บทสรุปฉบับแฮมแฮม

มีคำพูดหนึ่งที่ว่า ไม่ต้องสร้างปัญหา เดี๋ยวปัญหาก็วิ่งเข้ามาหาเราเอง  ในวันปกติวันหนึ่งผมขึ้นไปบนรถของผมและพบว่าพวงมาลัยมันเบี้ยว ผมแปลกใจมากทำไมอยู่ ๆ มันเบี้ยวได้ เพราะผมไม่ได้ขับไปไหนเลยจอดทิ้งไว้เป็นเดือนแล้ว แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก็ขับออกไปทั้งอย่างนั้น โชคดีมากที่พี่วินมอเตอร์ไซค์ใจดีขับมาดักข้างหน้าเพื่อบอกผมว่ายางผมแบน นี่สินะคือสาเหตุที่ทำให้พวงมาลัยเบี้ยว  หลังจากที่ผมเปลี่ยนยางเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับไปที่มหาลัย เมื่อผมจอดรถเรียบร้อยแล้ว กำลังจะเดินขึ้นไปบนห้องเรียน อยู่ดี ๆ สายไฟหน้ารถตรงด้านล่างของรถมันก็ทะลักออกมา วันนี้นี่มันอะไรกันเนี่ย  ขณะที่ผมกำลังนั่งเรียนอยู่นั้น ซึ่งผมก็ตั้งใจฟังครูสอนของผมอยู่ดี ๆ เพื่อนของผมก็ชวนผมคุย เมื่อคุณครูเห็นก็เลยดุผมซะยกใหญ่ หลังจากนั้นไม่นาน ผมและเพื่อน ๆ รวมตัวกันเพื่อไปเที่ยวเชียงใหม่ ระหว่างนั่งรถทัวร์ไปผมก็เผลอหลับ ผมก็หลับของผมอยู่ดี ๆ แต่ตื่นมาอีกทีก็อ้วกเต็มกางเกง ซะงั้น มีเด็กน้อยคนหนึ่งเมารถแล้วเดินเซมาอ้วกตรงขาผมพอดี  สังเกตไหมครับ เรื่องราวทั้งหมดที่ผมเล่ามาให้ฟัง ผมก็ใช้ชีวิตปกติของผมอยู่ดี ๆ แต่ปัญหาต่าง ๆ...

นึกถึงตอนเด็กสิครับที่เราท่องสูตรคูณเราไม่ได้ท่องได้ตั้งแต่ครั้งแรกหรอก เราต้องจำผิดจำถูกอยู่นานสองนานกว่าจะท่องได้ครบถึงแม่ 12  แล้วก็ลองนึกถึงตอนที่หัดปั่นจักรยานดูสิครับ เราส่วนใหญ่ไม่เคยปั่นได้ในครั้งแรก ล้มแล้วก็ลุก ไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สุดท้ายเราก็ทำได้ในที่สุด ผมเชื่อว่าทุกทักษะมันเริ่มต้นจากจุดนี้ครับ เริ่มต้นจากความล้มเหลว จากการทำไม่ได้ เรามักจะต้องพบกับบททดสอบที่เรียกว่า จะทำต่อหรือจะพอแค่นี้อยู่เสมอ ถ้าเราทำต่อเราก็จะพบเจอกับความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แล้วสุดท้ายเราจะสำเร็จ แต่ถ้าเราล้มเลิกเราก็จะไม่มีวันทำสิ่งนั้นได้อีกเลย  แต่ตัวอย่างที่ผมยกมาข้างต้นมันก็ค่อนข้าง basic นิดนึงนะครับ เพราะเรามักจะพบตัวอย่างของคนที่ทำสำเร็จก่อนหน้าเราเสมอ อย่างเช่นท่องสูตรคูณ เราไม่เคยสงสัยตัวเองเลยว่าเราจะท่องได้หรือเปล่า ก็เพราะว่าทุกคนที่เรียนสูงกว่าเราเขาท่องได้กันหมด  หรือการปั่นจักรยาน ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าปั่นไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวมันก็ปั่นได้เองแหละ และทุกคนก็ทำได้จริง ๆ ด้วย เราจึงไม่สงสัยเลยว่าถ้าเราทำไปเรื่อย ๆ เราก็ต้องทำได้เหมือนกั...

ผมถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่าคนเรานั้นมีทั้งความคิดที่ดี และความคิดชั่วร้ายอยู่ในตัวเรามาตั้งแต่เกิด และขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกที่จะแสดงด้านไหนออกมาให้กับสังคมได้เห็น  ครั้งหนึ่งที่วง Bodyslam ได้เข้าไปแสดงคอนเสิร์ตในเรือนจำ มีนักโทษมากมายที่มีความสุขกับการได้ชมคอนเสิร์ตครั้งนี้ เหมือนว่าจะมีสัมภาษณ์นักโทษด้วยนะครับ มีนักโทษคนหนึ่งบอกว่าเขารักพี่ตูนมาก และอยากเป็นเหมือนพี่ตูนมาตั้งแต่เด็ก  ผมไม่รู้หรอกครับว่าเขาทำผิดอะไรถึงต้องเข้ามาอยู่ในนี้ แต่สิ่งที่ผมเห็นจากการสัมภาษณ์ครั้งนี้ก็คือ แม้แต่นักโทษในเรือนจำ ก็ยังคงศรัทธาในตัวของคนดี พวกเขาเปล่าชื่นชมมาเฟีย หรือคนไม่ดีแต่อย่างใด  ถึงพวกเขาจะเคยทำไม่ดีมาก่อน แต่การที่เขาชื่นชม และรักในตัวของคนดี มันก็เท่ากับว่าแท้จริงแล้วในใจลึก ๆ ของเขา ก็อยากเป็นคนดี อยากเป็นคนเก่งเหมือนกับพี่ตูนนั่นเอง  สมัยเด็กมีเพื่อนของผมคนนึงที่ชอบขโมยเงินเพื่อน ๆ ในห้องอยู่เสมอ ภายหลังเราถึงได้รู้ว่าที่เขาชอบขโมยเงินของคนอื่น เพราะว่าบ้านเขายากจนมาก แต่ในวันหนึ่งเมื่อคุณครูถามเขาว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เขากลับตอบคุณครูอย่างจริงจังว่า เขาอยากเป็น เชฟฝีม...

เคยให้เพื่อนยืมเงินกันบ้างหรือเปล่าครับ เพื่อนมักจะพูดอย่างหนักแน่นว่า จะคืนตอนสิ้นเดือน แถมบางคนเพิ่มความน่าเชื่อถือโดยการสัญญากับเราเลยก็มี ด้วยสีหน้า แววตา และความมุ่งมั่นในตอนที่พวกเขาพูด มันดูน่าเชื่อถือซะเหลือเกิน  แต่ลืมอะไรกันไปหรือเปล่าครับว่า อารมณ์คนเรามันเปลี่ยนกันได้ 2-3 วันแรกที่เขายืมเงินเราไปเขาอาจจะยังแน่กับความรู้สึกที่อยากจะคืนเงินเราอยู่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานกว่านั้น ความรู้สึกมุ่งมั่นที่จะคืนเงินให้ตรงเวลา มันจะค่อย ๆ ลดน้อยถอยลง และสุดท้ายหลายคนก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับกิเลสในใจของตัวเอง “ ค่อยคืนก็แล้วกัน เอาเงินไปกินไปเที่ยวก่อน “ เราทุกคนจึงมักจะเห็นภาพของลูกหนี้ที่กินดีอยู่ดีอยู่เสมอ  ผมบอกได้เลยว่าคำสัญญา หรือคำสาบานไม่ว่าจะออกมาจากปากของใครก็ตาม มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยครับ เพราะมันเป็นเพียงแค่สิ่งที่คน ๆ นั้นตั้งใจที่จะทำมันให้ได้อย่างที่พูดก็เท่านั้น ส่วนเขาจะทำแบบนั้นได้หรือเปล่า มันคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง  หลักฐานมีให้เห็นกันเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมดครับ new year's resolutions เราตั้งเป้าหมายว่าจะทำแต่สุดท้ายแล้วเราก็เลิกล้มไปกลางครันทุกที หลายคน...

ถ้าจะพูดถึงการ์ตูนกีฬาระดับโลกของญี่ปุ่น หลายคนที่เกิดในยุคเดียวกับผมคงจะนึกถึงการ์ตูนเรื่องกัปตันซึบาสะอย่างแน่นอน เพราะการ์ตูนเรื่องนี้ถือเป็นการ์ตูนในตำนานเลยก็ว่าได้ การ์ตูนเรื่องนี้สร้างแรงบันดาลใจ ทำให้เด็กมากมายลุกขึ้นมาเตะฟุตบอล  ถ้าใครเคยดูการ์ตูนเรื่องนี้ก็คงจะต้องประทับใจกับประโยคเด็ดในตอนแรกของเรื่องกันทุกคน นั่นก็คือ “จงเป็นเพื่อนกับลูกฟุตบอล” ในวันหนึ่งขณะที่เพื่อน ๆ ฝึกซ้อมฟุตบอลกันจนเหน็ดเหนื่อยก็เลยมานั่งพักกัน กลับมีเพียง ซึบาสะ เพียงคนเดียวที่ไม่ยอมพัก แต่ยังคงเล่นกับฟุตบอลต่อไป ทุกคนก็เลยถามว่า นายไม่เหนื่อยบ้างหรือไง  ซึบาสะ  ตอบว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่เล่นกับฟุตบอลมันสนุกกว่าการนั่งพักตั้งเยอะ” ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น ซึบาสะ  มักจะอยู่กับลูกฟุตบอลอยู่เสมอ เขามองเห็นลูกฟุตบอลเหมือนกับเพื่อนของเขา และเล่นกับลูกฟุตบอลได้ทั้งวันโดยไม่มีเบื่อ และนี่คือเคล็ดลับของความเก่งกาจของ ซึบาสะ   พอมาลองคิดดูดี ๆ เวลาเราเห็นคนที่ประสบความสำเร็จอะไรสักอย่าง เราจะพบว่าเขามักจะทำสิ่งนั้นมากกว่าคนอื่นเสมอ พี่ของผมตอนที่ฝึกดีดกีต้าก็เป็นแบบนี้เหมือน...

ถ้าให้ผมแบ่งชีวิตของคนเราออกเป็น 3 ส่วน ด้วยกัน ผมจะแบ่งเป็นวัยเด็กและวัยรุ่น 25 ปี วัยทำงาน 35 ปีและวัยชรา 40 ปี (ถ้าคุณอยู่ถึงอายุ 100 ปีอะนะ ) มีคำกล่าวที่ว่า ตอนวัยรุ่น เรามีกำลัง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน  วัยทำงาน มีกำลัง มีเงิน แต่ไม่มีเวลา  วัยชรา มีเวลา มีเงิน แต่กลับไร้ซึ่งกำลัง  ด้วยข้อจำกัดเหล่านี้ทำให้เราหลายคน ไม่ค่อยได้ทำในสิ่งที่อยากทำสักที ซึ่งมันน่าแปลกใจมากที่เรารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่า เราจะมีอะไรในช่วงไหน และขาดอะไรในในช่วงไหนของชีวิต แต่เรากลับไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่จะเป็นได้  ซึ่งความจริงแล้วมันสามารถทำได้นะครับ ผมเชื่อว่าพวกเราต้องเคยเห็น ผู้สูงอายุที่ยังมีร่างกายที่แข็งแรง คนวัยทำงานที่มีเวลาเหลือเฟือ หรือแม้แต่เด็กที่มีเงินใช้เป็นกอบเป็นกำ  พวกเขาไม่ได้อยู่ ๆ ก็สามารถทำลายข้อจำกัดของช่วงวัยได้หรอครับ แต่พวกเขาต้องวางแผนการล่วงหน้าที่จะทำให้ชีวิตเป็นไปในทิศทางที่เขาอยากให้เป็น เริ่มต้นง่าย ๆ ด้วยการตั้งเป้าหมายขึ้นมาก่อน และหาหนทางที่จะทำให้มันเป็นจริงให้ได้  ถ้าอยากมีสุขภาพแข็งแรงตอนแก่ ก็ต้องออกกำลังกาย และดูแลตัวเองตั้งแต่ตอนหนุ่ม ถ้าอยากม...

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันที่ผมลงบทความนี้น่าจะตรงกับวันที่ 18 สิงหาคม พ. ศ. 2564 เท่ากับว่าผมเขียนบทความลงใน blogger.com มาเป็นเวลา 1 ปีแล้วสินะ เพราะผมเริ่มเขียนบทความแรกในวันแม่แห่งชาตินั่นคือ 12 สิงหาคม 2563  สารภาพตามตรงนะครับ บทความที่ทุกคนได้อ่านตั้งแต่เดือนธันวาคมปีที่แล้วจนถึงธันวาคมปีนี้(ที่ยังมาไม่ถึง) บทความที่ลงทุก ๆ วันพุธ คือบทความที่ผมเขียนเสร็จทั้งหมด ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายนปี 2563 ครับ ผมทุ่มเทเวลาทั้งเดือน เพื่อเขียนบทความ และตั้งเวลาโพสล่วงหน้าไว้  เพราะผมมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ในปี 2564 นั่นก็คือการทำพอดแคสต์ ลงช่อง YouTube ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวผมเองในวันนี้จะเป็นอย่างไร ยังเขียนบทความอยู่หรือเปล่า ทำพอดแคสต์แล้วประสบความสำเร็จหรือไม่ แต่แค่อยากจะบอกว่า การที่ผมเตรียมการล่วงหน้ามากขนาดนี้ ก็เพราะว่าผมตั้งใจที่จะทำมันจริง ๆ  ผมค้นพบงานอดิเรกใหม่ในช่วงโควิด ผมรู้แล้วว่าการเขียนบทความมันทำให้ผมมีความสุข แต่มันไม่ได้สุขเพราะได้เขียนบทความหรอกนะครับ มันมีความสุขเวลามีคนอ่านแล้วรู้สึกดีที่ได้อ่านบทความของผมต่างหาก  อยากรู้จริง ๆ ว่าตัวผมในวันนี้จะยังรู้สึก...