บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  จงถอดล้อเสริมจักรยานออกซะ  สมัยเป็นเด็กตอนที่พ่อแม่ซื้อจักรยานให้เราใหม่ ๆ แน่นอนเราเด็กเกินกว่าที่จะปั่นมันได้ ดังนั้นอุปกรณ์เสริมที่จะช่วยทำให้เราสามารถปั่นจักรยานได้เหมือนกับคนทั่วไป นั่นก็คือล้อเสริมจักรยานนั่นเอง  ล้อเสริมจักรยานนั้น มันทำให้จักรยานสามารถทรงตัวได้ด้วยตัวของมันเอง โดยที่เราไม่ต้องใช้ทักษะใด ๆ ในการควบคุมมัน  และในช่วงเวลานั้น เด็ก ๆ ทุกคนจะมีความสุขกับการได้ปั่นจักรยานเล่นโดยที่ไม่ต้องกลัวล้มเลย  แต่เมื่อเราโตขึ้นมาอีกหน่อย เราจะเริ่มถูกเปรียบเทียบระหว่างเด็กคนอื่นกับตัวเรา เด็กที่ยังใช้ล้อเสริมในการปั่นจักรยานนั้น จะถูกมองว่าเป็นเด็กน้อย ไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม  เพราะหากโตขึ้นจริง ต้องถอดล้อเสริมออก แล้วต้องปั่นจักรยานให้ได้ด้วยความสามารถของตัวเอง โดยไม่ใช้อุปกรณ์ช่วยสิ  ในตอนนั้นเด็ก ๆ หลายต่อหลายคน ที่ทนแรงกดดันไม่ไหว และเริ่มรู้สึกอับอายที่ตัวเรานั้น ยังใช้ล้อเสริมอยู่ ก็จะเริ่มถอดล้อเสริมออก และฝึกการทรงตัวบนจักรยาน  หากเราไปสัมภาษณ์เด็กเหล่านั้น ว่าทำไมพวกเขาถึงยอมถอดล้อเสริมออก แน่นอนพวกเขาจะบอกว่า ก็คนอื่นเขาทำได้กันหมด ถ้าผมทำไม่ได้ก็คงน่าอายแย่เลย  ถ้าเด็กคนอ

  บันทึกวันว่างตอนที่ 1 ฉันจะไม่นอนดู rick and morty (21/99/2565) วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมวางแผนไว้ว่า อยากจะอัดพอดแคสต์สักตอน สองตอน แต่ดูเหมือนกับว่าเสียงจะไม่เป็นใจ  ปฏิกิริยาตอบสนองระหว่างเสียง และไมโครโฟนมันช่างเด่นชัด ผมรู้ตัวแล้วว่า วันนี้ผมคงอัดเสียงไม่ไหว และถึงจะไหวเสียงก็คงไม่น่าฟัง ดังนั้นวันนี้จึงขอเปลี่ยนแนวมาเขียนบทความซะหน่อยแล้วกัน  เอาจริง ๆ ครับ บอกเลยว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์ในการเขียนบทความสักเท่าไหร่ เพราะว่าผมเพิ่งจะสร้างโดเมนใหม่ ทำให้โฆษณาไม่ยอมแสดง  พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือ ในช่วงนี้หากใครเข้ามาดูบล็อกของผม ผมก็ไม่ได้ตังค์นั่นเอง 5555 (แย่เลย) อย่างไรก็ตามผมมีตัวเลือกไม่มากนัก นั่นคือ 1 ไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง ก็นอนอยู่เฉย ๆ ให้วันนี้ผ่านไป  และจากที่ผมลุกขึ้นมาเขียนบล็อก ทุกคนคงคิดว่าผมคงเป็นคนที่เอาชนะใจตัวเองได้ และเลือกทางเลือกที่ดีกว่า  นั่นคือลงมือทำอะไรสักอย่างนึง ใช่แล้วครับ ผมค่อนข้างภูมิใจกับตัวเองในเรื่องนั้นนิดหน่อย  แต่ความจริงก็คือ ขณะที่ผมกำลังเขียนบทความอยู่นี่ มันก็เกือบจะ 14:00 น อยู่แล้ว เท่ากับว่า กว่าผมจะชนะใจตัวเอง และลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่างไ

รสชาติของชีวิตต้องปรุงรสมันด้วยตัวเอง "ตื่นเช้าอาบน้ำแปรงฟัน ทำงานวนไปทุกวัน ตกเย็น ก็เดินทางกลับบ้าน กินอาหาร และเข้านอน ชีวิตคนเราทำไมมันถึงน่าเบื่อ และจำเจได้เช่นนี้" ประโยคนี้ลอยเข้ามาในหูของผมหลายต่อหลายครั้ง เพราะมีคนมากมายมักจะบ่นอะไรแนว ๆ นี้ให้ผมฟังอยู่เสมอ ครั้งหนึ่งขณะที่ผม และเพื่อนกำลังนั่งรอ อาหารตามสั่งธรรมดา ๆ อยู่นั้น เพื่อนผมก็ได้บ่นเรื่องนี้ออกมาอีกเช่นเคย เขาพูดว่า ทำไมชีวิตถึงได้ไร้ซึ่ง สีสัน ไม่มีความตื่นเต้น ปราศจากรสชาติของชีวิตได้ขนาดนี้ น่าเบื่อจริง ๆ ทันใดนั้นก็ได้มีน้องนักเรียนม.ปลาย มานั่งร้านเดียวกับเรา ในใจก็แอบสงสัยว่า โดดเรียนกันมาใช่ไหมเนี่ย วันธรรมดาตอนเที่ยง ๆ ทำไมไม่อยู่ในโรงเรียนกัน แต่น้อง ๆ นักเรียนกลุ่มนั้นกลับทำสิ่งที่น่าสนใจมาก น้อง ๆ ได้สั่งเมนูแปลกประหลาด ที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่างเช่น ผัดกระเพราหมูกรอบ ใส่พริก 30 เม็ด หรือจะเป็น เกาเหลาน่องไก่ตุ๋น 10 น่อง และที่งงที่สุด จนแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง นั่นก็คือ ผัดกระเพราหมูสับกับช็อกโกแลต ใช่ครับน้อง ๆ เหล่านั้นเขาสั่งแบบนั้นกันจริง ๆ และด้วยความสงสัยว่าพวกน้องเขาจะกิน

  รถชนบนสองแถว  วันนี้มีเรื่องราวเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้วที่บ้านเกิดของผม จะมาเล่าให้ฟังครับ   เมื่อนานมาแล้วในวันหนึ่งที่อากาศค่อนข้างสดใส ท้องฟ้าก็แจ่มใส เหมือน ๆ กับทุกวันในช่วงนี้ ผมได้ขึ้นไปบนรถสองแถวเพื่อเดินทางไปโรงเรียนในวันหยุด เพราะนัดติวหนังสือกับเพื่อน  และเนื่องด้วยวันนี้เป็นวันหยุด รถบนถนนจึงมีน้อยมาก ๆ ผมรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ บรรยากาศก็ดี รถก็ไม่ติด  แต่แล้วคุณลุงคนขับสองแถว ก็คงจะรู้สึกอยากจะฟังวิทยุขึ้นมาละมั้ง จึงได้เปิดวิทยุเพื่อฟังข่าว (ถึงแม้อันที่จริงแล้วผมอยากนั่งชมวิวเงียบ ๆ มากกว่าก็ตาม) ระหว่างที่กำลังฟังข่าวอยู่นะ นักข่าวก็ได้พูดขึ้นมาว่า เกิดเหตุการณ์รถชนกันที่ห้าแยกลาดพร้าว ทำให้มีผู้ได้รับบาดเจ็บ 2 ราย และการจราจรติดขัดมากมาย  ผมฟังข่าวจบไปแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรตาม เพราะตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถสองแถว จังหวัดนครศรีธรรมราช และถนนนั้นค่อนข้างโล่ง ผู้คนขับรถกันอย่างเป็นระเบียบ และมีวินัยตามปกติ  แต่ทันใดนั้นก็ได้มีป้าคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนสองแถวคันเดียวกับผมได้ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะพูดว่า  เฮ้อ! คนไทยก็แบบนี้แหละนะ ขับรถประมาทกันจริง ๆ  ผมตกใจกับสิ

  จะมีเวลามากกว่าคนอื่นไปทำไมหากไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้ทำอะไร  ผมมีโอกาสได้ฟังเรื่องราวของน้องคนหนึ่ง ที่เขาตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงแนวทางการใช้ชีวิตของตัวเองเสียใหม่ โดยการเลิกขี้เกียจ และหัดตื่นเช้าให้เป็น  เพราะน้องคนนี้ถูกสอนมาว่า การตื่นเช้านั้นดีกว่า และทำให้ชีวิตของเขาดีขึ้น  แต่หลังจากที่เขาฝึกที่จะทำให้ตัวเองตื่นเช้าติดต่อกันเป็นเวลา 1 เดือน เขาก็เริ่มที่จะเห็นว่าชีวิตของเขาไม่มีอะไรดีขึ้นเลย  ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าถึงเขาจะตื่นเช้าขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้นำเวลาที่เพิ่มมากขึ้น ไปทำประโยชน์อันใดเพิ่มเติม  เขาไม่ได้ลุกขึ้นมาออกกำลังกาย ไม่ได้มาสูดอากาศยามเช้า ไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานแต่เช้า  เขาก็แค่ตื่นเช้าขึ้นเพียงเท่านั้น  ซึ่งจากเรื่องนี้ทำให้น้องเขาได้เรียนรู้ว่า การตื่นเช้าที่ทุกคนพูดกันว่า มันดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ ความจริงแล้ว การตื่นเช้าเป็นเพียงแค่ปัจจัยหนึ่งในการเพิ่มเวลาชีวิตของเราให้มากขึ้นเท่านั้น  หากเราตื่นเช้าขึ้น เราก็จะมีเวลาในการใช้ชีวิตเพิ่มมากขึ้น แต่ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงที่ เวลาที่เพิ่มมากขึ้นนี่แหละครับ  เวลาเหล่านั้นที่เพิ่มมากขึ้น เราเอามั

บทความสั้นๆ บทความดีๆ เราต้องการเวลามากขึ้นเพื่อทำสิ่งที่เราอยากทำเสมอ สมัยเป็นเด็กผมเป็นคนที่ชอบเล่นฟุตบอลอย่างมาก เมื่อตกเย็นทีไรผม และเพื่อน ๆ ละแวกบ้าน จะรีบมารวมตัว และเล่นฟุตบอลกันเสมอ  แต่ดูเหมือนช่วงเวลาแห่งความสนุกจะมีไม่มากขนาดนั้น พวกเราเล่นได้เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง พระอาทิตย์ก็ตกเสียแล้ว  ก็ตามสไตล์วิถีชีวิตของเด็กต่างจังหวัดทั่วไป เมื่อเริ่มมืดพ่อแม่ก็จะเรียกเด็ก ๆ กลับมาที่บ้านเพื่ออาบน้ำ และกินข้าว ก่อนที่จะเข้านอน  แล้วเมื่อถึงเวลานั้น ผมก็จะรู้สึกเซ็งเสมอ เพราะว่ายังอยากเล่นต่อ ทุกครั้งที่ใกล้จะถึงเวลาต้องเลิกเล่น ผมมักจะอยากให้มีเวลาเพิ่มมากขึ้น เพื่อที่ผมจะได้เล่นต่อให้นานที่สุด  ถ้าในวินาทีนั้นผมมีพรวิเศษ 1 ข้อ ผมคงไม่รีรอที่จะขอให้เวลาในการเล่นฟุตบอลเพิ่มมากขึ้น อย่างแน่นอน  แต่แล้วหลังจากที่อาบน้ำแปรงฟันจนเสร็จ และกำลังนอนดูละครหลังข่าว (ก็แหมสมัยก่อนไม่มีอินเตอร์เน็ตนี่นา)  เมื่อละครจบ ผู้ใหญ่ทุกคนก็เตรียมตัวเข้านอน แต่เด็ก ๆ ก็ยังคงดูทีวีกันต่อ พวกเรากำลังรอ รอที่จะดูรายการชิงร้อยชิงล้าน  แต่กว่ารายการชิงร้อยชิงล้านจะมา มันก็ดึกมากแล้ว มันจึงทำให้ทุกครั้งที่ละครก

  บทสรุปฉบับแฮมแฮม.com เลิกงามยามดีมาถึงแล้วครับ ในที่สุดวันนี้บล็อกของผม ก็เปลี่ยนเป็นดอทคอมจนได้ คิดมานานแล้วครับว่าอยากจะมีเว็บไซต์เป็นของตัวเองกับเขาบ้าง แต่ก็ไม่อยากจะมานั่งเขียนเว็บให้วุ่นวาย  ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็มีบล็อกอยู่บล็อกนึง แล้วทำไมเราถึงไม่จด Domain Name กับบล็อกเราซะเลยล่ะ  เมื่อนึกขึ้นได้ก็ดำเนินการทันทีครับ โดนค่าจดไป 420 บาท ถ้าถามว่าแพงไหมมันก็ไม่แพงหรอก แต่คิดว่าจะถูกกว่านี้ซะอีก  เอาล่ะ ตอนนี้ถึงเวลาเปิดตัวเว็บบล็อก บทสรุปฉบับ แฮม แฮม อย่างเป็นทางการอีกครั้ง  หลังจากที่ทำบล็อกแบบขอไปที อาทิตย์ละ 1 บทความ ติดต่อกันเป็นเวลา 2 ปี อันที่จริงก็เข้ามาดูแค่ปีละครั้งถึง 2 ครั้ง เท่านั้นเอง  เรียกได้ว่าที่ผ่านมาทำพอเป็นพิธีมาโดยตลอด ถ้าจะพูดว่าผมปล่อยปละละเลยก็คงจะพูดแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาผมก็เอาเวลาไปทุ่มเทให้กับ  การทำบทสรุปฉบับแฮมแฮมพอดแคสต์ เสียหมด จนไม่มีเวลามานั่งสนใจบล็อกเลย  และแล้วลูกสาวที่ยังไม่เกิดแต่ใกล้จะเกิดเต็มทีของผมก็เกิดบันดาลไอเดียที่แสนวิเศษมาให้กับผม  เพราะผมรู้ว่าอนาคตอันใกล้ เมื่อลูกสาวของผมเกิดมา ผมคงไม่มีเวลามาทุ่มเทให้กั

  จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อผมทดลองกินกระเทียมติดต่อกันเป็นเวลา 1 เดือน  มีคนส่ง Challenge ที่น่าสนใจมาให้ผมได้ทดลองทำครับ นั่นคือการทดลองกินสิ่งที่มีประโยชน์สักอย่างหนึ่งติดต่อกันทุกวันเป็นเวลา 1 เดือน  และหลังจากที่ผมเลือกอยู่นานสองนาน ว่าสิ่งที่มีประโยชน์อะไรดีที่ผมจะต้องยัดเข้าปากในทุกวันให้ได้ ติดต่อกันเป็นเวลา 1 เดือน สุดท้ายผมก็ได้เลือกสมุนไพรไทยตัวหนึ่งที่มีรสชาติอร่อยถูกใจคนทุกเพศทุกวัย และสมุนไพรที่ว่านั้นก็คือกระเทียมนั่นเองครับ ก่อนที่จะพูดถึงสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปกับร่างกายของผม สำหรับคนที่ไม่รู้ผมขอบอกไว้ก่อนเลยว่า กระเทียมคือผักครับ  เอาล่ะเข้าประเด็นสำคัญกันเลยดีกว่า หลังจากที่ผมเริ่มยัดกระเทียมลงกระเพาะของผมติดต่อกันเป็นเวลา 1 อาทิตย์ บอกเลยว่าแทบไม่มีความเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด สิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงก็คือ กลิ่นกระเทียมที่ติดอยู่ตามตัวของผมนั่นเอง  หลายคนคงคิดสินะครับว่า กินกระเทียมปากก็จะมีกลิ่นกระเทียม เปล่าเลยครับ หากเพื่อนๆเป็นคนที่แปรงฟันอย่างถูกต้องแล้วเราก็ ปากก็จะไม่มีกลิ่นกระเทียมบอกนะครับ แต่กลิ่นกระเทียมเนี่ยมันจะติดอยู่ตามซอกเล็บของเราต่างหาก  ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

  วิธีทำอย่างไรไม่ให้โดนเพื่อนทิ้ง  เมื่อนานมาแล้วสมัยผมเป็นเด็ก ทางโรงเรียนได้พาผมเข้าค่ายลูกเสือที่วัดแห่งหนึ่ง คุณครูก็ได้นึกสนุก จัดกิจกรรมพิเศษในวันสุดท้ายของการเข้าค่ายขึ้นมา โดยการปลุกพวกเรา นักเรียนทุกคนตั้งแต่เช้ามืด และให้เดินไปตามข้างถนน เพื่อที่จะไปดูวิวพระอาทิตย์ขึ้น  หลังจากที่เราเดินมาได้ประมาณ 1 ชั่วโมง และดูทีท่าว่ายังไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ อยู่ ๆ เพื่อนในห้องของผมคนนึงก็เกิดอยากจะเข้าห้องน้ำขึ้นมา เขาจึงตะโกนบอกเพื่อน ๆ ว่าเขาปวดท้องต้องการเข้าห้องน้ำ มีเพื่อนคนนึงแนะนำว่างั้นก็ลองไปขอเข้าห้องน้ำในบ้านของชาวบ้านแถวนี้ดูสิ  เพื่อนของผมคนนั้นไม่รอช้ารีบวิ่งไปในทันที และแน่นอนคนไทยใจดียอมให้เข้าอยู่แล้ว สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ มีเพื่อนจำนวนไม่น้อย ที่ยืนรอเพื่อนคนนั้นไปเข้าห้องน้ำ  ทุกคนไม่ทิ้งเขา แต่ยืนรอเป็นเพื่อน จนเขาปลดทุกข์จนเสร็จ และจึงค่อย ๆ ออกเดินไปพร้อม ๆ กัน เป็นฉากที่น่าประทับใจ และน่าอิจฉาเป็นอย่างมาก  ผมแอบคิดไม่ได้ว่าถ้าในเช้าวันนั้นคนที่ปวดท้องเข้าห้องน้ำ เป็นผมบ้างล่ะ จะมีใครยืนรอผมไหม  เพื่อนคนนั้นเขามีดีอะไร ทำไมทุกคนถึงรอเขา ด้วยความสงสัยผมจึงพยายามห

  สถานการณ์ที่ต่างกันทำให้คนเรามีคุณค่าไม่เท่ากัน  เชื่อว่าเพื่อน ๆ หลายคนน่าจะเคยได้ฟังเรื่องของน้ำส้ม น้ำส้มเมื่อนำไปขายในตลาด ราคาของมันมีเพียงแค่แก้วละ 10 บาทเท่านั้น  แต่เมื่อขายในภัตตาคาร ราคาของมันเพิ่มขึ้นเป็น 150 บาทในทันที และต่อให้มันจะเป็นส้มจากส่วนเดียวกันหรือแม้แต่ต้นเดียวกันอร่อยเหมือนกันทุกอย่างก็ตาม แต่ราคาของน้ำส้มที่ตลาดและน้ำส้มที่ภัตตาคาร ย่อมต่างกัน  แล้วแบบนี้เพื่อน ๆ คิดว่า น้ำส้ม 2 แก้วนี้มีคุณค่าไม่เท่ากันหรือเปล่า  ผมคิดว่าคนเราก็เป็นเหมือนกับน้ำส้ม 2 แก้วนี้ เราอาจจะเก่งเท่ากัน มีคุณค่าเท่ากัน แต่หากเราอยู่ผิดที่ผิดเวลา คุณค่าของเราที่ควรจะเท่ากัน ก็อาจจะต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยก็ได้  ผมเคยไปที่ห้างสรรพสินค้า และพยายามที่จะเล่นเกมคีบตุ๊กตา แต่ปรากฏว่าในกระเป๋าของผมมีเงินอยู่ทั้งหมด 5,000 บาทแต่ไม่มีเหรียญ 10 บาทเลยแม้แต่เหรียญเดียว มาเดินไปที่โต๊ะแลกเหรียญ เจ้าของร้านที่ควรจะนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์แลกเงิน ก็ดันไม่อยู่ซะงั้น  ในวินาทีนั้นดูเหมือนเงินเพียงแค่ 10 บาท เหรียญ 10 เพียงแค่เหรียญเดียว จะมีคุณค่าสำหรับผมเป็นอย่างมาก เพราะผมต้องการมันเพื่อหยอดเหรียญคีบตุ๊ก

  แนวคิดที่ว่าถ้าเราไม่ให้คุณค่ากับสิ่งไหน สิ่งนั้นก็จะหายไปเอง เอาจริง ๆ มันสามารถใช้ได้หลายกรณีมาก ๆ เลยนะครับ  เคยมีคนแนะนำว่า หากมีคนมานินทาคนอื่นให้เราฟัง และถ้าหากเราไม่ได้เป็นคนที่ชอบนินทาคนอื่นเหมือนกับเขา เราคงจะรู้สึกอึดอัดน่าดู กับการต้องมายืนฟังการนินทาคนอื่นอยู่แบบนี้  แน่นอนหากบุคคลที่ 3 เห็นเข้า เราก็จะดูไม่ดีไปด้วย แต่ถ้าเราเลือกที่จะปฏิเสธการรับฟัง หรือทำสีหน้าท่าทางราวกับว่ากำลังไม่พอใจที่ต้องมานั่งฟังอะไรแบบนี้ เมื่อเวลาผ่านไป คนเหล่านั้นก็จะหายไปจากชีวิตเราเอง  เพราะเราไม่ให้คุณค่ากับคนเหล่านั้น ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่ให้ความร่วมมือใด ๆ คนประเภทนั้นก็จะเบื่อเรา และไม่อยากจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเราในที่สุด  หากเราไม่ชอบฟังการนินทา ก็เปรียบคำพูดเหล่านั้นได้ดังขยะ  การนินทาก็เหมือนกับก้อนขยะ หากเรารับฟังก็เปรียบเสมือนเราเต็มใจที่จะให้เขาเทขยะจากตัวเขา มาใส่ตัวเรา แน่นอนครับว่าขยะคือสิ่งที่ส่งกลิ่นเหม็น เป็นสิ่งที่ทุกคนรังเกียจ  ดังนั้นหากใครมาเห็นเข้าขณะที่เรากำลังมีขยะเต็มตัว ก็คงไม่น่าแปลกใจที่บุคคลที่ 3 จะรู้สึกรังเกียจคุณไปด้วย  วิธีการที่ง่ายที่สุดก็คือ เดินหนีออกมาเลย