บทสรุปฉบับแฮมแฮม

ถ้าย้อนกลับไปในวัยเด็ก ผมเคยทำเรื่องน่าอายไว้เยอะมาก ๆ เรื่องบางเรื่องแค่นึกขึ้นมาก็แทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองในตอนนั้นทำเรื่องแบบนั้นลงไปได้ยังไง ลองคิดเล่น ๆ ดูนะครับถ้าผมหยิบเรื่องน่าอายทั้งหมดในชีวิตของผมมากองรวมกัน แล้วนำความอายทั้งหมดมาปั้นเป็นก้อนแล้วรับความอับอายทั้งหมดเข้าไปในร่างกายในครั้งเดียว ผมคิดว่าผมคงจะรู้สึกอับอายจนอยากจะฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน  ที่หนักไปกว่านั้นก็คือ นอกจากเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกอับอาย ยังมีเหตุการณ์อื่น ๆ ที่ทำให้ผมเสียใจ เรื่องบางเรื่องที่เราไม่อยากให้เกิด การกระทำบางอย่างที่เราไม่ได้ตั้งใจ ผมเชื่อว่าสิ่งเหล่านั้นมีมากมายไปหมดในอดีตของเราทุกคน  เพราะถ้าย้อนกลับไปในอดีตจะพบว่า เราเคยทำผิดพลาดอยู่บ่อยครั้ง ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามความผิดที่เราได้กระทำลงไปมันก็เกิดขึ้นจริง หลายสิ่งหลายอย่างที่เราเสียใจ ที่ได้ทำลงไป หลายสิ่งหลายอย่างที่เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น และเรื่องบางอย่างแม้เวลาจะผ่านมานานแล้วเราก็ยังคงโทษตัวเองอยู่  ถ้าผมรวบรวมเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ทำให้เรารู้สึกแย่ ๆ จับเหตุการณ์เหล่านั้นมาปั้นเป็นก้อน แล้วโยนไป

ภาพปกจาก pixabay.com เมื่อย่างเข้าฤดูร้อนก็มักจะเป็นช่วงเวลาที่คุณครู และน้อง ๆ นักเรียนทั่วประเทศได้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่ เพราะเป็นช่วงของการปิดเทอมใหญ่ น้อง ๆ นักเรียนหลาย ๆ คนเดินออกจากห้องสอบในวันสุดท้ายด้วย 2 ความรู้สึกคลาสสิคเช่นเคย นั่นคือ สบายใจไม่ก็ปล่อยวาง  ช่วงวันหยุดของทุกปีอากาศของประเทศไทยก็ร้อนจัดเหมือนทุกปีเช่นกัน เพื่อนผมที่เป็นครูก็มักจะโพสต์ลงโซเชียลเน็ตเวิร์กอวดว่าตัวเองได้ไปเที่ยวตามสถานที่ต่าง ๆ ในฤดูร้อนเสมอ  ภาพที่ผมเห็นนั้นคือเพื่อนของผมกำลังยืนอยู่กลางแดด แสงแดดเจิดจ้าจนเพื่อนผมแทบลืมตาไม่ขึ้น เขายืนชูสองนิ้วแล้วยิ้มแห้ง ๆ กับรูปปั้นหินหน้าตาพิลึก ในโลกของ Social Network ทุกคนต่างมองว่าเขาคงจะสนุก และมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่คนที่รู้ความจริงมีเพียงแค่ผม เพราะเขามักจะมานั่งบ่นให้ผมฟังว่าร้อนตับแตกอยู่เสมอ  ฤดูร้อนหนึ่ง ผมและครอบครัวตัดสินใจที่จะเดินทางไปเที่ยวตลาดน้ำแห่งหนึ่งในประเทศไทย แล้ววันนั้นเป็นวันที่อากาศร้อนอบอ้าวเป็นอย่างมาก ผมทนไม่ไหวจึงขอตัวไปนั่งรอที่บนรถก่อน หลังจากเวลาผ่านไปเราราวๆ 1 ชั่วโมง ครอบครัวของผมก็ได้ขึ้นมาบนรถ แม่ผมแทบเป็นลมจากการเดินท

ใครเคยเล่นเกมเดอะซิมบ้างครับ ผมเป็นแฟนเกม The Sims ตั้งแต่ The Sims 2 ตอนแรก ๆ เกมนี้ก็ถูกออกแบบมาให้เป็นเกมจำลองการใช้ชีวิตของคนจริง ๆ นั่นแหละครับ แต่หลัง ๆ ผู้พัฒนาก็คงจะกลัวคนที่เล่นจะเบื่อ ก็เลยใส่ความเป็นแฟนตาซีลงไปค่อนข้างเยอะ  เนื่องจากผมเล่นเกม The Sims มาทุกภาค แล้วชอบมากมาโดยตลอด เลยทำให้ผมสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจมาก ๆ เพราะว่าเกม The Sims คือเกมที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อจำลองการใช้ชีวิตของคนจริง ๆ ตอนเล่นเกมมันจะให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเราได้ใช้ชีวิตจริง ๆ ในโลกของเดอะซิมเลยก็ว่าได้  แน่นอนเนื่องจากมันเป็นเกม เขาจึงไม่สามารถที่จะใส่ทุก ๆ อย่างของมนุษย์ลงไปได้ เพราะถ้าเกิดใส่ทุกอย่างที่มนุษย์ต้องทำลงไปในเกมแล้วล่ะก็ The Sims ก็จะกลายเป็นเกมส์ที่น่าเบื่อไปในทันที  แต่ถ้าเราจะมาวิเคราะห์กันดี ๆ เราจะพบว่าสิ่งที่ตัวเกมตัดออกคือสิ่งที่มนุษย์ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยชอบมันเช่นกัน ในขณะที่หลาย ๆ สิ่งที่ตัวเกมอำนวยความสะดวกให้กับเรา ก็คือสิ่งที่มนุษย์ต้องการเสียด้วยสิ  สิ่งที่เกมตัดออกไปก็คือ เรื่องของการจ่ายกับข้าว เพราะในตู้เย็นจะมีอาหารให้เราอยู่เสมอ ถึงแม้อาหารจะหมด เราก็สามารถซื

ผมจำได้เลยครับว่าตอนเด็กเกมออนไลน์เกมแรกที่ผมรู้จัก คือเกมที่ชื่อว่า Ragnarok เนื่องจากเป็นเด็กต่างจังหวัดการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตในสมัยนั้นยังคงลำบากอย่างมาก ถ้าอยากจะเล่นเกมออนไลน์สักครั้งก็คงจะต้องไปเล่นที่ร้านเกมเท่านั้น เมื่อโตขึ้นเกมแรก ที่ผมได้เริ่มเล่นจริง ๆ จัง ๆ นั่นก็คือเกมที่ชื่อว่าโยกัง  ในที่สุดก็ได้เล่นเกม mmorpg อย่างที่ใฝ่ฝัน เกมเริ่มเปิดฉากด้วยความสนุก แต่หลังจากที่ผมเล่นไปได้ไม่นานผมก็เริ่มมองเห็นถึงสิ่งที่ชอบและไม่ชอบในการเล่นเกม สิ่งที่ผมชอบในการเล่นเกมมาก ๆ นั่นก็คือช่วงเวลาที่ level up เพราะเราจะเก่งขึ้นและสามารถใช้สกิลใหม่ ๆ ได้มากขึ้นอีกด้วย แต่สิ่งที่ผมไม่ชอบในการเล่นเกมส์แนวนี้ก็คือ ผมต้องนั่งกดสกิลเดิม ๆ สู้กับปีศาจตัวเดิม ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น  ระหว่างที่ผมกำลังนั่งเล่นเกมกับเพื่อนผมก็เกิดหันไปถามเพื่อนในคำถามที่ติดค้างอยู่ในใจ นี่เรากำลังทำอะไรกันอยู่ เรากำลังเก็บเลเวล โดยการต่อสู้กับ Monster ตัวเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ด้วยการกดสกิลท่าเดิม ๆ ซ้ำ ๆ และเรานั่งทำกันอยู่อย่างนี้เกือบ 4 ชั่วโมงแล้วนะ เพื่อนผมบอกว่าก็เกมมันมีให้ทำแค่นี้ไม่ใช่หรอ  ผมก็เลยถามต่อไปว่า แล้

สมัยเด็ก ๆ เรามักจะวาดฝันถึงชีวิตคู่กับคนที่เรารัก ในความฝันมีเพียงฉันและเธอใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเพียงแค่สองคน วิ่งเล่นหยอกล้อกันในบ้านเล็ก ๆ ทำกิจกรรมด้วยกันตลอดเวลา แล้วเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเราก็จะมีลูกน้อยด้วยกัน และเลี้ยงลูกกันอย่างมีความสุข  แน่นอนว่าความฝันของคนส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นในรูปแบบนั้น แต่ความเป็นจริงล่ะมันเป็นแบบนั้นหรือเปล่า  เมื่อก้าวเข้าสู่โลกของความเป็นจริง ชีวิตหลังแต่งงานมันไม่เหมือนกับในความฝันเลยสักนิด จากที่เราคิดว่าเราจะอยู่กันเพียงแค่สองคน เหมือนในหนังในละคร แต่กลายเป็นว่าเราต้อง มีพ่อแม่เพิ่มขึ้น มีพี่น้องเพิ่มขึ้น มีญาติเพิ่มขึ้น เมื่อมีคนเพิ่มมากขึ้นความรับผิดชอบของเราจึงจำเป็นต้องเพิ่มมากขึ้นไปด้วย  ถึงแม้จะแต่งงานแล้วอยู่บ้านหลังเดียวกันก็ตาม แต่ต่างคนก็ต้องต่างต้องแยกย้ายกันไปทำงานและใช้ชีวิตในสังคมของตัวเองเหมือนเดิม เราจะพบกันเฉพาะหลังเลิกงาน ไม่ก็ช่วงวันหยุดเท่านั้น  การคิดว่าเราสามารถดูแลคนรักของเราคนเดียวได้มันไม่พออีกแล้ว เพราะถ้าเกิดพ่อแม่ของคนที่เรารักเดือดร้อน พี่น้องของคนที่เรารักเดือดร้อน คนรักของเราก็คงจะไม่มีความสุขอย่างแน่นอน ถ้าเราจะแต่งงานก

หลังจากวันวาเลนไทน์ผ่านพ้นไปไม่นาน ผมก็เกิดคิดขึ้นได้ว่า ผู้หญิงหน้าตาดีเนี่ยโชคดีจังเลยนะ มีผู้ชายมากมายมาห้อมล้อม พวกเธอเกิดมาพร้อมกับหน้าตาที่ดี เรื่องดี ๆ จึงเข้ามาในชีวิตของพวกเธออยู่เรื่อย ๆ ไม่ว่าพวกเธอจะทำอะไรก็เป็นที่จับจ้อง เป็นที่สนใจของทุก ๆ คนอยู่เสมอ  ถ้าย้อนกลับไปในวัยเด็กเราจะเห็นว่าคนหน้าตาดีมักจะมีสติ๊กเกอร์รูปหัวใจติดบนเสื้อนักเรียนเยอะกว่าเด็กคนอื่น ๆ แม้แต่อาจารย์ผู้สอนบางคนก็หลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับความน่ารักของเพื่อนนักเรียนสาวสวยของผมเหมือนกัน เธอมักจะได้รับการปฏิบัติดีกว่าคนอื่นเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าเพศตรงข้าม  แน่นอนว่าสาวสวยที่ยังโสดมักจะมีชายหนุ่มเข้ามาจีบอย่างไม่ขาดสาย ซึ่งถ้าเทียบกับผู้หญิงที่หน้าตาไม่ดีแล้ว ดูจะไม่มีความยุติธรรมอยู่ในสังคมเลยแม้แต่น้อย เพราะคนมากมายปฏิบัติกับพวกเธอต่างกันโดยสิ้นเชิง  ในการ์ตูนระดับโลกเรื่องวันพีซ มีตัวละครหนึ่งที่ชื่อว่าโบอาแฮนค็อก เธอคือจักรพรรดินีโจรสลัดเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเรื่อง ความงามของเธอนั้นสามารถทำให้คน ทุกเพศ ทุกวัย หลงรักเธอได้ และประโยคที่ติดปากเธออยู่เสมอนั่นก็คือ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรเธอก็ไม่ผิด เพราะเธอน่ารักม

  ในฐานะของคนที่ต้องนั่งแท็กซี่อยู่เป็นประจำ การเลือกแท็กซี่จึงเป็นสิ่งที่ท้าทายเสมอ เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่าเช้านี้เราจะเจอแท็กซี่แบบไหน จากประสบการณ์ส่วนตัวผมเจอมาทุกรูปแบบเลยครับ ทั้งแบบที่ขับนิ่มและสุขภาพ ขับรถแบบไร้มารยาทก็มี พูดจาดีมีสาระไปจนถึงพูดจาหยาบคายใส่ผมก็เจอมาแล้ว  บางคนง่วงแต่ก็ยังจะขับ บางคนแก่มากสายตาไม่ดีจนมักจะขับรถคร่อมเลนก็มี แท็กซี่บางคันไม่คุ้นเคยสถานที่ แท็กซี่บางคันรู้เส้นทางลัดที่มันไม่น่าจะมี สารพัดแท็กซี่ที่ผมต้องเจอทุกวี่ทุกวัน  แน่นอนว่าในฐานะผู้บริโภคถ้าเราเลือกได้เราก็อยากได้แท็กซี่ที่ขับอย่างสุภาพและไม่พูดมากจนเกินไป หลักสังเกตในการเลือกแท็กซี่น้ำดีในแบบของผมก็คือ ยิ่งรถแท็กซี่ดูใหม่และสะอาดมากเท่าไหร่ คนขับก็จะสุภาพมากเท่านั้น(ความคิดเห็นส่วนตัว) แต่บางครั้งก็พลาดเหมือนกัน แม้รถจะสะอาดมากเพียงใดแต่คนข้างในนั้นกลับเป็นอีกเรื่องนึง  ทุกคนลองคิดตามผมดูสิครับ ถ้าระหว่างนั่งแท็กซี่หากเรารู้สึกไม่พอใจในการบริการของเขา เราจะลงจากรถ กลางทางเพื่อโบกรถคันใหม่หรือเปล่า ผมเชื่อว่าคนส่วนใหญ่ต้องตอบว่าไม่อย่างแน่นอน ก็แค่อดทนนั่งไปให้ถึงที่หมายให้มันจบ ๆ ไป น่าจะเ