บทสรุปฉบับแฮมแฮม

ภาพปกจาก pexels.com สมัยตอนเป็นเด็กมีงานประกวดวาดรูปประจำโรงเรียน ผู้ที่ชนะการแข่งขันไม่ได้รางวัลอะไรเลย แต่พวกเขานั้นจะได้เอารูปของพวกเขาไปแปะในห้องสมุดโรงเรียน เด็ก ๆ ทุกคนต่างรู้สึกภูมิใจที่ได้เห็นผลงานของตนติดที่ฝาผนังในห้องสมุด  การประกวดรอบแรกนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเพื่อนผมเป็นผู้ชนะ ผมก็งงอยู่ว่าเขาแข่งกันตอนไหน ทำไมผมพึ่งมารู้ข่าวตอนเขาแข่งกันเสร็จแล้ว หลังจากนั้นไม่นานคุณครูบอกว่าจะจัดประกวดขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้จะมีรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ด้วย เวลาว่างเด็ก ๆ ส่วนใหญ่จึงหมดไปกับการฝึกวาดรูปตามโจทย์ที่ได้รับมา และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น  ผมฝึกฝนตลอดเวลาไม่ว่าจะตอนพัก หรือตอนกลับมาที่บ้าน เนื่องจากเป็นคนที่ชอบวาดรูปอยู่แล้วด้วย การฝึกวาดรูปจึงเป็นสิ่งที่สนุกเอามาก ๆ แต่ไม่ว่าจะฝึกวาดมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเอาชนะรูปภาพของเพื่อนที่เคยได้ที่ 1 ในการแข่งครั้งที่แล้วได้เลย เมื่อผมนำภาพของตัวเองมาเปรียบเทียบกับภาพของเพื่อนที่เคยได้ที่ 1 มันต่างกันฟ้ากับเหว นี่สินะความแตกต่างระหว่างคนธรรมดากับคนที่มีพรสวรรค์  ในที่สุดก็ถึงวันส่งผลงานให้กับคุณครู แล้วเดี๋ยวคุณครูจะตัดสินเองว่าใครจะเป็นผู้ช

  ภาพหน้าปกจาก unsplash.com มีคนเคยบอกไว้ว่าความสุขนั้นอยู่ทุก ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ตัวเรา เพียงแค่เราจะสังเกตเห็นมันบ้างหรือเปล่า ผมเป็นคนนึงที่ต้องการอยากที่จะมีความสุขในทุก ๆ วัน ซึ่งก็แน่นอนแหละ เพราะเชื่อว่าไม่มีใครบนโลกใบนี้ไม่อยากมีความสุขในทุกวันอย่างแน่นอน ผมเกิดได้บังเอิญเจอคำคมคำนึงที่เขียนว่า “จงมีความสุขในทุก ๆ วันวันละนิดก็ยังดี" ประโยคนี้เป็นประโยคที่โดนใจผมมาก เพราะหากผมสามารถมีความสุขได้ถึงแม้จะเพียงแค่วันละนิด แต่มันก็เพียงพอแล้วที่ผมจะสามารถบอกกับตัวเองในอนาคตได้ว่า ที่ผ่านมานั้นชีวิตผมช่างมีความสุขเหลือเกิน  ปฏิบัติการการสร้างความสุขให้กับตัวเองในทุก ๆ วันจึงเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันนั้น ผมพยายามสร้างความสุขให้กับชีวิต พยายามกินของที่ตัวเองชอบ ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ และพยายามสร้างความสนุกให้กับชีวิตเพียงแค่วันละนิดอยู่เสมอ...แต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเหมือนที่คิดเลย  ความสุขมันไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นจากการได้ทำสิ่งที่ชอบ หรือสิ่งที่รักเสมอไป ยกตัวอย่างง่าย ๆ สมมุติพรุ่งนี้คุณกำลังจะสอบ และความสุขของคุณคือการเล่นเกม ผมเชื่อว่าไม่มีใครสามารถเล่นเกมได้อย่างมีความสุข ถ้าหากยัง

ภาพปกจาก pexels.com ในช่วงพักเที่ยงของวันธรรมดาวันหนึ่ง ระหว่างที่ผมกำลังนั่งกินสเต็กอยู่ที่ร้านแถว ๆ ที่ทำงานอย่างเอร็ดอร่อย ผมก็เกิดคิดขึ้นได้ว่า ผมต้องรีบกินหน่อยแล้วล่ะ เพราะมันใกล้จะถึงเวลาเข้างานช่วงบ่ายแล้ว  และในตอนที่ผมกำลังหยิบมันฝรั่งทอดเข้าปากอยู่นั้น ผมก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่เจ้าของร้านส่งซองใส่เงินให้กับพนักงาน ถ้าผมเดาไม่ผิดดูเหมือนจะเป็นเงินเดือนของพนักงาน Part Time  ระหว่างที่ผมกำลังจินตนาการว่าน้องเขาจะได้เงินเท่าไหร่กันนะ ผมก็เกิดคิดขึ้นมาว่า "เรากำลังใช้เวลาในชีวิตเพื่อแลกกับเงินอยู่สินะ" ทั้งผมและน้องเขา ต่างกำลังทำงานแลกกับเงิน แต่สิ่งที่เราสูญเสียไปโดยที่เราไม่รู้ตัวในเวลาเดียวกันนั่นก็คือ เวลาในชีวิตของเรา หลังพักเที่ยงผมจึงมีคำถามสนุก ๆ มาถามเพื่อนร่วมงาน สมมุติว่าคุณสามารถเปลี่ยนเวลาในชีวิตให้กลายเป็นเงินได้ "คุณจะยอมแลกเวลา 1 วันในชีวิตของคุณในราคาเท่าไหร่"  จากคำตอบที่ผมได้รับส่วนใหญ่แล้วตอบเวอร์มากเลยครับ ถ้าต้องเสียเวลาชีวิตไป 1 วันอย่างน้อย ก็ต้อง หลักแสนบาทขึ้นไปถึงจะยอม มีพี่คนนึงตอบมาว่าฉันคิดราคา 1 ล้านบาทเพราะชีวิตของฉันนั้นมีค่ามา

ภาพปกจากpixabay.com สมัยตอนที่ผมนั้นเรียนปริญญาโทก่อนจบก็มีวิชาสัมมนาที่จะพาพวกเราไปเที่ยว เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ ดูงานต่างหาก นั่นแหละครับ เอาเป็นว่าผมได้ไปดูงานที่ประเทศญี่ปุ่น แล้วมันคือทริปที่สนุกมาก อากาศหนาวเย็นที่นั่นทำให้ผมสดชื่นเป็นอย่างมาก แต่บางทีมันก็หนาวเกินไปนะ  สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจมาก ๆ เลยนั่นก็คือ ทุกครั้งที่ผมหนาวผมก็แค่วิ่งเข้าไปในโรงแรมหรือร้านค้าต่าง ๆ เพียงเท่านี้ความหนาวก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง ก็เหมือนกับประเทศไทยที่มีแอร์นั่นแหละครับ ประเทศเขาก็จะมีเครื่องทำความร้อนอยู่ทุกที่เช่นกัน  ผมสามารถเที่ยวเล่นข้างนอกได้อย่างเต็มที่ แต่พอร่างกายหนาวขึ้นจนทนไม่ไหวเมื่อไหร่ก็แค่วิ่งเข้าไปในที่พักเพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น เมื่อหายหนาวแล้วก็สามารถออกไปวิ่งเล่น และถ่ายรูปอย่างสนุกสนานได้อีกเรื่อย ๆ หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้มีโอกาสไปเที่ยวดอยอินทนนท์ในช่วงปีใหม่ อากาศหนาวที่นั่นทำให้ผมรู้สึกสดชื่นไม่แพ้ตอนที่อยู่ญี่ปุ่นเลย ถึงแม้ความรู้สึกมันจะต่างกันก็ตาม แต่ความสดชื่นที่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์บนยอดดอยมันเป็นอะไรที่คุ้มค่ามากที่ได้มาที่นี่  แต่เมื่อผมไปถึงที่พัก ผมก็ได้รู้ว่าสิ่งที่บ้านเ

ภาพปกจาก pexels.com ในฤดูฝนนอกจากแมลงสาบกับหอยทากที่ออกมาเดินกันยัวะเยียะแล้วอีกสิ่งที่พบเห็นอยู่เต็มถนนก็คงจะหนีไม่พ้นแท็กซี่ และรถยนต์ส่วนบุคคลอย่างแน่นอน ก็ไม่เข้าใจเหตุผลเหมือนกันว่าทำไมฝนตกรถต้องติดทุกที  ความแปลกประหลาดที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของฤดูฝนนั่นก็คือบรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน ที่น่าแปลกคือหลายคนมักจะทึกทักเอาเองว่า อากาศคงจะเย็นสบายน่าดูเพราะฝนตก แต่ที่ไหนได้อากาศร้อนอบอ้าวไม่แพ้ฤดูไหนเลยเหมือนกัน  สำหรับคนที่ต้องทำงานในหน้าฝนสิ่งที่เห็นตรงกันก็คือเสื้อผ้าที่เปียกและเนื้อตัวที่เหนียวเหนอะหนะ เอาล่ะ แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ไฮไลท์ของวัน เพราะช่วงเวลาสุดยอดที่ทุกคนรอคอยนั้นก็คือตอนเลิกงาน ถ้าใครมีรถส่วนตัว คุณก็เตรียมตัวเป็นตะคริวได้เลย เพราะนอกจากรถติดจนต้องเหยียบเบรคอยู่ตลอดทางแล้ว ทัศนวิสัยอันย่ำแย่ เพราะต้องใช้ที่ปัดน้ำฝนอยู่ตลอดเวลาก็ทำให้การขับรถเป็นไปได้อย่างล่าช้าเอามาก ๆ  นี่ขนาดผมยังไม่พูดถึงคนที่ใช้รถประจำทางนะครับ ที่เราต้องเบียดเสียดกันกับคนที่เหนียวเหนอะหนะ และต้องเผชิญกับกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ที่ไม่รู้ลอยมาจากใครคนไหนบนรถ การทำงานในช่วงฤดูฝนถ้าคุณทำในออฟฟิศก็แล้วไป แต่ถ้

ภาพหน้าปกจาก piqsels.com   ในวันธรรมดาวันหนึ่งที่แสนเงียบสงบ ผมได้เปิด YouTube แล้วดูแก๊งสามช่า ระหว่างนั่งรอที่จะตากผ้า มีมุกนึงฮากระจายมากผมหัวเราะอย่างสนุกสนานอยู่นานสองนาน ระหว่างที่ตากผ้า ผมก็นึกขึ้นได้ว่า การยิ้มเนี่ยมันเป็นสิ่งที่ดีนะ เหมือนจะเคยเขียนไว้ในหนังสือหลาย ๆ เล่ม ว่ายิ่งยิ้มมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้เรามีความสุขมากเท่านั้น แถมมันยังส่งผลถึงบุคลิกภาพที่ดีด้วย ใช่แล้วครับ หลังจากนั้นผมก็พยายามยิ้มอยู่คนเดียวในห้อง แต่ทำได้แป๊บเดียวก็เลิก มันแปลก ๆ จริง ๆ นะ การฝืนยิ้มเนี่ย ถึงจะรู้ว่ามันดีก็เถอะ แต่ถ้าเราไม่อยากยิ้ม ไม่ได้รู้สึกอยากยิ้มออกมาจากใจ มันก็ยิ้มยากไม่เบาเลย เนื่องจากวันนี้ร้อนมากจนรู้สึกกระหายน้ำ ผมก็เลยลงไปซื้อน้ำปั่นกินครับ ก็ไปเจอน้องนักเรียนคนหนึ่งนั่งรอรถเมล์อยู่ที่ป้ายรถเมล์ เธอนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด อารมณ์แบบเบื่อชีวิตสุด ๆ แล้วสักพักก็มีเพื่อนผู้หญิงสองคนเดินมาจากไหนก็ไม่รู้ พวกเขาเดินเข้ามาทักทายน้องนักเรียนคนนั้นอย่างร่าเริง สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือเธอยิ้มรับอย่างมีความสุข และพูดคุยกับเพื่อนอยู่ครู่นึงก่อนที่เพื่อนของเธอจะเดินจากไป เธอยังคงยิ้มต่อแม้จะนั่ง

ภาพปกจาก unsplash.com สิ่งที่เกิดขึ้นทุก ๆ ปี จนเรียกได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว ก็คือเมื่อห้องเก็บของเริ่มที่จะรกเมื่อไหร่ ก็เป็นสัญญาณบอกให้เรารู้ว่าใกล้จะถึงปีใหม่เข้ามาทุกที ทุก ๆ ช่วงปีใหม่เราจะต้องทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่กัน รวบรวมเอาของที่เราไม่ใช้แล้วไปบริจาค หรือไม่ก็ทิ้งมันไปซะ เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นห้องเก็บของต้องล้นทะลักแน่ ๆ  ระหว่างที่ผมนั่งจัดของ ผมก็คิดขึ้นมาว่า เทคโนโลยี และสิ่งของต่าง ๆ มันถูกสร้างขึ้นมาด้วยเหตุผลที่ว่าอยากจะช่วยให้มนุษย์สะดวกสบายมากยิ่งขึ้น แต่ในทางกลับกันนะครับผมก็ลองคิดดูในอีกมุมนึง นั่นก็คือ " ถ้าเราไม่มีมันเราก็ไม่จำเป็นต้องใช้มันเหมือนกัน..หรือเปล่านะ"  สิ่งแรกเลยที่ทำให้ผมคิดแบบนั้นนั่นก็คือ ไมโครเวฟที่เสีย เราคิดว่าสักวันหนึ่งเราจะนำมันไปซ่อมก็เลยเก็บไว้ในห้องเก็บของ จนเวลาล่วงเลยมาเป็นครึ่งปีก็ไม่เคยมีใครในบ้านนำมันไปซ่อม แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ เรายังคงใช้ชีวิตกันต่อไปได้อย่างราบรื่น แม้จะไม่มีไมโครเวฟก็ตาม  ผมนึกถึงตอนที่ผมมีไมโครเวฟ ผมใช้มันทุกวันเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นการพยายามอบขนม หรือการคิดเมนูอาหารใหม่ ๆ ด้วยไมโครเวฟ ราวกับว่าการ

ภาพปกจาก pixabay.com ด้วยอิทธิพลของพายุฝนที่กำลังตกกระหน่ำไปทั่วประเทศไทยในช่วงนี้ ทำให้ผมเกิดอารมณ์สุนทรีย์ เอาเพลงสมัยก่อนที่เคยชอบฟังเก็บรวบรวมกันแล้วสร้างเป็น Playlist ขึ้นมา ในเมื่อบรรยากาศมันช่างเป็นใจ ก็ขอนอนฟังเพลงให้สบายใจหน่อยก็แล้วกัน ระหว่างที่ผมฟังเพลง และร้องตามไปกว่าครึ่งค่อนวัน สิ่งที่ผมค้นพบนั้น มันช่างน่าอัศจรรย์เกินกว่าที่มันจะเป็นแค่เพลง  1. เพลงเก่ายังคงไพเราะสำหรับเราเสมอ  สมัยตอนเป็นเด็กผมเป็นคนที่บ้าเอามาก ๆ เลยครับ เวลาฟังเพลงอะไรแล้วชอบขึ้นมา ก็จะฟังอยู่เพลงเดียว ฟังอยู่อย่างนั้นทั้งวันเลยครับ ตอนนั้นเชื่อเหลือเกินว่าเพลงที่ผมชอบฟังคือเพลงที่เพราะที่สุดในโลก และจะไม่มีเพลงไหนที่จะเพราะไปกว่าเพลงนั้นได้อีกแล้ว แต่เมื่อฟังต่อไปอีกสัก 2-3 วัน เพลงที่เคยชื่นชอบเพลงนั้น กลายเป็นเพลงที่ไม่น่าฟังไปเสียแล้ว  ทำให้ผมค้นพบสัจธรรมข้อนึงว่า ต่อให้เราชอบสิ่งนั้นมากแค่ไหนก็ตามหากเราอยู่แต่กับมัน ใช้เวลากับมันมากจนเกินไป สิ่งนั้นก็จะกลายเป็นสิ่งที่น่าเบื่อสำหรับเราได้เช่นกัน เพราะชีวิตของเราไม่สามารถยึดติดกับสิ่งใดสิ่งเดียวได้ไปตลอด  แต่หลังจากผมกลับมาฟังเพลงเก่าที่เคยเบื่อ

ภาพปกจาก pexels.com ในวันหนึ่งที่บรรยากาศดูจะไม่ค่อยเข้าที ท้องฟ้ามืดมนครึ้มฟ้าครึ้มฝนมาตั้งแต่เช้า หลังเลิกเรียนวิชาภาษาไทย(ถึงแม้ผมจะไม่เข้าใจว่าเข้ามหาลัยแล้วยังต้องเรียนภาษาไทยไปเพื่ออะไร)แต่ในวินาทีที่ผมเดินออกมาจากห้องเรียน เพื่อนผู้หญิงต่างคณะคนหนึ่งก็ได้เข้ามาหาผม ใบหน้าของเธอนั้นไม่ต่างอะไรกับบรรยากาศที่มีในตอนนี้เลย  เธอเข้ามาปรึกษาผมด้วยสีหน้า และคราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มของเธอ ผู้ชายที่เธอแอบชอบมานานแสนนาน ผู้ชายคนนั้นไม่เคยชอบเธอเลย เธอเพิ่งจะไปสารภาพรักกับเขามาในวันนี้ และถูกปฏิเสธมาอย่างไร้เยื่อใย (ในตอนที่ผมกำลังฟังอยู่นั้น ผมคิดเลยว่าถ้าอีกสักพักฝนตกเพื่อนผมคนนี้ต้องไปเดินตากฝนแน่ ๆ)  ขอสรุปรวบรัดสิ่งที่เธอได้เล่าให้ผมฟังเลยก็แล้วกันนะครับ ตอนที่เข้ามาเรียนที่นี่ใหม่ ๆ เธอได้เดินไปเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่เฉย ๆ หน้าตู้ขายน้ำ แล้วเธอก็เกิดตกหลุมรักผู้ชายคนนั้นในทันที เธอพยายามที่จะทำความรู้จักกับผู้ชายคนนั้นอยู่หลายที แต่การเข้าถึงนั้นยากกว่าที่เธอคิดเหลือเกิน  เธอหมดเวลาไปกับการเสาะแสวงหาวิธีการที่จะได้คุยกับผู้ชายคนนั้น แล้วในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ เธอได้เข้าไปพูดค

ภาพปกจาก pixabay.com   ผมพึ่งได้ฟังข่าวเกี่ยวกับการฟ้องร้องคนที่ Comment หมิ่นประมาทนางเอกสาวท่านหนึ่ง และจากเหตุการณ์นี้ทำให้ผมได้รับความรู้มากเลยทีเดียว ผมได้เปิดหูเปิดตาในเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อน และมันเป็นประโยชน์อย่างมากที่จะทำให้โลกออนไลน์กลายเป็นโลกที่น่าอยู่มากขึ้น  เมื่อโลกออนไลน์ถูกสร้างขึ้น เราทุกคนยอมรับว่า มันมีประโยชน์อย่างมากต่อการใช้ชีวิตของมนุษย์ ทุกอย่างดูจะสะดวกสบายเพิ่มมากขึ้น ความรู้หลาย ๆ อย่าง ที่เราอยากรู้ถูกนำไปไว้ในนั้น เดี๋ยวนี้ถ้าเราอยากรู้อะไร เราไม่ต้องถามพ่อแม่อีกแล้ว เพราะ Google มีคำตอบให้เราทุกอย่าง  แต่ความจริงอีกข้อก็คือ ไม่ว่าโลกใบนั้นจะสวยงามสักแค่ไหนเมื่อมนุษย์เข้าไปอยู่อาศัยมันจะต้องถูกทำลายลงอย่างช้า ๆ เสมอ นี่ผมไม่ได้พูดเฉพาะแค่โลกออนไลน์หรอกนะครับ แต่รวมถึงโลกจริงที่เราอยู่อาศัยอีกด้วย   โลกออนไลน์เป็นสถานที่ที่มอบความรู้ และความสะดวกสบายให้กับเรา แต่เมื่อมนุษย์เข้าไปใช้งาน เรื่องของการหาผลประโยชน์ และตอบสนองต่อกิเลสอันไม่มีที่สิ้นสุดก็ได้เริ่มเปิดฉากขึ้น ยิ่งโลกออนไลน์ที่เราไม่รู้ว่าใครเป็นใครด้วยแล้ว มนุษย์ยิ่งสามารถเผยธาตุแท้ออกมาได้อยากเต

ภาพหน้าปกจาก pixabay.com ในฐานะที่ผมเป็นคนนึงที่ใส่แว่นอยู่ตลอดเวลา จนนึกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไปเสียแล้ว วันนี้จึงอยากจะมาแชร์ประสบการณ์การใส่แว่นให้เพื่อน ๆ มือใหม่ที่เพิ่งหัดใส่แว่นได้เข้ามาอ่านกัน เพื่อจะได้รู้ข้อเท็จจริงบางอย่าง สู่การเป็นมนุษย์แว่นที่แสนสมบูรณ์แบบ  1. คนใส่แว่นคือคนฉลาด  คนส่วนใหญ่มักจะมองคนที่ใส่แว่นเป็นคนที่ฉลาด เรียนเก่งและมีความสุขุมเยือกเย็น ไม่ว่าจะเกิดจากการติดภาพจำ จากคาแรคเตอร์ในหนัง ละคร หรือการ์ตูนก็ตาม แต่ความเป็นจริงแล้วเกือบ 90 เปอร์เซ็นต์ของคนใส่แว่นในยุค 90 คือเด็กที่นั่งดูทีวีใกล้จอมากจนเกินไป ทำให้สายตาเสีย ไม่ว่าเราจะสายตาสั้นด้วยเหตุผลใดก็ตาม จงรู้ไว้ว่า คุณดูฉลาดเสมอเมื่อเทียบกับคนที่ไม่ได้ใส่แว่น  2. ฝุ่นเข้าตา  ถ้าคิดตามหลักเหตุผลแล้วเราจะพบว่า หากเรายืนหันหน้าเข้าปะทะลม แล้วเกิดโชคร้าย มีฝุ่นละอองพุ่งตรงมาที่ดวงตาของเรา คนที่ใส่แว่นก็น่าจะปลอดภัยกว่า เพราะมีแว่นคอยป้องกันไม่ให้ฝุ่นละอองโดนดวงตา แต่ถ้าหากเราไปสัมภาษณ์คนที่ใส่แว่นดูก็จะพบว่าส่วนใหญ่แล้วพวกเขาก็เคยโดนฝุ่นเข้าตากันทั้งนั้น  ดังนั้น หากมีลมแรงพุ่งมาทางเราจงอย่าคิดว่าแว่น