บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  เอาล่ะครับ เรื่องของแม่ทัพสองคนแรกที่ผมได้เล่าไปก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะได้รับเสียงตอบรับที่ค่อนข้างดี และทั้งสองเรื่องที่ผมได้เล่าให้ฟังเนี่ย ก็ทำให้เรารู้แล้วนะครับว่า การที่จะเอาชนะสงครามได้นั้น กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ แต่เรื่องราวของแม่ทัพคนสุดท้ายเนี่ย แตกต่างออกไปนะครับ   เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับแม่ทัพที่กำลังตีเมืองของศัตรูอยู่ครับ เขาได้ตั้งกองทัพของเขาอยู่ที่ริมน้ำ แต่จากการรบที่ยืดเยื้อเนี่ย มันทำให้ เสบียงก็กำลังจะหมด กองกำลังสนับสนุนก็ไม่มาสักที ถ้าขืนรอต่อไปเนี่ย   ทหารของเราอาจจะอ่อนเพลียจน สู้ไม่ไหวก็ได้  หลังจากคิดใคร่ครวญมาเป็นอย่างดี แม่ทัพก็ได้ป่าวประกาศ ให้ทหารเผาเรือสำหรับหลบหนีทิ้งให้หมด แล้วก็เผาคลังเสบียงที่เหลืออันน้อยนิดไปซะด้วย   แล้วแม่ทัพก็พูดขึ้นมาว่า ตอนนี้ เราไม่มีเรือสำหรับหนีอีกแล้ว เสบียงอาหารก็ไม่เหลือแล้วด้วย ดังนั้น วันนี้ พวกเราจะทำสงครามเป็นวันสุดท้าย ถ้าเราชนะ เราก็จะได้มีเสบียงอาหารกินอย่างอิ่มหนำสำราญ แล้วสงครามอันยาวนานก็จะได้จบลงเสียที แต่ถ้าเราแพ้ ทหารทุกคนก็จะต้องตายกันหมด   เมื่อทหารได้ยินดังนั้น ก็ตกใจครับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

  มีเรื่องพิศวงเกี่ยวกับความสูญเสียของผู้สูงอายุ ที่ทำให้ผมงงมากๆ ไม่แน่ใจว่าคุณตาคุณยายของคุณผู้อ่านเป็นแบบผมกันไหมนะครับแต่ว่า สมัยตอนที่คุณตาของผมมีชีวิตอยู่นะครับ ท่านสุขภาพแข็งแรง และมีความทรงจำที่ดีมาก ๆ  แต่แล้วในวัน ที่คุณยายผมได้เสียชีวิตลง ในวันที่คุณตารู้ว่าคุณยายนั้นได้จากไปแล้ว ความทรงจำของท่านก็หายไปในทันที ท่านจำคนรอบตัวไม่ได้เลย แม้แต่หลานๆชื่ออะไร ก็จำไม่ได้  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ยังจำได้ปกติ  แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม คุณตาผมกลับมาจำได้เหมือนเดิม แล้ววันหนึ่งผมก็ได้ดูภาพยนตร์เรื่องนึงครับ ซึ่งมีเหตุการณ์ที่คล้ายกับชีวิตจริงของคุณตาผม นั่นคือภาพยนตร์เรื่องยิปมันนั่นเอง แต่เป็นคนละเวอร์ชั่นกับที่ ดอนนี่ เยน เล่นนะครับ  โดยจะมีฉากที่ยิปมัน ได้โทรศัพท์กลับไปที่บ้าน แล้วได้ทราบข่าวว่าภรรยาของเขานั้นได้เสียชีวิตแล้ว ลิปมันเดินอยู่ในตลาดสักครู่ แล้วจู่ๆความทรงจำก็เลือนหายไป  เรื่องนี้ทำให้ผมสนใจว่าการสูญเสียคนรักไปของผู้สูงอายุ นั้นส่งผลกระทบทำให้ความทรงจำหายไปชั่วขณะหนึ่งทุกคนเลยหรือเปล่า  แล้ววันหนึ่ง เหตุการณ์นี้ก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เมื่อคุ

  หลังจากที่บทความที่แล้ว ผมได้พูดถึงแม่ทัพผู้ชาญฉลาดในการทำสงคราม ให้คุณผู้อ่านได้ฟังไปนะครับ วันนี้ก็เลยอยากจะหยิบยกเรื่องราวของแม่ทัพมาเล่าให้ฟังอีกสักคนนึง แต่วันนี้เป็นบทความที่นำมาจากอินเทอร์เน็ตนะครับ แต่ต้องขออภัยในเครดิตจริง ๆ ที่หาไม่ได้ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีแม่ทัพท่านนึง กำลังจะเดินทางไปออกรบครับ ปรากฏว่า ระหว่างทางเนี่ย ก็ผ่านบ้านหลังหนึ่งครับ ซึ่งบ้านหลังนี้มีป้ายหน้าบ้านที่เขียนว่า "ข้าคือผู้เล่นหมากรุกที่เก่งที่สุด"   เมื่อแม่ทัพรู้เช่นนั้น ก็อยากลองของครับ เพราะว่า แม่ทัพเนี่ย ก็ไม่ธรรมดาครับ การที่จะเป็นแม่ทัพได้ ก็ต้องวางแผนการรบเก่งอยู่แล้ว แล้วหมากรุกเนี่ย มันก็เป็นเกมในการวางแผนชนิดหนึ่ง ดังนั้นแม่ทัพก็เลยเข้าไปท้าเจ้าบ้านแข่งหมากรุกครับ    แข่งกันกระดานแรกเจ้าบ้านก็แพ้เลยครับ แม่ทัพก็บอกว่าอันนี้แค่วอร์มใช่ไหมเนี่ย ทำไมแพ้ง่ายจังเลย ไหนลองอีกสักตาซิ แข่งกันกระดานที่ 2 เจ้าบ้านก็แพ้อีกครับ แม่ทัพ ก็บอก อ่ะเวลายังเหลือฉันเล่นด้วยอีกสักกระดานแล้วกัน แล้วกระดานสุดท้ายเนี่ย เจ้าบ้านก็แพ้อีกแล้วครับ แม่ทัพก็เลยหัวเราะอย่างมีความสุขครับ ก่อนที่จะบอ

  ในช่วงที่เศรษฐกิจไม่ดี ต่อเนื่องยาวนานขนาดนี้ ผมเชื่อว่า ตอนนี้คุณผู้อ่านหลายท่าน ก็คงกำลังต่อสู้กับความกดดัน ต่อสู้กับปัญหา อยู่อย่างแน่นอนครับ   สำหรับบางคนแล้วเนี่ย การใช้ชีวิตในช่วงนี้ อาจจะ ไม่ต่างอะไรกับการทำสงคราม ในสนามรบเลยก็ว่าได้ วันนี้ผมก็เลยอยากเล่าเรื่องราวของแม่ทัพที่ชนะสงคราม ให้ฟังครับ เชื่อว่าจะต้องเป็นประโยชน์กับคุณผู้อ่านอย่างแน่นอน     กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีแม่ทัพท่านหนึ่ง กำลังจะออกไปทำสงคราม แต่เนื่องด้วยฝ่ายตรงข้ามเนี่ย มีกำลังทหารที่มากกว่าฝ่ายเรา ทำให้ทหารฝ่ายเราเนี่ย เสียขวัญและกำลังใจกันเป็นอย่างมากครับ ท่านแม่ทัพเนี่ย ก็เลยพาทหารทุกนายนะครับ ไปที่ศาลเจ้า เพื่อทำพิธีขอให้เทพเจ้า คอยช่วยเหลือกองทัพของเรา หลังจากที่ท่านแม่ทัพทำพิธีเสร็จสิ้นนะครับ ท่านก็ได้ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง เพื่อให้ทหารทุกนายได้ยินครับว่า   ท่านเทพแห่งสงคราม ท่านเทพแห่งชัยชนะ ถ้าท่านมอบพลังให้กองทัพของเราจริง ขอให้เหรียญที่อยู่ในมือข้าเหรียญนี้ ออกหัวด้วยเถอะ     แล้วแม่ทัพก็โยนเหรียญขึ้นบนฟ้าครับ ท่ามกลางสายตาของเหล่าทหารที่คอยจับจ้อง แล้วเหรียญก็ตกลงมา ออกเป็นหัวจริง ๆ