บทสรุปฉบับแฮมแฮม

ถ้าให้ผมแบ่งชีวิตของคนเราออกเป็น 3 ส่วน ด้วยกัน ผมจะแบ่งเป็นวัยเด็กและวัยรุ่น 25 ปี วัยทำงาน 35 ปีและวัยชรา 40 ปี (ถ้าคุณอยู่ถึงอายุ 100 ปีอะนะ ) มีคำกล่าวที่ว่า ตอนวัยรุ่น เรามีกำลัง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน  วัยทำงาน มีกำลัง มีเงิน แต่ไม่มีเวลา  วัยชรา มีเวลา มีเงิน แต่กลับไร้ซึ่งกำลัง  ด้วยข้อจำกัดเหล่านี้ทำให้เราหลายคน ไม่ค่อยได้ทำในสิ่งที่อยากทำสักที ซึ่งมันน่าแปลกใจมากที่เรารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่า เราจะมีอะไรในช่วงไหน และขาดอะไรในในช่วงไหนของชีวิต แต่เรากลับไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่จะเป็นได้  ซึ่งความจริงแล้วมันสามารถทำได้นะครับ ผมเชื่อว่าพวกเราต้องเคยเห็น ผู้สูงอายุที่ยังมีร่างกายที่แข็งแรง คนวัยทำงานที่มีเวลาเหลือเฟือ หรือแม้แต่เด็กที่มีเงินใช้เป็นกอบเป็นกำ  พวกเขาไม่ได้อยู่ ๆ ก็สามารถทำลายข้อจำกัดของช่วงวัยได้หรอครับ แต่พวกเขาต้องวางแผนการล่วงหน้าที่จะทำให้ชีวิตเป็นไปในทิศทางที่เขาอยากให้เป็น เริ่มต้นง่าย ๆ ด้วยการตั้งเป้าหมายขึ้นมาก่อน และหาหนทางที่จะทำให้มันเป็นจริงให้ได้  ถ้าอยากมีสุขภาพแข็งแรงตอนแก่ ก็ต้องออกกำลังกาย และดูแลตัวเองตั้งแต่ตอนหนุ่ม ถ้าอยากมีเวลาในวัยกลางคน ก็ต้องหมั่นศ

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันที่ผมลงบทความนี้น่าจะตรงกับวันที่ 18 สิงหาคม พ. ศ. 2564 เท่ากับว่าผมเขียนบทความลงใน blogger.com มาเป็นเวลา 1 ปีแล้วสินะ เพราะผมเริ่มเขียนบทความแรกในวันแม่แห่งชาตินั่นคือ 12 สิงหาคม 2563  สารภาพตามตรงนะครับ บทความที่ทุกคนได้อ่านตั้งแต่เดือนธันวาคมปีที่แล้วจนถึงธันวาคมปีนี้(ที่ยังมาไม่ถึง) บทความที่ลงทุก ๆ วันพุธ คือบทความที่ผมเขียนเสร็จทั้งหมด ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายนปี 2563 ครับ ผมทุ่มเทเวลาทั้งเดือน เพื่อเขียนบทความ และตั้งเวลาโพสล่วงหน้าไว้  เพราะผมมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ในปี 2564 นั่นก็คือการทำพอดแคสต์ ลงช่อง YouTube ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวผมเองในวันนี้จะเป็นอย่างไร ยังเขียนบทความอยู่หรือเปล่า ทำพอดแคสต์แล้วประสบความสำเร็จหรือไม่ แต่แค่อยากจะบอกว่า การที่ผมเตรียมการล่วงหน้ามากขนาดนี้ ก็เพราะว่าผมตั้งใจที่จะทำมันจริง ๆ  ผมค้นพบงานอดิเรกใหม่ในช่วงโควิด ผมรู้แล้วว่าการเขียนบทความมันทำให้ผมมีความสุข แต่มันไม่ได้สุขเพราะได้เขียนบทความหรอกนะครับ มันมีความสุขเวลามีคนอ่านแล้วรู้สึกดีที่ได้อ่านบทความของผมต่างหาก  อยากรู้จริง ๆ ว่าตัวผมในวันนี้จะยังรู้สึกแบบที่ตัวผมรู้สึกอย

สมัยตอนเป็นนักเรียน เวลาคุณครูถือของมาหนัก ๆ ก็มันจะมีนักเรียนบางคนรีบวิ่งเข้าไปช่วยคุณครูถือของในทันที เรามักจะเห็นลูกเสือที่ทำกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์โดยการพาคนแก่ข้ามถนนอยู่บ่อยครั้ง การช่วยเหลือคนที่หกล้ม ช่วยเก็บของที่ตก เสียสละที่นั่งบนรถไฟฟ้าให้คนท้องนั่ง  นี่คือตัวอย่างของการแสดงความมีน้ำใจต่อผู้อื่นที่เรามักจะพบเห็นได้ทั่วไป คนเหล่านั้นเขามีน้ำใจและทำด้วยใจจริง ๆ ทุกครั้งที่ผมเห็นใครก็ตามทำเรื่องดี ๆ แบบนี้ก็อดที่จะชื่นชมเขาในใจไม่ได้ อย่างไรก็ตามหากเป็นคนที่ยืนมองจากวงนอก เรามักจะได้ยินคนบางคนแอบกระซิบนินทาคนที่มีน้ำใจต่อผู้อื่นอยู่บ่อยครั้ง ที่เธอคนนั้นช่วยคุณครูถือของ เพราะว่าอยากจะประจบคุณครูล่ะสิ ที่ลุกให้คนท้องนั่งเพราะอยากจะสร้างภาพล่ะสิ  ผมไม่รู้หรอกครับว่าเรื่องที่คนเหล่านั้นนินทา มันเป็นความจริงหรือเปล่า คนบางคนอาจจะเสแสร้งแกล้งทำเพื่อสร้างภาพให้ตัวเองดูดีจริง ๆ ก็เป็นได้  แต่ไม่ว่าเราจะมีน้ำใจต่อผู้อื่น เพราะหวังสร้างภาพ เสแสร้งแกล้งทำเพื่อให้ใครบางคนเห็น หรือทำด้วยใจที่ดีจริง ๆ ก็ตาม สุดท้ายแล้วการลงมือทำดี ก็คือการได้ทำความดีลงไปจริง ๆ และไม่มีใครจะเปลี่ยนความจริงข้อ

ไม่รู้มีใครเป็นแบบผมหรือเปล่า บางทีก็เบื่อขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เบื่อไปซะทุกอย่าง แต่ถึงจะเบื่อมากแค่ไหนก็ไม่คิดที่จะทำอะไรอยู่ดี ผมลองวิเคราะห์ดูระหว่างนอนเบื่อว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร จนออกมาเป็นข้อสรุปได้ว่าคนเรามักจะเบื่อจาก 2 กรณีเท่านั้น  ข้อ 1 ก็คือ เรามักจะเบื่อตอนที่เราต้องทำในสิ่งที่เราไม่ได้อยากทำ เช่นอ่านหนังสือสอบ ทำรายงานส่งอาจารย์ หรือออกกำลังกาย สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เราไม่เคยอยากทำเลย แต่เราอยากจะได้ผลลัพธ์ของการกระทำต่างหาก เราบางคนไม่ได้อยากออกกำลังกาย แต่อยากมีร่างกายที่แข็งแรงและรูปร่างที่ดูดี เราบางคนไม่ได้อ่านหนังสือสอบ แต่ก็อยากเรียนเก่งได้เกรดเฉลี่ยดี ๆ เมื่อเราต้องทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำความรู้สึกเบื่อก็เลยเกิดขึ้น   ข้อ 2 ก็คือ เรามักจะเบื่อเพราะว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ ไม่มีอะไรที่อยากทำเป็นพิเศษ หรือพูดง่าย ๆ ก็คือเราเบื่อเพราะเราไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย ซึ่งข้อ 2 นี้ผมวิเคราะห์มันออกเป็น 2 กรณีด้วยกัน กรณีแรกก็คือไม่มีเป้าหมายในชีวิต หรือยังหาสิ่งที่อยากทำไม่เจอ ข้อที่สองก็คือมีเป้าหมายในชีวิตเรียบร้อยแล้ว แต่รู้สึกว่ามันห่างไกลเหลือเกิน และคิดว