บทความ จงเป็นเพื่อนกับลูกฟุตบอล

ถ้าจะพูดถึงการ์ตูนกีฬาระดับโลกของญี่ปุ่น หลายคนที่เกิดในยุคเดียวกับผมคงจะนึกถึงการ์ตูนเรื่องกัปตันซึบาสะอย่างแน่นอน เพราะการ์ตูนเรื่องนี้ถือเป็นการ์ตูนในตำนานเลยก็ว่าได้ การ์ตูนเรื่องนี้สร้างแรงบันดาลใจ ทำให้เด็กมากมายลุกขึ้นมาเตะฟุตบอล 

ถ้าใครเคยดูการ์ตูนเรื่องนี้ก็คงจะต้องประทับใจกับประโยคเด็ดในตอนแรกของเรื่องกันทุกคน นั่นก็คือ “จงเป็นเพื่อนกับลูกฟุตบอล” ในวันหนึ่งขณะที่เพื่อน ๆ ฝึกซ้อมฟุตบอลกันจนเหน็ดเหนื่อยก็เลยมานั่งพักกัน กลับมีเพียง ซึบาสะ เพียงคนเดียวที่ไม่ยอมพัก แต่ยังคงเล่นกับฟุตบอลต่อไป ทุกคนก็เลยถามว่า นายไม่เหนื่อยบ้างหรือไง 

ซึบาสะ  ตอบว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่เล่นกับฟุตบอลมันสนุกกว่าการนั่งพักตั้งเยอะ” ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น ซึบาสะ  มักจะอยู่กับลูกฟุตบอลอยู่เสมอ เขามองเห็นลูกฟุตบอลเหมือนกับเพื่อนของเขา และเล่นกับลูกฟุตบอลได้ทั้งวันโดยไม่มีเบื่อ และนี่คือเคล็ดลับของความเก่งกาจของ ซึบาสะ  

พอมาลองคิดดูดี ๆ เวลาเราเห็นคนที่ประสบความสำเร็จอะไรสักอย่าง เราจะพบว่าเขามักจะทำสิ่งนั้นมากกว่าคนอื่นเสมอ พี่ของผมตอนที่ฝึกดีดกีต้าก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เขาจะอยู่กับกีต้าร์ทั้งวันทั้งคืน กินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปบนห้องแล้วก็ดีดกีต้าร์ เมื่อนอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาก็ดีกีต้าร์ เขาอยู่แต่กับกีต้าร์ทั้งวันแล้วไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็สามารถเล่นกีต้าร์ได้ราวกับมืออาชีพ 

แต่ไม่ว่าจะเป็นในการ์ตูนเรื่องซึบาสะ หรือพี่ของผมที่ฝึกกีต้าร์พวกเขาไม่ได้ทำสิ่งเหล่านี้เพราะว่าพวกเขามีวินัยหรอกนะครับ แต่เหตุผลที่เขาอยู่กับสิ่งที่เขารักได้ตลอดเวลานั่นก็เพราะว่า เขามองสิ่งเหล่านั้นว่าเป็นเพื่อนของเขายังไงล่ะ เขาก็เลยไม่รู้สึกเหงา เพราะเขามีเพื่อนเป็นสิ่งที่เขารัก และแน่นอนว่าการเล่นกับเพื่อนมันมักจะสนุกจนทำให้เราลืมเวลาเสมอ 

ถ้าเราอยากจะเก่งอะไรสักอย่าง ผมมองว่าวินัยไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องที่สุดหรอกครับ เพราะสุดท้ายเหตุผลไม่เคยชนะอารมณ์ได้เลย อ้างอิงจากงานวิจัยทุกงานวิจัยบนโลกใบนี้ก็ได้

เรามาสร้างความรู้สึกดี ๆ กับสิ่งที่เราอยากทำกันดีกว่า มองมันให้เป็นเพื่อนของเรา เป็นเพื่อนที่ดี เพื่อนที่เรารัก แล้วเราจะอยากอยู่กับมัน อยากเล่นกับมันไปตลอด นั่นล่ะครับสิ่งที่มีพลังมากกว่าคำว่าวินัย 

จงเป็นเพื่อนกับสิ่งที่คุณรัก แล้วคุณจะทำมันได้โดยไม่มีวันเบื่อ