บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  นิทานดอกไม้ ในแจกัน   กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีดอกหญ้าต้นหนึ่งได้เกิดขึ้นมาในสวนดอกไม้ ดอกหญ้าตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ของเธอเป็นอย่างมาก เธอสนุกไปกับการเห็นวิวทิวทัศน์ อันกว้างไกล สายลมที่สดชื่น และแสงแดดที่อบอุ่น     ดอกหญ้ารู้สึกมีความสุขกับชีวิตของตัวเองในทุก ๆ วัน จนกระทั่งวันหนึ่ง ได้มีมนุษย์เดินเข้ามาในสวนดอกไม้ พวกเขานั้นได้ทำการเด็ดดอกไม้ที่แสนสวยงาม ไปใส่ไว้ในแจกันดอกไม้ ก่อนที่จะนำเอากลับไปที่บ้าน เพื่อไปตั้งที่ริมหน้าต่าง     ดอกหญ้านั้น ได้คอยสังเกตดูดอกไม้ในแจกันในทุกวันแล้วเธอก็ได้พบว่า ในแต่ละวันนั้น จะมีคนมากมาย เดินเข้ามาเพื่อชื่นชมในความงดงามของดอกไม้ในแจกันอยู่เสมอ     ดอกไม้จึงพูดขึ้นมาว่า ถ้าฉันเข้าไปอยู่ในแจกันนั้นบ้าง ก็คงจะมีคนชื่นชม และชื่นชอบฉันมากมายเหมือนกันสินะ     เมื่อดอกไม้รุ่นพี่ที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินดังนั้น จึงหันมาพูดกับดอกหญ้าว่า อย่างเธอน่ะ ไม่มีวันได้ไปอยู่ในแจกันเหรอกนะ     ดอกหญ้าสงสัย จึงถามว่า ทำไมหนูถึงไปอยู่ในแจกันบ้างไม่ได้ล่ะ     ดอกไม้รุ่นพี่จึงบอกว่า เพราะว่าเธอเกิดมาเป็นแค่ดอกหญ้ายังไงล่ะ เธอไม่ได้เกิดมางดงามเหมือ

    คุณยายท่านหนึ่ง กำลังเดินออกมา ณ โต๊ะแถลงข่าว เพื่อที่จะประกาศลาวงการ ออกจากอาชีพนักชิมอาหาร   คุณยายบอกว่า ตอนนี้ฉันแก่มากแล้ว ประสาท สัมผัสในการรับรสชาติก็เริ่มเสื่อมถอย ฉันจึงคิดว่า คงถึงเวลาแล้ว ที่ฉันจะจบบทบาทนักชิมที่ทำมากว่า 50 ปี   นักข่าวจึงยกมือถามคุณยายในทันที คุณยายครับ จริงรึเปล่าครับ ที่เค้าบอกว่า คุณยายได้ชิมอาหารกับเชฟ 5 ดาว ทุกคนบนโลกมาหมดแล้ว   คุณยายยิ้มเบา ๆ ก่อนจะตอบว่า มันคือความภูมิใจเล็ก ๆ ของยายเลยก็ว่าได้ ที่ได้กินอาหารของเชฟเหล่านั้น และใช่ ยายกินมาหมดแล้วจริง ๆ   เมื่อนักข่าวได้ฟังดังนั้น จึงอึ้งกันไปตาม ๆ กัน แต่แล้วนักข่าวหนุ่มคนหนึ่ง ก็ยกมือถามกับคุณยายว่า   คุณยายครับ ถ้าอย่างนั้น บอกได้รึเปล่าครับว่า อาหารที่ทานมาทั้งชีวิต อาหารอะไร ของเชฟคนไหน อร่อยที่สุด   เมื่อสิ้นเสียงคำถาม ผู้จัดการส่วนตัวของคุณยาย ก็เข้ามาห้ามทันที เพราะคำถามนี้ คือคำถามต้องห้าม ห้ามตอบโดยเด็ดขาด   เพราะคุณยายคือนักชิมที่โด่งดังมาก หากคุณยายตอบชื่อใครออกไป จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ในทันที   แต่คุณยายก็บอกกับผู้จัดการว่า ไม่เป็นไรเหรอกจ๊ะ คำตอบของฉันไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน   ทันใดนั้

นิทาน " ขอทานกับเทวดา " ณเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ได้มีขอทานคนหนึ่ง อาศัยอยู่ที่นั่น ขอทานคนนี้มีความขยันขันแข็งเป็นอย่างมาก เขามักจะรีบตื่นเช้า และออกเดินทาง เพื่อขอทานไปทั่ว     แต่ถึงอย่างนั้นช่วงหลัง ๆ ก็ดูเหมือนว่า เขาจะได้เงินน้อยลง กว่าที่ควรจะมาก ๆ  ที่เป็นแบบนั้นไม่ใช่เพราะว่า   คนบริจาคเงินให้ขอทานน้อยลง แต่เป็นเพราะว่าจำนวนขอทานในเมืองใหญ่นั้น เพิ่มมากขึ้นต่างหาก     แต่ถึงอย่างนั้นขอทานคนนี้ก็ไม่ย่อท้อ เขายังคงขยันขันแข็งในการขอทานต่อไป จนกระทั่งวันหนึ่ง เทวดาองค์หนึ่ง ได้แปลงกายเป็นมนุษย์นักธุรกิจ เพื่อลงมาบนโลกมนุษย์   เทวดาเดินไปหาขอทาน แล้วกล่าวกับเขาว่า ข้านั้นได้สังเกตเห็นเจ้ามานานแล้ว ทั้ง ๆ ที่เจ้ายากจนขนาดนี้ แต่เจ้าก็ไม่เคยทำสิ่งชั่วร้าย ไม่เคยคิดจะลักเล็กขโมยน้อย หรือปล้นชิงแต่อย่างใด มิหนำซ้ำ เจ้ายังเป็นคนที่ขยันขันแข็ง ในการทำงานอีกด้วย   เอางี้ละกัน เพื่อเห็นแก่ความดีของเจ้า ข้าจะให้เงินเจ้าสัก 1 หมื่น บาทก็แล้วกัน     เมื่อขอทานได้ยินเช่นนั้น จึงดีอกดีใจยกใหญ่ แต่ก่อนที่เทวดาจะส่งเงินให้ ก็ได้ถามคำถามขอทานมา 1 ข้อ   ข้าขอถามเจ้าสักนิดนึงได

  ณป้ายรถเมล์ แห่งหนึ่ง ได้มีชายหนุ่มกำลังยืนเหมอลอย ด้วยสีหน้าที่อมทุก แล้วทันใดนั้น ก็เกิดอุบัติเหตุรขึ้น รถเมล์แหกโค้งพุ่งเข้าไปชนชายหนุ่มคนนั้น จนเสียชีวิต   เมื่อชายหนุ่มรู้ตัวว่า ตัวเขานั้นได้ตายไปแล้ว เขาก็ไม่รอช้า รีบไปโวยวายกับเทพเจ้าแห่งโชคชะตาในทันที   ทำไมท่านถึงทำกับผมแบบนี้ ทำไมท่านถึงต้องกลั้นแกล้งผมแบบนี้ด้วย   เทพเจ้าแห่งโชคชะนะ ก็ทำหน้างง ข้าไปกั้นแกล้งอะไรเจ้าเมื่อไหร่กัน ไหนเล่ามาให้ค่าฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น   ชายหนุ่มจึงเล่าว่า ผมได้เจอรักแท้ของผมตั้งแต่ผมยังเด็ก เธอเป็นเพื่อนบ้านของผมเอง แถมเรายังได้เรียนที่เดียวกันอีกด้วย แต่สุดท้าย โชคชะตาก็เล่นตลก ทำให้เธอไปชอบคนอื่น   เมื่อผมโตขึ้น ผมก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง แต่โชคชะตาก็เล่นตลกอีกครั้ง เมื่อบริษัทแห่งนี้ขาดทุนติดต่อกันทุกปี จนในที่สุดก็ต้องปิดกิจการไป   และสุดท้าย ผมยืนรอรถเมของผมอยู่ดี ๆ   ก็โดนโชคชะตากลั่นแกล้ง ทำให้รถเมล์พุ่งมาชนผมจนตาย แบบนี้ท่านยังจะบอกว่า ไม่ได้กลั่นแกล้งผมอีกอย่างนั้นเเหรอ   เมื่อฟังจนจบ เทพเจ้าแห่งโชคชะตา จึงทำหน้าเซ็ง ก่อนจะอธิบายให้ฟังว่า  

  ในวันเปิดการศึกษาใหม่ นักศึกษาหนุ่มได้เดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องชมรมโกะ เขาเปิดประตูออดและเดินเข้าไปหาอาจารที่ปรึกษา แล้วพูดว่า ผมอยากเข้าชมรมโกะครับ     อาจารที่ปรึกษาจึงถามเขาว่า คุณเคยเล่นโกะหรือมีประสพการเกี่ยวกับโกะมาก่อนไหม   นักศึกษาบอกว่าไม่เคยครับ   อาจารย์จึงถามว่าถ้าอย่างนั้น อะไรละถึงทำให้คุณอยากเข้าชมรมนี้   นักศึกษาหนุ่มจึงตอบว่า ผมบังเอิญได้ดูการแข่งขันโกะในทีวีและผมรู้สึกว่าพวกเค้าเท่มาก   ผมอยากเท่และเก่งแบบเขาบ้าง   เมื่อนึกศึกษาหนุ่มพูดจบ อาจารที่ปรึกษาจึงยื่นสมุดเล่มหนึ่งให้กับเค้า เนื่องจากเธอเป็นสมาชิกใหม่ ชมรมณ์ของเรามีกฎนิดหน่อย ที่เธอต้องปฏิบัติตาม ชมรมของเรามีกฎว่า สมาชิกใหม่ทุกคน ต้องจดบันทึกความรู้สึก ในการเข้าชมรมอย่างละเอียด ทุกครั้งในสัปดาห์แรก นักศึกษาหนุ่มปฏิบัติตาม แต่หลังจากที่เขาเค้าชมรมมาได้ 3 เดือน เข้าก็ได้เดินเข้าไปหาอาจารที่ปรึกษาอีกครั้งหนึ่ง เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ ว่า อาจารย์ครับ ผมจะมาขอลาออกจากชมรมณ์ครับ      อาจารย์ที่ปรึกษาจึงบอกว่า   ได้สิ แต่กฎในการออกจากชมรมณ์ก็คือ เธอต้องคัดลอก สิ่งที่เธอจดไว้ในสมุดปก

  ณ ป่าสะวันนาอันกว้างใหญ่ ได้มีราชสีห์หนุ่มที่น่าเกรงขาม อยู่ตนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเสือสิงห์กระทิงแรด เมื่อได้เจอกับเจ้าป่าตัวนี้ก็เป็นอันต้องแพ้พ่ายไปในทุกราย     แต่แล้ววันหนึ่ง ก็ได้มีสุนัขบ้าตัวหนึ่ง เดินผ่านมาเจอกับราชสีห์ ราชสีห์จึงหลีกทางให้มันแล้วเดินอ้อมไปในทันที ลูกชายของราชสีห์เห็นดังนั้น จึงแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างมาก     เมื่อสองพ่อลูกเดินผ่านเจ้าหมาบ้าตัวนั้นไปแล้ว ลูกชายก็รีบต่อว่าพ่อของตนในทันที ท่านพ่อ ท่านเป็นถึงเจ้าป่าผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ชนิดใดก็ไม่สามารถเอาชนะท่านได้ แต่แล้วกับอีแค่หมาบ้าตัวเดียวท่านถึงกับต้องเดินหลบมาเลยเชียวหรือ ท่านพ่อไม่คิดว่ามันน่าอายบ้างรึไง     ราชสีห์หนุ่มหัวเราะออกมา ก่อนที่จะบอกกับลูกชายให้เข้าใจว่า ถ้าเช่นนั้นเจ้าช่วยตอบคำถามพ่อหน่อยได้หรือไม่ การเอาชนะหมาบ้าตัวหนึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจนักหรือไง   ลูกชายตอบว่า ไม่เลยครับ   ราชสีห์จึงพูดต่อไปว่า ถ้าเช่นนั้นหากโดนหมาบ้ากัดขึ้นมาหล่า จะไม่ยิ่งเป็นเรื่องน่าอับอายมากกว่าเดิมหรือยังไง     ลูกสิงโตแสดงท่าทีเห็นด้วยกับพ่อของตน     ราชสีห์จึงสอนลูกว่า จงจำไ

ในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่เด็กน้อยกำลังนั่งเล่นอยู่หลังบ้านของเขา เขาก็ได้สังเกตเห็นว่า มีคุณลุงคนหนึ่ง ที่อาศัยอยู่บ้านใกล้ ๆ กัน ได้แอบลักลอบ เข้ามาในสวนหลังบ้านของเขา     คุณลุงข้างบ้านแอบปีนต้นมะม่วง และเด็ดเอามะม่วงกลับบ้านของเขาไป โดยที่ไม่ได้รับอนุญาต   เด็กน้อยตกใจมาก จึงรีบวิ่งไปฟ้องพ่อของเขาในทันที เด็กน้อยกล่าวว่า พ่อครับ คุณลุงข้างบ้านแอบมาขโมยมะม่วงของเราไป พ่อของเด็กน้อยจึงหัวเราะ แล้วถามเด็กน้อยกลับไปว่า เรายังเหลือมะม่วงอีกเยอะไหม เด็กน้อยจึงบอกว่า เท่าที่เห็น ก็ยังมีเหลืออีกเยอะครับ     ถ้าเช่นนั้น ลูกช่วยไปเด็ดมะม่วงมาให้พ่อสัก 7 ลูกหน่อยนะ     เด็กน้อยรีบทำตามคำสั่งของพ่อในทันที เด็กน้อยเข้าใจว่าพ่อของตนต้องการที่จะเด็ดมะม่วง มาเก็บไว้ให้หมด จะได้ไม่มีใครมาขโมยอีก     แต่กลับกลายเป็นว่า พ่อได้จูงมือเด็กน้อย ที่ถือมะม่วงทั้ง 7 ลูก ไปหาเพื่อนบ้าน คนที่ขโมยมะม่วงของพวกเขาไป     เด็กน้อยก็ทำหน้าสงสัย ว่าพ่อกำลังคิดจะทำอะไร เมื่อไปถึงหน้าบ้านของคุณลุงข้างบ้าน พ่อก็เคาะประตูเรียกเขาให้ออกมาในทันที     และแน่นอน หน้าตาของคนกระทำความผิด ย่อมมีสีหน้าที่ไม่สู้ดี คุณลุงท่านนั้นดูท่