บทสรุปฉบับแฮมแฮม

    วันนี้ผมเอาบทสัมภาษณ์ของกูรูด้านการถ่ายภาพชาวญี่ปุ่นท่านหนึ่งครับ อยากจะมาแชร์ให้กับคุณผู้อ่านไม่ฟังกัน     เขาได้พูดไว้ หัวข้อหนึ่งครับ เกี่ยวกับประเด็นของการทำยังไง ให้คนชอบในผลงานของเขา และจะจัดการอย่างไรกับคนที่ไม่ชอบในผลงานของเขาครับ     กูรู้ทางนี้เลยได้ตอบไว้ว่า คนจะชอบหรือไม่ชอบเรานะครับ พวกเขาดูจากการกระทำ และจึงตัดสินครับ     คนส่วนใหญ่เขาไม่ได้มองแค่ผลงานแต่เขามองที่ตัวตนของเราด้วยครับ หากเขาเห็นมุมดี ๆ ด้านดี ๆ ของเรา เขาก็จะชอบเรา แต่หากเขาเห็นมุมไม่ดีของเราหรือด้านไม่ดีของเรา เพียงแค่ครั้งเดียว เขาก็จะเกลียดเราได้เหมือนกัน และความรู้สึกที่มีต่อตัวเรานั้น จะถูกโยงไปถึงผลงานของเราด้วย     ดังนั้นวิธีที่จะจัดการกับ ผู้คนนั่นก็คือ การทำยังไงก็ได้ครับให้เขารู้สึกชอบในตัวเรา ให้เขารู้สึกประทับใจในตัวเรา     แต่แน่นอนว่า เราไม่สามารถที่จะทำให้ทุกคนเห็นเราในด้านดี ๆ ได้เสมอไป เพราะไม่มีใครสมบูรณ์แบบขนาดนั้น ทุกคนต่างมีข้อเสีย และมีด้านไม่ดีที่บางคนไม่ชอบอยู่เสมอ     บางคนแค่เห็นหน้าเราก็ไม่ถูกชะตาแล้ว ก็มีเหมือนกัน ทั้งทั้งที่เราก็ไม่เคยไปทำอะไรเขาเล

วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวเรื่องหนึ่งครับ ที่เป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมานานแล้ว แต่ว่าเพิ่งจะนึกขึ้นได้ครับ     เป็นเรื่องราวสมัยตอนที่ผมกำลังเรียนปริญญาโทอยู่นะครับ เนื่องจากตอนไปติวหนังสือกันนะครับ รุ่นพี่ของผมคนหนึ่ง  เขาก็ได้ทำรายงานแล้วก็ได้เซฟไฟล์ไว้ใน Flash Drive นะครับ แต่ปรากฏว่า flash drive ดัน ติดไวรัสครับ ไม่สามารถเปิดได้นะครับ ทำให้พี่เขากระวนกระวายใจมาก   พวกเรา  ก็เลยต้องไปที่ร้านซ่อมคอมพิวเตอร์กันตั้งแต่เช้าเลยนะครับ แต่ก็แน่นอนแล้วครับว่า ตอนประมาณ 6 โมงเช้าของวันอาทิตย์  ก็แทบจะไม่มีร้านซ่อมคอมพิวเตอร์ร้านไหนเปิดเลย     เราก็เลยต้องเดินหากันเรื่อย ๆ นะครับ ปรากฏว่าเจอร้านหนึ่งครับ เป็นร้านเดียวเลยที่ตั้งร้านเปิดตั้งแต่เช้า   ทางร้านนะครับ ก็ได้คิดค่ากู้ข้อมูลประมาณ 300 บาทครับ     ซึ่งแน่นอนว่าพวกเราไม่มีตัวเลือกแล้วนะครับ เพราะว่ามีร้านเปิดอยู่แค่ร้านเดียวเท่านั้น ถ้าจะให้นั่งรอ  ก็กลัวจะเข้าเรียนไม่ทันนะครับ พวกเรา  จึงยอมจ่ายแต่โดยดีครับ     ระหว่างที่เดินกลับนะครับ รุ่นพี่คนนั้น ก็ได้พูดกับผมมาคำหนึ่งครับ พี่เขาบอกว่า  เห็นไหม แค่เปิดร้านเร็วกว่าคนอื่นเพียงแค

  วันนี้ผมเอาบทความ จากเว็บบล็อกชื่อดังของประเทศญี่ปุ่นที่ชื่อว่า อะมีบามาฝากครับ     โดยบทความแปลไทยแล้วมีชื่อว่า เยอะด้วยความรู้สึกครับ เป็นบทความที่น่าสนใจมาก ๆ นะครับ พูดถึงเรื่องของปริมาณและคุณภาพ     ผู้เขียนเล่าให้ฟังแบบนี้ครับว่า ในวันที่เปิดการศึกษาใหม่นะครับ ผู้เขียนได้ย้ายโรงเรียนมาพร้อมกับเพื่อนสนิท ก็ตามสไตล์โรงเรียนประเทศญี่ปุ่นนะครับ ก็จะมีรุ่นพี่นะครับ เปิดโต๊ะรับสมัครรุ่นน้องเข้าชมรมกันอย่างมากมาย     ระหว่างที่ผู้เขียนกำลังเดินดูชมรม อย่างสนุกสนานนะครับ ก็ได้มีเพื่อนของผู้เขียนวิ่งมาหาครับ ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นว่า ห้องเรียนเทอมนี้ของเรา   มีเด็กผู้หญิงน่ารัก ๆ เยอะแยะมากมายไปหมดเลย     เมื่อผู้เขียนได้ยินเช่นนั้นนะครับ เขาก็เลยรีบไปที่ห้องเรียนครับ เพื่อไปดูว่า สาวสวยน่ารัก  มีเยอะแค่ไหนนะครับ แต่ปรากฏว่าพอไปถึงห้องเรียนแล้ว  เขากลับพบว่าแทบจะไม่มีคนสวยอยู่เลยนะครับ   เขาก็เลยสงสัยครับว่า หรือว่าสเปคของเขากับเพื่อน จะไม่เหมือนกันซะแล้วนะครับ ก็หลังจากที่เขาลากตัวเพื่อนมาที่ห้องนะครับ เพื่อถามว่าสาวสวยอยู่ที่ไหน     นับกันไปนับกันมา  ก็สรุปว่า ห้องนี้  มี

วันนี้อยากจะนำเสนอปรากฏการณ์หนึ่งครับที่มีชื่อว่า Domino effect คุณผู้อ่านเคยเห็นใช่ไหมครับ ที่ฝรั่ง  เขาจะเอาตัวโดมิโน่มาเรียงต่อกันเป็นแถวยาว หลังจากเรียงเสร็จแล้ว  เขาก็จะล้มตัว Domino เพียงแค่ตัวเดียวครับ หลังจากนั้นมันก็จะล้มต่อต่อกันไปเรื่อย ๆ  กลายเป็นภาพที่อลังการมาก     ซึ่ง Domino effect  ก็คล้าย ๆ แบบนั้นล่ะครับ เพียงแต่ว่า มันจะมีการเพิ่มเติมความอลังการของการล้มนิดหน่อย     โดยเรา  จะเอาโดมิโน่ที่มีขนาดต่างกันนะครับ มาเรียงต่อกัน เริ่มจาก Domino ที่มีขนาดที่เล็กสุดก่อน ค่อย ๆ เพิ่มขนาดของ Domino ให้ใหญ่ขึ้น      ก็คือโดมิโน่ชิ้นแรกนะครับ คือโดมิโนชิ้นเล็ก ส่วนชิ้นที่ 2   ขนาดก็จะใหญ่กว่าชิ้นแรกนิดหน่อยครับ เราจะค่อยค่อยเพิ่มขนาดของ Domino ขึ้นทีละนิดนะครับ ถ้าคุณผู้อ่านคนไหนนึกภาพไม่ออกนะครับ ลองเสริทคำว่าโดมิโนเอฟเฟคในยูทูปดูก็ได้ครับ   แต่สรุปง่าน ๆ คือ เราแค่ล้มโดมิโน่ชิ้นเล็ก ๆ เพียงแค่ชิ้นเดียว เราก็จะสามารถล้มโดมีโนที่มีขนาดใหญ่เท่ากับกำแพงบ้านลงได้ นะครับ โดยแนวคิดนี้นะครับก็อธิบายได้ง่าย ๆ ครับ คือการทำอะไรเพียงแค่อย่างเดียว แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จได้ในหลาย ๆ อย่

บทความ นี้นะครับ เป็นตอนสุดท้ายแล้วนะครับ ที่ผมจะหยิบยก บทความจากเพจสายลมแห่งชีวิต มาเล่าให้คุณผู้อ่านได้ฟังกัน เพราะว่าเจ้าของเพจ  เขาได้ลบเพจของเขาไปแล้วนะครับ     แล้วบทความที่ผมจะเล่าให้คุณฟังได้ฟังในวันนี้นะครับมีชื่อว่า ชีวิตในวันที่ไฟดับ จุดกำเนิดเพจสายลมแห่งชีวิตครับ   เป็นบทความที่ค่อนข้างให้แง่คิดหลายข้อมาก ๆ ครับ ส่วนแง้คิดจากบทความนี้คืออะไร ไปฟังกันครับ     เหตุการณ์ที่จะเล่าต่อจากนี้นะครับ เป็นเหตุการณ์ที่ฟังดูเผิน ๆ แล้วอาจจะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ผู้เขียนได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากเหตุการณ์นี้มาก ๆ เลยครับ     ผู้เขียนเล่าให้ฟังว่า ผู้เขียน  ได้อาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยว 2 ชั้นครับ ซึ่งก็เป็นบ้านคนเมืองทั่วไป ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างครบครัน แม้แต่เตาทำอาหารก็เป็นเตาไฟฟ้า     แล้ววันหนึ่งในช่วงฤดูร้อนนะครับ ในวันที่อากาศร้อนอบอ้าวมาก ๆ  ระหว่างที่ผู้เขียนกำลังนอนเล่นเกมมือถือเปิดแอร์และพัดลม อัดใส่ตัวเองอย่างบ้าคลั่งอยู่นั้น   จู่ ๆ ไฟก็ดับลงครับ ดับลงแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่มีการบอกล่วงหน้าว่าไฟจะดับ จุดพีคก็คือ เมื่อไฟดับผู้เขียนก็ไม่มีอินเทอร์เน็ตจะเล่นครับ วันนั้นทั้งว

คุณผู้อ่านเคยได้ยินคำว่า   บางครั้งจุดหมายปลายทาง . ก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับ สิ่งที่เราพบเจอระหว่างทาง กันบ้างรึเปล่าครับ   คำพูดประโยคนี้นะครับ   มีความหมายที่อยากจะให้เรานะครับ ให้ความสำคัญกับ ทุกสิ่งครับ ไม่ใช่เอาแต่สนใจเพียงแค่ ผลลัพธ์ หรือว่า ปลายทางเพียงแค่อย่างเดียว   ซึ่งส่วนตัวแล้วนะครับ ผมก็ค่อนข้าง ชอบแนวคิดนี้มาก ๆ เลย   แต่บทความจากเพจสายลมแห่งชีวิต บทความหนึ่งครับ ได้นำเสนอแนวคือที่แตกต่างออกไป   และแนวคิดนั้นก็เป็นแนวคิดที่ เราไม่ควรมองข้ามเช่นกันครับ   แนวคิดที่ว่า คือแนวคิดอะไร มาฟังกันครับ ผู้เขียนนะครับ เล่าให้เราฟัง   ถึงประสบการณ์การไปเที่ยวทะเลใต้ เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาครับนะครับ   ตั้งแต่เกิดมา  เขายังไม่เคยเห็นทะเลเลย ก็เลยค่อนข้างที่จะประทับใจ กับหาดทราย สายลม และแสงแดด เอามาก ๆ ครับ ซึ่งผู้เขียนนะครับ ได้เล่าถึงกิจกรรมที่ได้ทำริมชายหาดมากมายครับ และกิจกรรมที่ผู้เขียนค่อนข้างประทับใจมากที่สุด และอยากจะเล่าให้เราฟังในบทความนี้นะครับ นั่นก็คือ การได้มีโอกาสเล่นว่าวที่ทะเลใต้ นั่นเองครับ     โดยว่าวที่เข้าขายนะครับ มันจะมีรูปทรงที่แตกต่างจากที่อื่น ว่าวที่แม่ค้า