บทความ น่องไก่ทอดvsไก่นักเก็ต

 

ถ้าจะพูดถึงเมนูอาหารจานเดียว ที่ผมโปรดปรานมากที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้น ข้าวผัดอเมริกันอย่างแน่นอน สำหรับผม มันคือเมนูมหัศจรรย์ อาหารจานเดียวแท้ ๆ แต่กลับมี

ลูกเล่นให้เราเพลิดเพลินกับการกินมากมาย ไม่ว่าจะเป็นข้าวผัดที่มีสีสันต่างจากข้าวผัดทั่วไปแถมใส่ลูกเกดอีกต่างหาก ไข่ดาว ไส้กรอก แถมมีแฮมให้ด้วย พระเอกของจารเลยก็คงจะหนีไม่พ้นน่องไก่ชิ้นโต ๆ ทอดกรอบ ๆ น่ากินสุด ๆ 

ถึงมันจะเป็นเมนูที่เพอร์เฟคมากในสายตาของผมก็ตามแต่หลายครั้งหลายหนเหลือเกินที่ร้านอาหารที่ผมโทรสั่งมักจะบอกกับผมว่า “ขอโทษนะคะคุณลูกค้า วันนี้น่องไก่หมด ขออนุญาตเปลี่ยนจากน่องไก่เป็นไก่นักเก็ตแทนได้หรือเปล่าคะ”

แน่นอนว่าส่วนใหญ่ผมมักจะไม่ปฏิเสธและตอบตกลงอยู่เสมอ แต่เมื่ออาหารมาส่งผมก็ต้องคิดแล้วคิดอีก ว่ามันคุ้มกันหรือเปล่า การเปลี่ยนจากน่องไก่ชิ้นโต ๆ เป็นนักเก็ต 3 ชิ้น 

ถ้าเราลองคิดในปริมาณของเนื้อไก่ผมว่ามันก็พอจะสูสีกันอยู่นะ นักเก็ต 3 ชิ้นที่อัดแน่นไปด้วยเนื้อไก่ล้วน กับน่องไก่ 1 น่อง ถ้าคิดตามหลักเหตุและผลแล้ว มันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร หากจะเปลี่ยนจากน่องไก่เป็นนักเก็ต 

แต่คุณผู้อ่านลองย้อนกลับไปดูย่อหน้าแรกของผมให้ดี ๆ สิครับ น่องไก่เป็นพระเอกของจารเลยก็ว่าได้ 

แล้วเมื่อพระเอกหายไป หนัง หรือละครเรื่องนี้ก็คงจะไม่สมบูรณ์อีกต่อไป ถึงแม้ถ้าเราคิดตามหลักเหตุผลแล้วนักเก็ต 3 ชิ้น จะมีปริมาณเนื้อไก่พอ ๆ กับน่องไก่ 1 ชิ้นก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าจะทดแทบกันไม่ได้เลยสักนิด 

ไก่นักเก็ตก็เหมือนกับนักแสดงตัวแทน ถึงแม้จะแสดงดีสักแค่ไหน แต่ตัวปลอมก็คือตัวปลอมวันยังค่ำ ไม่มีทางมาแทนที่ตัวจริงได้โดยเด็ดขาด 

คำถามคือเมื่อเป็นแบบนี้แล้วทำไมผมยังคงตอบตกลงยอมแลกเปลี่ยนอยู่ล่ะ 

นั่นก็เพราะว่า ถึงแม้ข้าวผัดอเมริกันจานที่ขาดน่องไก่จะเป็นข้าวผัดอเมริกันที่ไม่สมบูรณ์ก็ตาม และถึงแม้ไก่นักเก็ตจะไม่สามารถมาทดแทนน่องไก่ได้เลยสักนิด แต่ยังไงอาหารจานนี้ก็ยังคงถูกเรียกว่าข้าวผัดอเมริกันเหมือนเดิม 

และผมยังคงอยากกินข้าวผัดอเมริกันอยู่ ดังนั้นถึงแม้จะรู้ว่าข้าวผัดอเมริกันจานนี้ไม่สมบูรณ์ก็ตาม ผมก็ยังคงเลือกที่จะรับประทานมันอยู่ดี 

บางทีเมนูพิเศษ ก็ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบอยู่ตลอดเวลาก็ได้ เพราะยังไงสำหรับคนที่ชอบมันจะพิเศษเสมอ แม้ไม่สมบูรณ์