บทสรุปฉบับแฮมแฮม

ภาพปกจาก pexels.com ในยุคสมัยนี้ การที่เราจะเห็นผู้หญิงสักคนนึงเดินเข้าไปแซวผู้ชาย เข้าไปขอเบอร์ผู้ชายเป็นภาพที่เริ่มจะมีให้เห็นมากขึ้น ซึ่งแน่นอนว่ามันได้แตกต่างจากสิ่งที่เคยมีมาโดยตลอด  เพราะในสมัยก่อนนั้นผู้หญิงจะต้องเป็นฝ่ายสงบเสงี่ยมเจียมตัว และต้องอดทนรอให้ผู้ชายนั้นเป็นฝ่ายเข้ามาจีบ แต่ถ้าย้อนกลับไปไกลกว่านั้น ผู้หญิงแทบจะไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้เลย เพราะพ่อแม่จะเป็นฝ่ายคัดเลือกให้ หรือที่เรียกว่าคลุมถุงชนนั่นเอง โดยการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่ผู้หญิงเลือกที่จะลุกขึ้นมาเป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายก่อนนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร ถ้าพูดตามหลักเหตุและผลแล้ว ประชากรผู้ชายนั้นมีน้อยลงอย่างมาก ในขณะที่ประชากรหญิงนั้นก็มีสูงขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้โอกาสที่ผู้หญิงจะมีผู้ชายเข้ามาจีบจึงน้อยลงอย่างมาก ด้วยเหตุนี้การที่ฝ่ายหญิงเข้าหาก่อนจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้  จึงมีคำถามเกิดขึ้นว่า แล้วพวกผู้ชายเนี่ยชอบหรือเปล่ากับการที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหา และเป็นฝ่ายเริ่มต้นจีบก่อน  ผมรู้นะครับว่าหลายคนก็คงอยากจะให้คำตอบเป็นไปตามที่ตัวเองอยากให้เป็น แต่ความจริงแล้วนั้นก็คือ แล้วแต่คนครับ บางคนก็ไม่ชอบที่ผู้หญิงเป็

ภาพปกจาก pixabay.com สมัยผมเรียนมัธยมอยู่นั้นวันหนึ่งจู่ ๆ ผอ. ก็ประกาศดังสนั่นไปทั้งโรงเรียน บอกว่าพายุกำลังจะเข้าให้นักเรียนทุกคนเลิกเรียนครึ่งวัน และรีบกลับบ้านโดยด่วน เพื่อน ๆ หลายคนตะโกนโห่ร้องด้วยความดีใจที่ได้เลิกเรียนครึ่งวัน  ผมและเพื่อนเก็บกระเป๋าด้วยความรวดเร็วแต่เมื่อคิดดูให้ดีแล้วก็พบว่า ให้กลับบ้านตอนนี้แล้วจะให้กลับไปทำอะไรล่ะ จึงตัดสินใจชวนเพื่อนไปหลบพายุกันที่ร้านเกม (พฤติกรรมไม่เหมาะสมอย่าเลียนแบบนะครับ) เจ้าของร้านเกมก็ดันบ้าจี้เปิดร้านเกมส์ให้ซะงั้น  แล้วหลังจากนั้นประมาณ 2-3 ชั่วโมงพายุก็มาจริง ๆ ฝนฟ้าคะนองพัดแรงมากน้ำท่วมเข้ามาในร้านเกมจนพวกเราต้องขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ เป็นภาพที่ตื่นตาตื่นใจมาก โชคไม่ดีทีเรื่องราวเหล่านั้นเกิดก่อนยุค 2000 โทรศัพท์ของผมมีเพียงแค่เกมงู และเปิดวิทยุฟังได้เท่านั้น จึงไม่ได้บันทุกภาพเก็บไว้ หลังจากที่พายุสงบลงเราก็ต่างหัวเราะตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จริง ๆ แล้วพายุไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นถ้าจะหลบอยู่ในโรงเรียนมันก็ไม่ได้อันตรายหรอก  ระหว่างที่ผมเดินออกจากร้านเกมเพื่อเดินไปหน้าโรงเรียนผมก็พบเจอกับสิ่งที่ผมไม่คาดฝันมาก่อนเป็นสิ่งที่สยองขวั

  ภาพปกจาก pixabay.com ในวันธรรมดาวันหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษหลังจากที่ผมเลิกงานแล้วกลับมาถึงคอนโดผมก็มักจะลงไปนอนบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่วันนี้เกิดบางสิ่งบางอย่างที่แปลกออกไป  ผมรู้สึกถึงกลิ่นเหม็นอันไม่พึงประสงค์ กลิ่นที่ไม่คุ้นเคย ที่ไม่เคยพบในห้องของผมมาก่อน แน่นอนว่าผมไม่รอช้ารีบควานหาต้นตอของกลิ่นในทันที แต่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ  กลิ่นมันยังคงวนเวียนอยู่ในห้องอยู่อย่างนั้นติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ผมพยายามทำความสะอาดห้องในส่วนที่พอจะทำได้ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม ก็หาต้นตอของกลิ่นไม่เจอ  ผมก็เลยคิดไปว่ากลิ่นมันคงจะลอยออกมาจากท่อ คงจะมีหนูตาย หรืออะไรอยู่ในท่ออย่างแน่นอน แล้วถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะช่วยไม่ได้  เวลาผ่านไปอีก 2-3 วันกลิ่นมันยังคงอยู่ผมก็เลยทนไม่ไหวควานหา กลิ่นนั้นอีกครั้ง คอนโดเล็ก ๆ ของผมไม่ได้มีที่ซ่อนเยอะมากขนาดนั้นเหลือเพียงสถานที่เดียวที่ผมยังไม่ได้หานั่นก็คือหลังตู้เย็น ผมเลื่อนตู้เย็นออกมาเพื่อหวังว่าจะพบอะไรสักอย่าง แล้วทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง " จ๋อมแจ๋ม" ใช่แล้วครับเป็นเสียงของน้ำที่หกลงบนพื้น ผมแปลกใจมากที่การเลื่อนตู้เย็นเบา ๆ

ภาพปกจาก pixabay.com ที่บ้านของผมมีวัฒนธรรมบางอย่างที่แปลกประหลาดมาก นั่นก็คือเมื่อรองเท้าใส่ไปสักพักจนเริ่มที่จะเก่าแล้ว พวกเราก็จะซื้อรองเท้าคู่ใหม่มาและใส่มันแทนทันที แต่ในขณะเดียวกันรองเท้าคู่เก่ามันก็ยังใช้งานได้อยู่ เราจึงเลือกที่จะเก็บมันไว้ที่ชั้นวางรองเท้า เพื่อเป็นคู่สำรอง  ฟังดูก็เป็นวิธีการที่ดีเพราะถ้าหากรองเท้าคู่ใหม่มีปัญหาเราก็ยังมีรองเท้าคู่เก่าไว้สำรอง แต่ปัญหามันคือต่อจากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปรองเท้าคู่ใหม่เกิดเก่าอีก เราก็จะซื้อรองเท้าคู่ใหม่อีก แล้วก็เก็บรองเท้าคู่เก่าไว้สำรองอีกเช่นเคย จากที่มีรองเท้าสำรอง 1 คู่ก็กลายเป็น 2 คู่และ 3 คู่ตามลำดับในปัจจุบันชั้นวางรองเท้า มีรองเท้าสำรองวางมากจนไม่มีที่พอที่จะให้รองเท้าคู่ใหม่วางอีกแล้ว  มันเกิดเป็นคำถามว่ารองเท้าคู่เก่ามันยังคงใส่ได้ก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่เคยคิดจะใส่มันเลยไม่ใช่เหรอ เหตุผลที่เราต้องเก็บสิ่งที่เราไม่ได้ใช้มันอีกแล้วไว้ มันคืออะไรกันนะ  เพราะว่ามันยังใช้ได้อยู่อย่างนั้นเหรอ หรือเพราะว่าเสียดาย ในที่สุดก็ถึงวันที่พวกเราตัดสินใจที่จะทิ้งรองเท้าคู่เก่า ๆ ไปซะบ้าง แล้วชั้นวางรองเท้าก็กลับมาโล่งอีกครั้ง 

ประสบการณ์การเขียนบทความออนไลน์ครบ 1 ปี  บทความนี้จะเป็นการประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นตลอด 1 ปีเต็มกับงานอดิเรกใหม่ที่เรียกว่าการเขียนบทความของผม มันจะค่อนข้างยาวนิดนึงนะครับ  จุดเริ่มต้นของการเขียนบทความของผมเริ่มต้นอย่างไม่คาดคิด จากการที่ผมเป็นคนที่ชอบเที่ยวตามที่ต่าง ๆ แล้วถ่ายรูปลงอินสตาแกรมอยู่เสมอ วันหนึ่งก็ได้มีน้องที่รู้จักคนหนึ่ง ชื่อว่าน้องทราย เธอเข้ามาถามผมใน LINE ว่า พี่แฮมถ่ายรูปสวยนะ แล้วก็ชอบเขียนเพ้อเจ้อใน Instagram บ่อย ๆ ทำไมพี่ไม่ลองไปเขียนบทความท่องเที่ยวดูล่ะ เธอแนะนำให้ผมรู้จักกับเว็บไซต์ในการเขียนบทความท่องเที่ยว ผมเริ่มต้นด้วยความรู้สึกที่ว่าก็น่าสนุกดี อยากลองเขียนดูบ้าง เพียงเท่านั้นจริง ๆ  ผมพึ่งไปเที่ยวเขาสามมุขจังหวัดชลบุรีมา และวิวทิวทัศน์ที่มองจากบนนั้นลงมาเห็นทะเล มันช่างสวยงามเป็นอย่างมาก ซึ่งในตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าในทีวีมีข่าวเกี่ยวกับน้ำทะเลสีฟ้าใส “บางแสนน้ำใสแล้ว” (ซึ่งมันก็สวยจริงๆนั่นแหละ) และนี่คือปัจจัยที่ทำให้คนส่วนใหญ่พยายาม Search หาสิ่งที่เกี่ยวข้องกับบางแสน ผมซึ่งเป็นผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ดันไปโพสบทความที่เกี่ยวกับทะเลใกล้ ๆ บางแสน ทำให้บทความข

ภาพปกจากunsplash.com ปีใหม่ ใหม่ยังไง เป็นคำถามที่ผมคาใจมาตั้งแต่เด็กแล้ว พวกเราฉลอง Countdown นับถอยหลังเพื่อรอให้เข้าสู่ปีใหม่ พวกเราเฉลิมฉลองอย่างมีความสุขและสนุกไปด้วยกัน  แต่เมื่อก้าวเข้าสู่วันที่ 1 มกราคมในปีใหม่ ผมกลับไม่พบว่ามันมีอะไรใหม่นอกจากคำว่าปีใหม่เลยแม้แต่อย่างเดียว ไม่มีใครเริ่มต้นงานใหม่ในวันปีใหม่ ไม่มีนักเรียนหรือนักศึกษาคนไหนเลื่อนชั้นปีหรือขึ้นเทอมใหม่ในวันปีใหม่  เมื่อก้าวเข้าสู่ปีใหม่ทุกอย่างจะวนลูปกลับมาเหมือนปกติเรายังคงต้องใช้ชีวิตต่อจากปีที่แล้ว และที่สำคัญ 3 เดือนแรกตอนต้นปีจะเป็นช่วงที่มีเทศกาลน้อยมาก แถมทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางกลับมาจากต่างจังหวัด แล้วถ้าใครเป็นคนกรุงเทพฯจะรู้ดีว่า 3 เดือนแรกของทุกปีฝุ่น PM 2.5 หนาเสมอ  7วันอันตรายก็ไม่เคยทำให้เราผิดหวัง จะมีคนอย่างน้อย 300 คนเสียชีวิต และจะมีคนพันต้น ๆ บาดเจ็บเข้าโรงพยาบาลเสมอ  ผมก็เลยรู้สึกว่า 3 เดือนแรกของปีมักจะเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อเสมอ เพราะทุกคนใช้ชีวิตกันอย่างเรื่อยเฉื่อยไปวัน ๆ แต่ที่จริงแล้วมันยังมีอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้คนหลายคนรู้สึกเบื่อหน่ายกับการเริ่มต้นปีใหม่นั่นก็คือ การทำตามเป