บทสรุปฉบับแฮมแฮม

ภาพปกจาก pexels.com เมื่อสัปดาห์ก่อนผมได้ข่าวเกี่ยวกับรุ่นพี่ที่เรียนมหาลัยเดียวกัน ถึงแม้จะคนละคณะกันแต่ผมก็นับถือตัวของพี่เขาอยากมา ถ้าจะหาคำนิยามเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ ในหัวของผมนั้นมีอยู่แค่คำเดียว นั่นก็คือคาสโนว่า เขาคือผู้ชายที่สามารถจีบสาวติดได้ภายใน 1 อาทิตย์ และช้าสุดคือไม่เกิน 1 เดือน  ขอท้าวความซักเล็กน้อย สมัยก่อนผมมักจะหมกมุ่นอยู่กับเพื่อนต่างคณะ โดยเฉพาะคณะจิตวิทยาที่ผมมีความสนใจเป็นพิเศษ ก็งงตัวเองอยู่เหมือนกันว่าถ้าชอบขนาดนั้นทำไมไม่เรียนซะเลย ผมกับเพื่อนมักจะนั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของงานวิจัยต่าง ๆ แน่นอนว่าไม่เกี่ยวกับการเรียนอย่างแน่นอน แต่มันคืองานวิจัยในการใช้หลักจิตวิทยาในการทำให้เพศตรงข้ามมาสนใจ พูดง่าย ๆ ก็คือหมดเวลาไปกับการหาวิธีจีบสาวนั่นแหละครับ  ผมเชื่อว่าหากเรามีความรู้ด้านจิตวิทยาอยู่ในมือเราจะสามารถทำอะไรก็ได้ เทคนิค และทฤษฎีที่เพื่อนผมสอนผมนั้นมันช่างน่าตื่นเต้น และแปลกใหม่สำหรับผมเป็นอย่างมาก  แล้ววันหนึ่งรุ่นพี่คาสโนว่าก็โคจรเข้ามาในระบบสุริยะจักรวาลของพวกผม เนื่องจากเพื่อนผมที่เรียนคณะจิตวิทยากับรุ่นพี่คาสโนว่าดันมาชอบผู้หญิงคนเดียวกันซะนี่  แน่นอนว่

  ภาพหน้าปกจาก unsplash.com มันเป็นเรื่องจริงครับ อย่างน้อยก็ในสมัยของผม ไม่รู้เลยครับว่าจะเรียนภาษาอังกฤษไปเพื่ออะไร คนรอบตัวไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษกับผมเลย ถ้าไม่นับคุณครูที่สอนวิชาภาษาอังกฤษนะ ภาษาอังกฤษมีประโยชน์เฉพาะตอนสอบ นอกเหนือจากเวลาสอบ ผมก็ไม่เคยได้ใช้ภาษาอังกฤษอีกเลย และดูเหมือนผู้ใหญ่ทุกคนในชีวิตผม ก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เช่นกัน ถ้าไม่นับคุณน้า แต่เธอก็เป็นคุณครูสอนภาษาอังกฤษอีกนั่นแหละ เคยมีติวเตอร์ท่านหนึ่งพูดไว้ว่า เด็กไทยเรียนภาษาอังกฤษมา 20 ปีแต่ก็ยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ระบบการศึกษาล้มเหลวจริง ๆ ประโยคนี้น่าสนใจมากครับ พวกเราเรียนภาษาอังกฤษมา 20 ปีแล้วจริง ๆ อย่างนั้นหรือ ลองคิดดูนะครับ ใน 1 อาทิตย์ ตารางสอนของคุณมีวิชาภาษาอังกฤษกี่คาบ จริง ๆ แล้วใน 1 อาทิตย์เด็กทุกคนได้เรียนภาษาอังกฤษแค่ 3 - 4 ชั่วโมงเท่านั้น นี่ผมยังไม่นับรวม บางคาบที่อาจารย์ให้ออกไปพูดหน้าห้อง ซึ่งถ้ายังไม่ถึงเลขที่ของเรา เราก็สามารถนั่งเล่นได้จนหมดคาบนะครับ แล้วผมก็ยังไม่ได้นับรวมช่วงปิดเทอมด้วยครับ สรุปคือเราไม่ได้เรียนภาษาอังกฤษทุกวันมาตลอด 20 ปีนะครับ เราเรียนแค่อาทิตย์ละไม่กี่ชั่วโมง และเมื่อชั้น

ภาพปกจาก pexels.com เชื่อว่าทุกคนต้องเคยได้ยินนิทานกระต่ายกับเต่ากันมาบ้าง แน่นอนว่าบทสรุปของนิทานเรื่องนี้คือเต่าเป็นผู้ชนะ เพราะกระต่ายนั้นเกิดชะล่าใจและนอนกลางวัน แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงนั้นกระต่ายที่ไม่นอนกลางวันมีถมเถไป ความมานะอุตสาหะ และพยายามเพียงอย่างเดียวจึงไม่สามารถเอาชนะในโลกแห่งความเป็นจริงได้  มีแท็กซี่คนหนึ่งเพิ่งจะออกรถแท็กซี่เป็นของตัวเองได้ไม่นาน เขากระตือรือร้น และขยันในการขับรถรับส่งผู้โดยสารเป็นอย่างมาก เขาตั้งใจขับ และขยันกว่าแท็กซี่คนอื่นเป็น 10 เท่า เขาใช้เวลาพักเที่ยงให้น้อยที่สุดเพื่อที่จะได้รับผู้โดยสารให้มากที่สุดในแต่ละวัน วันหนึ่งเข้าไปนั่งกินอาหารที่ร้านข้าวต้มกับเพื่อน ๆ แท็กซี่คนอื่น เขาถึงได้รู้ว่า ในจำนวนเพื่อนของเขานั้นตัวเขาได้เงินจากการขับแท็กซี่น้อยกว่าคนอื่นมากเลยทีเดียว เขาไม่เข้าใจว่าในเมื่อเขาขยันกว่าคนอื่นขับมากกว่าคนอื่นแล้วทำไมเขาถึงได้เงินน้อยกว่าคนอื่น  รุ่นพี่ที่ขับแท็กซี่มาก่อนคนหนึ่งจึงบอกกับเขาไปว่า มันไม่เกี่ยวกับเรื่องขยันหรือไม่ขยัน แต่มันเกี่ยวกับ การมีเป้าหมายในการขับ ฉันขับแท็กซี่โดยมีเป้าหมายเป็นการรับส่งผู้โดยสารที่จะไปโรงพยา

ภาพปกจาก pexels.com ใครเคยเป็นเหมือนผมบ้างครับ ในบางเวลาเรามักจะคิดถึงอดีตที่ทำให้เรามีความสุข และเราต้องการอยากได้สิ่งนั้นกลับมา สมัยก่อนผมจำได้ว่าผมเคยฟังเพลง เพลงหนึ่งแล้วมันเพราะมาก ผมเคยใช้เวลาอยู่กับเพื่อนเก่าคนนึงแล้วมันสนุกมาก ผมเคยสะสมบางสิ่งบางอย่างและมันรู้สึกดีมาก  แต่ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกรา เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งที่ทำให้เราเคยรู้สึกประทับใจ หรือรู้สึกดี มันย่อมต้องหล่นหายไปตามกาลเวลากันบ้าง และบางสิ่งบางอย่างมันไม่สามารถได้กลับคืนมาอีกแล้ว แต่ในขณะเดียวกันบางอย่างมันก็ยังมีโอกาสที่เราจะสามารถได้มันกลับมาเช่นกัน  ผมนึกถึงเพลงที่ผมเคยชอบฟังตอนเด็กแต่ผมจำไม่ได้เลยว่าเป็นเพลงของใคร หรือมันมีเนื้อร้องอย่างไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงจะต้องตัดใจไปแล้ว แต่ในยุคสมัยที่เทคโนโลยีคอยช่วยเหลือเรามากขนาดนี้ การตามหาเพลงในความทรงจำจึงได้เริ่มต้นขึ้น ผมใช้เวลา 1 วันเต็ม ๆ ในการตามหาเพลงในความทรงจำ และที่สำคัญคือเจอซะด้วย ผมใช้เวลาฟังมันอย่างมีความสุข และอิ่มเอมไปกับอดีตอันแสนหวาน ไม่ถึง 10 นาทีเท่านั้น  ผมก็ลุกขึ้นไปทำอย่างอื่นซะแล้ว   ใช่แล้วครับผมหมดเวลาไป 1 วันเพื่อตอบสนองความต้องการขอ

ภาพปกจาก unsplash.com ผมเคยฟังเรื่องนึงของฝรั่ง เป็นเรื่องเกี่ยวกับนักบินอวกาศที่พยายามคิดค้นปากกาที่สามารถเขียนในอวกาศได้ เพราะอวกาศมีแรงโน้มถ่วงทำให้หมึกไหลย้อนกลับปากกาไม่สามารถเขียนได้ เขาใช้เวลาคิดค้นอยู่นานมาก แต่ก็ไม่สามารถสร้างปากกาที่เขียนในอวกาศได้สักที วันนึงที่เขากลับไปที่บ้านของเขา แม่เห็นหน้าลูกเครียด ๆ จึงเอ่ยถาม หลังจากที่เขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่เขาก็เลยพูดขึ้นมาว่า ทำไมลูกไม่ใช้ดินสอแทนล่ะ  ผมเคยอ่านเรื่องของนายดำน้ำหยด เขาเปิดรีสอร์ทแล้วปรากฏว่าระบบระบายน้ำของเขานั้นส่งกลิ่นเหม็นไปทั่ว เขาก็เลยโทรไปหานักวิทยาศาสตร์เพื่อให้มาบำบัดน้ำให้หน่อย นักวิทยาศาสตร์ก็คิดเงินในราคาที่แพงมาก พยายามเอาสารเคมีตัวนั้นมาผสมกับสารเคมีตัวนี้เพื่อบำบัดน้ำ คิดค้นกันอยู่นานมาก แล้วก็ไม่ยอมมาทำให้สักที เขาจึงคิดตามประสาชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่งว่า ต้นไม้อะไรบ้างที่สามารถดูดซับน้ำในปริมาณมาก ๆ ได้ หลังจากนั้นเขาจึงปลูกต้นปาล์มน้ำมันเรียงรายเต็มรีสอร์ทเขาเลย ตั้งแต่นั้นน้ำเสียก็ถูกจัดการไปด้วยวิธีง่าย ๆ อย่างการปลูกต้นไม้ขึ้นมา  หลาย ๆ เรื่องที่มนุษย์เรานั้นพยายามที่จะทำให้เรื่องง่าย ๆ กล

ภาพหน้าปกจาก unsplash.com   ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตของเรา แต่สิ่งหนึ่งที่มนุษย์ทุกคนรู้ดีนั่นก็คือ ชีวิตนั้นมีทั้งความสุข และความทุกข์ปะปนกันไป มีกลางวันก็มีตอนกลางคืน เมื่อมีน้ำขึ้นก็ต้องมีน้ำลง มันจะสลับกันไปอยู่อย่างนั้น  ถึงแม้จะรู้อย่างนั้นก็ตามแต่เมื่อความทุกข์ก้าวเข้ามาในชีวิตของเรา เราก็มักชอบคิดว่ามันจะอยู่กับเราไปตลอด อยู่อย่างถาวรเสมอ ดังนั้นก่อนที่ผมจะพูดอะไรต่อจากนี้ เราต้องเข้าใจให้ตรงกันก่อนว่า ทุกอย่างจะผ่านพ้นไป ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ตาม แต่อย่างไรสุดท้ายแล้ว ทุกอย่างจะผ่านพ้นไป  เมื่อเราเข้าใจตรงกันแล้วว่าสุดท้ายแล้ว ทุกอย่างจะผ่านพ้นไป ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร เพราะไม่ว่าตอนนี้เราจะรู้สึกแย่แค่ไหนเดี๋ยวมันก็จะหายไป แล้วความสุขก็จะเข้ามาเยือน  แต่ถึงเราจะเข้าใจแล้วก็ตามว่าเดี๋ยวมันจะผ่านไป แต่มันยังมีช่วงเวลาหนึ่งที่ทุกคนต้องเจอ นั่นก็คือช่วงที่มันยังไม่ผ่านไปยังไงล่ะ ช่วงเวลานั้นเราควรจะทำอย่างไรกับมันดี จะทำร้ายตัวเอง อยู่เฉย ๆ ปล่อยให้เวลามันผ่านไป หรือเราควรที่จะลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างให้มันเกิดประโยชน์ดีล่ะ  เทคนิคที่กำลังจะบอกต่อจากนี้เป็นเทคนิ

ภาพปกจาก pexels.com มีนิทานฝรั่งเรื่องหนึ่ง พูดถึงเรื่องของสุนัข 2 ตัว ที่อยู่ในจิตใจของเรา ตัวนึงคือพลังงานด้านบวกอีกตัวนึงคือพลังงานด้านลบ นิทานถามว่าถ้ามัน 2 ตัวต่อสู้กันตัวไหนเหรอถึงจะเป็นฝ่ายชนะ  คำตอบก็คือตัวที่เราให้อาหารมันกินยังไงล่ะ เพราะตัวที่เราให้อาหารมันกินมันจะแข็งแรงกว่าอีกตัวนึง แล้วมีเรี่ยวแรงมากกว่า  เขาพยายามจะบอกเราว่าการที่เราเพิ่มความคิดด้านลบเข้าไป ก็เปรียบเสมือนการที่เราให้อาหารหมาที่มีพลังงานด้านลบ และถ้าเราทำแบบนั้นไปเรื่อย ๆ หมาตัวนั้นอาจจะแข็งแรงเกินกว่าที่เราจะควบคุมมันได้ ถ้าอย่างนั้นเรามาดูกันดีกว่าครับว่าในแต่ละวันเราต้องพบเจอกับอะไรบ้าง เริ่มตั้งแต่เปิดข่าวดูตอนเช้า เราจะได้ฟังข่าวดีสักกี่ครั้ง เพราะเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เป็นข่าวร้ายแทบทั้งสิ้น เมื่อเราเดินทางอยู่บนถนน รถที่ติดในทุกวัน และการปาดหน้ากันก็มีให้เห็นอยู่ตลอด แน่นอนว่าการอยู่ในสังคมการทำงาน สิ่งที่จะต้องพบเจออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็คือเรื่องของการนินทาว่าร้าย เรื่องของการพูดกระแนะกระแหน และคำพูดที่สามารถทำร้ายจิตใจเราต้องมีออกมาจากปากของใครสักคนเสมอ  จากทั้งหมดทั้งปวงที่กล่าวมา สิ่งเหล่านี้ล้ว