บทความ ข้อคิดที่ได้จากการเล่นว่าว

คุณผู้อ่านเคยได้ยินคำว่า 

บางครั้งจุดหมายปลายทาง . ก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับ สิ่งที่เราพบเจอระหว่างทาง กันบ้างรึเปล่าครับ

 

คำพูดประโยคนี้นะครับ  มีความหมายที่อยากจะให้เรานะครับ ให้ความสำคัญกับ ทุกสิ่งครับ ไม่ใช่เอาแต่สนใจเพียงแค่ ผลลัพธ์ หรือว่า ปลายทางเพียงแค่อย่างเดียว

 

ซึ่งส่วนตัวแล้วนะครับ ผมก็ค่อนข้าง ชอบแนวคิดนี้มาก ๆ เลย

 

แต่บทความจากเพจสายลมแห่งชีวิต บทความหนึ่งครับ ได้นำเสนอแนวคือที่แตกต่างออกไป 

และแนวคิดนั้นก็เป็นแนวคิดที่ เราไม่ควรมองข้ามเช่นกันครับ 

แนวคิดที่ว่า คือแนวคิดอะไร มาฟังกันครับ

ผู้เขียนนะครับ เล่าให้เราฟัง  ถึงประสบการณ์การไปเที่ยวทะเลใต้ เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาครับนะครับ

 

ตั้งแต่เกิดมา  เขายังไม่เคยเห็นทะเลเลย ก็เลยค่อนข้างที่จะประทับใจ กับหาดทราย สายลม และแสงแดด เอามาก ๆ ครับ ซึ่งผู้เขียนนะครับ ได้เล่าถึงกิจกรรมที่ได้ทำริมชายหาดมากมายครับ และกิจกรรมที่ผู้เขียนค่อนข้างประทับใจมากที่สุด และอยากจะเล่าให้เราฟังในบทความนี้นะครับ นั่นก็คือ การได้มีโอกาสเล่นว่าวที่ทะเลใต้ นั่นเองครับ 

 

โดยว่าวที่เข้าขายนะครับ มันจะมีรูปทรงที่แตกต่างจากที่อื่น ว่าวที่แม่ค้าขายที่ทะเลนั้น ทำมาจากโฟมครับ เขาใช้โฟมสีขาวมาตัดเป็นรูปเครื่องบินแล้วนำมาขาย แล้วผู้เขียน  ก็ซื้อมาในราคา 120 บาทครับ 

 

อันนี้ผมขอบอกเลยนะครับ ในฐานะที่ผมเป็นคนใต้ จริง ๆ แล้วราคามันไม่ควรจะแพงขนาดนั้นนะครับ คิดว่าผู้เขียนน่าจะโดนต้มแล้วนะครับ เพราะว่าตอนเด็ก ๆ ผมก็เคยได้เล่นเหมือนกัน ราคามันก็อยู่แค่ประมาณ 20-40 บาทเท่านั้นเอง  ถ้าจะแพงจริงไ  ก็น่าจะ 60 ไม่ก็ 80 ครับ

แต่ 120   มันแพงเวอร์เกินไปครับ 

 

ซึ่งหลังจากที่ผู้เขียนได้กลับมาที่บ้านนะครับ เขาก็ได้เล่าประสบการณ์ที่เขาได้ไปเที่ยวทะเลใต้ ให้กับเพื่อน ๆ เขาฟัง แน่นอนว่าสิ่งที่เขา  ไม่ลืมที่จะเล่าอย่างแน่นอน นั่นก็คือ ประสบการณ์ ที่ได้เล่นว่าวที่ทะเลใต้ครับ 

 

เพื่อน ๆ ก็ถามว่ามันสนุกยังไง เล่าให้ฟังหน่อยนะครับ 

 

ผู้เขียนก็บอกว่า ขั้นตอนการเล่นว่าวนะครับ อันดับแรก  เราก็ต้องโยนว่าวขึ้นไปบนฟ้าครับ จากนั้นก็ถือสายป่านแล้วก็วิ่งให้สุดแรง และเมื่อว่าวติดลมบนแล้ว  มันก็จะลอยขึ้นไปเอง 

 

ซึ่งแน่นอนว่าที่ทะเล  ก็จะมีลมทะเลที่แรงอยู่แล้วนะครับ ทำให้การทำว่าวให้ขึ้นไปบนฟ้า  จึงไม่ใช่เรื่องที่ยากขนาดนั้น 

 

เพื่อน ๆ ก็ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจครับ ก่อนที่จะถามว่าแล้วไงต่อ 

 

ผู้เขียนบอกว่าตอนที่เพื่อน ๆ ถามประโยคนี้นะครับ ผู้เขียนก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงต่อเหมือนกัน เพราะว่าการเล่นว่าวมันก็ได้จบลงแต่เพียงเท่านี้ เมื่อเราโยนขึ้นไปบนฟ้าเมื่อมันติดลมบนและลอยอยู่บนฟ้า เราก็มีหน้าที่แค่ถือสายป่านไว้เฉย ๆ  แล้วก็จ้องมองมันลอยอยู่บนฟ้าอยู่อย่างนั้น 

ซึ่งแน่นอนว่า เมื่อขั้นตอนในการเล่นมันมีอยู่เพียงเท่านั้นนะครับ เพื่อน ๆ ก็เลยไม่เก็ตครับว่า มันสนุกตรงไหน 

 

ซึ่งตอนแรก  ผู้เขียนก็บอกว่า ผู้เขียนก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่ามันสนุกตรงไหน พอเล่าให้ฟังแล้วก็เกิดนึกได้ว่า มันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย 

 

ก็หลังจากที่เขาทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ที่มีในตอนนั้นนะครับ ก็ทำให้เขาสรุปได้แบบนี้ครับว่า 

 

ความสนุกที่แท้จริงจากการเล่นว่าว  มันไม่ได้อยู่ที่วิธีการเล่นครับ แต่มันอยู่ที่การที่เรา   ได้จ้องมองดูว่าวที่ลอยอยู่บนฟ้า 

 

มันคือความสุขที่เกิดจากการได้จ้องมองดูความสำเร็จจากความพยายามของเรา 

 

ซึ่งผู้เขียนบอกว่า ความรู้สึกนี้  เป็นความรู้สึกที่ผู้เขียนแทบจะไม่ได้สัมผัส มันมาเป็นเวลานานแล้ว 

 

เพราะว่าผู้เขียน  หลัง ๆ ก็แทบจะ ไม่เคยพยายามทำอะไรจนประสบความสำเร็จเลยสักครั้ง ส่วนใหญ่แล้วก็จะล้มเลิกไปก่อนเสมอเลย 

 

ผู้เขียนจึงบอกว่านี่คือความสุขอีกรูปแบบหนึ่งครับ เป็นความสุขที่คนสมัยใหม่  อาจจะลืมเลือนไป โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ 

เพราะพวกเรา  มีแนวคิดใหม่ นั่นคือให้เก็บเกี่ยวความสุขระหว่างทาง ให้ได้มากที่สุด แล้วอย่าสนใจสิ่งที่อยู่ปลายทางให้มากนัก เพราะสุดท้ายแล้วเมื่อเดินไปถึงปลายทาง สิ่งนั้นอาจจะไม่ใช่ความสุขก็ได้ 

 

แต่ผู้เขียนบอกว่า การที่เราสามารถก้าวเดินไปถึงเส้นชัยหรือว่าปลายทางของเรา ได้เร็วมากขึ้นเท่าไหร่  เราก็จะสนุกและมีความสุขกับการ ได้จ้องมองดูความสำเร็จของเรา ได้นานขึ้นเท่านั้น 

 

และความรู้สึกนี้ จะเกิดกับคนที่ทุ่มเทและพยายามวิ่งเข้าหาเป้าหมายอย่างจริงจังเท่านั้น 

 

ผู้เขียนบอกว่าความสำเร็จนั้น ยังคงเป็นสิ่งที่สำคัญต่อชีวิตมนุษย์เรานะครับ ดังนั้นอย่าสนใจแค่ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ข้างทาง จนไม่ยอมเดินต่อให้ถึงปลายทางครับ 

หลังจากที่ผมอ่านบทความนี้จบนะครับ ผมมีความคิดแบบนี้ครับว่า

 

จริง ๆ แล้วมันก็สำคัญทั้งหมดนั่นแหละครับ การเก็บเกี่ยวประสบการณ์และความสุขที่อยู่ระหว่างทาง มันก็เป็นสิ่งจำเป็น แต่สิ่งที่เราจะลืมเลือนไปไม่ได้เลยนั่นก็คือ เป้าหมายหรือว่าปลายทางที่เราอยากที่จะก้าวไป ตั้งแต่แรกนะครับ 

 

บางครั้งเราอาจจะมีความสุขกับสิ่งที่อยู่ข้างทาง มากจนเกินไป มากจน เลือกที่จะเดินออกนอกเส้นทางแล้วไม่ก้าวเดินต่อ 

เราอาจจะปีนเขาขึ้นไป ถึงกลางทาง แล้วบอกว่าแค่มองจากตรงนี้วิวก็สวยมากแล้ว ไม่มีเหตุผลที่เราจะต้องปีนขึ้นไปต่อ แต่ความจริงแล้วนะครับ การทำตามเป้าหมายให้สำเร็จลุล่วงนั้น มันมีคุณค่ามากกว่าแค่ผลลัพธ์ก็ได้นะครับ 

 

เพราะว่าความสำเร็จนั้น มันมีค่ามากพอ ที่จะทำให้เราภูมิใจ แล้วมันอาจจะเป็นความสุขรูปแบบใหม่ ๆ  ที่ต้องเดินให้ถึงเส้นชัย ถึงจะรู้ครับ 

 

ดังนั้นหากมีเป้าหมาย จงให้คุณค่ากับระหว่างทางและปลายทางด้วยนะครับ 

 สามารถฟังบทความดีๆ ในรูปแบบของพอดแคสต์ได้นะครับ

จาก บทสรุปฉบับแฮมแฮม  พอดแคสต์

ทุกแพลตฟอร์มเลยครับ^^