บทสรุปฉบับแฮมแฮม

เคยให้เพื่อนยืมเงินกันบ้างหรือเปล่าครับ เพื่อนมักจะพูดอย่างหนักแน่นว่า จะคืนตอนสิ้นเดือน แถมบางคนเพิ่มความน่าเชื่อถือโดยการสัญญากับเราเลยก็มี ด้วยสีหน้า แววตา และความมุ่งมั่นในตอนที่พวกเขาพูด มันดูน่าเชื่อถือซะเหลือเกิน  แต่ลืมอะไรกันไปหรือเปล่าครับว่า อารมณ์คนเรามันเปลี่ยนกันได้ 2-3 วันแรกที่เขายืมเงินเราไปเขาอาจจะยังแน่กับความรู้สึกที่อยากจะคืนเงินเราอยู่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานกว่านั้น ความรู้สึกมุ่งมั่นที่จะคืนเงินให้ตรงเวลา มันจะค่อย ๆ ลดน้อยถอยลง และสุดท้ายหลายคนก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับกิเลสในใจของตัวเอง “ ค่อยคืนก็แล้วกัน เอาเงินไปกินไปเที่ยวก่อน “ เราทุกคนจึงมักจะเห็นภาพของลูกหนี้ที่กินดีอยู่ดีอยู่เสมอ  ผมบอกได้เลยว่าคำสัญญา หรือคำสาบานไม่ว่าจะออกมาจากปากของใครก็ตาม มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยครับ เพราะมันเป็นเพียงแค่สิ่งที่คน ๆ นั้นตั้งใจที่จะทำมันให้ได้อย่างที่พูดก็เท่านั้น ส่วนเขาจะทำแบบนั้นได้หรือเปล่า มันคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง  หลักฐานมีให้เห็นกันเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมดครับ new year's resolutions เราตั้งเป้าหมายว่าจะทำแต่สุดท้ายแล้วเราก็เลิกล้มไปกลางครันทุกที หลายคนที่มีแรงฮึ

ถ้าจะพูดถึงการ์ตูนกีฬาระดับโลกของญี่ปุ่น หลายคนที่เกิดในยุคเดียวกับผมคงจะนึกถึงการ์ตูนเรื่องกัปตันซึบาสะอย่างแน่นอน เพราะการ์ตูนเรื่องนี้ถือเป็นการ์ตูนในตำนานเลยก็ว่าได้ การ์ตูนเรื่องนี้สร้างแรงบันดาลใจ ทำให้เด็กมากมายลุกขึ้นมาเตะฟุตบอล  ถ้าใครเคยดูการ์ตูนเรื่องนี้ก็คงจะต้องประทับใจกับประโยคเด็ดในตอนแรกของเรื่องกันทุกคน นั่นก็คือ “จงเป็นเพื่อนกับลูกฟุตบอล” ในวันหนึ่งขณะที่เพื่อน ๆ ฝึกซ้อมฟุตบอลกันจนเหน็ดเหนื่อยก็เลยมานั่งพักกัน กลับมีเพียง ซึบาสะ เพียงคนเดียวที่ไม่ยอมพัก แต่ยังคงเล่นกับฟุตบอลต่อไป ทุกคนก็เลยถามว่า นายไม่เหนื่อยบ้างหรือไง  ซึบาสะ  ตอบว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่เล่นกับฟุตบอลมันสนุกกว่าการนั่งพักตั้งเยอะ” ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น ซึบาสะ  มักจะอยู่กับลูกฟุตบอลอยู่เสมอ เขามองเห็นลูกฟุตบอลเหมือนกับเพื่อนของเขา และเล่นกับลูกฟุตบอลได้ทั้งวันโดยไม่มีเบื่อ และนี่คือเคล็ดลับของความเก่งกาจของ ซึบาสะ   พอมาลองคิดดูดี ๆ เวลาเราเห็นคนที่ประสบความสำเร็จอะไรสักอย่าง เราจะพบว่าเขามักจะทำสิ่งนั้นมากกว่าคนอื่นเสมอ พี่ของผมตอนที่ฝึกดีดกีต้าก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เขาจะอยู่กับกีต้าร์ทั้งวั

ถ้าให้ผมแบ่งชีวิตของคนเราออกเป็น 3 ส่วน ด้วยกัน ผมจะแบ่งเป็นวัยเด็กและวัยรุ่น 25 ปี วัยทำงาน 35 ปีและวัยชรา 40 ปี (ถ้าคุณอยู่ถึงอายุ 100 ปีอะนะ ) มีคำกล่าวที่ว่า ตอนวัยรุ่น เรามีกำลัง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน  วัยทำงาน มีกำลัง มีเงิน แต่ไม่มีเวลา  วัยชรา มีเวลา มีเงิน แต่กลับไร้ซึ่งกำลัง  ด้วยข้อจำกัดเหล่านี้ทำให้เราหลายคน ไม่ค่อยได้ทำในสิ่งที่อยากทำสักที ซึ่งมันน่าแปลกใจมากที่เรารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่า เราจะมีอะไรในช่วงไหน และขาดอะไรในในช่วงไหนของชีวิต แต่เรากลับไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่จะเป็นได้  ซึ่งความจริงแล้วมันสามารถทำได้นะครับ ผมเชื่อว่าพวกเราต้องเคยเห็น ผู้สูงอายุที่ยังมีร่างกายที่แข็งแรง คนวัยทำงานที่มีเวลาเหลือเฟือ หรือแม้แต่เด็กที่มีเงินใช้เป็นกอบเป็นกำ  พวกเขาไม่ได้อยู่ ๆ ก็สามารถทำลายข้อจำกัดของช่วงวัยได้หรอครับ แต่พวกเขาต้องวางแผนการล่วงหน้าที่จะทำให้ชีวิตเป็นไปในทิศทางที่เขาอยากให้เป็น เริ่มต้นง่าย ๆ ด้วยการตั้งเป้าหมายขึ้นมาก่อน และหาหนทางที่จะทำให้มันเป็นจริงให้ได้  ถ้าอยากมีสุขภาพแข็งแรงตอนแก่ ก็ต้องออกกำลังกาย และดูแลตัวเองตั้งแต่ตอนหนุ่ม ถ้าอยากมีเวลาในวัยกลางคน ก็ต้องหมั่นศ

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันที่ผมลงบทความนี้น่าจะตรงกับวันที่ 18 สิงหาคม พ. ศ. 2564 เท่ากับว่าผมเขียนบทความลงใน blogger.com มาเป็นเวลา 1 ปีแล้วสินะ เพราะผมเริ่มเขียนบทความแรกในวันแม่แห่งชาตินั่นคือ 12 สิงหาคม 2563  สารภาพตามตรงนะครับ บทความที่ทุกคนได้อ่านตั้งแต่เดือนธันวาคมปีที่แล้วจนถึงธันวาคมปีนี้(ที่ยังมาไม่ถึง) บทความที่ลงทุก ๆ วันพุธ คือบทความที่ผมเขียนเสร็จทั้งหมด ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายนปี 2563 ครับ ผมทุ่มเทเวลาทั้งเดือน เพื่อเขียนบทความ และตั้งเวลาโพสล่วงหน้าไว้  เพราะผมมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ในปี 2564 นั่นก็คือการทำพอดแคสต์ ลงช่อง YouTube ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวผมเองในวันนี้จะเป็นอย่างไร ยังเขียนบทความอยู่หรือเปล่า ทำพอดแคสต์แล้วประสบความสำเร็จหรือไม่ แต่แค่อยากจะบอกว่า การที่ผมเตรียมการล่วงหน้ามากขนาดนี้ ก็เพราะว่าผมตั้งใจที่จะทำมันจริง ๆ  ผมค้นพบงานอดิเรกใหม่ในช่วงโควิด ผมรู้แล้วว่าการเขียนบทความมันทำให้ผมมีความสุข แต่มันไม่ได้สุขเพราะได้เขียนบทความหรอกนะครับ มันมีความสุขเวลามีคนอ่านแล้วรู้สึกดีที่ได้อ่านบทความของผมต่างหาก  อยากรู้จริง ๆ ว่าตัวผมในวันนี้จะยังรู้สึกแบบที่ตัวผมรู้สึกอย

สมัยตอนเป็นนักเรียน เวลาคุณครูถือของมาหนัก ๆ ก็มันจะมีนักเรียนบางคนรีบวิ่งเข้าไปช่วยคุณครูถือของในทันที เรามักจะเห็นลูกเสือที่ทำกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์โดยการพาคนแก่ข้ามถนนอยู่บ่อยครั้ง การช่วยเหลือคนที่หกล้ม ช่วยเก็บของที่ตก เสียสละที่นั่งบนรถไฟฟ้าให้คนท้องนั่ง  นี่คือตัวอย่างของการแสดงความมีน้ำใจต่อผู้อื่นที่เรามักจะพบเห็นได้ทั่วไป คนเหล่านั้นเขามีน้ำใจและทำด้วยใจจริง ๆ ทุกครั้งที่ผมเห็นใครก็ตามทำเรื่องดี ๆ แบบนี้ก็อดที่จะชื่นชมเขาในใจไม่ได้ อย่างไรก็ตามหากเป็นคนที่ยืนมองจากวงนอก เรามักจะได้ยินคนบางคนแอบกระซิบนินทาคนที่มีน้ำใจต่อผู้อื่นอยู่บ่อยครั้ง ที่เธอคนนั้นช่วยคุณครูถือของ เพราะว่าอยากจะประจบคุณครูล่ะสิ ที่ลุกให้คนท้องนั่งเพราะอยากจะสร้างภาพล่ะสิ  ผมไม่รู้หรอกครับว่าเรื่องที่คนเหล่านั้นนินทา มันเป็นความจริงหรือเปล่า คนบางคนอาจจะเสแสร้งแกล้งทำเพื่อสร้างภาพให้ตัวเองดูดีจริง ๆ ก็เป็นได้  แต่ไม่ว่าเราจะมีน้ำใจต่อผู้อื่น เพราะหวังสร้างภาพ เสแสร้งแกล้งทำเพื่อให้ใครบางคนเห็น หรือทำด้วยใจที่ดีจริง ๆ ก็ตาม สุดท้ายแล้วการลงมือทำดี ก็คือการได้ทำความดีลงไปจริง ๆ และไม่มีใครจะเปลี่ยนความจริงข้อ

ไม่รู้มีใครเป็นแบบผมหรือเปล่า บางทีก็เบื่อขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เบื่อไปซะทุกอย่าง แต่ถึงจะเบื่อมากแค่ไหนก็ไม่คิดที่จะทำอะไรอยู่ดี ผมลองวิเคราะห์ดูระหว่างนอนเบื่อว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร จนออกมาเป็นข้อสรุปได้ว่าคนเรามักจะเบื่อจาก 2 กรณีเท่านั้น  ข้อ 1 ก็คือ เรามักจะเบื่อตอนที่เราต้องทำในสิ่งที่เราไม่ได้อยากทำ เช่นอ่านหนังสือสอบ ทำรายงานส่งอาจารย์ หรือออกกำลังกาย สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เราไม่เคยอยากทำเลย แต่เราอยากจะได้ผลลัพธ์ของการกระทำต่างหาก เราบางคนไม่ได้อยากออกกำลังกาย แต่อยากมีร่างกายที่แข็งแรงและรูปร่างที่ดูดี เราบางคนไม่ได้อ่านหนังสือสอบ แต่ก็อยากเรียนเก่งได้เกรดเฉลี่ยดี ๆ เมื่อเราต้องทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำความรู้สึกเบื่อก็เลยเกิดขึ้น   ข้อ 2 ก็คือ เรามักจะเบื่อเพราะว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ ไม่มีอะไรที่อยากทำเป็นพิเศษ หรือพูดง่าย ๆ ก็คือเราเบื่อเพราะเราไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย ซึ่งข้อ 2 นี้ผมวิเคราะห์มันออกเป็น 2 กรณีด้วยกัน กรณีแรกก็คือไม่มีเป้าหมายในชีวิต หรือยังหาสิ่งที่อยากทำไม่เจอ ข้อที่สองก็คือมีเป้าหมายในชีวิตเรียบร้อยแล้ว แต่รู้สึกว่ามันห่างไกลเหลือเกิน และคิดว

เมื่อน้องของผมกำลังจะเรียนจบ เขาต้องการโทรศัพท์ใหม่เป็นของขวัญ ผมจึงบอกเขาไปว่าโทรศัพท์เครื่องที่มีอยู่ก็ใช้ได้ไม่ใช่หรอ จะอยากได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ไปทำไมกัน เขาบอกว่าโทรศัพท์เครื่องเก่ามันไม่ค่อยดีแล้ว มันช้ามากเวลาทำงานจะแชทจะอะไรก็ไม่สะดวก แถมไม่รองรับระบบใหม่ ๆ อีกด้วย ซึ่งเหตุผลที่เขายกมาก็ค่อนข้างฟังขึ้นเลยทีเดียว ผมก็เลยคิดว่าเขาสมควรได้มือถือใหม่เช่นกัน  แต่คำถามก็คือทำไมต้องเป็น iphone ด้วย แถมต้องเป็น iPhone ที่กำลังจะออกใหม่เท่านั้น เขาก็เลยพูดเหตุผลออกมาสารพัดแต่เชื่อไหมครับเหตุผลที่เขายกมาว่า iPhone สามารถทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ได้มันฟังไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย เพราะโทรศัพท์เครื่องอื่นที่ไม่ใช่ iPhone รุ่นใหม่ก็ทำแบบที่เขาพูดได้เช่นกัน แถมฟังชั่นบางอย่างมันก็ไม่ได้สำคัญถึงไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไร  เราถกเถียงกันค่อนข้างนานพูดไปพูดมาก็เริ่มอธิบายเชื่อมโยงไปถึงเรื่องในอดีตว่า บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยขนาดที่จะซื้ออะไรตามใจได้ทุกอย่างหรอกนะ และราคามันก็แพงไม่ใช่น้อยเลย ดูเหมือนน้องของผมก็จะเข้าใจถึงความลำบาก และสถานะที่พวกเรากำลังเป็นอยู่ แต่สุดท้ายเมื่อเหตุผลทั้งหมดพังทลาย หรือต่อให้เขาเข้าใจว่