บทสรุปฉบับแฮมแฮม

เวลาผมอ่านบทความเกี่ยวกับข้อดีของการเป็นโสดทีไร หนึ่งในข้อดีเหล่านั้นมักจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการที่คนโสดมักจะมีเวลาในการทำอะไรตามใจตัวเองได้มากกว่าคนที่มีแฟนอยู่เสมอ  คนโสดมีอิสระมากกว่า อยากไปไหน อยากทำอะไรก็ได้ ไม่มีใครโทรจิก โทรตาม ดังนั้นชีวิตโสดจึงมีเวลาในการทำอะไรเพื่อตัวเองมากกว่าคนที่มีแฟนอย่างแน่นอน  แต่ความเป็นจริงแล้วมันเป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ  เพราะจากการสำรวจวิถีชีวิตของคนรอบ ๆ ตัวผม รวมถึงตัวผมตอนที่เป็นโสดกลับพบว่า เราไม่ได้มีอิสระทางเวลาอย่างที่คิดเลย (สิ่งที่กำลังจะบอกต่อไปนี้ ไม่ได้เหมารวมนะครับหมายถึงคนรอบ ๆ ตัวผมเท่านั้น ) คนโสดมักจะเก็บตัวอยู่ในห้อง เมื่อพวกเขาเลิกงาน พวกเขามักจะกลับบ้านและเก็บตัวอยู่ในนั้น ในวันหยุดสุดสัปดาห์พวกเขาก็ไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยวที่ไหน ในขณะที่คนที่มีแฟน มักจะมีกิจกรรมหลังเลิกงานกับแฟนอยู่บ่อยครั้ง และแน่นอนว่าในวันหยุดพวกเขามักจะชวนกันไปเที่ยวตามสถานที่ต่าง ๆ อยู่เสมอ  คนโสดมักจะหมดเวลาไปกับการแสวงหาความรัก แน่นอนว่าวิธีที่ง่ายที่สุดในสมัยนี้ก็คือหาในอินเทอร์เน็ต และนั่นมันเสี่ยงต่อการถูกหลอก หลายครั้งเรามักจะเสียเวลาไปกับคนที่ไม่ใช่ กว่าจ

สมัยก่อนเวลาผมตั้งเป้าหมายจะทำอะไรสักอย่าง ผมมักจะประกาศออกมาให้ทุกคนรับทราบอยู่เสมอ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ผมมักจะต้องพูดให้ใครสักคนนึงรับรู้ก่อนที่ผมจะเริ่มทำสิ่งนั้นแล้วนะ อาจจะเป็นเพราะว่า ถ้าวันหนึ่งเกิดโชคดีทำสิ่งที่เคยพูดไว้สำเร็จขึ้นมา ผมจะได้พูดคำว่า “เห็นไหมล่ะฉันเคยบอกแล้วว่าฉันทำได้” ออกมาละมั้ง  แต่ความจริงก็คือเกือบ 99% ของสิ่งที่ประกาศกร้าวออกมาว่าจะทำให้สำเร็จ มักจะไม่สำเร็จเนี่ยสิ และแน่นอนว่าผมมักจะทำเนียนแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ว่าเคยคิดจะทำสิ่งนั้น จนวันหนึ่งผมเกิดทำบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา แต่ในตอนนั้นไม่มีโอกาสที่จะบอกให้ใครให้รับรู้ ผมทำมันไปเรื่อย ๆ โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ จนวันที่ผมทำสำเร็จ ทุกคนต่างชื่นชมยินดีให้กับผม แม้ผมจะไม่เคยประกาศบอกใครล่วงหน้ามาก่อนก็ตาม  ที่แท้ความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดจากความสำเร็จมันไม่ได้เกี่ยวกับว่าเราได้ประกาศบอกใครไว้ก่อนล่วงหน้าหรือเปล่า เพราะว่าต่อให้เราไม่เคยบอกใครถ้าเราทำสำเร็จเราก็ดีใจอยู่ดี และดูเหมือนว่าไม่ว่าเราจะบอกล่วงหน้า หรือไม่บอกล่วงหน้าก็ตาม เมื่อเราทำบางสิ่งสำเร็จเราก็จะได้คำชมอยู่ดีเช่นกัน  เล่ามาถึงตรงนี

ผมเคยคุยกับเพื่อนของผมเกี่ยวกับสเปกสาวในฝัน และภาพรวมสเปคสาวในฝันของเพื่อนผมคือ สาวน้อยน่ารัก ใส่แว่น ชอบอ่านหนังสือ เรียบร้อย และพูดน้อย เมื่อรู้สเปคแล้วมันก็มีคำถามตามมาในทันทีว่า ผู้หญิงแบบนั้น เราจะไปหาจากที่ไหน หลังจากที่ประมวลความน่าจะเป็นอยู่สักครู่ เราก็เห็นตรงกันว่าต้องเป็นที่ห้องสมุด แน่ ๆ  เราทั้งสองไม่รอช้ารีบตรงไปที่ห้องสมุดของมหาลัยในทันที ที่นั่นมีเพียงความเงียบ และคนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือกันเต็มไปหมด ระหว่างที่เพื่อนผมกำลังเดินสำรวจห้องสมุดอยู่นั้น สาวน้อยน่ารักที่ตรงสเปคของเขาทุกประการก็ได้เดินสวนออกไป ดูเหมือนเพื่อนผมจะมีความรักเสียแล้ว  เรารีบตามสาวน้อยคนนั้นไป เพื่อที่จะเข้าไปขอเบอร์โทรศัพท์ แล้วไม่น่าเชื่อสาวน้อยคนนั้นก็ให้เบอร์เพื่อนผมเสียด้วย ภายหลังเมื่อคบกันเป็นแฟน เราถึงได้รู้ว่า ที่แท้สาวน้อยคนนี้ก็กำลังตามหาผู้ชายที่ตรงกับเพื่อนผมอยู่เหมือนกัน ทั้งสองต่างตามหาซึ่งกันและกันในสถานที่ของตัวเอง ก็เลยไม่เจอกันสักที จนวันที่เพื่อนของผมตัดสินใจลุกขึ้น และไปตามหาในสถานที่ที่เธอน่าจะมีตัวตน เขาทั้งสองจึงได้พบกัน  พอลองคิดดูดี ๆ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหมครับ ถ้า

สมัยตอนที่เข้าเรียนมหาลัยปี 1 อาจารย์ตั้งคำถามให้กับนักศึกษาใหม่ทุกคนว่า ระหว่างเงินกับชื่อเสียงพวกคุณจะเลือกอะไร  ค่อนข้างเป็นคำถามที่น่าสนใจสำหรับผมในตอนนั้นมาก ๆ เพราะ 2 สิ่งนี้คือสิ่งที่คนส่วนใหญ่มักจะไขว่คว้าให้ได้มันมา ผมใช้เวลาในการคิดวิเคราะห์คำตอบอยู่นานสองนาน และผมก็ได้คำตอบในที่สุด  ในตอนนั้นผมตอบไปว่าถ้าเลือกระหว่างชื่อเสียงกับเงินผมขอเลือกเงิน ที่น่าตกใจก็คือผมเป็นคนเดียวในห้องที่เลือกคำตอบนี้ คนส่วนใหญ่เลือกชื่อเสียงกันหมด และดูเหมือนอาจารย์ก็พึงพอใจกับคำตอบของคนที่เลือกชื่อเสียงอีกด้วย  ผมข้องใจมากที่ทำไมทุกคนถึงเลือกชื่อเสียง พวกเขาตอบผมกลับมาว่า ก็ถ้ามีชื่อเสียงเราก็จะสามารถใช้ชื่อเสียงหาเงินได้ยังไงล่ะ แต่ถ้ามีเงินแล้วเราใช้เงินจนหมดมันก็หมดจริงไหม  คำตอบของเพื่อน ๆ ทำให้ผมช็อคไปเลยทีเดียว ทำไมเราถึงสร้างเหตุผลแบบนั้นขึ้นมา มันมีเหตุผลอะไรที่มีเงินแล้วจะต้องใช้เงินให้หมด ทำไมไม่คิดว่าเราสามารถนำเงินไปลงทุนเพื่อสร้างเงินให้เพิ่มมากขึ้นก็ได้ล่ะ หรือแม้แต่ใช้เงินเพื่อสร้างชื่อเสียงก็ทำได้เช่นกัน  ผมพยายามอธิบายให้ทุกคนเข้าใจว่าในโจทย์บอกให้เลือกระหว่างชื่อเสียงและเงิน แต

พักหลังนี้ไม่รู้ทำไมผมมักจะเจอกับคนที่ชอบมาชมตัวเองให้ผมฟัง บางคนได้รับรางวัลอันทรงเกียรติ บางคนมีคนรักและยกย่องมากมาย ที่มันน่าแปลกคือผมไม่เคยรู้สึกชื่นชมในเรื่องที่พวกเขาเล่าเลยสักนิดเดียว ผมนั่งฟังพวกเขาเล่าถึงความสามารถของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ สีหน้าของพวกเขาราวกับว่าประสบความสำเร็จในชีวิตไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ในขณะเดียวกันกับบางคนที่ไม่เคยจะเอ่ยปากเล่าอะไรให้ผมฟัง พวกเขาไม่เคยคิดจะชมตัวเองหรือพยายามบอกให้ใครรู้ว่าตัวเองนั้นเก่งเพียงใด แต่ผมกลับรับรู้ได้ถึงความสามารถของเขาโดยบังเอิญและแอบชื่นชมเขาอยู่ในใจ เรื่องนี้น่าคิดมากเลยนะครับ สมมุตินะครับว่าทุกเรื่องที่เขาโม้ให้ผมฟังเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ผมควรที่จะรู้สึกยกย่องเขาอย่างมากไม่ใช่เหรอ แต่ผมกลับรู้สึกเฉยเมยและชมเขาไปตามมารยาทเท่านั้น ในขณะที่คนบางคนเขาไม่ได้มีความสามารถอะไรมากเลย แต่เขาก็ไม่เคยชมตัวเองให้ใครฟัง แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับรู้สึกชื่นชมคนเหล่านั้นมากกว่าอยู่ดี  ภายหลังผมลองไปศึกษาหลักจิตวิทยาจึงได้รู้ว่า คนที่มักจะชมตัวเอง คือคนที่กำลังรู้สึกอ่อนแอ เขาต้องการคำชื่นชม เพื่อทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า แต่ในเมื่อผลงานของเข