื่อนคนที่บอกว่าสนุกดี นั่น เพราะเขาไม่มีสิ่งกังวลใจอะไร และรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ในขณะที่ตัวผมซึ่งตอนนั้นกำลังมีความรัก การเที่ยวครั้งนี้จึงทำให้ผมมีความสุขมาก ๆ แต่กลับกันเพื่อนอีกคนหนึ่ง เขาสอบตก และหลังจากกลับจา

ภาพปกจาก th.wikipedia.org สมัยเป็นเด็กผมรู้สึกว่าผมมีความสุขมาก ๆ เลยกับการได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปิด ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไม่จำเป็นต้องมีความตื่นเต้น หรือความท้าทาย มันเป็นของมันแบบนี้ในทุก ๆ วัน ก็มีความสุขมากพอแล้ว ผมค่อนข้างเป็นคนที่ยึดติดกับชีวิตความเป็นอยู่ และสถานะ จนเมื่อโตขึ้นก็เริ่มจะอ่านหนังสือเกี่ยวกับการพัฒนาตัวเองต่าง ๆ มันทำให้ผมลุกขึ้นเดินออกจาก Comfort Zone ท้าทายกับสิ่งใหม่ ๆ และเผชิญหน้ากับความตื่นเต้นในชีวิตมากยิ่งขึ้น  ถ้าใครเคยดู The Lord of the Rings ภาค 1 จะมีฉากหนึ่งที่โฟรโด้กับแซม ถูกพ่อมดเทาแกนดัล์ฟ สั่งให้เอาแหวนไปให้กับตนที่โรงเตี๊ยม ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังเดินออกจากดินแดน แซมก็ได้พูดขึ้นมาว่า “พอทีเถอะ ถ้าก้าวเดินมากกว่านี้อีกหนึ่งก้าว มันจะไกลกว่าทุกครั้งที่เคยเดินออกจากบ้าน” โฟรโด้จึงบอกกับแกว่า “ถ้าเราไม่ก้าวเดินออกมาเราจะไม่มีทางรู้ว่าทางนั้นสิ้นสุดตรงไหน” ผมรู้สึกเหมือนตัวผมนั้นคล้ายกับแซมมาก ๆ เพราะผมไม่เคยคิดที่จะเดินออกไปดูโลกกว้างเลย ผมคิดว่าในเมื่อเรามีความสุขอยู่ตรงนี้ แล้วทำไมเราต้องก้าวออกไปอีกละ อย่างไรก็ตามปฏิเสธไม่ได้ว่าการผจญภัยครั้งนี้