บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ภาพหน้าปกจาก unsplash.com มีเพื่อนของผมคนหนึ่งเคยลงสเตตัส Facebook ไว้อย่างน่าสนใจมากครับเธอเขียนว่า "บางครั้งฉันเป็นคนที่ชอบพูดจาขวานผ่าซาก พูดจาไม่รักษาน้ำใจคน บางครั้งฉันก็พูดจาไม่ให้เกียรติผู้อื่น เป็นคนโมโหง่ายและมักจะพลั้งปากพูดคำพูดที่ทำร้ายจิตใจคนอื่นออกไปเสมอ และการกระทำเหล่านั้นมันส่งผลทำให้หลายคนไม่ชอบขี้หน้าฉัน และไม่ยอมคบค้าสมาคมด้วยเลย แต่ที่อยากจะบอกก็คือที่ฉันทำไปทั้งหมดนั้นไม่ได้ตั้งใจเลย อยากให้ทุกคนยอมรับข้อเสียตรงนี้ให้ได้ เพราะข้อดีของฉันนั้นก็ยังมีอีกมากมายยกตัวอย่างเช่น บร้า บร้า บร้า"  สิ่งที่ทำให้ผมทึ่งจากข้อความนี้ก็คือ ผู้หญิงคนนี้เธอรู้ตัวเองทุกอย่างว่าข้อเสียของเธอคืออะไร เธอสามารถอธิบายออกมาได้เป็นข้อ ๆ และรู้ว่ามันจะส่งผลอย่างไรกับชีวิตของตัวเธอ แต่เธอกลับเลือกที่จะให้ทุกคนยอมรับในสิ่งที่เธอเป็น แทนที่จะปรับปรุงให้มันดีขึ้น  เมื่อได้เจอหน้ากันผมจึงได้ถามเธอ เกี่ยวกับสเตตัสบน Facebook ที่เธอได้โพสต์เมื่อวันก่อน ว่าทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น เธอถามว่าทำไมผมถึงต้องโฟกัสแต่ข้อเสียของเธอทั้ง ๆ ที่เธอก็ได้เขียนข้อดีของเธอออกไปตั้งหลายข้อ  ผมจึงตอบเธอไปว่า

  ภาพหน้าปกจาก unsplash.com ถ้าใครติดตามบล็อกผมอยู่ละก็คงจะคุ้นเคยกับบทความที่ชื่อว่า ปัสสาวะแห่งความสุข กับ ความทุกข์ที่แสนสุข อยู่บ้านอย่างแน่นอน ก็แน่ล่ะมันเป็นบทความที่สร้างชื่อให้กับบล็อกของผมเลยนี่นา มียอดวิวเป็นพันเลยด้วย(ก็แอบดีใจอยู่นะ) ก็ไม่ได้อยากจะเกทับบทความของตัวเองหรอกนะครับ แต่บทความทั้ง 2 บทความนั้นสู้บทความที่คุณผู้อ่านกำลังจะอ่านต่อจากนี้ไม่ได้เลยสักนิด  ปัสสาวะแห่งความสุข คือเราต้องสร้างเงื่อนไขขึ้นมา ก็คือเราต้องผ่านความทุกข์เล็ก ๆ น้อย ๆ ไปก่อนเพื่อที่จะทำให้เรื่องธรรมดากลายเป็นเรื่องที่ทำให้เรามีความสุขได้ ซึ่งผมก็ยอมรับว่ามันสุดยอดมาก  แต่ความทุกข์ที่แสนสุขนั้นยิ่งเหนือชั้นเข้าไปอีก เพราะเราสามารถมีความสุขขณะที่เรามีความทุกข์ได้เลยทีเดียว หลายคนอ่านบทความนี้เข้าไปก็คงคิดว่ามันคงสุดยอดที่สุดแล้ว ถ้าเราสามารถมีความสุขขณะที่เรามีความทุกข์ได้ ความทุกข์ก็ไม่น่ากลัวอีกต่อไป  แต่สิ่งที่ผมกำลังจะเขียนในบทความนี้ มันเหนือชั้นขึ้นไปอีกนะสิครับ เพราะวิธีที่จะบอกต่อจากนี้มันสามารถทำให้เรามีความสุขได้ในทันที ไม่ต้องสร้างเงื่อนไขหรือความทุกข์ใด ๆ ขึ้นมา ไม่ต้องมีการคาดหวังถ

  ทำไมฉันต้องเก็บขยะริมหาด  สมัยตอนเป็นเด็กผมเคยไปเที่ยวเกาะสมุย และพบกับอาจารย์ท่านหนึ่งที่ทำโครงการพานักศึกษามาเก็บขยะตามชายหาด แล้วก็มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งเดินมาสัมภาษณ์อาจารย์ท่านนั้น ถึงสิ่งที่ได้ทำในวันนี้ อาจารย์ให้สัมภาษณ์ ประมาณว่า วันนี้เก็บขยะได้จำนวนมาก (จริง ๆ บอกเป็นจำนวนแต่ผมจำไม่ได้)แต่ขยะที่เก็บได้ในวันนี้ มันยังน้อยถ้าเทียบกับจำนวนของขยะที่มีคนทิ้งต่อ 1 วันเสียอีก ตอนนั้นผมคิดในใจเลยว่า หากสิ่งที่อาจารย์พูดเป็นความจริง แล้วจะทำโครงการนี้ไปเพื่ออะไร ถ้าคนทิ้งมันมากกว่าคนที่เก็บ การเก็บขยะครั้งนี้ก็ไร้ซึ่งความหมาย ที่สำคัญดูเหมือนโครงการจะสิ้นสุดภายในวันนี้ แล้วด้วย แต่คนที่ทิ้งขยะลงทะเลไม่เคยคิดที่จะหยุดทิ้งเลยสักวัน  เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ระหว่างที่ผมไปเที่ยวทะเล แต่รอบนี้ไปแค่เกาะล้าน ก็พบเจอกับโครงการเก็บขยะตามชายหาดอีกแล้ว (ผมไม่แน่ใจว่าเป็นโครงการหรือเปล่า เพราะมีกันแค่ไม่กี่คน) ผมแปลกใจมากที่มีคนมาเก็บขยะตามชายหาดแถวนี้ เพราะดูเหมือนแถวนี้จะมีเพียงหาดทรายสีขาว และน้ำทะเลสีฟ้าแสนสวยเท่านั้น หันไปทางไหนก็ไม่เห็นขยะเลยสักชิ้น  แต่ในวินาทีที่น้อง ๆ เขาเดินผ่านผมไป ผมถ

เมื่อรักครั้งแรก...เข้ามาทักทาย  ความรักครั้งแรกเป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกคนต้องเจอ เรียกได้ว่าเป็นประสบการณ์ที่สำคัญอย่างนึงเลยของชีวิต แน่นอนว่าเมื่อความรักครั้งแรกก่อเกิด สมองและหัวใจยังไม่เคยชินกับสิ่งเหล่านั้น เราก็จะมีความรู้สึกที่สับสน เรามักจะมีความสุขเวลานึกถึงเค้า และมีความทุกข์ ทุกครั้งที่เขาคุยกับคนอื่น  รักครั้งแรกมักจะเป็นสิ่งที่ผู้คนจดจำ แต่ถึงอย่างนั้นเกือบ 90% ก็ไม่เคยมีใครสมหวังจากรักครั้งแรกเช่นกัน และประเด็นสำคัญก็คือ ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีรักครั้งแรกที่แสนวิเศษ รักครั้งแรกของบางคน อาจจะเป็นความรักที่แสนหวาน ต่างฝ่ายต่างรู้ความในใจซึ่งกันและกัน และได้ใช้เวลาร่วมกันอยากมีความสุข แต่สำหรับบางคน รักครั้งแรกอาจเป็นได้แค่การแอบชอบอยู่ฝ่ายเดียว ได้แค่การแอบปลื้ม แอบมองคน ๆ นั้นอยู่ห่าง ๆ และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็ไม่เคยรับรู้อะไรเลย ความรักครั้งแรกของคนส่วนใหญ่มักเกิดขึ้นในช่วงวัยรุ่น และอาจจะมีบางคนที่เกิดก่อนหน้านั้น ส่วนใหญ่แล้วความรักมักจะเกิดในรูปแบบที่คล้าย ๆ กัน นั่นคือเรามักจะชอบใครบางคนที่รูปร่างหน้าตา หรือไม่ก็ความสามารถของเขา  วิธีเช็คว่าคุณกำลังตกหลุมรักใครอยู่หรื

 สิ่งที่คุณควรรู้...ก่อนการเดินทางออกตามหาความรัก  โอกาส 50 - 50 ไม่มีอยู่จริง  อย่างไรก็ตามผลลัพธ์มีเพียง Yes or No ถ้าเขาไม่ Say Yes เขาก็ Say No หลายครั้งที่เรามักจะบอกกับตัวเองเวลาจะบอกรักใครสักคนนึงว่า โอกาส ครึ่ง ๆ ที่เขาจะตอบตกลง หรือไม่ก็ปฏิเสธ แต่ความเป็นจริงแล้ว 90 เปอร์เซ็นต์ของคนที่ถูกสารภาพรัก มักจะมีคำตอบในใจอยู่แล้วเสมอ และมันไม่เคยเป็น 50 - 50 ถ้าคุณคือคนที่เขาชอบคำตอบคือ Yes 100% แต่ถ้าไม่ใช่คำตอบก็จะเป็น No 100% เช่นกัน  เราไม่สามารถบังคับใครให้มารักเราได้  ไม่ว่าคุณจะผูกมัดเขาด้วยเงื่อนไขใด ๆ ก็ตาม สิ่งเหล่านั้นทำได้เพียงแค่ชั่วคราว แน่นอนว่าคุณสามารถที่จะรักใครนานแค่ไหนก็ได้ แต่คุณไม่มีทางบังคับให้ใครรู้สึกแบบเดียวกับคุณได้ นอกเสียจากว่าเขารู้สึกแบบนั้นของเขาเอง  เริ่มต้นด้วยหน้าตาแต่อยู่ต่อด้วยนิสัย  โลกแห่งความเป็นจริงก็คือคนเรามักจะชอบกันที่รูปร่างภายนอกเป็นอย่างแรก แล้วจะอยู่ด้วยกันไปตลอดรอดฝั่งหรือเปล่าขึ้นอยู่กับ นิสัยใจคอ ว่าจะเข้ากันได้หรือไม่ หากคุณยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นไม่ได้ สุดท้ายมันจะไปไม่รอด ความหลงใหลในรูปร่างหน้าตาเป็นแค่ปัจจัยแรกที่ทำใ

ก็ยังดีเสียกว่า ไม่ได้แปลว่าดีที่สุดไม่ใช่หรอ    ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในช่วงพักเที่ยงกลุ่มนักเรียนสาวกลุ่มหนึ่ง ได้มานั่งจับเข่าเม้าท์มอยกัน ส่วนหัวข้อที่พวกเธอหยิบยกขึ้นมาพูดกันในวันนี้คือ ถ้าจะต้องให้เลือกระหว่าง ผู้ชายที่หน้าตาดี แต่พูดจาหยาบคาย กับผู้ชายที่หน้าตาไม่ดี แต่พูดจาไพเราะเสนาะหู จะเลือกใคร  แน่นอนว่าคำถามรูปแบบนี้มักจะมีเสียงที่แตกออกเป็น 2 ฝ่าย ฝ่ายหนึ่งจะเลือกที่หน้าตาดีเพราะถึงจะพูดจาไม่ดีไปบ้างก็พอไหว อีกฝ่ายหนึ่งก็แย้งขึ้นมาในทันที หน้าตาไม่ดีแต่พูดเพราะก็เท่ากับว่าเป็นคนที่นิสัยดี มันก็ต้องดีกว่าคนที่หน้าตาดีอย่างเดียวแต่นิสัยไม่ดีอย่างแน่นอน  การสนทนาสนุก ๆ เริ่มกลายเป็นการโต้วาทีถกเถียงกันอย่างเผ็ดร้อน ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมกัน จากกลุ่มใหญ่ที่นั่งคุยกันอย่างดี แต่ตอนนี้แบ่งเขตแบ่งแดนกันเป็นที่เรียบร้อย  หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่เริ่มหงุดหงิดว่า ถึงจะพูดไม่เพราะแต่ก็ยังหน้าตาดี ก็ดีกว่าพวกที่หน้าตาขี้เหร่อัปลักษณ์แต่พูดเพราะอยู่แล้ว ในขณะที่หญิงสาวอีกคนหนึ่งก็ไม่ยอมเหมือนกัน เธอก็บอกว่าผู้ชายมีแต่หน้าตาดีแต่พูดจาไม่ดี อยู่ด้วยก็ไม่มีความสุขหรอก ถึงฝั่งฉัน

  ประสบการณ์กินหมูกระทะอย่างไรไม่ให้อ้วน  ราวกับเกิดเดจาวูจริงไหมครับ ทุกครั้งที่เราคิดจะลดน้ำหนัก มักจะมีคนที่ชวนเราไปกินหมูกะทะเสมอ แน่นอนว่าการกินหมูกะทะเป็นสิ่งที่ทุกคนโปรดปราน ไม่มีใครอยากจะปฏิเสธช่วงเวลาเหล่านั้นอยากแน่นอน ลองนึกภาพดูสิครับบรรยากาศที่มีผู้คนอยู่มากมาย อาหารหลากหลาย และกลิ่นหอมของหมูย่าง เสียงหัวเราะและท่าทางของการเคี้ยวอาหารอย่างเอร็ดอร่อยของเพื่อน ๆ มันทำให้การกินหมูกระทะเป็นช่วงเวลาที่พิเศษเสมอ แล้วถ้าถามคน 100 คนโดยให้ตัดเรื่องของสุขภาพออกไปแล้วล่ะก็ หมูกระทะจะเป็นตัวเลือกแรก ๆ ของคนเหล่านั้นเสมอ  ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า เราได้ใช้เวลาอาหารเย็นร่วมกับผู้อื่น ที่สำคัญราคามันก็ถูกแสนถูก ถ้าคิดว่าเราไปกินร้านอาหารในภัตตาคารดี ๆ ที่ไหนสักที่หนึ่งบนโลกใบนี้ แค่ข้าวจานเดียวก็ปาไปหลายร้อยแล้วครับ แน่นอนว่าวัตถุดิบที่ร้านอาหารเหล่านั้นนำมาใช้ต้องเป็นวัตถุดิบที่ดีกว่าร้านหมูกะทะอย่างแน่นอน แต่ในทางกลับกันถ้าคุณเลือกรับประทานอาหารในร้านอาหารธรรมดา วัตถุดิบที่ใช้ก็แทบไม่ต่างอะไรจากร้านหมูกะทะเลย ดังนั้นการกินหมูกะทะจึงเป็นอะไรที่คุ้มค่ากับราคาที่จ่ายไปมากเลยทีเดียว  แน่

  ภาพหน้าปกจาก unsplash.com สมัยเรียนนั้นผมไม่ชอบวิชาภาษาอังกฤษเอาซะเลย ทุกครั้งเมื่อถึงคาบเรียนภาษาอังกฤษผมจะรู้สึกทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก ทุกครั้งผมจะภาวนาไม่ให้อาจารย์ถามคำถามใด ๆ หรือเรียกให้ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือหน้าห้อง ช่วงเวลาที่เป็นทุกข์ที่เกิดจากการไม่เปิดใจที่จะเรียนรู้ ผ่านไปวันแล้ววันเล่า  แล้ววันหนึ่ง ขณะที่กำลังเรียนวิชาภาษาอังกฤษอยู่นั้น ผมก็เกิดหันไปมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่หน้าห้อง ทำให้ผมพบความจริงที่ว่า คาบเรียนนี้กำลังจะหมดเวลาในอีก 12 นาทีเท่านั้น แล้วทันใดนั้น เพื่อนผมก็ทักผมขึ้นมาว่า กำลังมีความสุขอะไรเหรอ ทำไมดูร่าเริงจัง ผมจึงบอกไปว่าเพราะว่าคาบเรียนนี้กำลังจะจบในอีก 12 นาทียังไงล่ะ หลังจากที่เพื่อนผมรู้ พวกเขาก็ต่างตั้งตารอ และดูจะมีความสุขไม่ต่างจากผมเลย ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผม และเพื่อนในตอนนั้นเราอาจจะยังไม่รู้ตัว แต่ที่จริงแล้ว ความรู้สึกนั้นก็คือความหวังที่เกิดจากการที่รู้ว่า ความทุกข์กำลังจะผ่านไป  เมื่อหลายปีก่อน จากการใช้ชีวิตโดยประมาทไม่มีระเบียบวินัยทำให้น้ำหนักขึ้นไปมากโขเลยทีเดียว มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องลดน้ำหนักกันอย่างจริงจัง ผมใช้เวลาวันแล้ววันเล่

เหตุผลที่เติมไม่เต็ม ผมเคยฟังสัมมนาครั้งหนึ่งเขาบอกว่า คนต่างจังหวัดเนี่ย มีความสุขง่ายนะ แค่กินอิ่ม นอนหลับ ได้ดูทีวีชัด ๆ พวกเขาก็มีความสุขแล้ว ในขณะที่คนกรุงเทพฯ จะมีความต้องการที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น ทีวีชัดแล้ว ก็ต้องการจอใหญ่ ๆ พอได้จอใหญ่แล้ว ก็ต้องการ 3 มิติ 4 มิติ ต้องการเครื่องเสียง ต้องการเครื่องเล่น จนในที่สุดต่อให้ได้ทั้งหมดมาก็ยังรู้สึกว่างเปล่าอยู่ดี รุ่นน้องของผมคนนึงเขาอยากได้ iPhone อย่างมากเลย ไม่ว่าทางบ้านของเขาจะยากจนแค่ไหนก็ไม่สนสุดท้ายทางบ้านก็ใจอ่อนจนยอมซื้อให้ แต่หลังจากที่เขาได้มา เขากลับพูดกับผมว่า พอได้มาแล้วถึงรู้สึกว่าไม่เห็นมันจะมีอะไรเลย ไม่รู้จะอยากได้มันไปทำไม  หลายครั้งหลายหนที่ผมมักจะพบเจอกับคนที่อยากจะได้อะไรบางอย่าง มีความต้องการอยู่ตลอดเวลา ซึ่งถ้าเขาไม่สามารถตอบสนองต่อความต้องการของเขาได้ ก็ช่างเถอะ แต่ผมกลับพบว่าพวกเขาส่วนใหญ่นั้นโชคดีมาก และสามารถได้สิ่งที่ต้องการมาครอบครองอยู่เสมอ ซึ่งตามหลักเหตุและผลแล้วพวกเขาก็ควรจะดีใจใช่ไหมล่ะครับ แต่ผมกลับพบว่าคนเหล่านั้นไม่เคยพอใจกับสิ่งที่มีสักที อย่างรุ่นน้องของผมที่ต้องการโทรศัพท์ไอโฟนพอได้มาแล้วเขากลับ