บทสรุปฉบับแฮมแฮม

วันที่ 1 มกราคม 2564 ในตอนนั้น มันคืออนาคตอันใกล้ที่ผมวางแผนไว้ว่าอยากจะทำช่องพอดแคสต์ ใน YouTube ขึ้นมา ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ผมเริ่มต้นศึกษาการทำพอดแคสต์ จากทุกช่องทางที่พอจะหาความรู้ได้ ค่อย ๆ ฝึกฝน และหาสไตล์ในการพูดของตัวเองไปทีละน้อย แล้วฟังพอดแคสต์ของคนอื่นบ่อยขึ้น ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะเก็บข้อมูลมาอ้างอิง เพื่อที่ว่า พอดแคสต์ของผมจะได้ออกมามีคุณภาพนั่นเอง  การเตรียมการเป็นไปได้อย่างราบรื่น จนถึงประมาณกลางเดือนธันวาคม อีกไม่นานก็จะถึงกำหนดการที่ผมได้วางไว้ว่า จะลงพอดแคสต์ใน YouTube แล้ว แต่หลัง ๆ ก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นเพราะว่าผมได้อ่านคอมเม้นในคลิปของคนอื่น ๆ แล้วพบว่า YouTube เนี่ยเป็นเว็บไซต์ที่เด็กเล่นเยอะมาก  แล้วถ้าเราลงลึกไปมากกว่านั้นเราจะพบว่า คลิปวีดีโอของคนส่วนใหญ่ที่อัพลง youtube จะโดนด่าเสมอ บางคนด่ารุนแรงมากด้วย  แน่นอนในกรณีที่เราทำวีดีโอออกมาไม่ดี การโดนซ้ำเติม และโดนต่อว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย ยิ่งอ่านคำด่าทอ ที่เหล่าคนดูได้กระทำกับยูทูปเบอร์มากเท่าไหร่ ก็เริ่มรู้สึกลังเลใจที่จะทำช่อง YouTube มากขึ้นเท่านั้น  เสียงดังก้องในหัวของผมขึ้นมาว่า อยู่เฉย ๆ ก

ครั้งหนึ่งที่ผม นั่งอยู่ป้ายรถเมล์ ผมก็ชวนเพื่อนของผมเล่นเกมสนุก ๆ กัน โดยการทายว่า คนที่ลงจากรถเมล์ จะก้าวขาซ้ายหรือขาขวาลงก่อนกัน ใช่แล้วครับจำมาจากหนังเรื่อง Sassy Girl ยัยตัวร้ายกับนายเจี๋ยมเจี้ยม นั้นเอง พอได้มาลองเล่นดูจริง ๆ มันก็สนุกดีนะครับ ลุ้นมากเลยทีเดียว  ระหว่างที่เล่นกันอยู่นะก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงจากรถเมล์ และเกิดพลาดสะดุดล้ม เพื่อนผมบอกว่าเขาคงจะอายมากเลย ผมรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า คงไม่อายเท่ากับเรื่องที่เกิดกับผมเมื่อวานหรอก  เรื่องมีอยู่ว่า อาจารย์สั่งงานกลุ่มให้ทำ แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนทำเลยสักคนเดียว พอถึงวันเรียน อาจารย์ก็เรียกให้กลุ่มของผมขึ้นไปพรีเซนต์หน้าห้อง และผมก็ดันต้องเป็นคนขึ้นไปพูดคนเดียวซะด้วย กลุ่มผมเป็นกลุ่มเดียวที่ไม่มี Powerpoint และทุกอย่างที่ผมพูดคือด้นสดในเวลานั้นทั้งหมด  แน่นอนว่าเรื่องราวจบลงด้วยการโดยอาจารย์สวดชุดใหญ่ พร้อมกับความอับอายที่ต้องยืนรับคำด่าของอาจารย์อยู่หน้าห้องโดยลำพัง มันไม่อายมากหรอกถ้ามีแค่เพื่อน แต่มันดันมีสาวที่ผมแอบชอบอยู่ด้วยน่ะสิ ความอายก็เลยทวีคูณเข้าไปใหญ่ ผมมองสายตาของเพื่อน ๆ ในห้อง ผมคิดเลยว่าพวกเขาต้องจดจำเรื่องในวันนี

สมมุตินะครับว่าคุณไปร้านข้าวมันไก่และสั่งข้าวมันไก่ทอด 1 จานใส่กล่องกลับบ้าน คุณกำลังยืนดูเขาสับไก่อยู่ ทันใดนั้นแม่ค้าก็สับไก่เยอะจนเกินไป แต่ก็ตักใส่กล่องให้คุณจนหมด แล้วหันไปบอกกับคุณว่า อันนี้แถมแล้วกันนะ จะได้อิ่ม ๆ  คุณจะรู้สึกยังไงครับ  แน่นอนเราต้องรู้สึกดีใจ และประทับใจที่ได้ของแถมมาด้วยอย่างแน่นอน ในมุมมองของผู้บริโภคแล้วของแถมเป็นอะไรที่ทำให้มีความสุขทุกครั้ง แม้สิ่งที่แถมมานั้น มันจะใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้ก็ตาม  ลองทำงานให้เหมือนกับแม่ค้าข้าวมันไก่ดูสิครับ แถมนิดแถมหน่อย มันไม่ได้ขาดทุนอะไรมากนักหรอก แต่ในทางกลับกัน อาจจะทำให้คนที่ร่วมงานกับเรา รู้สึกประทับใจกับเรามากขึ้นก็เป็นได้ เหมือนที่คนเขาบอกว่า จ้างร้อยเล่นล้านกันเลยทีเดียว  ถ้ามีคนอยู่ 2 คนมาขายงานให้กับลูกค้า คนแรกทำงานตามที่ลูกค้าสั่งทุกอย่าง คนที่ 2 ก็ทำงานตามที่ลูกค้าสั่งทุกอย่างเช่นกัน แถมมีไอเดียใหม่นำเสนอให้อีก 2 ชิ้น คิดว่าลูกค้าจะประทับใจใครมากกว่ากันครับ วงเล็บว่าในกรณีที่ราคาเท่ากันด้วยนะ  คนที่เล่นใหญ่กว่า มักจะมีโอกาสสร้างความประทับใจได้มากกว่าเสมอ ฟังดูอาจจะเป็นเคล็ดลับง่าย ๆ ก็แค่ขยันแล้วทำงานมากขึ้นเท่

  คุณครูท่านหนึ่งพูดกับเด็ก ๆ ในห้องเรียนว่า พวกเธอเนี่ยรักษาของกันบ้างหรือเปล่า ลองคิดดูดี ๆ สิ ปากกาแค่ด้ามเดียวเนี่ย พวกเธอเคยเขียนจนหมึกหมดกันบ้างไหม  สิ่งที่คุณครูพูดมันทำให้ผมอึ้งไปเลย เพราะพอมาคิดดูดี ๆ ผมก็ไม่เคยใช้ปากกาจนหมึกหมดแท่งจริง ๆ นั่นแหละ ผมมักจะเปลี่ยนปากกาแท่งใหม่อยู่เสมอ เพราะมันมักจะหายไปจากกระเป๋าของผมโดยไม่รู้ตัวอยู่บ่อย ๆ แล้วถ้าคุณครูไม่พูดขึ้นมาผมก็แทบจะไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ  พอตกเย็นผมจึงรีบไปที่ร้านขายปากกา และเลือกปากกาที่สวยที่สุดมา 1 แท่ง ผมซื้อมันมาในราคา 14 บาท และผมสัญญากับตัวเองว่า จะเก็บรักษาปากกาแท่งนี้ให้ดีที่สุด และจะใช้มันจนหมึกจะหมดด้ามให้ดู  หลังจากใช้ปากกาอย่างทะนุถนอมอยู่ได้เกือบ 3 เดือน ผมก็เลือกที่จะทิ้งมันไปด้วยตัวเอง เพราะถึงมันจะยังเขียนได้ แต่ผมเกิดคิดขึ้นมาได้ว่า ทำไมผมต้องมายึดติดกับปากกาเพียงแค่ด้านเดียวด้วย ปากกามันก็เป็นแค่อุปกรณ์ที่เอาไว้ขีดเขียน มันไม่ได้มีราคา หรือคุณค่าทางจิตใจเลยสักนิด  ไม่มีเหตุผลที่เราต้องทะนุถนอมปากกา หรือต้องเก็บรักษามันไว้อย่างดี เพราะถึงไม่มีมัน ผมก็สามารถหาปากกาด้ามอื่นมาเขียนแทนได้สบาย ๆ  เราเค