บทความ นิทานดอกไม้ ในแจกัน

 

นิทานดอกไม้ ในแจกัน

 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีดอกหญ้าต้นหนึ่งได้เกิดขึ้นมาในสวนดอกไม้ ดอกหญ้าตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ของเธอเป็นอย่างมาก เธอสนุกไปกับการเห็นวิวทิวทัศน์ อันกว้างไกล สายลมที่สดชื่น และแสงแดดที่อบอุ่น 

 

ดอกหญ้ารู้สึกมีความสุขกับชีวิตของตัวเองในทุก ๆ วัน จนกระทั่งวันหนึ่ง ได้มีมนุษย์เดินเข้ามาในสวนดอกไม้ พวกเขานั้นได้ทำการเด็ดดอกไม้ที่แสนสวยงาม ไปใส่ไว้ในแจกันดอกไม้ ก่อนที่จะนำเอากลับไปที่บ้าน เพื่อไปตั้งที่ริมหน้าต่าง 

 

ดอกหญ้านั้น ได้คอยสังเกตดูดอกไม้ในแจกันในทุกวันแล้วเธอก็ได้พบว่า ในแต่ละวันนั้น จะมีคนมากมาย เดินเข้ามาเพื่อชื่นชมในความงดงามของดอกไม้ในแจกันอยู่เสมอ 

 

ดอกไม้จึงพูดขึ้นมาว่า ถ้าฉันเข้าไปอยู่ในแจกันนั้นบ้าง ก็คงจะมีคนชื่นชม และชื่นชอบฉันมากมายเหมือนกันสินะ 

 

เมื่อดอกไม้รุ่นพี่ที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินดังนั้น จึงหันมาพูดกับดอกหญ้าว่า อย่างเธอน่ะ ไม่มีวันได้ไปอยู่ในแจกันเหรอกนะ 

 

ดอกหญ้าสงสัย จึงถามว่า ทำไมหนูถึงไปอยู่ในแจกันบ้างไม่ได้ล่ะ 

 

ดอกไม้รุ่นพี่จึงบอกว่า เพราะว่าเธอเกิดมาเป็นแค่ดอกหญ้ายังไงล่ะ เธอไม่ได้เกิดมางดงามเหมือนกับพวกฉัน ดังนั้นมนุษย์จะไม่มีทางให้คุณค่าแก่เธอ ถึงขนาดเอาเธอไปใส่ไว้ในแจกันโดยเด็ดขาด 

 

เมื่อดอกหญ้าได้ยินเช่นนั้น จึงรู้สึกเศร้าใจ ที่ตนนั้นเกิดมาไม่งดงาม เหมือนกับเหล่่าพี่ ๆ ดอกไม้ เธอนั้นน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของเธอเป็นอย่างมาก แล้ววันเวลาก็ผ่านไป ดอกหญ้าเริ่มสังเกตเห็นว่า ดอกไม้ในแจกันนั้น ถูกเปลี่ยนอยู่เสมอ 

 

ดอกไม้เหล่านั้นจะค่อย ๆ เริ่มเหี่ยวเฉาลง แล้วตายไปในที่สุด หลังจากนั้นมนุษย์ก็จะมาเด็ดออกใหม่ เพื่อเอาไปใส่ในแจกันอีกครั้ง 

 

ดอกหญ้าจึงหันไปถามกับดอกไม้รุ่นพี่ว่า มันเกิดอะไรขึ้น ดอกไม้รุ่นพี่จึงหันมาตอบ ด้วยสีหน้าเศร้า ๆ ว่า พวกมนุษย์นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขี้เบื่อ พวกเขาต้องการความงดงามอยู่เสมอ ถ้าดอกไม้ ดอกไหนเริ่มเหี่ยวเฉา เขาก็จะทิ้งมันไปในทันที 

 

เมื่อดอกหญ้าได้ยินเช่นนั้น จึงคิดได้ ดอกไม้ในแจกันนั้นก็เปรียบเสมือนความงดงามชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น การได้รับความสนใจ การได้รับคำชื่นชมเป็นเพียงแค่ชั่วขณะหนึ่งในชีวิตเท่านั้น แต่ชีวิตของดอกไม้เหล่านั้น ยังมีด้านอื่น ๆ ที่ไม่น่าอิจฉาอยู่เหมือนกัน 

 

เมื่อดอกหญ้าคิดได้เธอจึงเริ่มหันมองกลับมา ที่ตัวของเธอเอง แล้วเธอก็พบว่า ถึงเธอจะไม่ได้สวยงามเหมือนกับเหล่าดอกไม้ แต่เธอก็มีความสุขกับชีวิตของเธอ ในแบบของเธอได้เหมือนกัน 

แล้วตั้งแต่วันนั้นดอกหญ้าก็ไม่เอาตัวเอง ไปเปรียบเทียบกับใครอีกเลย