บทสรุปฉบับแฮมแฮม

ถ้าจะพูดถึงอาหารที่ผมเคยกินมาทั้งชีวิต อาหารที่ทำให้ผมประทับใจมากที่สุด ผมคงตอบไม่ได้ เพราะตัวเตงอันดับ 1 มีหลายเมนูมากเหลือเกิน  แต่ถ้าจะให้พูดถึงอาหารที่ไม่ประทับใจสักเท่าไหร่นั้น ผมอยากจะบอกว่า โอมากาเสะ คือหนึ่งในนั้น ก่อนอื่นต้องขอเท้าความย้อนกลับไปสักนิด เพราะก่อนที่ผมจะมีโอกาสได้ลองกินโอมากาเสะนั้น ผมได้รับการบิ๊วอารมณ์ผ่านประสบการณ์ของเหล่ายูทูปเบอร์สายอาหารอย่างมากมาย  และทุกครั้งที่เหล่ายูทูปเบอร์เหล่านั้นไปกินโอมากาเสะพวกเขาก็มักที่จะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า โคตรอร่อย  แน่นอนประสบการณ์การรับประทาน โอมากาเสะ ที่เหล่า คนดังพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มันอร่อย เป็นธรรมดาที่ผมจะอยากลองกินดูบ้าง  แต่ทุกครั้งความอยากของผมก็ต้องโดนหยุดลงด้วยความคิดบางอย่าง ที่มันวนเวียนอยู่ในสมองของผม ข้อที่ 1 เลยก็คือ ทำไมมันแพงจัง มันแพงไปไหม ให้กินซูชิแค่ 10 กว่าคำเองนะ หมดตั้ง 4-5 พัน  ข้อที่ 2 แล้วถ้าสิ่งที่เขาเสิร์ฟ เรากินไม่ได้ล่ะ จะทำยังไง เพราะหลายครั้งยูทูปเปอร์ก็โดนบังคับให้กินของแปลก ๆ ปลาแปลก ๆ ที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้จัก แล้วถ้าเราไม่กินก็เสียมารยาทอีก อะไรกันเนี่ย จ่ายเงินแล้วต้องมานั่งเกรงใ

  ในสมัยก่อนตอนที่ผมเป็นเด็ก พวกผู้หญิงมักจะมีประโยคเด็ด ประโยคหนึ่ง ที่ชอบพูดเมื่อมีคนถามถึงสเปคของตัวเองว่า พวกเธอนั้นชอบคนแบบไหน และพวกเธอก็มักที่จะบอกว่า พวกเธอนั้นชอบคนที่เป็นตัวของตัวเอง คำ ๆ นี้เป็นคำที่ชวนงง และน่าสงสัยแบบสุด ๆ เพราะว่าไม่ว่าผมจะมองไปทางไหน ผมก็เจอคนที่เป็นตัวของตัวเองกันทั้งนั้น  แล้วคนปกติไม่เป็นตัวของตัวเองกันหรือยังไง  ด้วยความสงสัยผมจึงไม่ถามพวกเธอเหล่านั้น ที่ชอบบอกว่า ชอบผู้ชายที่เป็นตัวของตัวเอง และดูเหมือนว่าทัศนคติที่มีต่อความเป็นตัวของตัวเองของพวกเธอนั้น ช่างสูงส่งและโคตรเท่ เพราะพวกเธอบอกว่า คนที่เป็นตัวของตัวเอง ต้องเป็นคนที่กล้าแสดงออก พูดเก่ง มีอัธยาศัยดี คอยช่วยเหลือผู้อื่น เรียนดี กีฬาเด่น แล้วก็เล่นดนตรีเพราะ  ได้ฟังมาแบบนั้นผมก็งงสิครับ แล้วถ้าผู้ชายคนนั้นเขาชอบเล่นเกม ไม่ชอบสุงสิงกับคน เรียนไม่เก่ง ไม่ชอบเล่นกีฬา และเล่นเครื่องดนตรีไม่เป็นขึ้นมา เท่ากับผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ตัวของตัวเองเหรอ  พวกเธอก็ตอบว่า แบบนั้นก็เป็นตัวของตัวเองเหมือนกัน... แต่ไม่ชอบอะ  อ้าวสรุปว่า พวกเธอไม่ได้ชอบคนที่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่บอกนี่นา เพราะถ้าผู้ชายคนนั้นเขา

  ประสบการณ์ เมื่อรถเสียต่างจังหวัด  ในตอนที่ผมอายุ 28 ปีผมเชื่อมาตลอดว่า ผมควบคุมทุกอย่างได้ และทำทุกอย่างได้แล้ว ที่ผมมีความคิดแบบนั้นก็เพราะว่า ในช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ และมีทุกอย่างที่ชีวิตพึ่งมีอย่างครบถ้วน  แต่แล้วเหตุการณ์หนึ่งก็ได้เปลี่ยนแปลงความคิดผมไปตลอดกาล  ผมได้งานทำที่ต่างจังหวัดจึงไปเช่าหอพัก และอาศัยอยู่ที่นั่น แน่นอนสำหรับหลายคนการใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวที่ต่างจังหวัด ย่อมเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น และท้าทายพอสมควรแต่ไม่ใช่กับผม เพราะผมสามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย  และคิดว่าต่อให้อยู่คนเดียวก็สามารถอยู่ได้สบายมาก จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งที่ผมต้องรีบไปทำงาน จู่ ๆ รถของผมก็สตาร์ทไม่ติดขึ้นมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของผมมาก เพราะผมไม่เคยคิดเลยว่ารถที่ขับอยู่ทุกวัน อยู่ ๆ จะสตาร์ทไม่ติดแบบนี้  ในวินาทีนั้นทุกอย่างวุ่นวายไปหมด เพราะผมไม่มีเวลาที่จะเอารถไปซ่อม ต้องรีบไปทำงานแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ไม่เคยคิดเลยว่า รถมันจะเสียขึ้นมาจึงไม่รู้เลยว่า ผมจะต้องนั่งรถสองแถวคันไหนเพื่อที่จะไปที่ทำงานผมได้  เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนดีแล้วจึง

คุณหมอที่ผมเกลียดมากที่สุดบนโลกใบนี้คือ คุณหมอฟัน พวกเขาไม่ได้ใจร้ายหรอกครับ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะนุ่มนวลกับพวกเราสักแค่ไหน การถอนฟัน หรือการรักษาฟันเป็นเรื่องที่ทำให้เราเจ็บเสมอ  แน่นอนมันไม่ใช่ความผิดของคุณหมอที่เส้นประสาทต่อตรงกับฟันของเรา แต่อย่างไรก็ตามถ้าอยู่ในสถานะปกติก็คงไม่มีใครอยากเข้าใกล้หมอฟันกันสักเท่าไหร่อย่างแน่นอน  ทุกครั้งที่ไปหาหมอฟัน เพื่อน ๆ สังเกตไหมครับว่าสิ่งหนึ่งที่พวกเขามักจะทำก่อนเสมอ นั่นก็คือการวัดความดันโลหิต ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่า การถอนฟันนั้นมีโอกาสทำให้เลือดไหลไม่หยุดได้ หากเรามีความดันโลหิตสูง  เมื่อคุณตาผมอายุเข้าสู่เลข 8 ท่านก็เริ่มมีอาการป่วยออด ๆ แอด ๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนแก่ทั่วไป แล้วเมื่อวันหนึ่งคุณตาของผมเริ่มที่จะรับประทานอาหารไม่ได้ขึ้นมา พอไปหาหมอ เราจึงได้รู้ว่า คุณตาของผมฟันผุหลายซี่เลย ทำให้ปวดฟันอยู่ตลอดเวลา จนทานข้าวไม่ได้  แน่นอนในความคิดผมตอนนั้น ไม่มีปัญหา ก็แค่ถอนฟันซี่ที่ปวดออก แล้วใส่ฟันปลอมให้ท่านก็จบแล้ว เพราะครอบครัวเราก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินทองเลยแม้แต่น้อย  แต่ปรากฏว่าคุณหมอเลือกที่จะปฏิเสธการถอนฟันให้กับท่าน  ที่เป็

  เที่ยวซาฟารีเวิลด์ครั้งที่ 5  เพื่อน ๆ มีสถานที่ ๆ แสนคิดถึงในวัยเด็กกันบ้างหรือเปล่าครับ ส่วนตัวผมนั้น ลองจินตนาการถึงเด็กต่างจังหวัดคนนึง ที่ไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ เลยสิครับ แล้ววันหนึ่งพ่อกับแม่ก็พาผมเข้าไป และหนึ่งในสถานที่เที่ยวที่พวกเขาพาผมไปนั่นก็คือ ซาฟารีเวิลด์  มันเป็นสถานที่ ที่สุดแสนจะตื่นตา ตื่นใจสำหรับเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง ไม่เคยรู้เลยว่าบนโลกใบนี้จะมีสถานที่ ที่รวบรวมสัตว์ไว้เยอะขนาดนี้ แถมยังนำมาแสดงโชว์อีกด้วย  บอกเลยว่าทุกโชว์เป็นอะไรที่น่าจดจำ และแน่นอนตามประสาเด็กคนหนึ่ง เมื่อกลับไปถึงบ้าน ผมย่อมเฝ้าฝันที่จะได้กลับไปที่นั่นอีกสักครั้ง แต่ไม่ว่าจะเฝ้าคิดถึงมันยังไงก็ไม่ได้ไปอยู่ดี  เมื่อโตขึ้นจนเข้าวัยรุ่นในที่สุดผมก็ได้โอกาสไปที่นั่นอีกครั้งหนึ่ง แต่ปรากฏว่า ความตื่นเต้น และความสนุกที่ได้เห็นโชว์ต่าง ๆ มันกลับลดน้อยถอยลงมาก ๆ ไม่เหมือนตอนเด็กเลย ทั้ง ๆ ที่ผมเฝ้ารอคอยที่จะไปนี่นั่นมาโดยตลอด  เมื่อเข้ามหาลัยก็ยังมีโอกาสได้ไปที่ซาฟารีเวิลด์อีก 2 ครั้ง ไม่ว่าจะไปกับเพื่อน ๆ หรือพาสาวไปเดท แต่ทุกครั้งสถานที่แห่งนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ผมประทับใจเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่น้อย  ดูเหมื

เพื่อน ๆ เคยสังเกตกันไหมครับว่าคนแก่ ๆ อย่างเช่น คุณปู่,คุณตา,คุณย่า,คุณยายของพวกเรา เวลาพวกท่านอายุมากเข้ามักจะชอบนั่งเหม่ออยู่หน้าบ้านเสมอ พวกเขาเหม่อมองอะไรกัน  ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ผมเคยถามคุณตาของผมว่านั่งมองอะไร แล้วท่านก็ตอบว่า ก็มองไปเรื่อย แต่หลังจากตอบเสร็จ ท่านก็เริ่มเล่า ถึงเรื่องราวในอดีตให้ผมฟัง ในตอนนั้นผมจึงรู้ได้ทันทีว่า สิ่งที่เขากำลังเหม่อมองนั้นคือภาพความทรงจำในอดีตที่ผ่านมา ในชีวิตของตัวเขาเอง  เมื่อเราเริ่มเข้าสู่วัยชราอายุมากเข้า ร่างกายของเราจะไร้สิ้นเรี่ยวแรง สภาพร่างกายไม่พร้อมที่จะไปทำกิจกรรมอะไรทั้งนั้น แค่นั่งอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว และสิ่งที่ตรงกันข้ามกับอวัยวะทั้งหมดที่กำลังเสื่อมถอย นั่นก็คือสมองของเรา  ถ้าอ้างอิงตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว ต่อให้เราแก่ชราอายุ 100 ปี ถ้าเราไม่เจ็บป่วย สมองที่สมบูรณ์ก็ยังสามารถทำงานได้อย่างปกติ ไม่ต่างจากคนทั่วไป  นั่นมันจึงเป็นสิ่งที่ทำให้ผม กลับมานั่งคิดทบทวนวิธีการใช้ชีวิตเสียใหม่ เมื่อยามแก่เฒ่าในวัยที่เราไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก สิ่งเดียวที่จะอยู่กับเราไม่ใช่ภรรยา หรือลูก ๆ แต่เป็นความทรงจำในชีวิตที่ผ่านมาต่างหาก  นั่

เพื่อน ๆ เคยสังเกตกันบ้างไหมครับว่าใน 1 ปี ประเทศไทยของเรานี้... มีวันอากาศดี ๆ กี่วัน   วันที่แดดไม่ร้อน วันที่ฝนไม่ตก วันที่อากาศเย็นสบายกำลังดี วันแบบนั้นใน 1 ปีมีกี่วัน  เพื่อน ๆ สังเกตไหมครับว่าวันหยุดยาวทีไร คนมักจะต่อคิวไปเที่ยวกันอย่างคับคั่งทุกที แย่งกันกิน แย่งกันเที่ยว รถก็ติด เหนื่อยก็เหนื่อย และที่สำคัญ วันแบบนั้นมักจะร้อนตับแตกเสมอ  ในขณะที่วันธรรมดาที่เรานั่งทำงานอยู่ที่ออฟฟิศ บางวันกลับเป็นวันที่อากาศดีเอามาก ๆ แล้วมันดีเกินกว่าที่เราจะนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่ทำอะไร  วันลาก็มีตั้งเยอะแยะ แต่เรากลับไม่เคยใช้มันให้เกิดประโยชน์เลย กลับไปลาในช่วงวันหยุดยาวเพื่อที่จะได้หยุดให้ยาวมากขึ้น ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า ในช่วงนั้น ถึงจะหยุดยาวมากขึ้นอีกสักนิด มันก็ไม่มีอะไรแตกต่างกัน  ผมเลยปฏิวัติการใช้ชีวิตเสียใหม่ โดยลองเปลี่ยนการบริหารจัดการวันหยุดยาว โดยอ้างอิงจากสภาพอากาศในแต่ละวัน ถ้าวันไหนอากาศร้อน หรือฝนดูท่าทางจะตก วันนั้นเราก็ไม่ต้องคิดอะไรมากตั้งใจทำงานไป  แต่วันไหนดูแล้วเหมือนอากาศกำลังจะดี ผมก็จะลาอย่างด่วนจี๋ และรีบไปเที่ยวในทันใด  วิธีการคิดแบบนี้หลายคนมองว่า มั