บทสรุปฉบับแฮมแฮม

เมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ก่อนผมได้ลงบทความเกี่ยวกับการกินโอมากาเสะครั้งแรกไปครับ ซึ่งเนื้อความก็ประมาณว่า ผมไม่ค่อยประทับใจการกินโอมากาเสะสักเท่าไหร่ และหนึ่งเหตุผลที่ผมยกมานั่นก็คือ ผมรู้สึกว่าผมไม่มีทางเลือกอะไรเลย ไม่ว่าเชฟจะจัดอะไรมาให้ เราต้องกินสิ่งนั้น แล้วถ้าเราไม่กิน หรือไม่ชอบกินมันขึ้นมา ก็ดูจะเป็นการเสียมารยาทต่อเชฟเป็นอย่างมาก  ก็ลองคิดดูสิครับบางเมนูเนี่ย มันก็เป็นปลาแปลก ๆ ที่เราไม่เคยกินมาก่อน เราจะรู้ได้ยังไงว่ามันอร่อยถูกปากเรา บางครั้งเชฟก็มักที่จะเอาอาหารแปลก ๆ มาให้เรากิน อย่างเช่นอสุจิปลา ไม่ก็หัวนมหมู ซึ่งเป็นเมนูที่ผมไม่ค่อยอยากจะลองสักเท่าไหร่  แต่แล้วก็ได้มีน้องคนหนึ่งได้เข้ามาอ่านบทความของผมและได้นำเสนอแนวคิดที่น่าสนใจ เขาบอกว่า สำหรับเรื่องกินแล้ว บางครั้งการไม่มีทางเลือกมันก็เป็นสิ่งที่ดีเหมือนกันนะพี่  ข้อที่ 1 เลยก็คือเชฟมักที่จะจัดสรรสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเราอยู่แล้ว เพราะเราจ่ายเงินไปแพงมาก ดังนั้นไม่ว่าจะอร่อยหรือไม่ อย่างน้อยก็ไว้ใจได้ว่า วัตถุดิบย่อมดีเสมอ  ข้อที่ 2 การที่เราไม่มีทางเลือกว่าเราจะกินอะไร ทำให้เราไม่ต้องเสียเวลาเปล่าในก...

  ร้านขายน้ำแห่งฝัน ตั้งแต่ผมเด็ก ๆ หากมีการพูดถึงอนาคตที่ร่ำรวย พวกเราจะคิดเกี่ยวกับการทำธุรกิจกันอยู่เสมอ และทุกบทสนทนาที่ผ่านเข้ามา ไม่ว่าผมจะคุยกับใครก็ตาม คนนึงในกลุ่มจะ พูดถึงธุรกิจนี้ออกมาเสมอ  ธุรกิจนั้นก็คือ การขายน้ำชง  ทุกครั้งที่ผมฟังการบรรยายการทำธุรกิจอยู่นั้น บอกเลยว่าขนผมลุกสู้ เพราะตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ฟัง ถึงการบรรยายนั้นจะเกิดในกลุ่มของเด็กที่ยังไม่จบชั้นประถมกันเลยก็ตาม  แน่นอนข้อดี ข้อแรกของการขายน้ำก็คือ ประเทศไทยเป็นเมืองร้อน ทุกคนย่อมอยากกินน้ำเย็น ๆ ดังนั้น น้ำขายดีแน่นอน เมื่อฟังที่ทุกคนพูดจบ ผมก็จะนึกถึงตัวเองว่า ใช่แล้ว ! ขนาดตัวผมเองยังชอบกินน้ำเย็น ๆ เลย แล้วใครล่ะจะไม่ชอบ  ข้อที่สองก็คือ ทักษะการชงน้ำ หรือขายน้ำสำเร็จรูปนั้น เป็นทักษะที่ง่าย และแทบจะไม่ต้องใช้มันสมองอะไรให้มากนัก พวกเราอ้างอิงจากการชงโอวัลติน และน้ำเฮลบลูบอยใส่น้ำแข็งที่ทำกินกันเอง เรื่องนี้ทำให้เราคิดว่าอาชีพนี้ เป็นอาชีพที่จะทำให้เราร่ำรวย และสบายมาก ๆ  แต่ที่มันตลกก็คือ เมื่อพวกเราโตขึ้น คนที่เคยพูดว่าการเปิดร้านขายน้ำเป็นธุรกิจที่จะทำให้เราร่ำรวย กลับไม...

ถ้าจะพูดถึงอาหารที่ผมเคยกินมาทั้งชีวิต อาหารที่ทำให้ผมประทับใจมากที่สุด ผมคงตอบไม่ได้ เพราะตัวเตงอันดับ 1 มีหลายเมนูมากเหลือเกิน  แต่ถ้าจะให้พูดถึงอาหารที่ไม่ประทับใจสักเท่าไหร่นั้น ผมอยากจะบอกว่า โอมากาเสะ คือหนึ่งในนั้น ก่อนอื่นต้องขอเท้าความย้อนกลับไปสักนิด เพราะก่อนที่ผมจะมีโอกาสได้ลองกินโอมากาเสะนั้น ผมได้รับการบิ๊วอารมณ์ผ่านประสบการณ์ของเหล่ายูทูปเบอร์สายอาหารอย่างมากมาย  และทุกครั้งที่เหล่ายูทูปเบอร์เหล่านั้นไปกินโอมากาเสะพวกเขาก็มักที่จะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า โคตรอร่อย  แน่นอนประสบการณ์การรับประทาน โอมากาเสะ ที่เหล่า คนดังพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มันอร่อย เป็นธรรมดาที่ผมจะอยากลองกินดูบ้าง  แต่ทุกครั้งความอยากของผมก็ต้องโดนหยุดลงด้วยความคิดบางอย่าง ที่มันวนเวียนอยู่ในสมองของผม ข้อที่ 1 เลยก็คือ ทำไมมันแพงจัง มันแพงไปไหม ให้กินซูชิแค่ 10 กว่าคำเองนะ หมดตั้ง 4-5 พัน  ข้อที่ 2 แล้วถ้าสิ่งที่เขาเสิร์ฟ เรากินไม่ได้ล่ะ จะทำยังไง เพราะหลายครั้งยูทูปเปอร์ก็โดนบังคับให้กินของแปลก ๆ ปลาแปลก ๆ ที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้จัก แล้วถ้าเราไม่กินก็เสียมารยาทอีก อะไรกันเนี่ย จ่า...

  ในสมัยก่อนตอนที่ผมเป็นเด็ก พวกผู้หญิงมักจะมีประโยคเด็ด ประโยคหนึ่ง ที่ชอบพูดเมื่อมีคนถามถึงสเปคของตัวเองว่า พวกเธอนั้นชอบคนแบบไหน และพวกเธอก็มักที่จะบอกว่า พวกเธอนั้นชอบคนที่เป็นตัวของตัวเอง คำ ๆ นี้เป็นคำที่ชวนงง และน่าสงสัยแบบสุด ๆ เพราะว่าไม่ว่าผมจะมองไปทางไหน ผมก็เจอคนที่เป็นตัวของตัวเองกันทั้งนั้น  แล้วคนปกติไม่เป็นตัวของตัวเองกันหรือยังไง  ด้วยความสงสัยผมจึงไม่ถามพวกเธอเหล่านั้น ที่ชอบบอกว่า ชอบผู้ชายที่เป็นตัวของตัวเอง และดูเหมือนว่าทัศนคติที่มีต่อความเป็นตัวของตัวเองของพวกเธอนั้น ช่างสูงส่งและโคตรเท่ เพราะพวกเธอบอกว่า คนที่เป็นตัวของตัวเอง ต้องเป็นคนที่กล้าแสดงออก พูดเก่ง มีอัธยาศัยดี คอยช่วยเหลือผู้อื่น เรียนดี กีฬาเด่น แล้วก็เล่นดนตรีเพราะ  ได้ฟังมาแบบนั้นผมก็งงสิครับ แล้วถ้าผู้ชายคนนั้นเขาชอบเล่นเกม ไม่ชอบสุงสิงกับคน เรียนไม่เก่ง ไม่ชอบเล่นกีฬา และเล่นเครื่องดนตรีไม่เป็นขึ้นมา เท่ากับผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ตัวของตัวเองเหรอ  พวกเธอก็ตอบว่า แบบนั้นก็เป็นตัวของตัวเองเหมือนกัน... แต่ไม่ชอบอะ  อ้าวสรุปว่า พวกเธอไม่ได้ชอบคนที่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่บอก...

  ประสบการณ์ เมื่อรถเสียต่างจังหวัด  ในตอนที่ผมอายุ 28 ปีผมเชื่อมาตลอดว่า ผมควบคุมทุกอย่างได้ และทำทุกอย่างได้แล้ว ที่ผมมีความคิดแบบนั้นก็เพราะว่า ในช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ และมีทุกอย่างที่ชีวิตพึ่งมีอย่างครบถ้วน  แต่แล้วเหตุการณ์หนึ่งก็ได้เปลี่ยนแปลงความคิดผมไปตลอดกาล  ผมได้งานทำที่ต่างจังหวัดจึงไปเช่าหอพัก และอาศัยอยู่ที่นั่น แน่นอนสำหรับหลายคนการใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวที่ต่างจังหวัด ย่อมเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น และท้าทายพอสมควรแต่ไม่ใช่กับผม เพราะผมสามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย  และคิดว่าต่อให้อยู่คนเดียวก็สามารถอยู่ได้สบายมาก จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งที่ผมต้องรีบไปทำงาน จู่ ๆ รถของผมก็สตาร์ทไม่ติดขึ้นมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของผมมาก เพราะผมไม่เคยคิดเลยว่ารถที่ขับอยู่ทุกวัน อยู่ ๆ จะสตาร์ทไม่ติดแบบนี้  ในวินาทีนั้นทุกอย่างวุ่นวายไปหมด เพราะผมไม่มีเวลาที่จะเอารถไปซ่อม ต้องรีบไปทำงานแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ไม่เคยคิดเลยว่า รถมันจะเสียขึ้นมาจึงไม่รู้เลยว่า ผมจะต้องนั่งรถสองแถวคันไหนเพื่อที่จะไปที่ทำงานผมได้...

คุณหมอที่ผมเกลียดมากที่สุดบนโลกใบนี้คือ คุณหมอฟัน พวกเขาไม่ได้ใจร้ายหรอกครับ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะนุ่มนวลกับพวกเราสักแค่ไหน การถอนฟัน หรือการรักษาฟันเป็นเรื่องที่ทำให้เราเจ็บเสมอ  แน่นอนมันไม่ใช่ความผิดของคุณหมอที่เส้นประสาทต่อตรงกับฟันของเรา แต่อย่างไรก็ตามถ้าอยู่ในสถานะปกติก็คงไม่มีใครอยากเข้าใกล้หมอฟันกันสักเท่าไหร่อย่างแน่นอน  ทุกครั้งที่ไปหาหมอฟัน เพื่อน ๆ สังเกตไหมครับว่าสิ่งหนึ่งที่พวกเขามักจะทำก่อนเสมอ นั่นก็คือการวัดความดันโลหิต ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่า การถอนฟันนั้นมีโอกาสทำให้เลือดไหลไม่หยุดได้ หากเรามีความดันโลหิตสูง  เมื่อคุณตาผมอายุเข้าสู่เลข 8 ท่านก็เริ่มมีอาการป่วยออด ๆ แอด ๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนแก่ทั่วไป แล้วเมื่อวันหนึ่งคุณตาของผมเริ่มที่จะรับประทานอาหารไม่ได้ขึ้นมา พอไปหาหมอ เราจึงได้รู้ว่า คุณตาของผมฟันผุหลายซี่เลย ทำให้ปวดฟันอยู่ตลอดเวลา จนทานข้าวไม่ได้  แน่นอนในความคิดผมตอนนั้น ไม่มีปัญหา ก็แค่ถอนฟันซี่ที่ปวดออก แล้วใส่ฟันปลอมให้ท่านก็จบแล้ว เพราะครอบครัวเราก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินทองเลยแม้แต่น้อย  แต่ปรากฏว่าคุณหมอเลือกที่จะปฏิเสธการ...

  เที่ยวซาฟารีเวิลด์ครั้งที่ 5  เพื่อน ๆ มีสถานที่ ๆ แสนคิดถึงในวัยเด็กกันบ้างหรือเปล่าครับ ส่วนตัวผมนั้น ลองจินตนาการถึงเด็กต่างจังหวัดคนนึง ที่ไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ เลยสิครับ แล้ววันหนึ่งพ่อกับแม่ก็พาผมเข้าไป และหนึ่งในสถานที่เที่ยวที่พวกเขาพาผมไปนั่นก็คือ ซาฟารีเวิลด์  มันเป็นสถานที่ ที่สุดแสนจะตื่นตา ตื่นใจสำหรับเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง ไม่เคยรู้เลยว่าบนโลกใบนี้จะมีสถานที่ ที่รวบรวมสัตว์ไว้เยอะขนาดนี้ แถมยังนำมาแสดงโชว์อีกด้วย  บอกเลยว่าทุกโชว์เป็นอะไรที่น่าจดจำ และแน่นอนตามประสาเด็กคนหนึ่ง เมื่อกลับไปถึงบ้าน ผมย่อมเฝ้าฝันที่จะได้กลับไปที่นั่นอีกสักครั้ง แต่ไม่ว่าจะเฝ้าคิดถึงมันยังไงก็ไม่ได้ไปอยู่ดี  เมื่อโตขึ้นจนเข้าวัยรุ่นในที่สุดผมก็ได้โอกาสไปที่นั่นอีกครั้งหนึ่ง แต่ปรากฏว่า ความตื่นเต้น และความสนุกที่ได้เห็นโชว์ต่าง ๆ มันกลับลดน้อยถอยลงมาก ๆ ไม่เหมือนตอนเด็กเลย ทั้ง ๆ ที่ผมเฝ้ารอคอยที่จะไปนี่นั่นมาโดยตลอด  เมื่อเข้ามหาลัยก็ยังมีโอกาสได้ไปที่ซาฟารีเวิลด์อีก 2 ครั้ง ไม่ว่าจะไปกับเพื่อน ๆ หรือพาสาวไปเดท แต่ทุกครั้งสถานที่แห่งนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ผมประทับใจเ...