บทสรุปฉบับแฮมแฮม

วันนี้ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนเก่า สมัยเรียนมหาลัยแล้วก็นึกถึงเรื่องนึงขึ้นมาได้ เรื่องนี้น่าสนใจมากจึงอยากจะนำมาเล่าให้ฟัง  เรื่องมีอยู่ว่า ในตอนที่เรากำลังเรียนอยู่ที่มหาลัยนั้น มีอยู่วิชาหนึ่ง อาจารย์สั่งรายงานให้ทำเป็นกลุ่ม ตั้งแต่คาบแรกที่เข้าสอน อาจารย์บอกว่าให้เราส่งในวันคาบท้ายที่เข้าเรียน  แน่นอนการที่อาจารย์สั่งงานล่วงหน้านานขนาดนี้ สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับพวกเราก็คือ การผลัดวันประกันพรุ่งนั่นเอง อีกตั้งนานกว่าจะถึงกำหนดส่ง จะรีบทำไปทำไมกัน (อันนี้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีไม่แนะนำนะครับ) พวกเราก็ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนลืมเรื่องการทำรายงานไปเสียสนิท รู้ตัวอีกทีก็ถึงวันกำหนดส่งรายงานเสร็จแล้ว  เรื่องที่น่าตกใจมี 2 เรื่อง   เรื่องที่ 1 ก็คือ เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ไม่ได้ลืมการทำรายงานพวกเขาทำรายงานกันเสร็จหมดแล้ว และมีรายงานพร้อมเตรียมส่ง  ส่วนเรื่องที่ 2 นั้นน่าเจ็บใจแบบสุด ๆ เพราะเพื่อนบางคนที่รู้ว่ามีรายงานต้องส่ง พวกเขาอุบเงียบไว้ ไม่ยอมบอก ไม่ยอมเตือนพวกเรา แล้วก็แอบเอาชื่อตัวเองไปเข้ากับกลุ่มอื่น ที่ทำรายงานเสร็จแล้ว  แน่นอนเหลือเวลาอีกแค่นิดเดียว จะให้เริ่มต้นทำรายงานตอนนี้ก็คงจะทำไ

ในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังขับรถไปส่งภรรยาที่ทำงานเหมือนกับทุกวัน ๆ ผมจะได้สังเกตมองไปข้างถนน และนั่นมันทำให้ผมประหลาดใจ ทุกเช้าผมมักจะเห็นไม้ประดับข้างถนนถูกตัดแต่งเป็นรูปทรงต่าง ๆ ที่มีความสวยงามอยู่เสมอ ถ้าเราพิจารณาดูสักนิด เราก็จะพบว่า พุ่มไม้ที่กลายเป็นรูปทรงของคน หรือเรือนั้น ข้างในมีเส้นลวดขดอยู่ในนั้น  เขาใช้เส้นลวดมาดัดงอเป็นรูปร่างอยู่ข้างในพุ่มไม้ แล้วตัดส่วนที่ไม่จำเป็นออกไป นั่นคือความลับที่ทำให้มันกลายเป็นรูปทรงที่สวยงาม  อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่ผมมองงานศิลปะที่เกาะกลางถนนผมมักจะคิดเสมอว่า คนที่สร้างมันขึ้นมาต้องเป็นคนที่เรียนจบด้านศิลปกรรมมาอย่างแน่นอน เพราะผลงานนั้นช่างมีความปราณีต และละเอียดอ่อนอย่างมาก  แต่แล้วในวันหนึ่งความคิดของผมก็ได้เปลี่ยนไป เมื่อผมเห็นตัวจริงของคนที่สร้างงานศิลปะเหล่านี้ขึ้นมา คนเหล่านั้นคือ กลุ่มป้า ป้า พนักงานเทศบาลธรรมดานั่นเอง ผู้หญิงวัย 50 กว่า 4-5 คนช่วยกันแต่ง ช่วยกันตัด จนพุ่มไม้กลายเป็นรูปทรงที่สวยงาม  ผมคิดเสมอว่างานเหล่านี้คืองานที่ยากเกินกว่าที่คนธรรมดาจะทำได้ แต่ปรากฏว่าป้าเหล่านั้นสามารถทำงานที่ละเอียดอ่อนแบบนี้ได้สบายมาก  เพราะอย

  วันนี้มีเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจมากก็เลยอยากจะนำมาเล่าให้ฟังครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่ดิน 1 ผืนและกระเป๋าแบรนด์เนม 1 ใบ ในวันหนึ่ง ภรรยาของผมกลับมาที่บ้านและตรงดิ่งมาหาผม เธอก็ได้เริ่มที่จะ พูดถึงข้อดีของกระเป๋าแบรนด์เนม และเริ่มเอากระเป๋าของตัวเองไปเปรียบเทียบกับกระเป๋าของเพื่อน ๆ ของเธอ เพราะเพื่อน ๆ ของเธอส่วนใหญ่ใช้กระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูดูดี และมีราคา  ทุกครั้งที่เธอไปทำงาน จะมีคนที่คอยถามเธอว่า “นี่เธอใช้กระเป๋าแบบนี้อย่างนั้นหรอ” คำถามปลายเปิดที่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่ด้วยคำถามนั้นมันทำให้ภรรยาของผมต้องหันมาถามตัวเองว่า “นี่ฉันใช้กระเป๋าแบบนี้อย่างนั้นหรอ”  สรุปง่าย ๆ ก็คือ เธออยากจะได้กระเป๋าใหม่นั่นเอง  หลังจากที่ผมฟังเธอพูดอยู่นานสองนาน ผมก็เริ่มใจอ่อนและคิดที่จะซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูให้เธอสักใบ  แต่แล้วผมก็คิดถึงเรื่องราวของเพื่อนสนิทเก่าของภรรยาผมขึ้นมาได้ เธอคนนั้นมีชื่อว่าบี(นามสมมติ) เนื่องจากบีทำงานเกี่ยวกับด้านการออกแบบและก่อสร้าง ทำให้เธอเป็นผู้หญิงลุย ๆ ไม่ค่อยแต่งเนื้อแต่งตัว และดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ กระเป๋าแบรนด์เนมจึงไม่เคยอยู่ในคลังศัพท์ในมันสมองของเธอเ

เวลาผมดูหนัง หรือซีรีย์ที่พระเอกเป็นคนฉลาด ผมมักจะพบว่าพวกเขาเหล่านั้น มักจะมีแผนสำรองเตรียมไว้ยามฉุกเฉินเสมอ เมื่อแผนที่วางไว้ไม่เป็นไปตามแผน เขาก็จะงัดแผนสำรองออกมา และใช้เพื่อเอาตัวรอดได้ทุกครั้งไป  แน่นอนเราต่างรู้ดีว่าความคิดอันลึกล้ำของพระเอกเหล่านั้น มาจากคนเขียนบททั้งสิ้น คนปกติไม่มีใครมานั่งวางแผนเยอะแยะมากมายขนาดนั้น ในการตัดสินใจทำอะไรสักอย่างกันหรอก และถึงผมจะปลาบปลื้มกับการวางแผนสำรองมากแค่ไหนก็ตาม ตัวผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะวางแผนสำรองให้ปวดหัวเช่นกัน  เพราะชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่ได้มีผู้ร้ายหรือต้องเสี่ยงตายเหมือนกับในหนัง เราจึงรู้สึกว่าถึงจะทำพลาดบ้าง ก็ไม่เห็นจะเป็นไร จนกระทั่งวันหนึ่ง...  ในวันที่ผมได้ออกไปผจญโลกกว้าง ข้ามทวีปไปยุโรปเป็นครั้งแรก กรอบแว่นอันเก่าคร่ำครึของผม ที่ทำตกมาแล้วนับร้อยครั้ง จู่ ๆ มันก็หักลง ใช่แล้วครับ ขาแว่นหักที่สนามบินแฟรงค์เฟิร์ต ประเทศเยอรมนี  เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงแบบสุด ๆ ใครมันจะไปนึกว่า แว่นที่ใส่อยู่ทุกวันไม่เคยมีปัญหาอะไร จู่ ๆ จะมาหักเอาวันนี้ หักตอนไหนไม่หัก ดันมาหักเอาต่างประเทศเนี่ยนะ  ผมไม่ได้เตรียมแผนสำรองไว้ ในตอนนั้นภาษ