บทสรุปฉบับแฮมแฮม

นิทาน " ขอทานกับเทวดา " ณเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ได้มีขอทานคนหนึ่ง อาศัยอยู่ที่นั่น ขอทานคนนี้มีความขยันขันแข็งเป็นอย่างมาก เขามักจะรีบตื่นเช้า และออกเดินทาง เพื่อขอทานไปทั่ว     แต่ถึงอย่างนั้นช่วงหลัง ๆ ก็ดูเหมือนว่า เขาจะได้เงินน้อยลง กว่าที่ควรจะมาก ๆ  ที่เป็นแบบนั้นไม่ใช่เพราะว่า   คนบริจาคเงินให้ขอทานน้อยลง แต่เป็นเพราะว่าจำนวนขอทานในเมืองใหญ่นั้น เพิ่มมากขึ้นต่างหาก     แต่ถึงอย่างนั้นขอทานคนนี้ก็ไม่ย่อท้อ เขายังคงขยันขันแข็งในการขอทานต่อไป จนกระทั่งวันหนึ่ง เทวดาองค์หนึ่ง ได้แปลงกายเป็นมนุษย์นักธุรกิจ เพื่อลงมาบนโลกมนุษย์   เทวดาเดินไปหาขอทาน แล้วกล่าวกับเขาว่า ข้านั้นได้สังเกตเห็นเจ้ามานานแล้ว ทั้ง ๆ ที่เจ้ายากจนขนาดนี้ แต่เจ้าก็ไม่เคยทำสิ่งชั่วร้าย ไม่เคยคิดจะลักเล็กขโมยน้อย หรือปล้นชิงแต่อย่างใด มิหนำซ้ำ เจ้ายังเป็นคนที่ขยันขันแข็ง ในการทำงานอีกด้วย   เอางี้ละกัน เพื่อเห็นแก่ความดีของเจ้า ข้าจะให้เงินเจ้าสัก 1 หมื่น บาทก็แล้วกัน     เมื่อขอทานได้ยินเช่นนั้น จึงดีอกดีใจยกใหญ่ แต่ก่อนที่เทวดาจะส่งเงินให้ ก็ได้ถามคำถามขอทานมา 1 ข้อ   ข้าขอถามเจ้าสักนิดนึงได

  เมื่อประมาณ 2000 ปีที่แล้วนะครับ ได้มีนักปราชญ์ชาวโรมันคนนึงครับ มีนามว่า   เซเนก้า เขา  เคยเกล่าไว้ว่า ถ้าใครก็ตามนะครับ ต้องการที่จะเก็บความลับของตัวเองให้อยู่รอดปลอดภัย คุณก็ควรที่จะเก็บไว้กับตัวคุณเองเท่านั้น โดยห้ามบอกใคร   ซึ่งไม่ใช่เฉพาะแค่ความลับนะครับ แต่บางอย่างที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว  เราก็ไม่ควรบอกใครเช่นกัน     เรามาดูกันดีกว่าครับว่า 7 ข้อที่เขาห้าม ไม่ให้บอกใคร  มันมีอะไรบ้าง   ข้อที่ 1 อย่าเปิดเผยปัญหาครอบครัวให้ใครรู้     ข้อที่ 1 นี้เป็นอะไรที่ Basic มากเลยนะครับ อย่างคนไทยเรา  ก็มีสุภาษิตสอนเรื่องนี้ไว้เหมือนกัน เวลาแต่งงานผู้ใหญ่ก็มักจะสอนเรานะครับ ว่า   ถ้ามีปัญหาอะไรในครอบครัว   ก็ให้เก็บเอาไว้ อย่าเอาไปเล่าให้ใครฟัง ดังสุภาษิตไทย ที่ว่า ความในอย่านำออก ความนอกอย่านําเข้า     คือผู้เขียนบอกว่า คนนอกมักจะชอบตัดสินในสิ่งที่เขาได้ยิน และได้ฟังมาครับ โดยที่พวกเขา  ไม่ได้สนถึงข้อมูลเชิงลึกอะไรเลย ได้ยินมาแค่ไหนเขาก็ตีความแค่นั้นซึ่งเรื่องบางเรื่อง  คนนอกไม่สามารถช่วยแก้ปัญหาอะไรได้เหรอกครับ   ส่วนใหญ่แล้ว เมื่อเขารับรู้ไป  เขาก็แค่เอาไปบอกปากต่อปากไปก็เท่านั้นเองค

  ณป้ายรถเมล์ แห่งหนึ่ง ได้มีชายหนุ่มกำลังยืนเหมอลอย ด้วยสีหน้าที่อมทุก แล้วทันใดนั้น ก็เกิดอุบัติเหตุรขึ้น รถเมล์แหกโค้งพุ่งเข้าไปชนชายหนุ่มคนนั้น จนเสียชีวิต   เมื่อชายหนุ่มรู้ตัวว่า ตัวเขานั้นได้ตายไปแล้ว เขาก็ไม่รอช้า รีบไปโวยวายกับเทพเจ้าแห่งโชคชะตาในทันที   ทำไมท่านถึงทำกับผมแบบนี้ ทำไมท่านถึงต้องกลั้นแกล้งผมแบบนี้ด้วย   เทพเจ้าแห่งโชคชะนะ ก็ทำหน้างง ข้าไปกั้นแกล้งอะไรเจ้าเมื่อไหร่กัน ไหนเล่ามาให้ค่าฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น   ชายหนุ่มจึงเล่าว่า ผมได้เจอรักแท้ของผมตั้งแต่ผมยังเด็ก เธอเป็นเพื่อนบ้านของผมเอง แถมเรายังได้เรียนที่เดียวกันอีกด้วย แต่สุดท้าย โชคชะตาก็เล่นตลก ทำให้เธอไปชอบคนอื่น   เมื่อผมโตขึ้น ผมก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง แต่โชคชะตาก็เล่นตลกอีกครั้ง เมื่อบริษัทแห่งนี้ขาดทุนติดต่อกันทุกปี จนในที่สุดก็ต้องปิดกิจการไป   และสุดท้าย ผมยืนรอรถเมของผมอยู่ดี ๆ   ก็โดนโชคชะตากลั่นแกล้ง ทำให้รถเมล์พุ่งมาชนผมจนตาย แบบนี้ท่านยังจะบอกว่า ไม่ได้กลั่นแกล้งผมอีกอย่างนั้นเเหรอ   เมื่อฟังจนจบ เทพเจ้าแห่งโชคชะตา จึงทำหน้าเซ็ง ก่อนจะอธิบายให้ฟังว่า  

  ในวันเปิดการศึกษาใหม่ นักศึกษาหนุ่มได้เดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องชมรมโกะ เขาเปิดประตูออดและเดินเข้าไปหาอาจารที่ปรึกษา แล้วพูดว่า ผมอยากเข้าชมรมโกะครับ     อาจารที่ปรึกษาจึงถามเขาว่า คุณเคยเล่นโกะหรือมีประสพการเกี่ยวกับโกะมาก่อนไหม   นักศึกษาบอกว่าไม่เคยครับ   อาจารย์จึงถามว่าถ้าอย่างนั้น อะไรละถึงทำให้คุณอยากเข้าชมรมนี้   นักศึกษาหนุ่มจึงตอบว่า ผมบังเอิญได้ดูการแข่งขันโกะในทีวีและผมรู้สึกว่าพวกเค้าเท่มาก   ผมอยากเท่และเก่งแบบเขาบ้าง   เมื่อนึกศึกษาหนุ่มพูดจบ อาจารที่ปรึกษาจึงยื่นสมุดเล่มหนึ่งให้กับเค้า เนื่องจากเธอเป็นสมาชิกใหม่ ชมรมณ์ของเรามีกฎนิดหน่อย ที่เธอต้องปฏิบัติตาม ชมรมของเรามีกฎว่า สมาชิกใหม่ทุกคน ต้องจดบันทึกความรู้สึก ในการเข้าชมรมอย่างละเอียด ทุกครั้งในสัปดาห์แรก นักศึกษาหนุ่มปฏิบัติตาม แต่หลังจากที่เขาเค้าชมรมมาได้ 3 เดือน เข้าก็ได้เดินเข้าไปหาอาจารที่ปรึกษาอีกครั้งหนึ่ง เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ ว่า อาจารย์ครับ ผมจะมาขอลาออกจากชมรมณ์ครับ      อาจารย์ที่ปรึกษาจึงบอกว่า   ได้สิ แต่กฎในการออกจากชมรมณ์ก็คือ เธอต้องคัดลอก สิ่งที่เธอจดไว้ในสมุดปก

เดือนสุดท้ายของปีกับเดือนแรกของปี คุณผู้อ่าน รู้สึกดีกับเดือนไหน มากกว่ากันครับ ถ้าอยากให้ชีวิตมีแต่สิ่งดี ๆ  เราต้องขอพรกับใคร มาฟังกันครับ     มีผู้ใช้ทวิตเตอร์ท่านนึงครับ เขาได้ตั้งคำถามที่น่าสนใจมาก เขาถามว่า ระหว่างเดือนธันวาคม กับเดือนมกราคม คุณชอบเดือนไหนมากกว่ากัน     ซึ่งได้มีการทวิต แล้วพูดคุยถึงเรื่องนี้กันเยอะมาก ๆ เลยครับ     มีผู้ใช้รายนึงครับเขาบอกว่า เขาชอบเดือนธันวาคมมากกว่า เพราะว่าเดือนธันวาคมนั้นมีวันหยุดเยอะ เทศกาลก็เยอะ ทั้งวันรัฐธรรมนูญ วันคริสต์มาส วันเคาท์ดาวน์ปีใหม่ และในเดือนนี้นะครับ ใคร ๆ ก็วางแผนที่จะไปเที่ยว จะพักผ่อนกันทั้งนั้น บ้างก็นัดสังสรรค์ ออกไปเที่ยว บ้างก็กลับบ้านไปอยู่กับครอบครัว ทำให้เดือนนี้เต็มไปด้วยความสุขและอบอุ่นมาก ๆ ผู้ใช้อีกรายนึงนะครับ ก็เข้ามาคอมเม้นด้วยครับ เขาบอกว่า เขาเกลียดเดือนธันวาคมที่สุด มันอาจจะฟังดูดีนะครับสำหรับคนที่มีเพื่อน มีแฟน มีครอบครัว แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีแบบนั้น   สำหรับคนที่ไม่มีใคร ไม่มีที่ไป เดือนธันวาคมจะเป็นเดือนที่เหงาและหดหู่มาก ๆ  ในเดือนนี้ อาจจะเรียกว่าเป็น นรกสำหรับคนที่พึ่งอกหักเลยก็ว่าได้ เพราะต้องเค้าด