บทสรุปฉบับแฮมแฮม

รสชาติของชีวิตต้องปรุงรสมันด้วยตัวเอง "ตื่นเช้าอาบน้ำแปรงฟัน ทำงานวนไปทุกวัน ตกเย็น ก็เดินทางกลับบ้าน กินอาหาร และเข้านอน ชีวิตคนเราทำไมมันถึงน่าเบื่อ และจำเจได้เช่นนี้" ประโยคนี้ลอยเข้ามาในหูของผมหลายต่อหลายครั้ง เพราะมีคนมากมายมักจะบ่นอะไรแนว ๆ นี้ให้ผมฟังอยู่เสมอ ครั้งหนึ่งขณะที่ผม และเพื่อนกำลังนั่งรอ อาหารตามสั่งธรรมดา ๆ อยู่นั้น เพื่อนผมก็ได้บ่นเรื่องนี้ออกมาอีกเช่นเคย เขาพูดว่า ทำไมชีวิตถึงได้ไร้ซึ่ง สีสัน ไม่มีความตื่นเต้น ปราศจากรสชาติของชีวิตได้ขนาดนี้ น่าเบื่อจริง ๆ ทันใดนั้นก็ได้มีน้องนักเรียนม.ปลาย มานั่งร้านเดียวกับเรา ในใจก็แอบสงสัยว่า โดดเรียนกันมาใช่ไหมเนี่ย วันธรรมดาตอนเที่ยง ๆ ทำไมไม่อยู่ในโรงเรียนกัน แต่น้อง ๆ นักเรียนกลุ่มนั้นกลับทำสิ่งที่น่าสนใจมาก น้อง ๆ ได้สั่งเมนูแปลกประหลาด ที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่างเช่น ผัดกระเพราหมูกรอบ ใส่พริก 30 เม็ด หรือจะเป็น เกาเหลาน่องไก่ตุ๋น 10 น่อง และที่งงที่สุด จนแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง นั่นก็คือ ผัดกระเพราหมูสับกับช็อกโกแลต ใช่ครับน้อง ๆ เหล่านั้นเขาสั่งแบบนั้นกันจริง ๆ และด้วยความสงสัยว่าพวกน้องเขาจะกิน

  รถชนบนสองแถว  วันนี้มีเรื่องราวเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้วที่บ้านเกิดของผม จะมาเล่าให้ฟังครับ   เมื่อนานมาแล้วในวันหนึ่งที่อากาศค่อนข้างสดใส ท้องฟ้าก็แจ่มใส เหมือน ๆ กับทุกวันในช่วงนี้ ผมได้ขึ้นไปบนรถสองแถวเพื่อเดินทางไปโรงเรียนในวันหยุด เพราะนัดติวหนังสือกับเพื่อน  และเนื่องด้วยวันนี้เป็นวันหยุด รถบนถนนจึงมีน้อยมาก ๆ ผมรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ บรรยากาศก็ดี รถก็ไม่ติด  แต่แล้วคุณลุงคนขับสองแถว ก็คงจะรู้สึกอยากจะฟังวิทยุขึ้นมาละมั้ง จึงได้เปิดวิทยุเพื่อฟังข่าว (ถึงแม้อันที่จริงแล้วผมอยากนั่งชมวิวเงียบ ๆ มากกว่าก็ตาม) ระหว่างที่กำลังฟังข่าวอยู่นะ นักข่าวก็ได้พูดขึ้นมาว่า เกิดเหตุการณ์รถชนกันที่ห้าแยกลาดพร้าว ทำให้มีผู้ได้รับบาดเจ็บ 2 ราย และการจราจรติดขัดมากมาย  ผมฟังข่าวจบไปแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรตาม เพราะตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถสองแถว จังหวัดนครศรีธรรมราช และถนนนั้นค่อนข้างโล่ง ผู้คนขับรถกันอย่างเป็นระเบียบ และมีวินัยตามปกติ  แต่ทันใดนั้นก็ได้มีป้าคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนสองแถวคันเดียวกับผมได้ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะพูดว่า  เฮ้อ! คนไทยก็แบบนี้แหละนะ ขับรถประมาทกันจริง ๆ  ผมตกใจกับสิ

  จะมีเวลามากกว่าคนอื่นไปทำไมหากไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้ทำอะไร  ผมมีโอกาสได้ฟังเรื่องราวของน้องคนหนึ่ง ที่เขาตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงแนวทางการใช้ชีวิตของตัวเองเสียใหม่ โดยการเลิกขี้เกียจ และหัดตื่นเช้าให้เป็น  เพราะน้องคนนี้ถูกสอนมาว่า การตื่นเช้านั้นดีกว่า และทำให้ชีวิตของเขาดีขึ้น  แต่หลังจากที่เขาฝึกที่จะทำให้ตัวเองตื่นเช้าติดต่อกันเป็นเวลา 1 เดือน เขาก็เริ่มที่จะเห็นว่าชีวิตของเขาไม่มีอะไรดีขึ้นเลย  ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าถึงเขาจะตื่นเช้าขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้นำเวลาที่เพิ่มมากขึ้น ไปทำประโยชน์อันใดเพิ่มเติม  เขาไม่ได้ลุกขึ้นมาออกกำลังกาย ไม่ได้มาสูดอากาศยามเช้า ไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานแต่เช้า  เขาก็แค่ตื่นเช้าขึ้นเพียงเท่านั้น  ซึ่งจากเรื่องนี้ทำให้น้องเขาได้เรียนรู้ว่า การตื่นเช้าที่ทุกคนพูดกันว่า มันดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ ความจริงแล้ว การตื่นเช้าเป็นเพียงแค่ปัจจัยหนึ่งในการเพิ่มเวลาชีวิตของเราให้มากขึ้นเท่านั้น  หากเราตื่นเช้าขึ้น เราก็จะมีเวลาในการใช้ชีวิตเพิ่มมากขึ้น แต่ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงที่ เวลาที่เพิ่มมากขึ้นนี่แหละครับ  เวลาเหล่านั้นที่เพิ่มมากขึ้น เราเอามั

บทความสั้นๆ บทความดีๆ เราต้องการเวลามากขึ้นเพื่อทำสิ่งที่เราอยากทำเสมอ สมัยเป็นเด็กผมเป็นคนที่ชอบเล่นฟุตบอลอย่างมาก เมื่อตกเย็นทีไรผม และเพื่อน ๆ ละแวกบ้าน จะรีบมารวมตัว และเล่นฟุตบอลกันเสมอ  แต่ดูเหมือนช่วงเวลาแห่งความสนุกจะมีไม่มากขนาดนั้น พวกเราเล่นได้เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง พระอาทิตย์ก็ตกเสียแล้ว  ก็ตามสไตล์วิถีชีวิตของเด็กต่างจังหวัดทั่วไป เมื่อเริ่มมืดพ่อแม่ก็จะเรียกเด็ก ๆ กลับมาที่บ้านเพื่ออาบน้ำ และกินข้าว ก่อนที่จะเข้านอน  แล้วเมื่อถึงเวลานั้น ผมก็จะรู้สึกเซ็งเสมอ เพราะว่ายังอยากเล่นต่อ ทุกครั้งที่ใกล้จะถึงเวลาต้องเลิกเล่น ผมมักจะอยากให้มีเวลาเพิ่มมากขึ้น เพื่อที่ผมจะได้เล่นต่อให้นานที่สุด  ถ้าในวินาทีนั้นผมมีพรวิเศษ 1 ข้อ ผมคงไม่รีรอที่จะขอให้เวลาในการเล่นฟุตบอลเพิ่มมากขึ้น อย่างแน่นอน  แต่แล้วหลังจากที่อาบน้ำแปรงฟันจนเสร็จ และกำลังนอนดูละครหลังข่าว (ก็แหมสมัยก่อนไม่มีอินเตอร์เน็ตนี่นา)  เมื่อละครจบ ผู้ใหญ่ทุกคนก็เตรียมตัวเข้านอน แต่เด็ก ๆ ก็ยังคงดูทีวีกันต่อ พวกเรากำลังรอ รอที่จะดูรายการชิงร้อยชิงล้าน  แต่กว่ารายการชิงร้อยชิงล้านจะมา มันก็ดึกมากแล้ว มันจึงทำให้ทุกครั้งที่ละครก

  บทสรุปฉบับแฮมแฮม.com เลิกงามยามดีมาถึงแล้วครับ ในที่สุดวันนี้บล็อกของผม ก็เปลี่ยนเป็นดอทคอมจนได้ คิดมานานแล้วครับว่าอยากจะมีเว็บไซต์เป็นของตัวเองกับเขาบ้าง แต่ก็ไม่อยากจะมานั่งเขียนเว็บให้วุ่นวาย  ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็มีบล็อกอยู่บล็อกนึง แล้วทำไมเราถึงไม่จด Domain Name กับบล็อกเราซะเลยล่ะ  เมื่อนึกขึ้นได้ก็ดำเนินการทันทีครับ โดนค่าจดไป 420 บาท ถ้าถามว่าแพงไหมมันก็ไม่แพงหรอก แต่คิดว่าจะถูกกว่านี้ซะอีก  เอาล่ะ ตอนนี้ถึงเวลาเปิดตัวเว็บบล็อก บทสรุปฉบับ แฮม แฮม อย่างเป็นทางการอีกครั้ง  หลังจากที่ทำบล็อกแบบขอไปที อาทิตย์ละ 1 บทความ ติดต่อกันเป็นเวลา 2 ปี อันที่จริงก็เข้ามาดูแค่ปีละครั้งถึง 2 ครั้ง เท่านั้นเอง  เรียกได้ว่าที่ผ่านมาทำพอเป็นพิธีมาโดยตลอด ถ้าจะพูดว่าผมปล่อยปละละเลยก็คงจะพูดแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาผมก็เอาเวลาไปทุ่มเทให้กับ  การทำบทสรุปฉบับแฮมแฮมพอดแคสต์ เสียหมด จนไม่มีเวลามานั่งสนใจบล็อกเลย  และแล้วลูกสาวที่ยังไม่เกิดแต่ใกล้จะเกิดเต็มทีของผมก็เกิดบันดาลไอเดียที่แสนวิเศษมาให้กับผม  เพราะผมรู้ว่าอนาคตอันใกล้ เมื่อลูกสาวของผมเกิดมา ผมคงไม่มีเวลามาทุ่มเทให้กั

  จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อผมทดลองกินกระเทียมติดต่อกันเป็นเวลา 1 เดือน  มีคนส่ง Challenge ที่น่าสนใจมาให้ผมได้ทดลองทำครับ นั่นคือการทดลองกินสิ่งที่มีประโยชน์สักอย่างหนึ่งติดต่อกันทุกวันเป็นเวลา 1 เดือน  และหลังจากที่ผมเลือกอยู่นานสองนาน ว่าสิ่งที่มีประโยชน์อะไรดีที่ผมจะต้องยัดเข้าปากในทุกวันให้ได้ ติดต่อกันเป็นเวลา 1 เดือน สุดท้ายผมก็ได้เลือกสมุนไพรไทยตัวหนึ่งที่มีรสชาติอร่อยถูกใจคนทุกเพศทุกวัย และสมุนไพรที่ว่านั้นก็คือกระเทียมนั่นเองครับ ก่อนที่จะพูดถึงสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปกับร่างกายของผม สำหรับคนที่ไม่รู้ผมขอบอกไว้ก่อนเลยว่า กระเทียมคือผักครับ  เอาล่ะเข้าประเด็นสำคัญกันเลยดีกว่า หลังจากที่ผมเริ่มยัดกระเทียมลงกระเพาะของผมติดต่อกันเป็นเวลา 1 อาทิตย์ บอกเลยว่าแทบไม่มีความเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด สิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงก็คือ กลิ่นกระเทียมที่ติดอยู่ตามตัวของผมนั่นเอง  หลายคนคงคิดสินะครับว่า กินกระเทียมปากก็จะมีกลิ่นกระเทียม เปล่าเลยครับ หากเพื่อนๆเป็นคนที่แปรงฟันอย่างถูกต้องแล้วเราก็ ปากก็จะไม่มีกลิ่นกระเทียมบอกนะครับ แต่กลิ่นกระเทียมเนี่ยมันจะติดอยู่ตามซอกเล็บของเราต่างหาก  ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

  วิธีทำอย่างไรไม่ให้โดนเพื่อนทิ้ง  เมื่อนานมาแล้วสมัยผมเป็นเด็ก ทางโรงเรียนได้พาผมเข้าค่ายลูกเสือที่วัดแห่งหนึ่ง คุณครูก็ได้นึกสนุก จัดกิจกรรมพิเศษในวันสุดท้ายของการเข้าค่ายขึ้นมา โดยการปลุกพวกเรา นักเรียนทุกคนตั้งแต่เช้ามืด และให้เดินไปตามข้างถนน เพื่อที่จะไปดูวิวพระอาทิตย์ขึ้น  หลังจากที่เราเดินมาได้ประมาณ 1 ชั่วโมง และดูทีท่าว่ายังไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ อยู่ ๆ เพื่อนในห้องของผมคนนึงก็เกิดอยากจะเข้าห้องน้ำขึ้นมา เขาจึงตะโกนบอกเพื่อน ๆ ว่าเขาปวดท้องต้องการเข้าห้องน้ำ มีเพื่อนคนนึงแนะนำว่างั้นก็ลองไปขอเข้าห้องน้ำในบ้านของชาวบ้านแถวนี้ดูสิ  เพื่อนของผมคนนั้นไม่รอช้ารีบวิ่งไปในทันที และแน่นอนคนไทยใจดียอมให้เข้าอยู่แล้ว สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ มีเพื่อนจำนวนไม่น้อย ที่ยืนรอเพื่อนคนนั้นไปเข้าห้องน้ำ  ทุกคนไม่ทิ้งเขา แต่ยืนรอเป็นเพื่อน จนเขาปลดทุกข์จนเสร็จ และจึงค่อย ๆ ออกเดินไปพร้อม ๆ กัน เป็นฉากที่น่าประทับใจ และน่าอิจฉาเป็นอย่างมาก  ผมแอบคิดไม่ได้ว่าถ้าในเช้าวันนั้นคนที่ปวดท้องเข้าห้องน้ำ เป็นผมบ้างล่ะ จะมีใครยืนรอผมไหม  เพื่อนคนนั้นเขามีดีอะไร ทำไมทุกคนถึงรอเขา ด้วยความสงสัยผมจึงพยายามห