บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ในวันสบาย ๆ วันหนึ่ง แม่ผมมีธุระต้องกลับต่างจังหวัดกระทันหัน เนื่องจากวันนี้รถติดมากผมขี้เกียจขับรถไปส่งแม่ที่สนามบิน ก็เลยตัดสินใจนั่งแท็กซี่ไปส่งแทน แต่วันนี้โชคดีเป็นพิเศษเพราะแท็กซี่ที่เราเรียกมาเป็นแท็กซี่คันใหม่เอี่ยม ขัดเงามาเป็นอย่างดี มันให้ความรู้สึกดีที่ได้นั่งรถใหม่และสะอาด  เมื่อขึ้นไปนั่งบนแท็กซี่ คนขับก็ไม่รอช้ารีบคุยโม้ถึงความพยายามในการได้รถคันนี้มาในทันที แม่กับคนขับแท็กซี่ดูเหมือนจะคุยกันถูกคอเป็นอย่างมาก ถ้าจะให้เล่าทั้งหมดคงต้องเขียนอีกสัก 10 ย่อหน้า ผมขอสรุปให้ฟังเลยก็แล้วกัน ใจความสำคัญมีเพียงว่า คนขับแท็กซี่เดินทางออกจากบ้านเกิดเข้ามาสู่กรุงเทพฯเมื่อ 5 ปีก่อน และเขาใช้ความพยายามอย่างมากในการเก็บเล็กผสมน้อย เพื่อที่จะซื้อรถแท็กซี่เป็นของตัวเอง และในที่สุดวันนี้เขาก็ทำสำเร็จ และคนที่โชคดีได้นั่งรถแท็กซี่คันใหม่เอี่ยมที่พึ่งถอยออกมาเป็นคนแรก ก็คือแม่และผม  แม่ของผมประทับใจและซาบซึ้งกับเรื่องราวที่ได้ฟังเป็นอย่างมาก เมื่อถึงจุดหมายแม่ผมจึงให้ควักแบงค์ 500 ไปจ่ายแล้วบอกว่าไม่ต้องทอน ถือว่าเป็นการทำขวัญรถ ขอให้ประสบความสำเร็จรุ่งเรืองในหน้าที่และโชคดีม...

เช้าวันนี้ไม่รู้เรียกว่าโชคดีหรือโชคร้าย เมื่อแท็กซี่ที่ผมขึ้นไปนั่ง เขาชวนคุยไม่หยุดเลย ความสงบของผมพังทลายไปในพริบตา เมื่อพี่แท็กซี่เขาพูดไม่หยุด เหมือนเก็บกดอะไรมา  เนื้อหาการสนทนามีค่อนข้างหลากหลาย ทั้งเรื่องสังคม วัฒนธรรม แฉลบออกการเมืองเล็กน้อย แล้ววนกลับมาเรื่องของการปลูกผลไม้ และเรื่องผลไม้เป็นเรื่องที่เราพูดคุยกันนานที่สุดในบรรดาเรื่องทั้งหมด  คร่าว ๆ ก็ประมาณว่า จริง ๆ พี่เขาเพิ่งจะมาขับแท็กซี่ได้ไม่นาน แต่ก่อนหน้านั้นเขาเป็นชาวสวน ปลูกมาหมดทุกอย่างในจักรวาลนี้แล้ว(เพราะว่าถามอะไรก็ตอบได้หมด มีความรู้ไปซะทุกเรื่อง) สิ่งที่ผมได้รับรู้จากการนั่งฟังที่เขาพูดไม่หยุดนั่นก็คือ พี่แท็กซี่รักการทำสวนเป็นอย่างมาก เขาพูดไปยิ้มไป และความรู้ที่เขามีก็ใช่ย่อยเลยทีเดียว เรียกได้ว่าเป็นมือโปรของวงการการทำสวนเลยก็ว่าได้  แน่นอนผมก็สงสัยเหมือนกับคุณผู้อ่านนั่นแหละครับ ถ้ารักการทำสวนผลไม้ซะขนาดนั้น แล้วจะมาขับแท็กซี่ทำไม  พี่เขาบอกว่าครอบครัวเขามีปัญหาทางการเงิน พี่น้องเขาก็เลยต้องแบ่งมรดกกันโดยการขายที่ของพ่อแม่ไปจนหมด ทำให้เขาต้องเข้ามาในกรุงเทพฯเพื่อมาเป็นคนขับแท็กซี่...

สูญเสียกันไปเท่าไหร่แล้วครับกับคำว่าฟรี... ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่ง โรงหนังลดราคาตั๋วหนังลงถึง 50% แน่นอนว่าผมไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปอย่างแน่นอน ผมรีบไปห้างสรรพสินค้าแต่เช้าเพื่อซื้อตั๋วหนัง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ทุกรอบเต็มเกือบหมด ส่วนรอบที่ไม่เต็ม เหลือที่นั่งเฉพาะแค่ด้านหน้าเท่านั้น แต่ด้วยความที่มันลดราคา 70% ผมจึงตัดสินใจยอมนั่งด้านหน้า สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือจอมันใกล้เกินไป แสบตามากและดูหนังไม่รู้เรื่องเลย  หลังจากดูหนังได้ครึ่งเรื่อง ผมก็ต้องลุกออกจากโรงภาพยนตร์ มันเกิดเป็นคำถามขึ้นในทันทีว่า ราคาเต็มของตั๋วหนังมันแพงขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมเราต้องยอมเลือกที่นั่งที่ ๆ เราไม่ชอบเพื่อราคาที่ถูกลงด้วยล่ะ ถึงเราจะประหยัดเงินได้ก็จริง แต่มันก็ทำให้เราดูหนังได้ลำบากขึ้นเหมือนกัน  ที่แปลกที่สุดก็คือมีครั้งนึง เมืองโบราณจังหวัดสมุทรปราการเปิดให้เข้าชมฟรี แน่นอนว่าผมไม่ยอมพลาดของฟรีอยู่แล้ว ขับรถไปตั้งแต่เช้า เชื่อไหมครับผมอยู่บนรถ 7 ชั่วโมง กว่าจะได้จอดรถ และลงไปเดินเที่ยว แล้วคนก็เยอะมาก ๆ คำถามเดิมก็ลอยเข้ามาในหัวผมทันที ค่าตั๋วเข้าเมืองโบราณในวันธรรมดามันแพงจนเราจ่ายไม่ไหวเลยอย่างนั้นห...

  คนที่ชอบอาจจะไม่ใช่คนที่ใช่  ก้าวเข้าสู่เดือนแห่งความรักอีกแล้ว หลายคนน่าจะกำลังเตรียมตัวเตรียมใจที่จะสารภาพรักกับใครสักคนอยู่ ผมจึงมีเรื่องตลก ๆ ที่เคยพบอยากจะมาเล่าให้ฟังกันสักเล็กน้อย  หญิงสาวคนหนึ่ง เธอนั้นถูกสารภาพรักในวันวาเลนไทน์ โชคไม่ดีนักที่หนุ่มใจกล้าคนนั้นไม่ได้ตรงสเปคของเธอเลยแม้แต่น้อย แน่นอนว่าเธอตอบปฏิเสธไปในทันที หัวใจของหนุ่มน้อยแตกสลายและเดินคอตกไปหาเพื่อนของเขา หลังจากนั้นผ่านไปแค่ครึ่งวัน หญิงสาวคนนั้นก็วิ่งมาขอชายหนุ่มออกเดทกับเธอเฉยเลย  ทุกคนงงมาก และเชื่อว่าคนที่งงที่สุดคือหนุ่มน้อยที่หัวใจแตกสลาย เขาเศร้าสลดได้ไม่ถึงครึ่งวัน หญิงสาวที่เขาหมายปองก็วิ่งมาชวนเขาออกเดทซะอย่างนั้น ด้วยความสงสัยเขาจึงถามเธอไปว่าเพราะอะไร เธอจึงตอบเขาไปว่า มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาสารภาพรัก และตามตื๊อเธอทั้งวัน ถ้าให้เลือกระหว่างรุ่นพี่คนนั้นกับชายหนุ่ม หญิงสาวขอเลือกชายหนุ่มดีกว่า  ถึงจะยังคงงง ๆ อยู่แต่ชายหนุ่มก็แอบดีใจที่เธอคนนั้นเลือกเขา ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินคุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่นั้น ชายหนุ่มก็ได้ถามถึงข้อดีของตน หญิงสาวตอบออกมาตรง ๆ ว่าไม่มีเลย ฉันไม่ชอ...

ผมเชื่อว่า ต้องมีกันบ้างในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ที่จิตใจมันอ่อนล้า ไม่ว่าต้นเหตุมันจะเกิดจากสิ่งใด หรือใครก็ตาม อย่างน้อยที่สุดคุณผู้อ่านที่กำลังอ่านอยู่ก็คงกำลังรู้สึกเช่นนั้น เพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็คง ไม่เข้ามาอ่าน คนที่ทำให้หัวใจของคุณอ่อนแอ เขาสำคัญ กับคุณขนาดนั้นหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็จงถามตัวเองว่า คุณจะทุกข์ใจกับเขาไปทำไม แต่ถ้าหากใช่ ก็ลองถามตัวเองดูซิว่า คนที่เขา รู้สึกดีต่อกันเขาจะทำร้าย กันแบบนี้หรือเปล่า ข้อเท็จจริงอย่างหนึ่งที่ผมอยากจะบอกก็คือ ทุกคนเคยมีช่วงเวลาแบบนี้ อีกอย่างก็คือ เมื่อเวลาผ่านไป เรื่องกวนใจหรือสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ใจ มันก็จะจางหายไป ตามกาลเวลาเช่นกัน ถ้าจะมีสิ่งใดที่แตกต่างก็อาจจะเป็นตรงที่ ช่วงเวลาของการจางหายของแต่ละคนนั้นมันไม่เท่ากัน บางคนแค่โดนพูดจาทำร้ายจิตใจ ก็จะทุกข์ทรมานหัวใจ และกลายเป็นคนที่หัวใจอ่อนแออยู่นานเลยทีเดียว แต่กับบางคนพวกเขากลับสามารถขจัดเรื่องเหล่านั้นออกไปจากหัวใจได้อย่างรวดเร็ว พูดถึงตรงนี้คงตีความได้ราง ๆ แล้วใช่ไหมครับ สุดท้ายไม่ว่าต้นเหตุที่ทำให้หัวใจของคุณอ่อนแอคืออะไร แต่วิธีที่จะทำให้คุณ กลับมาเข้มแข็งได้ใหม่ ก็คือก...

ภาพปกจาก pexels.com ในยุคสมัยนี้ การที่เราจะเห็นผู้หญิงสักคนนึงเดินเข้าไปแซวผู้ชาย เข้าไปขอเบอร์ผู้ชายเป็นภาพที่เริ่มจะมีให้เห็นมากขึ้น ซึ่งแน่นอนว่ามันได้แตกต่างจากสิ่งที่เคยมีมาโดยตลอด  เพราะในสมัยก่อนนั้นผู้หญิงจะต้องเป็นฝ่ายสงบเสงี่ยมเจียมตัว และต้องอดทนรอให้ผู้ชายนั้นเป็นฝ่ายเข้ามาจีบ แต่ถ้าย้อนกลับไปไกลกว่านั้น ผู้หญิงแทบจะไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้เลย เพราะพ่อแม่จะเป็นฝ่ายคัดเลือกให้ หรือที่เรียกว่าคลุมถุงชนนั่นเอง โดยการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่ผู้หญิงเลือกที่จะลุกขึ้นมาเป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายก่อนนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร ถ้าพูดตามหลักเหตุและผลแล้ว ประชากรผู้ชายนั้นมีน้อยลงอย่างมาก ในขณะที่ประชากรหญิงนั้นก็มีสูงขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้โอกาสที่ผู้หญิงจะมีผู้ชายเข้ามาจีบจึงน้อยลงอย่างมาก ด้วยเหตุนี้การที่ฝ่ายหญิงเข้าหาก่อนจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้  จึงมีคำถามเกิดขึ้นว่า แล้วพวกผู้ชายเนี่ยชอบหรือเปล่ากับการที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหา และเป็นฝ่ายเริ่มต้นจีบก่อน  ผมรู้นะครับว่าหลายคนก็คงอยากจะให้คำตอบเป็นไปตามที่ตัวเองอยากให้เป็น แต่ความจริงแล้วนั้นก็คือ แล้วแต่คนครับ บางคนก็ไม่ชอ...

ภาพปกจาก pixabay.com สมัยผมเรียนมัธยมอยู่นั้นวันหนึ่งจู่ ๆ ผอ. ก็ประกาศดังสนั่นไปทั้งโรงเรียน บอกว่าพายุกำลังจะเข้าให้นักเรียนทุกคนเลิกเรียนครึ่งวัน และรีบกลับบ้านโดยด่วน เพื่อน ๆ หลายคนตะโกนโห่ร้องด้วยความดีใจที่ได้เลิกเรียนครึ่งวัน  ผมและเพื่อนเก็บกระเป๋าด้วยความรวดเร็วแต่เมื่อคิดดูให้ดีแล้วก็พบว่า ให้กลับบ้านตอนนี้แล้วจะให้กลับไปทำอะไรล่ะ จึงตัดสินใจชวนเพื่อนไปหลบพายุกันที่ร้านเกม (พฤติกรรมไม่เหมาะสมอย่าเลียนแบบนะครับ) เจ้าของร้านเกมก็ดันบ้าจี้เปิดร้านเกมส์ให้ซะงั้น  แล้วหลังจากนั้นประมาณ 2-3 ชั่วโมงพายุก็มาจริง ๆ ฝนฟ้าคะนองพัดแรงมากน้ำท่วมเข้ามาในร้านเกมจนพวกเราต้องขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ เป็นภาพที่ตื่นตาตื่นใจมาก โชคไม่ดีทีเรื่องราวเหล่านั้นเกิดก่อนยุค 2000 โทรศัพท์ของผมมีเพียงแค่เกมงู และเปิดวิทยุฟังได้เท่านั้น จึงไม่ได้บันทุกภาพเก็บไว้ หลังจากที่พายุสงบลงเราก็ต่างหัวเราะตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จริง ๆ แล้วพายุไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นถ้าจะหลบอยู่ในโรงเรียนมันก็ไม่ได้อันตรายหรอก  ระหว่างที่ผมเดินออกจากร้านเกมเพื่อเดินไปหน้าโรงเรียนผมก็พบเจอกับสิ่งที่ผมไม่คาดฝัน...