บทสรุปฉบับแฮมแฮม

พิมพ์ คือดาวมหาลัย เธอคือสาวสวยอัธยาศัยดีที่หนุ่ม ๆ ทั้งมหาลัยต่างหมายปอง ส่วนโจ คือหนุ่มบ้านนอกที่สอบติดวิศวะได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ ไม่รู้ด้วยโชคชะตาฟ้าลิขิตอย่างไรทำให้เธอและเขาได้มาสนิทสนมกัน แล้วจับพลัดจับผลูได้มาเป็นแฟนกันในที่สุด ในความคิดของโจ เขาคือชายหนุ่มที่โชคดีที่สุดในมหาลัยนั่นก็เพราะว่าเขาได้เป็นแฟนกับพิมพ์ แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็แอบอืดอัดไม่น้อย เพราะความชอบของเขาและเธอต่างกันโดยสิ้นเชิง  ในขณะที่ฝั่งพิมพ์ก็รู้สึกอึดอัด ที่ต้องมาเป็นแฟนกับคนอย่างโจ ตอนแรก ๆ เธอก็ชอบในความใสซื่อบริสุทธิ์ของเขา แต่ก็ต้องยอมรับว่าสังคมของเขาและเธอแตกต่างกันมากเหลือเกิน ทั้งสองต่างชอบกันและกัน แต่กลับไม่มีอะไรเข้ากันได้เลยแม้แต่อย่างเดียว  สุดท้ายทั้งสองก็เลยมาจับเข่าคุยกัน พิมพ์ถามโจว่ายังรักเธออยู่หรือเปล่า โจ้บอกว่ายังรักอยู่ พิมพ์ถามโจต่อไปว่าแล้วอยู่กับเธอมีความสุขไหม โจบอกว่าก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว พิมพ์ก็เลยถามคำถามสุดท้ายไปว่า แล้วโจชอบตัวเองไหมตอนที่เป็นแฟนกับพิมพ์  คำถามนี้ทำให้โจนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ เพราะถ้าถามว่าเขาดีใจไหมที่ได้เป็นแฟนกับเธอ เขาต้องดีใจอยู่แล้ว ...

ในวันศุกร์สุดสัปดาห์ที่อากาศค่อนข้างดี ขณะนี้เวลา 16:59 น อีก 1 นาทีจะเป็นเวลาเลิกงาน พนักงานทุกคนเตรียมเก็บข้าวเก็บของกันอย่างร้อนรน ในใจของทุกคนคงคิดว่ากำลังจะได้กลับบ้านแล้วสินะ แน่นอนนาทีทองที่ทุกคนกำลังจะลุกขึ้น หัวหน้าก็เปิดประตูออกมา ตะโกนเรียกชื่อของนางสาวเอ แล้วบอกว่า คุณช่วยทำงานนี้มาส่งให้ผมหน่อย ด่วนเลยนะ ก่อนที่จะปิดประตูกลับเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว  เมื่อนางสาวเอได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกเซ็งยกกำลัง 2 เพราะเธอเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าและสวมรองเท้ารอแล้วด้วย ที่เธอต้องรีบร้อนขนาดนี้ก็เพราะว่าคืนนี้เธอมีเดทครั้งสำคัญและเธอจะไปสายไม่ได้อย่างเด็ดขาด  สิ่งที่เกิดขึ้นในหัวของนางสาวเอมี 2 ทางเลือกด้วยกัน ก.รีบทำงานส่งหัวหน้าให้มันเสร็จ ๆ ข.แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่หัวหน้าสั่งแล้วรีบออกจากบริษัทไปในทันที  ถ้าเป็นคุณผู้อ่านจะเลือกข้อไหนครับ นางสาวเอเลือกข้อขอไข่ เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วก็กลับบ้านไปทั้ง ๆ แบบนั้นเลย และในคืนนั้นนางสาวบีเพื่อนสนิทที่ทำงานด้วยกันก็ได้โทรมา นางสาวปีเล่าให้ฟังว่าหัวหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่นางสาวเอไม่ยอมส่งงานให้ หัวหน้าทุบโต๊ะเสียงดังลั่นก่อน...

ณหมู่บ้านอันเงียบสงบ ในประเทศจีน แม่ทัพท่านหนึ่ง ได้ควบม้าเข้ามาในหมู่บ้านพร้อมทหารจำนวนหนึ่ง และเรียกชาวบ้านทั้งหมดมารวมตัวกัน แม่ทัพประกาศให้รู้ว่า เขากำลังทำสงครามกันอยู่และเขาต้องการเสบียงอาหารจากหมู่บ้านนี้ทั้งหมด ผู้ใหญ่บ้านรีบประท้วงในทันที เพราะหมู่บ้านเราเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ถ้าให้อาหาร กับทหารของท่านพวกเราก็จะไม่มีอะไรกิน เมื่อผู้ใหญ่บ้านพูดจบแม่ทัพจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนที่จะสั่งหารเขาอย่างเลือดเย็น  ชาวบ้านต่างตื่นตกใจและหวาดกลัวกันถ้วนหน้า แม่ทัพสั่งให้ทหารเอาเสบียงอาหารของทุกคนไปให้หมดก่อนที่จะจากไป ตอนนี้คนทั้งหมู่บ้านต่างเกลียดชังแม่ทัพท่านนี้เป็นอย่างมาก แต่หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีข่าวประกาศไปทั่วทั้งประเทศว่า สงครามได้จบสิ้นลงแล้ว แม่ทัพท่านนี้คือผู้หยุดสงครามที่กินเวลากันมากว่า 200 ปี เขาตายในสนามรบเยี่ยงวีรบุรุษ ทหารทุกคนต่างรักและเทิดทูนในความกล้าของเขาอย่างมาก  จากเรื่องเล่าที่ผมได้หยิบยกมาให้อ่านจะเห็นได้เลยนะครับว่า แม่ทัพท่านนี้ถึงจะทำเรื่องชั่วช้ากับหมู่บ้านแห่งนี้ แต่ในเวลาเดียวกันเขากลับทำเรื่องดี ๆ เพื่อประเทศ แน่นอนว่าถ้าคนในหมู่บ้านจะเกลียดชังเขามัน...

เทคนิคนี้ผมค้นพบด้วยความบังเอิญในตอนที่ผมกลับมาจากกินหมูกะทะ แน่นอนว่าตามสไตล์นักกินอย่างเรา ถ้าไม่กินจนรู้สึกว่าเจ้าของร้านเจ๊งเราคงไม่ยอมหยุดกินอย่างแน่นอน และผลที่ตามมาก็คือความอึดอัดและทุกข์ทรมานหลังการกิน สิ่งเดียวที่จะทำให้ความทรมานจบลงก็คือการรอให้อาหารย่อยจนหมดเท่านั้น  แล้วทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น แม่ของผมกลับมาจากต่างจังหวัดพร้อมกับเอาคุกกี้มาให้ผม 2 กระปุก ผมรีบตอบปฏิเสธในทันที เพราะขืนกินไปมากกว่านี้ต้องอ้วนจนเดินไม่ไหวอย่างแน่นอน แม่ไม่ฟังคำพูดของผม และนำคุกกี้ไปวางไว้บนตู้เย็น นี่คือจุดยุทธศาสตร์ที่ดีที่สุดสำหรับการหยิบคุกกี้กิน  เพราะทุกครั้งที่เราเดินมาเปิดตู้เย็นเราจะต้องมองเห็นคุกกี้เสมอ และแน่นอนว่าความตะกละในตัวผมย่อมชนะตลอดอีกด้วย ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านตู้เย็นผมว่าจะหยิบคุกกี้กิน 1-2 ชิ้นอยู่ตลอด ถึงแม้บางครั้งจะไม่อยากกินเลยก็ตาม แต่ก็อดใจไม่ไหวเพราะรู้ว่ามันอร่อยจริง ๆ  แต่ในวันหนึ่งก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เมื่อผมกินหมูกระทะมาเต็มคราบ และอิ่มชนิดที่เรียกได้ว่าไม่สามารถยัดอะไรลงท้องได้อีกแล้ว แต่เมื่อผมเดินไปที่ตู้เย็น ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ ...