บทสรุปฉบับแฮมแฮม

สูญเสียกันไปเท่าไหร่แล้วครับกับคำว่าฟรี... ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่ง โรงหนังลดราคาตั๋วหนังลงถึง 50% แน่นอนว่าผมไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปอย่างแน่นอน ผมรีบไปห้างสรรพสินค้าแต่เช้าเพื่อซื้อตั๋วหนัง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ทุกรอบเต็มเกือบหมด ส่วนรอบที่ไม่เต็ม เหลือที่นั่งเฉพาะแค่ด้านหน้าเท่านั้น แต่ด้วยความที่มันลดราคา 70% ผมจึงตัดสินใจยอมนั่งด้านหน้า สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือจอมันใกล้เกินไป แสบตามากและดูหนังไม่รู้เรื่องเลย  หลังจากดูหนังได้ครึ่งเรื่อง ผมก็ต้องลุกออกจากโรงภาพยนตร์ มันเกิดเป็นคำถามขึ้นในทันทีว่า ราคาเต็มของตั๋วหนังมันแพงขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมเราต้องยอมเลือกที่นั่งที่ ๆ เราไม่ชอบเพื่อราคาที่ถูกลงด้วยล่ะ ถึงเราจะประหยัดเงินได้ก็จริง แต่มันก็ทำให้เราดูหนังได้ลำบากขึ้นเหมือนกัน  ที่แปลกที่สุดก็คือมีครั้งนึง เมืองโบราณจังหวัดสมุทรปราการเปิดให้เข้าชมฟรี แน่นอนว่าผมไม่ยอมพลาดของฟรีอยู่แล้ว ขับรถไปตั้งแต่เช้า เชื่อไหมครับผมอยู่บนรถ 7 ชั่วโมง กว่าจะได้จอดรถ และลงไปเดินเที่ยว แล้วคนก็เยอะมาก ๆ คำถามเดิมก็ลอยเข้ามาในหัวผมทันที ค่าตั๋วเข้าเมืองโบราณในวันธรรมดามันแพงจนเราจ่ายไม่ไหวเลยอย่างนั้นหรือ ทำไมเ

  คนที่ชอบอาจจะไม่ใช่คนที่ใช่  ก้าวเข้าสู่เดือนแห่งความรักอีกแล้ว หลายคนน่าจะกำลังเตรียมตัวเตรียมใจที่จะสารภาพรักกับใครสักคนอยู่ ผมจึงมีเรื่องตลก ๆ ที่เคยพบอยากจะมาเล่าให้ฟังกันสักเล็กน้อย  หญิงสาวคนหนึ่ง เธอนั้นถูกสารภาพรักในวันวาเลนไทน์ โชคไม่ดีนักที่หนุ่มใจกล้าคนนั้นไม่ได้ตรงสเปคของเธอเลยแม้แต่น้อย แน่นอนว่าเธอตอบปฏิเสธไปในทันที หัวใจของหนุ่มน้อยแตกสลายและเดินคอตกไปหาเพื่อนของเขา หลังจากนั้นผ่านไปแค่ครึ่งวัน หญิงสาวคนนั้นก็วิ่งมาขอชายหนุ่มออกเดทกับเธอเฉยเลย  ทุกคนงงมาก และเชื่อว่าคนที่งงที่สุดคือหนุ่มน้อยที่หัวใจแตกสลาย เขาเศร้าสลดได้ไม่ถึงครึ่งวัน หญิงสาวที่เขาหมายปองก็วิ่งมาชวนเขาออกเดทซะอย่างนั้น ด้วยความสงสัยเขาจึงถามเธอไปว่าเพราะอะไร เธอจึงตอบเขาไปว่า มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาสารภาพรัก และตามตื๊อเธอทั้งวัน ถ้าให้เลือกระหว่างรุ่นพี่คนนั้นกับชายหนุ่ม หญิงสาวขอเลือกชายหนุ่มดีกว่า  ถึงจะยังคงงง ๆ อยู่แต่ชายหนุ่มก็แอบดีใจที่เธอคนนั้นเลือกเขา ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินคุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่นั้น ชายหนุ่มก็ได้ถามถึงข้อดีของตน หญิงสาวตอบออกมาตรง ๆ ว่าไม่มีเลย ฉันไม่ชอบเธอเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้า

ผมเชื่อว่า ต้องมีกันบ้างในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ที่จิตใจมันอ่อนล้า ไม่ว่าต้นเหตุมันจะเกิดจากสิ่งใด หรือใครก็ตาม อย่างน้อยที่สุดคุณผู้อ่านที่กำลังอ่านอยู่ก็คงกำลังรู้สึกเช่นนั้น เพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็คง ไม่เข้ามาอ่าน คนที่ทำให้หัวใจของคุณอ่อนแอ เขาสำคัญ กับคุณขนาดนั้นหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็จงถามตัวเองว่า คุณจะทุกข์ใจกับเขาไปทำไม แต่ถ้าหากใช่ ก็ลองถามตัวเองดูซิว่า คนที่เขา รู้สึกดีต่อกันเขาจะทำร้าย กันแบบนี้หรือเปล่า ข้อเท็จจริงอย่างหนึ่งที่ผมอยากจะบอกก็คือ ทุกคนเคยมีช่วงเวลาแบบนี้ อีกอย่างก็คือ เมื่อเวลาผ่านไป เรื่องกวนใจหรือสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ใจ มันก็จะจางหายไป ตามกาลเวลาเช่นกัน ถ้าจะมีสิ่งใดที่แตกต่างก็อาจจะเป็นตรงที่ ช่วงเวลาของการจางหายของแต่ละคนนั้นมันไม่เท่ากัน บางคนแค่โดนพูดจาทำร้ายจิตใจ ก็จะทุกข์ทรมานหัวใจ และกลายเป็นคนที่หัวใจอ่อนแออยู่นานเลยทีเดียว แต่กับบางคนพวกเขากลับสามารถขจัดเรื่องเหล่านั้นออกไปจากหัวใจได้อย่างรวดเร็ว พูดถึงตรงนี้คงตีความได้ราง ๆ แล้วใช่ไหมครับ สุดท้ายไม่ว่าต้นเหตุที่ทำให้หัวใจของคุณอ่อนแอคืออะไร แต่วิธีที่จะทำให้คุณ กลับมาเข้มแข็งได้ใหม่ ก็คือก

ภาพปกจาก pexels.com ในยุคสมัยนี้ การที่เราจะเห็นผู้หญิงสักคนนึงเดินเข้าไปแซวผู้ชาย เข้าไปขอเบอร์ผู้ชายเป็นภาพที่เริ่มจะมีให้เห็นมากขึ้น ซึ่งแน่นอนว่ามันได้แตกต่างจากสิ่งที่เคยมีมาโดยตลอด  เพราะในสมัยก่อนนั้นผู้หญิงจะต้องเป็นฝ่ายสงบเสงี่ยมเจียมตัว และต้องอดทนรอให้ผู้ชายนั้นเป็นฝ่ายเข้ามาจีบ แต่ถ้าย้อนกลับไปไกลกว่านั้น ผู้หญิงแทบจะไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้เลย เพราะพ่อแม่จะเป็นฝ่ายคัดเลือกให้ หรือที่เรียกว่าคลุมถุงชนนั่นเอง โดยการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่ผู้หญิงเลือกที่จะลุกขึ้นมาเป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายก่อนนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร ถ้าพูดตามหลักเหตุและผลแล้ว ประชากรผู้ชายนั้นมีน้อยลงอย่างมาก ในขณะที่ประชากรหญิงนั้นก็มีสูงขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้โอกาสที่ผู้หญิงจะมีผู้ชายเข้ามาจีบจึงน้อยลงอย่างมาก ด้วยเหตุนี้การที่ฝ่ายหญิงเข้าหาก่อนจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้  จึงมีคำถามเกิดขึ้นว่า แล้วพวกผู้ชายเนี่ยชอบหรือเปล่ากับการที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหา และเป็นฝ่ายเริ่มต้นจีบก่อน  ผมรู้นะครับว่าหลายคนก็คงอยากจะให้คำตอบเป็นไปตามที่ตัวเองอยากให้เป็น แต่ความจริงแล้วนั้นก็คือ แล้วแต่คนครับ บางคนก็ไม่ชอบที่ผู้หญิงเป็

ภาพปกจาก pixabay.com สมัยผมเรียนมัธยมอยู่นั้นวันหนึ่งจู่ ๆ ผอ. ก็ประกาศดังสนั่นไปทั้งโรงเรียน บอกว่าพายุกำลังจะเข้าให้นักเรียนทุกคนเลิกเรียนครึ่งวัน และรีบกลับบ้านโดยด่วน เพื่อน ๆ หลายคนตะโกนโห่ร้องด้วยความดีใจที่ได้เลิกเรียนครึ่งวัน  ผมและเพื่อนเก็บกระเป๋าด้วยความรวดเร็วแต่เมื่อคิดดูให้ดีแล้วก็พบว่า ให้กลับบ้านตอนนี้แล้วจะให้กลับไปทำอะไรล่ะ จึงตัดสินใจชวนเพื่อนไปหลบพายุกันที่ร้านเกม (พฤติกรรมไม่เหมาะสมอย่าเลียนแบบนะครับ) เจ้าของร้านเกมก็ดันบ้าจี้เปิดร้านเกมส์ให้ซะงั้น  แล้วหลังจากนั้นประมาณ 2-3 ชั่วโมงพายุก็มาจริง ๆ ฝนฟ้าคะนองพัดแรงมากน้ำท่วมเข้ามาในร้านเกมจนพวกเราต้องขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ เป็นภาพที่ตื่นตาตื่นใจมาก โชคไม่ดีทีเรื่องราวเหล่านั้นเกิดก่อนยุค 2000 โทรศัพท์ของผมมีเพียงแค่เกมงู และเปิดวิทยุฟังได้เท่านั้น จึงไม่ได้บันทุกภาพเก็บไว้ หลังจากที่พายุสงบลงเราก็ต่างหัวเราะตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จริง ๆ แล้วพายุไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นถ้าจะหลบอยู่ในโรงเรียนมันก็ไม่ได้อันตรายหรอก  ระหว่างที่ผมเดินออกจากร้านเกมเพื่อเดินไปหน้าโรงเรียนผมก็พบเจอกับสิ่งที่ผมไม่คาดฝันมาก่อนเป็นสิ่งที่สยองขวั

  ภาพปกจาก pixabay.com ในวันธรรมดาวันหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษหลังจากที่ผมเลิกงานแล้วกลับมาถึงคอนโดผมก็มักจะลงไปนอนบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่วันนี้เกิดบางสิ่งบางอย่างที่แปลกออกไป  ผมรู้สึกถึงกลิ่นเหม็นอันไม่พึงประสงค์ กลิ่นที่ไม่คุ้นเคย ที่ไม่เคยพบในห้องของผมมาก่อน แน่นอนว่าผมไม่รอช้ารีบควานหาต้นตอของกลิ่นในทันที แต่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ  กลิ่นมันยังคงวนเวียนอยู่ในห้องอยู่อย่างนั้นติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ผมพยายามทำความสะอาดห้องในส่วนที่พอจะทำได้ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม ก็หาต้นตอของกลิ่นไม่เจอ  ผมก็เลยคิดไปว่ากลิ่นมันคงจะลอยออกมาจากท่อ คงจะมีหนูตาย หรืออะไรอยู่ในท่ออย่างแน่นอน แล้วถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะช่วยไม่ได้  เวลาผ่านไปอีก 2-3 วันกลิ่นมันยังคงอยู่ผมก็เลยทนไม่ไหวควานหา กลิ่นนั้นอีกครั้ง คอนโดเล็ก ๆ ของผมไม่ได้มีที่ซ่อนเยอะมากขนาดนั้นเหลือเพียงสถานที่เดียวที่ผมยังไม่ได้หานั่นก็คือหลังตู้เย็น ผมเลื่อนตู้เย็นออกมาเพื่อหวังว่าจะพบอะไรสักอย่าง แล้วทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง " จ๋อมแจ๋ม" ใช่แล้วครับเป็นเสียงของน้ำที่หกลงบนพื้น ผมแปลกใจมากที่การเลื่อนตู้เย็นเบา ๆ

ภาพปกจาก pixabay.com ที่บ้านของผมมีวัฒนธรรมบางอย่างที่แปลกประหลาดมาก นั่นก็คือเมื่อรองเท้าใส่ไปสักพักจนเริ่มที่จะเก่าแล้ว พวกเราก็จะซื้อรองเท้าคู่ใหม่มาและใส่มันแทนทันที แต่ในขณะเดียวกันรองเท้าคู่เก่ามันก็ยังใช้งานได้อยู่ เราจึงเลือกที่จะเก็บมันไว้ที่ชั้นวางรองเท้า เพื่อเป็นคู่สำรอง  ฟังดูก็เป็นวิธีการที่ดีเพราะถ้าหากรองเท้าคู่ใหม่มีปัญหาเราก็ยังมีรองเท้าคู่เก่าไว้สำรอง แต่ปัญหามันคือต่อจากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปรองเท้าคู่ใหม่เกิดเก่าอีก เราก็จะซื้อรองเท้าคู่ใหม่อีก แล้วก็เก็บรองเท้าคู่เก่าไว้สำรองอีกเช่นเคย จากที่มีรองเท้าสำรอง 1 คู่ก็กลายเป็น 2 คู่และ 3 คู่ตามลำดับในปัจจุบันชั้นวางรองเท้า มีรองเท้าสำรองวางมากจนไม่มีที่พอที่จะให้รองเท้าคู่ใหม่วางอีกแล้ว  มันเกิดเป็นคำถามว่ารองเท้าคู่เก่ามันยังคงใส่ได้ก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่เคยคิดจะใส่มันเลยไม่ใช่เหรอ เหตุผลที่เราต้องเก็บสิ่งที่เราไม่ได้ใช้มันอีกแล้วไว้ มันคืออะไรกันนะ  เพราะว่ามันยังใช้ได้อยู่อย่างนั้นเหรอ หรือเพราะว่าเสียดาย ในที่สุดก็ถึงวันที่พวกเราตัดสินใจที่จะทิ้งรองเท้าคู่เก่า ๆ ไปซะบ้าง แล้วชั้นวางรองเท้าก็กลับมาโล่งอีกครั้ง