บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ผมเคยดูหนังเรื่องหนึ่งครับ ที่พระเอก เป็นนักบินอวกาศ ซึ่งเกิดอุบัติเหตุบางอย่างขึ้นนะครับ ทำให้พระเอกของเรา ต้องใช้ชีวิตอยู่บนดาวอังคารเพียงตัวคนเดียว สิ่งที่ผมเห็นได้ชัดเลยในหนังเรื่องนี้  ก็คือนักบินอวกาศทุกคนนะครับ ค่อนข้างที่จะมีสภาพจิตใจที่ยอดเยี่ยมมากครับ ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์อะไรขึ้น พวกเขาก็มักที่จะอารมณ์ดี แล้วก็พูดเล่นกันอยู่ตลอดเวลา     ซึ่งพอมาคิดดูนะครับว่า ถ้าเราถูกทิ้งไว้ที่ดาวอังคารคนเดียว  เราก็คงจะสติแตกไปแล้วครับ แต่พระเอกในเรื่องนี้ เขาจะควบคุมสติของตัวเองได้เป็นอย่างดี แล้วก็แก้ไขปัญหาต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ นะครับเพื่อที่จะทำให้ตัวเองอยู่รอดได้     ซึ่งในตอนจบนะครับพระเอกก็ได้กลับมาที่โลกครับแล้วก็ได้เป็นอาจารย์มหาลัย นักศึกษาก็เลยลุมถามพระเอกครับว่า คุณรอดมาจากดาวอังคารได้ยังไง   พระเอกก็ตอบประมาณว่า ปัญหามันเป็นสิ่งที่เรา ต้องเจอครับ แล้วเมื่อเราเจอกับปัญหาแล้ว  ทางเลือกของเราก็คือ จะยอมแพ้ให้กับมัน หรือจะต่อสู้เพื่อเอาชนะมัน   ถ้าเราตัดสินใจว่าจะสู้นะครับ เราก็แค่ต้องแก้ปัญหาไปทีละก้าวทีละก้าว ค่อย ๆ จัดการปัญหาไปทีละสเต็ป แล้วเมื่อเราแก้ปัญหาไปเรื่อย ๆ สุดท้ายเราจ

   คุณผู้อ่านครับ สมมุติว่ามีกบอยู่ 5 ตัวนะครับ นั่งอยู่บนขอนไม้ กบ 1 ตัวตัดสินใจที่จะกระโดดลงมา  คุณผู้อ่านคิดว่าจะเหลือกบอยู่บนขอนไม้กี่ตัวครับ       เฉลยนะครับ คำตอบก็คือ เหลือ 5 ตัวเท่าเดิมครับ เพราะการตัดสินใจที่จะทำ กับการลงมือทำจริง ๆ นั้น มันไม่เหมือนกันครับ     อย่างเช่นผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะเริ่มอ่านหนังสือ แต่ถ้าผมยังไม่อ่านหนังสือ นั่นก็ถือว่ายังไม่ลงมือทำครับ   วันนี้ผมอยากจะมาชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องของจุดเริ่มต้นครับ เพราะความสำเร็จของทุกคนมีจุดเริ่มต้นเสมอ     ข้อสังเกตที่ผมพบเกี่ยวกับจุดเริ่มต้นนะครับ มีทั้งหมด 3 ข้อด้วยกัน ไม่รู้ว่า คุณผู้อ่านจะเห็นด้วยหรือเปล่า เดี๋ยวเรามาลองฟังกันดูนะครับ     ข้อที่ 1 ครับ ผมพบว่า จุดเริ่มต้นในการลงมือทำของทุกคน  ก็เหมือนกับการเล่นเกม mmorpg ครับ คือผู้เล่นใหม่ทุกคนต้องเริ่มต้นที่ Level 1 เสมอ นั่นก็คือต่อให้เราเป็นใครมาจากไหนก็ตาม หากเราเพิ่งเริ่มทำอะไรบางอย่าง เราจะไม่มีทางเก่งกว่าคนที่เริ่มต้นก่อนเราได้เลย   ยกตัวอย่างเช่นน้องปอ 1 ที่เพิ่งเริ่มหัดท่องสูตรคูณไม่มีทางท่องได้ก่อนพี่ป 4 ที่ท่องสูตรคูณมาก่อน 3 ปีอย่างแน่นอน   คือถ้าใครดูห

  ถ้าเป็นเวลาปกตินะครับในช่วงนี้ของทุกปี   ก็จะเป็นช่วงที่ คุณผู้อ่านที่ยังเป็นนักเรียนอยู่ ก็กำลังสอบปลายภาคกันอยู่ใช่ไหมครับ      ซึ่งจากประสบการณ์ของผมแล้วนะครับ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน   ก็จะมีคนสองคน เดินยิ้มออกมาจากห้องสอบอยู่เสมอครับ คนแรกก็คือคนที่สบายใจครับ สอบเสร็จสักที คนที่สองก็คือคนที่ปลงตกครับ ปล่อยวางแระ ยอมรับชะตากรรม อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด     อาจารย์คุมห้องสอบหลายคน   ก็อาจจะแยกไม่ออกนะครับว่า คนไหนยิ้มเพราะว่าทำข้อสอบได้ คนไหนยิ้มเพราะตอบไม่ได้เลย     จริง ๆ   ผมมีเคล็ดลับเล็ก ๆ นะครับ ในการมองว่าใครน่าจะทำข้อสอบได้อยู่ นั่นก็คือ ใครก็ตามที่นั่งอ่านหนังสือชิว ๆ หน้าห้องสอบนะครับ ส่วนใหญ่ทำข้อสอบได้ครับ ส่วนใครที่ท่าทางมุ่งมั่นแล้วก็ขยันอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้นหน้าห้องสอบ   ก็มักจะทำข้อสอบไม่ค่อยได้หรอกครับ   เพราะว่าคนที่ตั้งใจเรียนมาโดยตลอด   ก็คงไม่ต้องมานั่งซีเรียสหรือว่าเครียดอยู่หน้าห้องสอบ จริงไหมครับ     แต่ไม่ว่ารอยยิ้มของ คุณผู้อ่านจะแฝงอะไรไว้ก็ตาม สิ่งที่กำลังรอพวกเราอยู่ ต่อจากนี้ก็คือ การปิดเทอมหน้าร้อนอันแสนยาวนานครับ ซึ่งถ้าจะถา

  ผมได้อ่านบทความหนึ่งครับในแฟนเพจของคุณหนุ่มเมืองจันท์ ซึ่งเขา   ได้เอาเนื้อหามาจากหนังสือที่ชื่อว่าวิถี แมนดาริน ครับ โดยในหนังสือ เขาได้พูดถึง Richard Stingle ที่ไปสัมภาษณ์ Mandela ผู้นำแอฟริกาใต้ผู้ยิ่งใหญ่ครับ   Mandela ก็เลยเล่านิทานพื้นบ้านเรื่องหนึ่งให้ฟังครับ   เรื่องมีอยู่ว่า ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งครับ เดินทางออกจากบ้านเกิด   เพื่อไปตามหาผู้หญิงที่เพียบพร้อม เพื่อมาเป็นภรรยาของตัวเอง เขาก็ได้เดินทางไปทั่วเลยครับ เพื่อตามหาผู้หญิงคนนั้น แต่ไม่ว่าจะหายังไง ก็หาไม่เจอสักทีนะครับ สุดท้ายเขาก็ได้กลับมาที่บ้านเกิดของเขา แล้วเขาก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งครับ ซึ่งเธอคนนี้บอกได้คำเดียวว่าใช่เลย นี่แหละแม่ของลูก แต่ที่มันพีคมาก็คือ หญิงสาวที่เขาตกหลุมรักคนนี้นะครับ เป็นคนที่เขา คุ้นเคยมานานแล้วครับ เพราะว่าบ้านของเธอ   อยู่ห่างกับเขาเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง   ซึ่งนิทานก็จบลงแค่นี้ครับ   คือถ้าเกิดมีคนมาเล่านิทานเรื่องนี้ให้ผมฟังนะครับ ผมก็จะตีความว่า อ๋อจริง ๆ แล้ว ไม่ต้องออกไปตามหาที่ไหนไกลหรอกบางครั้งคนที่ใช่อาจจะอยู่ใกล้ตัวเราแค่นิดเดียวก็ได้   แต่ว่าหลังจากคนสัมภาษณ์ที

  ผมยังจำได้ครับว่าบทความแรกที่ผมเขียนลงไปในบล็อก บทสรุปฉบับแฮมแฮมนี้ คือบทความที่พูดถึงเรื่องของความรู้สึกอกหัก  ผมได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับเวลาว่า มันคือปัจจัยที่ถูกต้องจริง ๆ หรือเปล่า ที่จะทำให้คนเราลืมความรักครั้งเก่า เพราะผมสังเกตพบว่า ทำไมบางคนถึงลืมได้เร็ว ในขณะที่บางคนถึงลืมได้  แล้วผมก็ได้สรุปแบบนี้ครับ ผมคิดว่ามันอาจจะไม่ใช่เวลาก็ได้ที่ทำให้เราลืมความรักครั้งเก่า  แต่มันคือการที่เราเอาความสนใจทั้งหมดที่มีต่อตัวคนเก่ามาให้กับคนใหม่ หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ คนเราจะลืมความรักครั้งเก่าได้ก็ต่อเมื่อมีรักครั้งใหม่แล้วเท่านั้น  ส่วนตัวผมเชื่อแบบนั้นมาโดยตลอดครับ จนถึงตอนนี้ก็ยังคงเชื่อแบบนั้นอยู่  แต่ถ้าหากมีใครมาถามผมตอนนี้ว่าจะลืมแฟนเก่าได้ยังไง การแนะนำให้คนคนนั้นไปตามหาความรักครั้งใหม่ มันคงจะไม่ง่ายเหมือนกับสมัยก่อนอีกแล้ว  เพราะ covid 19 ทำให้เรื่องมันยุ่งยากและซับซ้อนมากขึ้น การทำความรู้จักกัน เป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาพอสมควร  ดังนั้นวันนี้ผมจึงอยากจะนำเสนออีกแนวคิดหนึ่งครับ ซึ่งแนวคิดนี้ก็ช่วยทำให้ลืมแฟนเก่าได้เช่นกัน นั่นคือ ให้เรามอบความรักของเรา ให้กับบางสิ่งบางอย่างที่เราทำ  ถ

  ร้านสเต็กที่ยังคงเปิดอยู่  มีร้านสเต็กหน้ามหาลัยร้านนึงครับ เป็นร้านที่ผมชอบไปกินมาก ๆ เพราะรสชาติมันอร่อย และราคาก็ไม่แพงมาก  สมัยตอนเรียนอยู่ผมมีความฝันอยากจะเปิดร้านสเต็กแบบนี้บ้าง อาหารก็อร่อย แถมสถานที่ตั้งยังตั้งหน้ามหาลัยแบบนี้ ร้านต้องได้กำไรดีมากแน่ ๆ   หลังจากที่ผมเรียนจบไปแล้วหลายปี ผมก็ยังคงแวะเวียนมากินสเต็กร้านนี้อยู่เป็นประจำ แต่ดูเหมือนช่วงนี้เวลาเข้าไปกินที่ร้านทีไร ผมมักจะพบว่า ร้านนั้นโล่ง และเงียบอยู่เสมอ ดูเหมือนลูกค้าจะไม่ค่อยเข้าร้านเลย เพื่อนผมจึงพูดขึ้นมาว่า สงสัยมันใกล้จะเจ๊งแล้วละมั้ง ลูกค้าไม่เข้าร้านเลย  ในขณะที่ผมนั้นยังคงเชื่อว่า ร้านนี้ยังขายดีอยู่ เพราะตั้งอยู่หน้ามหาลัยแบบนี้ นักศึกษาต้องมากินกันเยอะอยู่แล้ว แต่ช่วงเวลาที่เรามากินกัน อาจจะเป็นช่วงเวลาที่คนน้อยพอดีก็ได้  หลังจากนั้นเวลาก็ได้ผ่านไปอีก 4 ปี แต่ร้านแห่งนี้ก็ยังคงเปิดอยู่ และลูกค้าก็ยังคงน้อยเหมือนเดิม พวกเราเริ่มรู้สึกคาใจ ถ้าลูกค้าน้อยขนาดนี้ ทำไมร้านยังคงเปิดอยู่ได้  หลังจากที่ผม และเพื่อน ๆ นั่งเดากันอยู่พักใหญ่ เพื่อนผมคนนึงก็หมดความอดทน เพราะสุดที่จะอดสงสัยไม่ได้ จึงเรียกพนักงานที่ร

  มือใหม่หัดขับ เมื่อ 2-3 วันก่อนระหว่างที่ผมกำลังขับรถอยู่บนถนน ผมก็ได้เห็นรถคันเก่า ๆ คันหนึ่ง ที่ขับเรียบชิดเลนซ้ายสุด ไปอย่างช้า ๆ และตรงกระจกด้านหลังนั้นเขียนสติ๊กเกอร์ตัวโตว่า ขออภัยมือใหม่หัดขับ  เมื่อผมเห็นป้ายนั้นจึงรู้ทันทีว่า คนที่กำลังขับรถคันนี้อยู่ คือคนที่กำลังเรียนขับรถอย่างแน่นอน และรถส่วนใหญ่เมื่อเห็นดังนั้น พวกเขาจะหลีกทางให้ และไม่ค่อยอยากจะเข้าไปใกล้สักเท่าไหร่นัก  ดูเหมือนนี้จะเป็นอภิสิทธิ์ของคนขับรถไม่แข็ง เพราะการขับรถเข้าไปใกล้คนที่เพิ่งฝึกขับนั้น เป็นเรื่องที่ค่อนข้างเสี่ยงอยู่พอสมควรเลย  หลังจากที่ผมขับรถต่อไปอีกสักพักนึง จนไปติดที่สี่แยกไฟแดง ผมก็สังเกตเห็นว่า รถคันข้างหน้าผมนั้น ก็ติดสติ๊กเกอร์มือใหม่หัดขับเช่นกัน แน่นอนเมื่อเห็นสติ๊กเกอร์นี้ผมสันนิษฐานไว้ก่อนเลยว่า เขาคงจะเป็นมือใหม่หัดขับอย่างแน่นอน  แต่เมื่อขับรถต่อไปอีกสักพัก จึงทำให้ผมมั่นใจว่า คนขับรถคันนี้ไม่ได้เป็นเมืองใหม่อย่างที่สติ๊กเกอร์บอกไว้หรอก เพราะเขาขับรถได้อย่างชำนาญมาก ๆ ดูเหมือนว่าประสบการณ์การขับรถของคน คนนี้ ไม่ธรรมดา และไม่มีทางเป็นมือใหม่อย่างแน่นอน เพราะทักษะในการเบียดและแทรกรถคัน

  จงถอดล้อเสริมจักรยานออกซะ  สมัยเป็นเด็กตอนที่พ่อแม่ซื้อจักรยานให้เราใหม่ ๆ แน่นอนเราเด็กเกินกว่าที่จะปั่นมันได้ ดังนั้นอุปกรณ์เสริมที่จะช่วยทำให้เราสามารถปั่นจักรยานได้เหมือนกับคนทั่วไป นั่นก็คือล้อเสริมจักรยานนั่นเอง  ล้อเสริมจักรยานนั้น มันทำให้จักรยานสามารถทรงตัวได้ด้วยตัวของมันเอง โดยที่เราไม่ต้องใช้ทักษะใด ๆ ในการควบคุมมัน  และในช่วงเวลานั้น เด็ก ๆ ทุกคนจะมีความสุขกับการได้ปั่นจักรยานเล่นโดยที่ไม่ต้องกลัวล้มเลย  แต่เมื่อเราโตขึ้นมาอีกหน่อย เราจะเริ่มถูกเปรียบเทียบระหว่างเด็กคนอื่นกับตัวเรา เด็กที่ยังใช้ล้อเสริมในการปั่นจักรยานนั้น จะถูกมองว่าเป็นเด็กน้อย ไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม  เพราะหากโตขึ้นจริง ต้องถอดล้อเสริมออก แล้วต้องปั่นจักรยานให้ได้ด้วยความสามารถของตัวเอง โดยไม่ใช้อุปกรณ์ช่วยสิ  ในตอนนั้นเด็ก ๆ หลายต่อหลายคน ที่ทนแรงกดดันไม่ไหว และเริ่มรู้สึกอับอายที่ตัวเรานั้น ยังใช้ล้อเสริมอยู่ ก็จะเริ่มถอดล้อเสริมออก และฝึกการทรงตัวบนจักรยาน  หากเราไปสัมภาษณ์เด็กเหล่านั้น ว่าทำไมพวกเขาถึงยอมถอดล้อเสริมออก แน่นอนพวกเขาจะบอกว่า ก็คนอื่นเขาทำได้กันหมด ถ้าผมทำไม่ได้ก็คงน่าอายแย่เลย  ถ้าเด็กคนอ

  บันทึกวันว่างตอนที่ 1 ฉันจะไม่นอนดู rick and morty (21/99/2565) วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมวางแผนไว้ว่า อยากจะอัดพอดแคสต์สักตอน สองตอน แต่ดูเหมือนกับว่าเสียงจะไม่เป็นใจ  ปฏิกิริยาตอบสนองระหว่างเสียง และไมโครโฟนมันช่างเด่นชัด ผมรู้ตัวแล้วว่า วันนี้ผมคงอัดเสียงไม่ไหว และถึงจะไหวเสียงก็คงไม่น่าฟัง ดังนั้นวันนี้จึงขอเปลี่ยนแนวมาเขียนบทความซะหน่อยแล้วกัน  เอาจริง ๆ ครับ บอกเลยว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์ในการเขียนบทความสักเท่าไหร่ เพราะว่าผมเพิ่งจะสร้างโดเมนใหม่ ทำให้โฆษณาไม่ยอมแสดง  พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือ ในช่วงนี้หากใครเข้ามาดูบล็อกของผม ผมก็ไม่ได้ตังค์นั่นเอง 5555 (แย่เลย) อย่างไรก็ตามผมมีตัวเลือกไม่มากนัก นั่นคือ 1 ไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง ก็นอนอยู่เฉย ๆ ให้วันนี้ผ่านไป  และจากที่ผมลุกขึ้นมาเขียนบล็อก ทุกคนคงคิดว่าผมคงเป็นคนที่เอาชนะใจตัวเองได้ และเลือกทางเลือกที่ดีกว่า  นั่นคือลงมือทำอะไรสักอย่างนึง ใช่แล้วครับ ผมค่อนข้างภูมิใจกับตัวเองในเรื่องนั้นนิดหน่อย  แต่ความจริงก็คือ ขณะที่ผมกำลังเขียนบทความอยู่นี่ มันก็เกือบจะ 14:00 น อยู่แล้ว เท่ากับว่า กว่าผมจะชนะใจตัวเอง และลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่างไ