บทสรุปฉบับแฮมแฮม

มีผู้ใช้รายนึงนะครับได้มา comment ในบทความของผม อันนี้บอกเลยว่าดีใจมาก ๆ เขียนบทความมา 1 ปี นาน ๆ ทีจะมีคนมาคอมเมนต์สักที รู้สึกประทับใจมาก ๆ ครับ Comment ว่า " คุณยังอยู่บนโลกใบเดียวกับผมอยู่หรือเปล่า ทำไมเขียนบทความดี ๆ ราวกับว่าชีวิตของคุณเต็มไปด้วยเรื่องดี ๆ ตลอดเวลา"  ผมอยากจะบอกว่า ชีวิตผมก็เป็นเหมือนกันชีวิตของคนทั่วไปนั่นแหละครับ มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป เพียงแต่ผมเลือกที่จะบันทึก และจดจำเฉพาะเรื่องดี ๆ เท่านั้น ส่วนเรื่องไม่ดี ก็ปล่อยให้มันหายไปตามกาลเวลา  ถ้าถามว่ามีบ้างหรือเปล่า เรื่องไม่ดีที่อยากจะนำมาเล่าสู่กันฟัง คำตอบคือมีนะครับ บทความที่ผมเล่าถึงเรื่องที่ผมขับรถไปลพบุรีแล้วโดนปาหินใส่กระจก หรือเรื่องของช่างแอร์ที่ล้างแอร์ให้ผมไม่สะอาด ผมก็นำมาเล่าในแง่ของคติเตือนใจแทน  แน่นอนว่าตอนที่เกิดเหตุการณ์จริงอารมณ์ไม่ได้เย็นเหมือนตอนเล่าหรอครับ ผมก็เหมือนคนทั่วไปมีอารมณ์โกรธ หรือหงุดหงิดเป็นธรรมดา แต่เมื่อเรื่องราวเหล่านั้นมันผ่านไปแล้ว...เราจะยังโกรธสิ่งที่มันจบไปแล้วเพื่ออะไร  ผมก็เลยคิดว่าในบล็อกของผม ซึ่งก็มีคนอ่านน้อยมาก ๆ มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมต้องปั่นกระ

  สวัสดีปีใหม่ครับ พูดถึงปีใหม่สำหรับนักพัฒนาตัวเองอย่างพวกเราก็คงจะหนีไม่พ้นการตั้ง New Year's resolution กันใช้ไหมล่ะครับ  ขอสารภาพตามตรงเลยนะครับว่า ตลอดชีวิตตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยทำตามเป้าหมายที่ได้วางไว้ในตอนต้นปี สำเร็จเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทุกครั้งที่เริ่มต้น มันจะเริ่มด้วย ความตั้งใจที่มุ่งมั่น และแน่วแน่อย่างมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่เดือนความมุ่งมั่นนั้นก็จะค่อย ๆ เริ่มลดน้อยถอยลง จนในที่สุดก็ไม่เหลือเลย  มันเป็นแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งถึงปีที่แล้ว  วันที่ 1 มกราคม 2564 ผมได้ประกาศ ไว้ใน บทสรุปฉบับแฮม แฮม พอดแคส์ Episode ที่ 0  ผมบอกว่าผมจะตั้งใจทำและจะไม่ล้มเลิกกลางคันอย่างแน่นอน แล้วตลอด 1 ปีที่ผ่านมาผมก็ลงพอดแคสต์ ทุกวันศุกร์ไม่เคยขาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว  หรืออีกความหมายก็คือผมทำอย่างที่ผมพูดได้เป็นครั้งแรก  ที่มันน่าตกใจก็คือ ถึงผมจะไม่เคยทำสำเร็จมาก่อน ผมก็พอจะเดาได้ว่าหากเราทำอย่างที่เราตั้งเป้าหมายไว้สำเร็จขึ้นมาเมื่อไหร่เราคงจะรู้สึกดีกับมันมาก ๆ แต่เมื่อทำได้อย่างที่คิดจริง ๆ มันรู้สึกดีกว่าที่คาดไว้เยอะมาก ๆ เลยครับ  ความรู้สึกที่ไ

รู้จักจอมยุทธอินทรีย์ไหมครับ ถ้าจะพูดถึงนิยายกำลังภายในที่โด่งดังที่สุดของกิมย้ง คงหนีไม่พ้นเรื่องมังกรหยกอย่างแน่นอน โดยตัวละครที่ผมชอบที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ เอี้ยก๋วยนั่นเอง ความปรารถนาเดียวที่เอี้ยก๋วยต้องการก็คือการได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบกับท่านอาเซียวเหล่งนึ่งเท่านั้นเอง แต่ด้วยผู้เขียนคงกลัวว่าเนื้อเรื่องจะจบเร็วไปละมั้ง ก็เลยทำให้พวกเขาทั้งสองต้องพลัดพรากกันถึง 16 ปีเต็ม ในตอนที่ผมดูเรื่องราวของมังกรหยกอยู่นั้น ผมก็เกิดคิดขึ้นได้ว่า แม้แต่จอมยุทธอินทรีย์ผู้เก่งไปซะทุกอย่าง ก็ยังต้องรอถึง 16 ปีเชียวนะ ถึงจะสมความปรารถนาที่มุ่งหวัง แล้วนับประสาอะไรกับเรา ที่ยังไม่ได้มีทั้งประสบการณ์ และผลงานอะไรมากนัก ถึงจะสมความปรารถนาอย่างที่มุ่งหวัง และตั้งใจ  ในบทความเก่า ๆ ผมเคยเขียนเล่าเรื่องราวของนักเขียนรุ่นพี่ ที่เขียน Blog มาก่อนผมเกือบ 10 ปี ในขณะที่ตัวผมในวันนี้ เพิ่งจะเขียนบทความครบ 1 ปีเท่านั้นเอง ขณะที่ผมมองดูเขาที่มีผู้ติดตามเป็นหมื่นแน่นอนผมก็อยากมีแบบเขาบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับครับว่า ผมพึ่งเริ่มต้น จะไปมีเหมือนเขาในทันทีได้อย่างไร  พี่เขาผ่านอะไรมามากกว่าผมเกือบ 10 เท่า ขยันกว่า พยา

ในสมัยนี้เงินถือเป็นปัจจัยที่ 5 ของมนุษย์ไปแล้วก็ว่าได้ ลองคิดถึงชีวิตที่เราไม่มีเงินติดตัวแม้แต่บาทเดียวดูสิครับ เราจะอยู่ได้อย่างไร อย่างแรกเลยไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำค่าไฟ คิดแค่นี้ก็รู้แล้วครับว่าคงอยู่ลำบากเต็มที่ ดังนั้นถ้าใครบอกว่าเงินไม่จำเป็น ผมคงจะต้องเถียงขาดใจ  แต่ประเด็นก็คือ ความฝันของคนส่วนใหญ่กลับเป็นสิ่งที่ถ้าเราดูเพียงเผิน ๆ  ก็อาจจะพบว่า สิ่งเหล่านั้นจำเป็นต้องมีเงินมหาศาลเท่านั้นถึงจะสามารถทำมันได้ ยกตัวอย่างเช่น การเที่ยวรอบโลก หรือการมีบ้านหลังใหญ่สักหลัง  คุณผู้อ่านจะเชื่อไหมครับว่า สิ่งเหล่านี้มันยังมีเส้นทางอื่นที่เราสามารถทำให้มันเป็นจริงได้ ถึงแม้เราจะไม่ได้มีเงินเยอะมากก็ตาม ยกตัวอย่างง่าย ๆ เลยครับ อย่างการเที่ยวรอบโลก หลายคนคงคิดว่าต้องมีเงินมหาศาลเท่านั้นถึงจะเที่ยวรอบโลกได้ แต่ความเป็นจริงแล้วถ้าเราทำงาน และมีอาชีพเป็นไกด์ทัวร์ เราก็สามารถเที่ยวรอบโลกได้เช่นกัน แถมไม่ต้องเสียเงินสักบาทอีกด้วย  ถ้าเราอยากได้บ้านหลังใหญ่ สักหลัง ลองเรียนวิศวกรรมดูสิครับ คุณอาจจะพบว่าบ้านหลังใหญ่อาจจะใช้เงินไม่มากเท่าไหร่ในการสร้างมันขึ้นมาก็เป็นได้  ในหลาย ๆ ครั้งอาชีพอาจจะเป็น

ก่อนจะหมดคาบเรียนสุดท้ายในวันศุกร์ อาจารย์ได้ประกาศบอกกับนักเรียนทั้งห้องว่า ศุกร์หน้าเราจะเปิดคาบเรียนด้วยการสอบเก็บคะแนน มันคือการเก็บคะแนนที่สำคัญมาก นักเรียนทุกคนห้ามมาสายเป็นอันขาด เมื่อถึงวันศุกร์นักเรียนทุกคนต่างเข้าเรียนกันอย่างตรงเวลาเพื่อเตรียมตัวสอบ เมื่ออาจารย์มาถึงห้องเรียนก็ได้พูดขึ้นมาว่า วันนี้เราจะสอบเนื้อหาในบทที่ 4 กันในตอนท้ายคาบเรียนนะ ซึ่งเป็นบทเรียนที่เราได้เรียนกันมาแล้วคงไม่มีปัญหาสินะ เมื่อพูดจบอาจารย์ก็เกิดนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วนต้องรีบไปทำ ขอให้นักเรียนทุกคนอยู่ในห้องอย่างสงบ และถ้าหมดคาบเรียนแล้วอาจารย์ยังไม่กลับมาให้ทุกคนเลิกเรียนได้เลยนะ  เมื่ออาจารย์เดินจากไปเพียงแค่ไม่นาน นักเรียนก็ต่างดีใจและโหร้องกันยกห้อง เพราะนอกจากคาบนี้จะไม่ต้องเรียนแล้ว ยังไม่ต้องสอบอีกด้วย นักเรียนส่วนใหญ่ต่างพากันนั่งเล่น ฆ่าเวลาให้หมดคาบเรียน บ้างก็จับกลุ่มเม้าท์มอยคุยเรื่องดารา นักร้องกันอย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่นักเรียนทุกคนไม่คาดคิดก็กลับเกิดขึ้น  อีก 10 นาทีจะหมดคาบเรียนแล้ว นักเรียนเริ่มจัดกระเป๋าเตรียมกลับบ้านกัน แต่ทันใดนั้นอาจารย์ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นหน้าห้องเรียนพร้อมแจกกร

ถ้าเริ่มต้นเร็วกว่านี้ก็คงจะดีสินะ...ผมเคยได้ยินประโยคนี้บ่อย ๆ จากคนที่เพิ่งจะมาพบเจอกับสิ่งที่อยากทำ แต่กลับมาทำในเวลาที่สายจนเกินไป และพวกเขาต่างรู้ดีว่าไม่มีทางย้อนคืนเวลาที่เสียไปได้ สิ่งเดียวที่พวกเราทำได้ก็คือ ถอนหายใจแล้วบ่นกับตัวเองว่า ถ้าเริ่มต้นเร็วกว่านี้ก็คงจะดีกว่าแท้ ๆ  ดูเหมือนว่าในตอนนี้ผมจะเริ่มเข้าใจประโยคที่คนเหล่านั้นเคยบ่นบ้างไม่มากก็น้อยแล้วล่ะครับ เพราะผมเริ่มต้นงานอดิเรกใหม่ในการเขียนบทความออนไลน์ได้เพียงแค่ 1 ปีเท่านั้น ในขณะที่คนบางคนทั้ง ๆ ที่เขาอายุน้อยกว่าผม แต่เขากลับพบเจอเส้นทางนี้ และก้าวเดินมาก่อนผมเสียด้วยซ้ำ ระหว่างที่ผมกำลังจะถอนหายใจ และบ่นเหมือนกับพวกเขา ผมกลับพบว่ามีรุ่นพี่คนหนึ่งที่ทำสิ่งนี้มาก่อนผมถึง 5 ปี แต่เขาเริ่มต้นตอนอายุมากกว่าผมเสียด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนการเริ่มต้นช้า หรือเร็ว มันจะไม่ใช่ข้อจำกัดของเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะคนที่อายุมากกว่า หรือเริ่มต้นช้ากว่า ก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน  ข้อแรกก็คือ การที่เรามีอายุมากกว่า คือเรามีประสบการณ์ชีวิตมากกว่า และอ่านหนังสือมากกว่า ทำให้เรามีข้อมูล และมีความรู้ที่จะนำมาเขียนมากกว่าเช่นกัน อีกอย่างหนึ่งก็ค

ผมได้วางแผนการที่จะทำงานให้เสร็จภายในวันที่ 15 พฤศจิกายน ตั้งแต่วันที่ตั้งเป้าหมาย ผมก็ตั้งใจและพยายามทำให้มันสำเร็จก่อนวันที่ 15 มาโดยตลอด ทุก ๆ วัน ผมทำอย่างเต็มที่ แน่นอนว่าช่วงเวลาที่ทำงานอย่างตั้งใจ ก็จะมีช่วงเวลาที่เกิดความรู้สึกขี้เกียจแทรกเข้ามาบ้างเป็นระยะ ๆ  ถึงแม้ทุกครั้งผมจะเอาชนะความขี้เกียจมาได้ก็ตาม แต่ยิ่งงานใกล้เสร็จมากขึ้นเท่าไหร่ ความขี้เกียจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น จนในที่สุดผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง งานที่ผมวางแผนว่าจะทำให้เสร็จในวันที่ 15 พฤศจิกายนแท้ ๆ แต่กลับกลายเป็นว่า เพียงแค่วันที่ 12 พฤศจิกายน มันก็เกือบจะเสร็จซะแล้ว ถ้าผมมีเวลาอีกไม่เกิน 4 ชั่วโมงมันต้องเสร็จอย่างแน่นอน  ผมดีใจมาก และคิดว่าวันที่ 13 งานจะต้องเสร็จอย่างแน่นอน แต่กลับกลายเป็นว่า วันที่ 13 ผมมีธุระต้องออกไปข้างนอกกระทันหัน และกลับมาในตอนเย็น ถามว่าในตอนนั้น ผมจะทำงานต่อให้เสร็จได้ไหม คำตอบคือ ทำได้ครับ เพราะผมกลับมาถึงห้องมันก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่ แต่ผมกลับเลือกที่จะพักผ่อน และค่อยทำในวันที่ 14 แทน  ปรากฏว่าในวันที่ 14 พฤศจิกายน เป็นวันที่ผมควรที่จะทำงานให้เสร็จสักที เพราะมันเหลืออีกแค่นิดเด