บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ภาพหน้าปกจาก unsplash.com สมัยเรียนนั้นผมไม่ชอบวิชาภาษาอังกฤษเอาซะเลย ทุกครั้งเมื่อถึงคาบเรียนภาษาอังกฤษผมจะรู้สึกทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก ทุกครั้งผมจะภาวนาไม่ให้อาจารย์ถามคำถามใด ๆ หรือเรียกให้ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือหน้าห้อง ช่วงเวลาที่เป็นทุกข์ที่เกิดจากการไม่เปิดใจที่จะเรียนรู้ ผ่านไปวันแล้ววันเล่า  แล้ววันหนึ่ง ขณะที่กำลังเรียนวิชาภาษาอังกฤษอยู่นั้น ผมก็เกิดหันไปมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่หน้าห้อง ทำให้ผมพบความจริงที่ว่า คาบเรียนนี้กำลังจะหมดเวลาในอีก 12 นาทีเท่านั้น แล้วทันใดนั้น เพื่อนผมก็ทักผมขึ้นมาว่า กำลังมีความสุขอะไรเหรอ ทำไมดูร่าเริงจัง ผมจึงบอกไปว่าเพราะว่าคาบเรียนนี้กำลังจะจบในอีก 12 นาทียังไงล่ะ หลังจากที่เพื่อนผมรู้ พวกเขาก็ต่างตั้งตารอ และดูจะมีความสุขไม่ต่างจากผมเลย ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผม และเพื่อนในตอนนั้นเราอาจจะยังไม่รู้ตัว แต่ที่จริงแล้ว ความรู้สึกนั้นก็คือความหวังที่เกิดจากการที่รู้ว่า ความทุกข์กำลังจะผ่านไป  เมื่อหลายปีก่อน จากการใช้ชีวิตโดยประมาทไม่มีระเบียบวินัยทำให้น้ำหนักขึ้นไปมากโขเลยทีเดียว มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องลดน้ำหนักกันอย่างจริงจัง ผมใช้เวลาวันแล้ววันเล่

เหตุผลที่เติมไม่เต็ม ผมเคยฟังสัมมนาครั้งหนึ่งเขาบอกว่า คนต่างจังหวัดเนี่ย มีความสุขง่ายนะ แค่กินอิ่ม นอนหลับ ได้ดูทีวีชัด ๆ พวกเขาก็มีความสุขแล้ว ในขณะที่คนกรุงเทพฯ จะมีความต้องการที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น ทีวีชัดแล้ว ก็ต้องการจอใหญ่ ๆ พอได้จอใหญ่แล้ว ก็ต้องการ 3 มิติ 4 มิติ ต้องการเครื่องเสียง ต้องการเครื่องเล่น จนในที่สุดต่อให้ได้ทั้งหมดมาก็ยังรู้สึกว่างเปล่าอยู่ดี รุ่นน้องของผมคนนึงเขาอยากได้ iPhone อย่างมากเลย ไม่ว่าทางบ้านของเขาจะยากจนแค่ไหนก็ไม่สนสุดท้ายทางบ้านก็ใจอ่อนจนยอมซื้อให้ แต่หลังจากที่เขาได้มา เขากลับพูดกับผมว่า พอได้มาแล้วถึงรู้สึกว่าไม่เห็นมันจะมีอะไรเลย ไม่รู้จะอยากได้มันไปทำไม  หลายครั้งหลายหนที่ผมมักจะพบเจอกับคนที่อยากจะได้อะไรบางอย่าง มีความต้องการอยู่ตลอดเวลา ซึ่งถ้าเขาไม่สามารถตอบสนองต่อความต้องการของเขาได้ ก็ช่างเถอะ แต่ผมกลับพบว่าพวกเขาส่วนใหญ่นั้นโชคดีมาก และสามารถได้สิ่งที่ต้องการมาครอบครองอยู่เสมอ ซึ่งตามหลักเหตุและผลแล้วพวกเขาก็ควรจะดีใจใช่ไหมล่ะครับ แต่ผมกลับพบว่าคนเหล่านั้นไม่เคยพอใจกับสิ่งที่มีสักที อย่างรุ่นน้องของผมที่ต้องการโทรศัพท์ไอโฟนพอได้มาแล้วเขากลับ

ภาพปกจาก pexels.com เมื่อสัปดาห์ก่อนผมได้ข่าวเกี่ยวกับรุ่นพี่ที่เรียนมหาลัยเดียวกัน ถึงแม้จะคนละคณะกันแต่ผมก็นับถือตัวของพี่เขาอยากมา ถ้าจะหาคำนิยามเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ ในหัวของผมนั้นมีอยู่แค่คำเดียว นั่นก็คือคาสโนว่า เขาคือผู้ชายที่สามารถจีบสาวติดได้ภายใน 1 อาทิตย์ และช้าสุดคือไม่เกิน 1 เดือน  ขอท้าวความซักเล็กน้อย สมัยก่อนผมมักจะหมกมุ่นอยู่กับเพื่อนต่างคณะ โดยเฉพาะคณะจิตวิทยาที่ผมมีความสนใจเป็นพิเศษ ก็งงตัวเองอยู่เหมือนกันว่าถ้าชอบขนาดนั้นทำไมไม่เรียนซะเลย ผมกับเพื่อนมักจะนั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของงานวิจัยต่าง ๆ แน่นอนว่าไม่เกี่ยวกับการเรียนอย่างแน่นอน แต่มันคืองานวิจัยในการใช้หลักจิตวิทยาในการทำให้เพศตรงข้ามมาสนใจ พูดง่าย ๆ ก็คือหมดเวลาไปกับการหาวิธีจีบสาวนั่นแหละครับ  ผมเชื่อว่าหากเรามีความรู้ด้านจิตวิทยาอยู่ในมือเราจะสามารถทำอะไรก็ได้ เทคนิค และทฤษฎีที่เพื่อนผมสอนผมนั้นมันช่างน่าตื่นเต้น และแปลกใหม่สำหรับผมเป็นอย่างมาก  แล้ววันหนึ่งรุ่นพี่คาสโนว่าก็โคจรเข้ามาในระบบสุริยะจักรวาลของพวกผม เนื่องจากเพื่อนผมที่เรียนคณะจิตวิทยากับรุ่นพี่คาสโนว่าดันมาชอบผู้หญิงคนเดียวกันซะนี่  แน่นอนว่

  ภาพหน้าปกจาก unsplash.com มันเป็นเรื่องจริงครับ อย่างน้อยก็ในสมัยของผม ไม่รู้เลยครับว่าจะเรียนภาษาอังกฤษไปเพื่ออะไร คนรอบตัวไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษกับผมเลย ถ้าไม่นับคุณครูที่สอนวิชาภาษาอังกฤษนะ ภาษาอังกฤษมีประโยชน์เฉพาะตอนสอบ นอกเหนือจากเวลาสอบ ผมก็ไม่เคยได้ใช้ภาษาอังกฤษอีกเลย และดูเหมือนผู้ใหญ่ทุกคนในชีวิตผม ก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เช่นกัน ถ้าไม่นับคุณน้า แต่เธอก็เป็นคุณครูสอนภาษาอังกฤษอีกนั่นแหละ เคยมีติวเตอร์ท่านหนึ่งพูดไว้ว่า เด็กไทยเรียนภาษาอังกฤษมา 20 ปีแต่ก็ยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ระบบการศึกษาล้มเหลวจริง ๆ ประโยคนี้น่าสนใจมากครับ พวกเราเรียนภาษาอังกฤษมา 20 ปีแล้วจริง ๆ อย่างนั้นหรือ ลองคิดดูนะครับ ใน 1 อาทิตย์ ตารางสอนของคุณมีวิชาภาษาอังกฤษกี่คาบ จริง ๆ แล้วใน 1 อาทิตย์เด็กทุกคนได้เรียนภาษาอังกฤษแค่ 3 - 4 ชั่วโมงเท่านั้น นี่ผมยังไม่นับรวม บางคาบที่อาจารย์ให้ออกไปพูดหน้าห้อง ซึ่งถ้ายังไม่ถึงเลขที่ของเรา เราก็สามารถนั่งเล่นได้จนหมดคาบนะครับ แล้วผมก็ยังไม่ได้นับรวมช่วงปิดเทอมด้วยครับ สรุปคือเราไม่ได้เรียนภาษาอังกฤษทุกวันมาตลอด 20 ปีนะครับ เราเรียนแค่อาทิตย์ละไม่กี่ชั่วโมง และเมื่อชั้น

ภาพปกจาก pexels.com เชื่อว่าทุกคนต้องเคยได้ยินนิทานกระต่ายกับเต่ากันมาบ้าง แน่นอนว่าบทสรุปของนิทานเรื่องนี้คือเต่าเป็นผู้ชนะ เพราะกระต่ายนั้นเกิดชะล่าใจและนอนกลางวัน แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงนั้นกระต่ายที่ไม่นอนกลางวันมีถมเถไป ความมานะอุตสาหะ และพยายามเพียงอย่างเดียวจึงไม่สามารถเอาชนะในโลกแห่งความเป็นจริงได้  มีแท็กซี่คนหนึ่งเพิ่งจะออกรถแท็กซี่เป็นของตัวเองได้ไม่นาน เขากระตือรือร้น และขยันในการขับรถรับส่งผู้โดยสารเป็นอย่างมาก เขาตั้งใจขับ และขยันกว่าแท็กซี่คนอื่นเป็น 10 เท่า เขาใช้เวลาพักเที่ยงให้น้อยที่สุดเพื่อที่จะได้รับผู้โดยสารให้มากที่สุดในแต่ละวัน วันหนึ่งเข้าไปนั่งกินอาหารที่ร้านข้าวต้มกับเพื่อน ๆ แท็กซี่คนอื่น เขาถึงได้รู้ว่า ในจำนวนเพื่อนของเขานั้นตัวเขาได้เงินจากการขับแท็กซี่น้อยกว่าคนอื่นมากเลยทีเดียว เขาไม่เข้าใจว่าในเมื่อเขาขยันกว่าคนอื่นขับมากกว่าคนอื่นแล้วทำไมเขาถึงได้เงินน้อยกว่าคนอื่น  รุ่นพี่ที่ขับแท็กซี่มาก่อนคนหนึ่งจึงบอกกับเขาไปว่า มันไม่เกี่ยวกับเรื่องขยันหรือไม่ขยัน แต่มันเกี่ยวกับ การมีเป้าหมายในการขับ ฉันขับแท็กซี่โดยมีเป้าหมายเป็นการรับส่งผู้โดยสารที่จะไปโรงพยา

ภาพปกจาก pexels.com ใครเคยเป็นเหมือนผมบ้างครับ ในบางเวลาเรามักจะคิดถึงอดีตที่ทำให้เรามีความสุข และเราต้องการอยากได้สิ่งนั้นกลับมา สมัยก่อนผมจำได้ว่าผมเคยฟังเพลง เพลงหนึ่งแล้วมันเพราะมาก ผมเคยใช้เวลาอยู่กับเพื่อนเก่าคนนึงแล้วมันสนุกมาก ผมเคยสะสมบางสิ่งบางอย่างและมันรู้สึกดีมาก  แต่ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกรา เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งที่ทำให้เราเคยรู้สึกประทับใจ หรือรู้สึกดี มันย่อมต้องหล่นหายไปตามกาลเวลากันบ้าง และบางสิ่งบางอย่างมันไม่สามารถได้กลับคืนมาอีกแล้ว แต่ในขณะเดียวกันบางอย่างมันก็ยังมีโอกาสที่เราจะสามารถได้มันกลับมาเช่นกัน  ผมนึกถึงเพลงที่ผมเคยชอบฟังตอนเด็กแต่ผมจำไม่ได้เลยว่าเป็นเพลงของใคร หรือมันมีเนื้อร้องอย่างไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงจะต้องตัดใจไปแล้ว แต่ในยุคสมัยที่เทคโนโลยีคอยช่วยเหลือเรามากขนาดนี้ การตามหาเพลงในความทรงจำจึงได้เริ่มต้นขึ้น ผมใช้เวลา 1 วันเต็ม ๆ ในการตามหาเพลงในความทรงจำ และที่สำคัญคือเจอซะด้วย ผมใช้เวลาฟังมันอย่างมีความสุข และอิ่มเอมไปกับอดีตอันแสนหวาน ไม่ถึง 10 นาทีเท่านั้น  ผมก็ลุกขึ้นไปทำอย่างอื่นซะแล้ว   ใช่แล้วครับผมหมดเวลาไป 1 วันเพื่อตอบสนองความต้องการขอ

ภาพปกจาก unsplash.com ผมเคยฟังเรื่องนึงของฝรั่ง เป็นเรื่องเกี่ยวกับนักบินอวกาศที่พยายามคิดค้นปากกาที่สามารถเขียนในอวกาศได้ เพราะอวกาศมีแรงโน้มถ่วงทำให้หมึกไหลย้อนกลับปากกาไม่สามารถเขียนได้ เขาใช้เวลาคิดค้นอยู่นานมาก แต่ก็ไม่สามารถสร้างปากกาที่เขียนในอวกาศได้สักที วันนึงที่เขากลับไปที่บ้านของเขา แม่เห็นหน้าลูกเครียด ๆ จึงเอ่ยถาม หลังจากที่เขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่เขาก็เลยพูดขึ้นมาว่า ทำไมลูกไม่ใช้ดินสอแทนล่ะ  ผมเคยอ่านเรื่องของนายดำน้ำหยด เขาเปิดรีสอร์ทแล้วปรากฏว่าระบบระบายน้ำของเขานั้นส่งกลิ่นเหม็นไปทั่ว เขาก็เลยโทรไปหานักวิทยาศาสตร์เพื่อให้มาบำบัดน้ำให้หน่อย นักวิทยาศาสตร์ก็คิดเงินในราคาที่แพงมาก พยายามเอาสารเคมีตัวนั้นมาผสมกับสารเคมีตัวนี้เพื่อบำบัดน้ำ คิดค้นกันอยู่นานมาก แล้วก็ไม่ยอมมาทำให้สักที เขาจึงคิดตามประสาชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่งว่า ต้นไม้อะไรบ้างที่สามารถดูดซับน้ำในปริมาณมาก ๆ ได้ หลังจากนั้นเขาจึงปลูกต้นปาล์มน้ำมันเรียงรายเต็มรีสอร์ทเขาเลย ตั้งแต่นั้นน้ำเสียก็ถูกจัดการไปด้วยวิธีง่าย ๆ อย่างการปลูกต้นไม้ขึ้นมา  หลาย ๆ เรื่องที่มนุษย์เรานั้นพยายามที่จะทำให้เรื่องง่าย ๆ กล