บทสรุปฉบับแฮมแฮม

   คุณผู้อ่านครับ สมมุติว่ามีกบอยู่ 5 ตัวนะครับ นั่งอยู่บนขอนไม้ กบ 1 ตัวตัดสินใจที่จะกระโดดลงมา  คุณผู้อ่านคิดว่าจะเหลือกบอยู่บนขอนไม้กี่ตัวครับ       เฉลยนะครับ คำตอบก็คือ เหลือ 5 ตัวเท่าเดิมครับ เพราะการตัดสินใจที่จะทำ กับการลงมือทำจริง ๆ นั้น มันไม่เหมือนกันครับ     อย่างเช่นผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะเริ่มอ่านหนังสือ แต่ถ้าผมยังไม่อ่านหนังสือ นั่นก็ถือว่ายังไม่ลงมือทำครับ   วันนี้ผมอยากจะมาชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องของจุดเริ่มต้นครับ เพราะความสำเร็จของทุกคนมีจุดเริ่มต้นเสมอ     ข้อสังเกตที่ผมพบเกี่ยวกับจุดเริ่มต้นนะครับ มีทั้งหมด 3 ข้อด้วยกัน ไม่รู้ว่า คุณผู้อ่านจะเห็นด้วยหรือเปล่า เดี๋ยวเรามาลองฟังกันดูนะครับ     ข้อที่ 1 ครับ ผมพบว่า จุดเริ่มต้นในการลงมือทำของทุกคน  ก็เหมือนกับการเล่นเกม mmorpg ครับ คือผู้เล่นใหม่ทุกคนต้องเริ่มต้นที่ Level 1 เสมอ นั่นก็คือต่อให้เราเป็นใครมาจากไหนก็ตาม หากเราเพิ่งเริ่มทำอะไรบางอย่าง เราจะไม่มีทางเก่งกว่าคนที่เริ่มต้นก่อนเราได้เลย   ยกตัวอย่างเช่นน้องปอ 1 ที่เพิ่งเริ่มหัดท่องสูตรคูณไม่มีทางท่องได้ก่อนพี่ป 4 ที่ท่องสูตรคูณมาก่อน 3 ปีอย่างแน่นอน   คือถ้าใครดูห

  เรื่องที่ผมจะเล่าในวันนี้นะครับ มันอาจจะไม่มีงานวิจัยรองรับเหมือนกับ ที่ผ่าน ๆ มา เพราะมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจากความบังเอิญในชีวิตของตัวผมเองครับ สิ่งที่ผมจะเล่าให้ฟังในวันนี้  คุณผู้อ่านต้องใช้วิจารณญาณเยอะ ๆ เลยนะครับ ว่าควรที่จะทำตามไหม เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดหรือสิ่งที่ถูก     แต่ผมจะขอบอกกับ คุณผู้อ่านแบบนี้ครับว่า สิ่งที่ผมค้นพบจากความบังเอิญ มันจะสามารถทำให้เรา กินขนม 10 ถุง โดยที่น้ำหนักก็ไม่ขึ้นครับแม้แต่ขีดเดียว   โอเคงั้นเรามาเริ่มกันเลยนะครับ   จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้นะครับมันเริ่มตรงที่แม่ผม ชอบซื้อขนมมาให้ผมที่ห้องครับ ซึ่งขนมที่แม่ซื้อให้ ก็อร่อย ๆ ทั้งนั้นเลย แล้วก็จะมีขนมอยู่อย่างนึงครับ ที่แม่ซื้อให้บ่อยมาก แล้วมันก็อร่อยมาก ๆ ด้วยครับ นั่นก็คือคุกกี้ครับ คือคุกกี้เจ้านี้   มันอร่อยมากก็จริงครับ แต่ในขณะเดียวกัน มันก็อ้วนมากเหมือนกัน   ซึ่งผมก็บอกแม่ผมครับว่า ผมชอบกินก็จริง แต่อยากซื้อมาให้ได้รึเปล่า เพราะว่ามันอ้วน ก็ หลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้นนะครับ อาทิตย์ต่อมา   แม่ก็เอามาให้อีก 2 กระปุกเลยครับ   ซึ่งแม่ก็ได้เอาคุกกี้ไปวางไว้ในจุ

  สำหรับวันนี้นะครับ มันถึงเวลาแล้วครับ ที่ผมจะเริ่มรีวิวหนังสือสักที เรียกตัวเองว่า บทสรุปฉบับแฮมแฮม แต่ยังไม่เคยสรุปอะไร ให้คุณผู้อ่านฟังเลย   เล่มแรก ผมขอรีวิวหนังสือบาง ๆ ก่อนก็แล้วกันนะครับ จะให้มือใหม่ มารีวิวหนังสือเล่มหนา ๆ เลย มันก็คงจะไม่ไหวใช่ไหมครับ   Ok ครับ หนังสือที่ผมได้เลือกมารีวิวให้ฟังกัน ในวันนี้นะครับ ชื่อหนังสือว่า แก่ช้าลงแน่แค่ปล่อยให้ท้องหิว   สำหรับคนไม่มีเวลาฟังนะครับ เนื้อหาโดยสรุปก็คือ กินน้อยลงเท่าไหร่ ก็แก่ช้าลงเท่านั้น OK ต่อจากนี้ผมจะเริ่มรีวิวหนังสือแล้วนะครับ เป็นการทำรีวิวหนังสือครั้งแรก ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยไว้ณที่นี้ด้วยนะครับ     เรามาเริ่มกันที่ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้กันก่อนดีกว่าครับ ผู้เขียน ชื่อว่านายแพทย์โยชิโนริ นางุโมะ ครับ ก็คือคนที่อยู่บนหน้าปกพอดแคสต์ ผมนั่นเอง   คุณฟังลองทายดูสิครับ ว่าคุณหมอโยชิโนริ อายุเท่าไหร่ ผมเชื่อว่าคุณผู้อ่านส่วนใหญ่ต้องคาดไม่ถึงอย่างแน่นอน เพราะเห็นคุณหมอหน้าเด็ก ๆ แบบนี้ อายุ 56 ปีแล้วนะครับ   จริง ๆ คุณหมอไม่ได้หน้าเด็กมาตั้งแต่เกิดนะครับ ในหนังสือ คุณหมอได้แนบรูปภาพตอนที่คุณหมออายุ 38

  มีเรื่องพิศวงเกี่ยวกับความสูญเสียของผู้สูงอายุ ที่ทำให้ผมงงมากๆ ไม่แน่ใจว่าคุณตาคุณยายของคุณผู้อ่านเป็นแบบผมกันไหมนะครับแต่ว่า สมัยตอนที่คุณตาของผมมีชีวิตอยู่นะครับ ท่านสุขภาพแข็งแรง และมีความทรงจำที่ดีมาก ๆ  แต่แล้วในวัน ที่คุณยายผมได้เสียชีวิตลง ในวันที่คุณตารู้ว่าคุณยายนั้นได้จากไปแล้ว ความทรงจำของท่านก็หายไปในทันที ท่านจำคนรอบตัวไม่ได้เลย แม้แต่หลานๆชื่ออะไร ก็จำไม่ได้  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ยังจำได้ปกติ  แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม คุณตาผมกลับมาจำได้เหมือนเดิม แล้ววันหนึ่งผมก็ได้ดูภาพยนตร์เรื่องนึงครับ ซึ่งมีเหตุการณ์ที่คล้ายกับชีวิตจริงของคุณตาผม นั่นคือภาพยนตร์เรื่องยิปมันนั่นเอง แต่เป็นคนละเวอร์ชั่นกับที่ ดอนนี่ เยน เล่นนะครับ  โดยจะมีฉากที่ยิปมัน ได้โทรศัพท์กลับไปที่บ้าน แล้วได้ทราบข่าวว่าภรรยาของเขานั้นได้เสียชีวิตแล้ว ลิปมันเดินอยู่ในตลาดสักครู่ แล้วจู่ๆความทรงจำก็เลือนหายไป  เรื่องนี้ทำให้ผมสนใจว่าการสูญเสียคนรักไปของผู้สูงอายุ นั้นส่งผลกระทบทำให้ความทรงจำหายไปชั่วขณะหนึ่งทุกคนเลยหรือเปล่า  แล้ววันหนึ่ง เหตุการณ์นี้ก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เมื่อคุ

  หลังจากที่บทความที่แล้ว ผมได้พูดถึงแม่ทัพผู้ชาญฉลาดในการทำสงคราม ให้คุณผู้อ่านได้ฟังไปนะครับ วันนี้ก็เลยอยากจะหยิบยกเรื่องราวของแม่ทัพมาเล่าให้ฟังอีกสักคนนึง แต่วันนี้เป็นบทความที่นำมาจากอินเทอร์เน็ตนะครับ แต่ต้องขออภัยในเครดิตจริง ๆ ที่หาไม่ได้ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีแม่ทัพท่านนึง กำลังจะเดินทางไปออกรบครับ ปรากฏว่า ระหว่างทางเนี่ย ก็ผ่านบ้านหลังหนึ่งครับ ซึ่งบ้านหลังนี้มีป้ายหน้าบ้านที่เขียนว่า "ข้าคือผู้เล่นหมากรุกที่เก่งที่สุด"   เมื่อแม่ทัพรู้เช่นนั้น ก็อยากลองของครับ เพราะว่า แม่ทัพเนี่ย ก็ไม่ธรรมดาครับ การที่จะเป็นแม่ทัพได้ ก็ต้องวางแผนการรบเก่งอยู่แล้ว แล้วหมากรุกเนี่ย มันก็เป็นเกมในการวางแผนชนิดหนึ่ง ดังนั้นแม่ทัพก็เลยเข้าไปท้าเจ้าบ้านแข่งหมากรุกครับ    แข่งกันกระดานแรกเจ้าบ้านก็แพ้เลยครับ แม่ทัพก็บอกว่าอันนี้แค่วอร์มใช่ไหมเนี่ย ทำไมแพ้ง่ายจังเลย ไหนลองอีกสักตาซิ แข่งกันกระดานที่ 2 เจ้าบ้านก็แพ้อีกครับ แม่ทัพ ก็บอก อ่ะเวลายังเหลือฉันเล่นด้วยอีกสักกระดานแล้วกัน แล้วกระดานสุดท้ายเนี่ย เจ้าบ้านก็แพ้อีกแล้วครับ แม่ทัพก็เลยหัวเราะอย่างมีความสุขครับ ก่อนที่จะบอ