บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ภาพปกจาก pixabay.com ในวันธรรมดาวันหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษหลังจากที่ผมเลิกงานแล้วกลับมาถึงคอนโดผมก็มักจะลงไปนอนบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่วันนี้เกิดบางสิ่งบางอย่างที่แปลกออกไป  ผมรู้สึกถึงกลิ่นเหม็นอันไม่พึงประสงค์ กลิ่นที่ไม่คุ้นเคย ที่ไม่เคยพบในห้องของผมมาก่อน แน่นอนว่าผมไม่รอช้ารีบควานหาต้นตอของกลิ่นในทันที แต่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ  กลิ่นมันยังคงวนเวียนอยู่ในห้องอยู่อย่างนั้นติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ผมพยายามทำความสะอาดห้องในส่วนที่พอจะทำได้ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม ก็หาต้นตอของกลิ่นไม่เจอ  ผมก็เลยคิดไปว่ากลิ่นมันคงจะลอยออกมาจากท่อ คงจะมีหนูตาย หรืออะไรอยู่ในท่ออย่างแน่นอน แล้วถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะช่วยไม่ได้  เวลาผ่านไปอีก 2-3 วันกลิ่นมันยังคงอยู่ผมก็เลยทนไม่ไหวควานหา กลิ่นนั้นอีกครั้ง คอนโดเล็ก ๆ ของผมไม่ได้มีที่ซ่อนเยอะมากขนาดนั้นเหลือเพียงสถานที่เดียวที่ผมยังไม่ได้หานั่นก็คือหลังตู้เย็น ผมเลื่อนตู้เย็นออกมาเพื่อหวังว่าจะพบอะไรสักอย่าง แล้วทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง " จ๋อมแจ๋ม" ใช่แล้วครับเป็นเสียงของน้ำที่หกลงบนพื้น ผมแปลกใจมากที่การเลื่อนตู้เย็นเบา ๆ

ภาพปกจาก pixabay.com ที่บ้านของผมมีวัฒนธรรมบางอย่างที่แปลกประหลาดมาก นั่นก็คือเมื่อรองเท้าใส่ไปสักพักจนเริ่มที่จะเก่าแล้ว พวกเราก็จะซื้อรองเท้าคู่ใหม่มาและใส่มันแทนทันที แต่ในขณะเดียวกันรองเท้าคู่เก่ามันก็ยังใช้งานได้อยู่ เราจึงเลือกที่จะเก็บมันไว้ที่ชั้นวางรองเท้า เพื่อเป็นคู่สำรอง  ฟังดูก็เป็นวิธีการที่ดีเพราะถ้าหากรองเท้าคู่ใหม่มีปัญหาเราก็ยังมีรองเท้าคู่เก่าไว้สำรอง แต่ปัญหามันคือต่อจากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปรองเท้าคู่ใหม่เกิดเก่าอีก เราก็จะซื้อรองเท้าคู่ใหม่อีก แล้วก็เก็บรองเท้าคู่เก่าไว้สำรองอีกเช่นเคย จากที่มีรองเท้าสำรอง 1 คู่ก็กลายเป็น 2 คู่และ 3 คู่ตามลำดับในปัจจุบันชั้นวางรองเท้า มีรองเท้าสำรองวางมากจนไม่มีที่พอที่จะให้รองเท้าคู่ใหม่วางอีกแล้ว  มันเกิดเป็นคำถามว่ารองเท้าคู่เก่ามันยังคงใส่ได้ก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่เคยคิดจะใส่มันเลยไม่ใช่เหรอ เหตุผลที่เราต้องเก็บสิ่งที่เราไม่ได้ใช้มันอีกแล้วไว้ มันคืออะไรกันนะ  เพราะว่ามันยังใช้ได้อยู่อย่างนั้นเหรอ หรือเพราะว่าเสียดาย ในที่สุดก็ถึงวันที่พวกเราตัดสินใจที่จะทิ้งรองเท้าคู่เก่า ๆ ไปซะบ้าง แล้วชั้นวางรองเท้าก็กลับมาโล่งอีกครั้ง 

ประสบการณ์การเขียนบทความออนไลน์ครบ 1 ปี  บทความนี้จะเป็นการประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นตลอด 1 ปีเต็มกับงานอดิเรกใหม่ที่เรียกว่าการเขียนบทความของผม มันจะค่อนข้างยาวนิดนึงนะครับ  จุดเริ่มต้นของการเขียนบทความของผมเริ่มต้นอย่างไม่คาดคิด จากการที่ผมเป็นคนที่ชอบเที่ยวตามที่ต่าง ๆ แล้วถ่ายรูปลงอินสตาแกรมอยู่เสมอ วันหนึ่งก็ได้มีน้องที่รู้จักคนหนึ่ง ชื่อว่าน้องทราย เธอเข้ามาถามผมใน LINE ว่า พี่แฮมถ่ายรูปสวยนะ แล้วก็ชอบเขียนเพ้อเจ้อใน Instagram บ่อย ๆ ทำไมพี่ไม่ลองไปเขียนบทความท่องเที่ยวดูล่ะ เธอแนะนำให้ผมรู้จักกับเว็บไซต์ในการเขียนบทความท่องเที่ยว ผมเริ่มต้นด้วยความรู้สึกที่ว่าก็น่าสนุกดี อยากลองเขียนดูบ้าง เพียงเท่านั้นจริง ๆ  ผมพึ่งไปเที่ยวเขาสามมุขจังหวัดชลบุรีมา และวิวทิวทัศน์ที่มองจากบนนั้นลงมาเห็นทะเล มันช่างสวยงามเป็นอย่างมาก ซึ่งในตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าในทีวีมีข่าวเกี่ยวกับน้ำทะเลสีฟ้าใส “บางแสนน้ำใสแล้ว” (ซึ่งมันก็สวยจริงๆนั่นแหละ) และนี่คือปัจจัยที่ทำให้คนส่วนใหญ่พยายาม Search หาสิ่งที่เกี่ยวข้องกับบางแสน ผมซึ่งเป็นผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ดันไปโพสบทความที่เกี่ยวกับทะเลใกล้ ๆ บางแสน ทำให้บทความข

ภาพปกจากunsplash.com ปีใหม่ ใหม่ยังไง เป็นคำถามที่ผมคาใจมาตั้งแต่เด็กแล้ว พวกเราฉลอง Countdown นับถอยหลังเพื่อรอให้เข้าสู่ปีใหม่ พวกเราเฉลิมฉลองอย่างมีความสุขและสนุกไปด้วยกัน  แต่เมื่อก้าวเข้าสู่วันที่ 1 มกราคมในปีใหม่ ผมกลับไม่พบว่ามันมีอะไรใหม่นอกจากคำว่าปีใหม่เลยแม้แต่อย่างเดียว ไม่มีใครเริ่มต้นงานใหม่ในวันปีใหม่ ไม่มีนักเรียนหรือนักศึกษาคนไหนเลื่อนชั้นปีหรือขึ้นเทอมใหม่ในวันปีใหม่  เมื่อก้าวเข้าสู่ปีใหม่ทุกอย่างจะวนลูปกลับมาเหมือนปกติเรายังคงต้องใช้ชีวิตต่อจากปีที่แล้ว และที่สำคัญ 3 เดือนแรกตอนต้นปีจะเป็นช่วงที่มีเทศกาลน้อยมาก แถมทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางกลับมาจากต่างจังหวัด แล้วถ้าใครเป็นคนกรุงเทพฯจะรู้ดีว่า 3 เดือนแรกของทุกปีฝุ่น PM 2.5 หนาเสมอ  7วันอันตรายก็ไม่เคยทำให้เราผิดหวัง จะมีคนอย่างน้อย 300 คนเสียชีวิต และจะมีคนพันต้น ๆ บาดเจ็บเข้าโรงพยาบาลเสมอ  ผมก็เลยรู้สึกว่า 3 เดือนแรกของปีมักจะเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อเสมอ เพราะทุกคนใช้ชีวิตกันอย่างเรื่อยเฉื่อยไปวัน ๆ แต่ที่จริงแล้วมันยังมีอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้คนหลายคนรู้สึกเบื่อหน่ายกับการเริ่มต้นปีใหม่นั่นก็คือ การทำตามเป

ภาพหน้าปกจาก pexels.com ถ้าพูดถึงเทคโนโลยีแล้วผมจะแบ่งเทคโนโลยีที่ใช้ในชีวิตประจำวันบ่อยที่สุดออกเป็น 2 ประเภทด้วยกัน ได้แก่เทคโนโลยีที่สร้างความบันเทิง และเทคโนโลยีที่สร้างความสะดวกสบายให้กับชีวิต ลองคิดดูนะครับสมัยก่อนเราใช้เครื่องพิมพ์ดีดถ้าหากเราพิมพ์ผิด 1 ครั้งต้องเขียนใหม่ทั้งหมดแต่เมื่อเราเปลี่ยนมาใช้เป็นคอมพิวเตอร์หากเราพิมพ์ผิดก็แค่ลบแล้วก็พิมพ์ใหม่เท่านั้นเอง  ในตอนที่ผมยังเด็กนั้น ผู้ใหญ่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าจงฝึกพิมพ์ให้ชำนาญให้คล่องแคล่ว เด็กหลายคนหลังเลิกเรียนถูกบังคับให้ต้องไปเรียนพิมพ์ดีด  แต่เมื่อมาถึงปัจจุบัน ตอนนี้เราไม่จำเป็นต้องพิมพ์อีกแล้ว เพียงแค่พูดออกมาคอมพิวเตอร์ก็พิมพ์ให้กับเรา ทำให้ไม่ว่ามนุษย์คนไหนที่มีความสามารถในการพิมพ์ดีดได้เร็วที่สุดก็ตาม ก็ไม่สามารถที่จะพิมพ์เร็วสู้กับการพูดได้  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากที่ติดการพิมพ์ด้วยมือจากคีย์บอร์ดอยู่ดี  อย่างที่พูดไว้ข้างต้นเทคโนโลยีที่สร้างความสะดวกสบายให้กับชีวิต หากเราใช้ให้มันเกิดประโยชน์มันจะช่วยประหยัดเวลาชีวิตของเราได้มากเลยทีเดียว ถึงแม้เทคโนโลยีบางอย่างอาจจะไม่ฟรีต้องยอมลงทุนเสียเงินเพื่อ

ภาพหน้าปกจาก pixabay.com บทความนี้ไม่ได้มีแนวคิดดี ๆ อะไรจะมาบอกนะครับ แค่จะเขียนบทความเตือนภัยสำหรับคนที่ล้างแอร์บ่อย ๆ สักนิดนึง  สมัยตอนที่ผมอยู่คอนโดแห่งหนึ่ง ผมนั้นได้ทำการติดแอร์ 2 เครื่องด้วยกัน ใช้แอร์แค่เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น กลางวันก็ไม่ค่อยได้เปิดแอร์เลย ซึ่งก็ถือเป็นการใช้งานทั่วไป เหมือน ๆ กับคนอื่น  แต่แล้ววันหนึ่งแอร์มันก็เริ่มไม่เย็นครับมีน้ำหยดลงมา ผมก็เลยเรียกช่างแอร์มาล้างแอร์ให้ ช่างก็ทำให้อย่างดีมากเลย แต่หลังจากนั้นผ่านไปแค่ประมาณ เดือนกว่า ๆ แอร์ก็ไม่เย็นอีกแล้ว ก็เลยเรียกช่างมาอีกครั้งหนึ่ง  ผมถามว่าทำไมมันถึงต้องล้างเร็วขนาดนี้ ช่างบอกว่านี่เป็นเรื่องปกติของการอยู่คอนโดในเมืองบางคนต้องล้างทุกเดือนเลยนะ  เดือนถัดไปผมเปลี่ยนช่างเจ้าใหม่ให้มาล้างแอร์ให้ เขาก็ล้างแอร์ตามปกติแล้วไม่พูดอะไร ผมจึงถามเขาไปว่าเพิ่งล้างไปเมื่อเดือนก่อนทำไมน้ำหยดอีกแล้ว ช่างบอกว่าแอร์ที่ผมติด 2 ตัวนั้น มันมีบางอย่างผิดปกติตรงท่อระบายอยู่ ผมก็เลยขอให้ช่างช่วยแก้ปัญหาให้หน่อยแต่ดูเหมือนมันจะเป็นงานใหญ่ช่างก็เลยขอปัดไปเป็นคราวหน้าแล้วกัน  หลังจากนั้นผมเรียกช่างแอร์บริษัทใหญ่มาเลย ช่างแอร์ยก

ภาพปกจาก pexels.com วันนี้ได้มานั่งพูดคุยกับรุ่นน้องที่ยังเป็นนักศึกษา น้องบ่นว่าปีใหม่เนี่ยไม่ได้กลับบ้านมา 2 ปีแล้ว ผมก็ถามไปว่าทำไม น้องบอกว่าหลังปีใหม่เปิดมาปุ๊บอาจารย์ก็มีสอบเลย ถ้าขืนเดินทางกลับบ้านช่วงปีใหม่คงไม่มีเวลามากพอที่จะได้อ่านหนังสืออย่างแน่นอน  น้องนักศึกษาพูดไปแล้วก็น้อยใจไป ที่ชีวิตของตัวเองไม่ได้ใช้ช่วงเวลาปีใหม่เหมือนกับคนอื่นเขา ผมก็เลยพูดสวนไปว่า ตอนที่พี่เรียนมหาลัยชั้นปีเดียวกับน้องพี่ไม่มีแฟนนะ  น้องนักศึกษางงว่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมีแฟนหรือไม่มีแฟน   ผมก็เลยบอกไปว่า ก็ในช่วงที่น้องได้ไปเที่ยวอย่างมีความสุขกับแฟนพี่ได้แต่นั่งเล่นเกมอยู่ที่ห้องไม่เคยได้ใช้เวลากับแฟนเหมือนน้องเลย ในขณะที่เพื่อนพี่อีกคนตอนอายุเท่าน้อง เขาเรียนคณะเดียวกับน้องแต่เขาไม่จำเป็นต้องสอบหลังปีใหม่เหมือนน้องเลย นั่นก็เพราะว่าเขาโดนรีไทร์ไปแล้วยังไงล่ะ  จริง ๆ แล้วคนเรามันมีจังหวะชีวิตที่ต่างกัน ตอนนี้น้องอาจจะต้องอ่านหนังสือสอบจนไม่ได้กลับบ้านช่วงปีใหม่ แต่หลังจากที่น้องเรียนจบไป น้องจะมีเวลามากขึ้น เพราะไม่จำเป็นต้องสอบอีกแล้ว แล้วเมื่อถึงตอนนั้น ตอนที่น้องได้ฉลองปีใหม่กับคนที่บ้าน ก็จะย