บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ความแตกต่างระหว่างโปรแกรมแชท MSN กับ Application Line  เมื่อยุคสมัยใหม่ก้าวผ่านเข้ามา หลายอย่างต้องเปลี่ยนไปตามกาลเวลาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และสิ่งหนึ่งที่หายไปพร้อมกับความทรงจำอันแสนหวาน นั่นก็คือโปรแกรมแชทที่ถูกเรียกว่า MSN  ไม่แน่ใจว่าคุณผู้อ่านทุกท่านจะเกิดทันยุคของ MSN กันหรือเปล่า มันคือโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่เอาไว้ใช้แชทกันเหมือนกับ Application LINE ในปัจจุบันนั่นแหละครับ  เพียงแต่ว่าไอ้เจ้าโปรแกรมตัวนี้มันมีเสน่ห์บางอย่างที่ Application Line ไม่มี  เสน่ห์ที่หายไปนั่นก็คือ การให้ความสำคัญกับข้อความของคนอื่นนั้นเอง คือ โปรแกรม MSN เป็นโปรแกรมที่ใช้กับคอมพิวเตอร์ ดังนั้นการที่เราจะคุยกับใครสักคนได้ เราต้องรอให้เขาออนไลน์ หรือเข้าใช้งานเสียก่อน  ซึ่งในส่วนตรงนี้ มันแตกต่างจาก Application Line เพราะว่าไลน์นั้น มันออนไลน์อยู่ตลอดเวลา แต่ในขณะที่ออนไลน์นั้น เจ้าของเครื่อง หรือผู้ใช้งานจะว่างตอบเราหรือเปล่า อันนี้ก็อีกเรื่องนึง  ในขณะที่ MSN คือคุณต้องนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เท่านั้น และทุกครั้งที่มีคนแชทขึ้นมา คุณจะเห็นอยากหลีกเลี่ยงไม่ได้ หากคุณไม่อยากตอบ หรือไม่ว่างที่จะตอบ คุณก็ต

  Standard Beauty ของคุณเป็นอย่างไร  ในบทความก่อน ๆ ผมเคยพูดถึงเกมให้คะแนนสาวสวย ที่ผมกับลูกพี่ลูกน้องได้เล่นในสมัยเด็กไปแล้วใช่ไหมครับ ตอนนั้นสเปกของลูกพี่ลูกน้องของผม กับผมนั้น ไม่ต่างกันมากนัก เราจึงมองไม่เห็นถึงความแตกต่าง เกี่ยวกับ Standard Beauty ของคนอื่น  เราหลงคิด และเข้าใจผิดไปว่า คนอื่น ๆ เนี่ย ก็คงจะชอบผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาไม่ต่างจากสเปคของพวกเรานั่นแหละ หลักฐานก็คือ สเปคของพวกเรานั้น ก็คือเหล่านางเอกละคร และดาราทั่วไป และดูเหมือนคนพวกนั้นก็จะมีคนที่ชื่นชอบอยู่เยอะมาก ๆ ซะด้วย  แต่เมื่อโตขึ้นเราถึงได้เข้าใจว่า ความจริงแล้วมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย มีครั้งหนึ่งสมัยมหาลัย ผมเคยชี้สาวสวยคนหนึ่งให้กับเพื่อน ๆ ดู แต่เพื่อนของผมบางคนก็บอกว่า ผอมแห้งแบบนั้น ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย หลังจากพูดจบเขาก็ชี้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่มีความอวบ และมีหน้าอกที่ใหญ่ให้ผมดู แล้วก็พูดว่าแบบนี้ต่างหากถึงเรียกว่าสวย  ตอนนั้นถึงทำให้ได้เข้าใจว่า สเปคของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง มาตรฐานความสวยในมุมมองของเรานั้นไม่เหมือนกัน รสนิยมเหล่านั้นมันขึ้นอยู่กับปัจเจกบุคคลโดยแท้จริง   หลายคนอาจจะไม่ทันสัง

  ไม่กลัวผีก็ดูหนังผีไม่สนุกสิ  มีคำกล่าวที่ว่า หากเราไม่กลัวผี แล้วเราจะดูหนังผีสนุกได้อย่างไร แนวคิดนี้ค่อนข้างน่าสนใจมากเลยครับ มันเหมือนกับว่า เอาผลลัพธ์ให้เกิดก่อนการลงมือทำ ยังไงอย่างนั้น  คือคนปกติต้องไม่กลัวผี แล้วไปดูหนังผี จึงทำให้เกิดอาการกลัวผีขึ้นมา  แต่หากจนแล้วจนรอดเราดันเป็นคนจิตแข็ง ไม่เคยกลัวผีเลยสักนิด ต่อให้ผีจริง ๆ โผล่มาตรงหน้า เราก็ไม่กลัว แบบนี้จะไปดูหนังผีสนุกได้อย่างไร  ที่ผมบอกว่าทฤษฎีนี้น่าสนใจนั่นก็เพราะว่า เราต้องทำให้ตัวเองกลัวผีให้ได้ก่อน เราถึงจะสนุกกับการดูหนังผีได้ ถ้าหากทฤษฎีนี้สามารถปฏิบัติได้จริง การใช้ชีวิตในเรื่องอื่น ๆ ของเรา จะเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก ๆ เลยนะครับ  เราลองมาประมวลแนวคิดนี้กันดี ๆ อีกสักครั้ง เราต้องกลัวผีก่อน แล้วค่อยไปดูหนังผีหนังผีถึงจะสนุก  เราต้องกลัวผีก่อน + ไปดูหนังผี =เกิดความสนุก  ถ้าเราเอาแนวคิดนี้ไปประยุกต์กับการเรียนจะเกิดอะไรขึ้น  แบบปกติ  ทำสมองให้โล่ง ๆ + ฟังอาจารย์สอน = ได้ความรู้  ใช้ทฤษฎีกลัวผี  อ่านหนังสือจนได้ความรู้ก่อนที่จะเรียน + ฟังอาจารย์สอนทั้ง ๆ ที่รู้เรื่องหมดแล้ว = เกิดความสนุก  ปกติแล้วเราต้องเรียนก่อน

  สมัยนี้เขาจีบสาวกันที่ไหน  ถ้าเป็นสมัยของผมนะครับ ถ้ามีเพื่อนคนไหนเดินมาถามผมว่า เราควรที่จะจีบสาวที่ไหนดี ผมจะตอบเพื่อน ๆ ไปเหมือนกันทุกครั้งครับว่า นายลองไปยืนหน้าเซเว่น หรือไม่ก็หน้าป้ายรถเมล์นะ ถ้าเจอใครถูกใจก็จงเดินเข้าไปแล้วพูดว่า สวัสดีครับคุณน่ารักจังเลย จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์คุณหน่อย  ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนส่วนใหญ่นั้นไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำหรอกครับ แต่จริง ๆ แล้ว คำตอบของผมนั้น ผมไม่ได้พูดกวนอะไรเลย การยืนรอขอเบอร์สาวหน้าป้ายรถเมล์นั้นเป็นเคล็ดลับขั้นสุดยอด เพราะถ้าเขาไม่ให้เรา เดี๋ยวเขาก็เดินจากไป และเราก็จะไม่เจอกันอีก และในขณะเดียวกันเมื่อรถเมล์คันถัดไปมาถึง ก็จะมีสาวสวยคนใหม่โผล่มาให้เราขอเบอร์อีกอยู่ดี  และแน่นอนถ้าคุณทำตัวเองให้ดูดีมากพอ ยังไงวันนั้นคุณก็จะได้เบอร์สาวกลับบ้านไปอย่างแน่นอน  แต่ในยุคสมัยที่ covid ระบาดแบบนี้ เราคงทำแบบนั้นไม่ได้กันอีกแล้ว แล้วผมก็เชื่อว่าถึงจะทำแบบนั้นได้ ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่คงจะไม่กล้าทำอย่างแน่นอน  คือผมมีความรู้สึกว่าเมื่อเราชอบเขา เราก็แค่เดินไปขอทำความรู้จักก็เท่านั้น หากเขาไม่ชอบเรา เขาก็ปฏิเสธมาทุกอย่างก็จบ ไม่เห็นจะ