บทสรุปฉบับแฮมแฮม

เป็นตอนหนึ่งในซีรี่ย์ Sherlock Holmes อัจฉริยะยอดนักสืบ เนื้อเรื่องได้เปิดเผยข้อมูลให้เรารู้ว่า Sherlock Holmes ไม่รู้ว่าโลกหมุนรอบดวงอาทิตย์ ทุกคนต่างแปลกใจที่ยอดนักสืบสุดอัจฉริยะอย่างเขา ผู้รู้ไปซะทุกอย่าง และฉลาดกว่าคนอื่นไปซะทุกเรื่อง กลับไม่รู้เรื่องที่เป็นความรู้ทั่วไป แบบนี้  ทั้งหมอ วสันต์ และสารวัตรก็ต่าง งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาเอาแต่ถาม Sherlock Holmes ว่าทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้ Sherlock Holmes จึงตอบไปด้วยความหงุดหงิดว่า โลกมันจะหมุนรอบพระอาทิตย์ หรือหมุนรอบพระจันทร์ หรือมันจะหมุนรอบอะไร แล้วมันทำไมเหรอ ทำไมฉันต้องรู้ในสิ่งที่มันไม่จำเป็นกับชีวิตฉันด้วย  ประเด็นนี้น่าสนใจมากเลยครับ Sherlock Holmes ผู้ปิดกั้นความรู้ทุกอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับการสืบสวน เขาต้องการเพียงแค่องค์ความรู้ที่ทำให้เขาสืบสวนดีขึ้นเท่านั้น ส่วนเรื่องที่เหลือไม่ว่าจะเป็นเรื่องพื้นฐานแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจ  ถ้าใครติดตาม Sherlock Holmes จะรู้ว่า เขามักจะมีงานอดิเรกแปลก ๆ ในการชันสูตรศพ และเล่นกับอวัยวะของคนตาย เขาต้องการจะรู้ทุก ๆ อย่าง ที่เกี่ยวข้องกับการไขคดี ผมมองว่าคนปกติอย่างพวกเราคงไม่ต้องเอาอย่าง

หลังจากที่ผมเขียนบทความครบ 1 ปี ซึ่งผมก็มั่นใจมากว่าทุกบทความที่ผมเขียนลงไป ผมตั้งใจเขียนมันเป็นอย่างดี และพร้อมที่จะรับผิดชอบกับทุกคำพูด และทุกความคิดที่ได้นำเสนอออกไปอีกด้วย  ทุกครั้งที่ผมเขียนบทความจบ 1 บทความ ผมจะต้องอ่านซ้ำเสมอ เพื่อความมั่นใจว่ามันไม่มีอะไรผิดพลาด สะกดภาษาไทยถูกต้องครบถ้วนทุกอย่าง ภาษาที่ใช้สามารถอ่านออก และทำความเข้าใจได้ไม่ยากนัก  แล้ววันหนึ่งผมก็ไม่รู้คิดอย่างไร เกิดอยากอ่านบทความที่ตัวเองเคยเขียนมาทั้งหมด ผมเริ่มอ่านตั้งแต่บทความแรก แต่อ่านไปได้ไม่นาน ผมก็พบว่าภาษาที่ใช้เขียนมันค่อนข้างสุรุ่ยสุร่ายเป็นอย่างมาก และเนื้อหาก็ยังไม่ดีพออีกด้วย อ่านไปเรื่อย ๆ ก็ดันไปสะดุดเข้ากับการสะกดผิดแถมหลายจุดอีกด้วย ทั้ง ๆ ที่ผมมั่นใจว่าผมตรวจทานเรียบร้อยแล้วนะ ไม่น่าจะมีการสะกดผิดเกิดขึ้นได้ แต่กลับกลายเป็นว่ายังมีการสะกดผิดเล็ดลอดมาจนได้  ผมอ่านไปเรื่อย ๆ แล้วพบว่าบางบทความนั้นไม่สนุกเลย แม้แต่ตัวผมเองยังไม่อยากอ่านจนจบซะด้วยซ้ำ นี่เราสร้างผลงานแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงกันเนี่ย  ดูเหมือน 2 บรรทัดแรกของบทความนี้ จะไม่เป็นจริงซะแล้วครับ ผลงานที่ผมเคยสร้างสรรค์มันขึ้นมาในช่วงเวลาห

เมื่อหลายปีก่อนผมขับรถไปที่จังหวัดลพบุรีเพื่อไปทำงาน ซึ่งผมก็ขับอยู่อย่างนี้มาจะเป็นปีแล้วนะ แต่ก็ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แต่วันนี้มันต่างออกไป บรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนแล้วรถที่ขับบนถนนก็มีน้อยคันมาก  ด้วยความที่ผมไม่ได้รีบร้อนที่จะไปให้ถึงจุดหมายสักเท่าไหร่ก็เลยค่อย ๆ ขับรถอย่างช้า ๆ แล้วผมก็ได้เหลือบมองไปข้างถนน ผมสังเกตเห็นว่ามีผู้ชายวัยกลางคน ใส่เสื้อยืดเก่าๆ ๆ กางเกงขาสั้นลายทหาร ถือถุงอะไรสักอย่างยืนอยู่ข้างถนน และจ้องมองมาที่ตัวผม  ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ผมมองเห็นเขาแต่ไกล และเห็นเขากำลังจะเดินข้ามถนน ผมจึงค่อย ๆ ชะลอลดลง แต่ยิ่งผมขับรถเข้าไปใกล้เขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเดินเข้ามาใกล้รถผมมากเท่านั้น ในเสี้ยววินาทีที่ไม่ปกติ เพราะชายคนนั้นแทบจะเดินมาชนรถของผมที่วิ่งอยู่กลางถนนอยู่แล้ว ผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน  ทันใดนั้นเขาก็หยิบก้อนหินออกมาจากถุงและเขวี้ยงใส่กระจกรถผมอย่างแรง สายตาของผมมองที่ถุงของเขาและเห็นชัดว่ามีก้อนหินก้อนใหญ่บรรจุไว้เต็มไปหมด  เสียงดังตูม ก้อนหินปะทะกับกระจกหน้ารถของผมเข้าอย่างจัง ผมตกใจมากเพราะคิดว่าจะต้องตายแล้วแน่ ๆ แต่ถึงจะเกิดเหตุการ

ในตอนที่ผมนั่งเล่นเกมอยู่ในร้านเกม ก็มีน้องของเพื่อนผมมานั่งเล่นด้วย เขาเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ไม่เคยเล่นเกมออนไลน์มาก่อน ผมจึงสอนเขาไปหลาย ๆ อย่าง เขาสนุกกับการเล่นเกมอย่างมาก เราสองคนจึงสนิทกันอย่างรวดเร็ว  หลังจากนั้นผ่านไปสองสามวัน ผมเจอเขาที่ร้านเกมอีกครั้งหนึ่ง ก็เลยชักชวนเขาให้เข้าไปเก็บเลเวลด้วยกัน แต่เมื่อเล่นไปได้สักพักผมก็เริ่มรู้สึกได้ว่า ตัวละครของน้องคนนี้ Level ก็สูงนะ แต่ทำไมถึงไม่เก่งเลย ผมจึงขอน้องเขาดู ค่าสเตตัสทั้งหมด แล้วผมต้องตกใจที่เขาอัพค่าสเตตัสมั่วไปหมด  ผมถามน้องเขาไปว่าทำไมถึงอัพค่าพลังมั่วขนาดนี้ เล่นนักดาบแล้วจะอัพค่าเวทย์มนต์ทำไม น้องเขาบอกว่า “ผมไม่รู้ว่าทักษะไหนสำคัญกับผมบ้าง ผมก็เลยเลือกทั้งหมดเผื่อว่ามันจะเก่ง” สิ่งที่น้องเขาพูดกับผมในวันนั้นน่าสนใจมากเลยครับ มันทำให้ผมได้เรียนรู้ถึงความจริงที่สำคัญมากเรื่องหนึ่งนั่นก็คือ การที่เราไม่รู้ว่าทักษะไหนบ้างที่สำคัญกับตัวเรา แต่เรากลับเลือกที่จะเรียนรู้มันทั้งหมด แทนที่เราจะกลายเป็นคนเก่ง มันกลับทำให้เรากลายเป็นคนที่อ่อนแอกว่าคนอื่นก็เป็นได้ ลองคิดดูสิครับถ้าสมมุติว่า อนาคตเราอยากจะทำงานเป็นไกด์ พานักท่องเที

มีคำพูดหนึ่งที่ว่า ไม่ต้องสร้างปัญหา เดี๋ยวปัญหาก็วิ่งเข้ามาหาเราเอง  ในวันปกติวันหนึ่งผมขึ้นไปบนรถของผมและพบว่าพวงมาลัยมันเบี้ยว ผมแปลกใจมากทำไมอยู่ ๆ มันเบี้ยวได้ เพราะผมไม่ได้ขับไปไหนเลยจอดทิ้งไว้เป็นเดือนแล้ว แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก็ขับออกไปทั้งอย่างนั้น โชคดีมากที่พี่วินมอเตอร์ไซค์ใจดีขับมาดักข้างหน้าเพื่อบอกผมว่ายางผมแบน นี่สินะคือสาเหตุที่ทำให้พวงมาลัยเบี้ยว  หลังจากที่ผมเปลี่ยนยางเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับไปที่มหาลัย เมื่อผมจอดรถเรียบร้อยแล้ว กำลังจะเดินขึ้นไปบนห้องเรียน อยู่ดี ๆ สายไฟหน้ารถตรงด้านล่างของรถมันก็ทะลักออกมา วันนี้นี่มันอะไรกันเนี่ย  ขณะที่ผมกำลังนั่งเรียนอยู่นั้น ซึ่งผมก็ตั้งใจฟังครูสอนของผมอยู่ดี ๆ เพื่อนของผมก็ชวนผมคุย เมื่อคุณครูเห็นก็เลยดุผมซะยกใหญ่ หลังจากนั้นไม่นาน ผมและเพื่อน ๆ รวมตัวกันเพื่อไปเที่ยวเชียงใหม่ ระหว่างนั่งรถทัวร์ไปผมก็เผลอหลับ ผมก็หลับของผมอยู่ดี ๆ แต่ตื่นมาอีกทีก็อ้วกเต็มกางเกง ซะงั้น มีเด็กน้อยคนหนึ่งเมารถแล้วเดินเซมาอ้วกตรงขาผมพอดี  สังเกตไหมครับ เรื่องราวทั้งหมดที่ผมเล่ามาให้ฟัง ผมก็ใช้ชีวิตปกติของผมอยู่ดี ๆ แต่ปัญหาต่าง ๆ มันก็เข้ามาในชีวิต

นึกถึงตอนเด็กสิครับที่เราท่องสูตรคูณเราไม่ได้ท่องได้ตั้งแต่ครั้งแรกหรอก เราต้องจำผิดจำถูกอยู่นานสองนานกว่าจะท่องได้ครบถึงแม่ 12  แล้วก็ลองนึกถึงตอนที่หัดปั่นจักรยานดูสิครับ เราส่วนใหญ่ไม่เคยปั่นได้ในครั้งแรก ล้มแล้วก็ลุก ไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สุดท้ายเราก็ทำได้ในที่สุด ผมเชื่อว่าทุกทักษะมันเริ่มต้นจากจุดนี้ครับ เริ่มต้นจากความล้มเหลว จากการทำไม่ได้ เรามักจะต้องพบกับบททดสอบที่เรียกว่า จะทำต่อหรือจะพอแค่นี้อยู่เสมอ ถ้าเราทำต่อเราก็จะพบเจอกับความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แล้วสุดท้ายเราจะสำเร็จ แต่ถ้าเราล้มเลิกเราก็จะไม่มีวันทำสิ่งนั้นได้อีกเลย  แต่ตัวอย่างที่ผมยกมาข้างต้นมันก็ค่อนข้าง basic นิดนึงนะครับ เพราะเรามักจะพบตัวอย่างของคนที่ทำสำเร็จก่อนหน้าเราเสมอ อย่างเช่นท่องสูตรคูณ เราไม่เคยสงสัยตัวเองเลยว่าเราจะท่องได้หรือเปล่า ก็เพราะว่าทุกคนที่เรียนสูงกว่าเราเขาท่องได้กันหมด  หรือการปั่นจักรยาน ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าปั่นไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวมันก็ปั่นได้เองแหละ และทุกคนก็ทำได้จริง ๆ ด้วย เราจึงไม่สงสัยเลยว่าถ้าเราทำไปเรื่อย ๆ เราก็ต้องทำได้เหมือนกัน  แต่เมื่อโตข

ผมถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่าคนเรานั้นมีทั้งความคิดที่ดี และความคิดชั่วร้ายอยู่ในตัวเรามาตั้งแต่เกิด และขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกที่จะแสดงด้านไหนออกมาให้กับสังคมได้เห็น  ครั้งหนึ่งที่วง Bodyslam ได้เข้าไปแสดงคอนเสิร์ตในเรือนจำ มีนักโทษมากมายที่มีความสุขกับการได้ชมคอนเสิร์ตครั้งนี้ เหมือนว่าจะมีสัมภาษณ์นักโทษด้วยนะครับ มีนักโทษคนหนึ่งบอกว่าเขารักพี่ตูนมาก และอยากเป็นเหมือนพี่ตูนมาตั้งแต่เด็ก  ผมไม่รู้หรอกครับว่าเขาทำผิดอะไรถึงต้องเข้ามาอยู่ในนี้ แต่สิ่งที่ผมเห็นจากการสัมภาษณ์ครั้งนี้ก็คือ แม้แต่นักโทษในเรือนจำ ก็ยังคงศรัทธาในตัวของคนดี พวกเขาเปล่าชื่นชมมาเฟีย หรือคนไม่ดีแต่อย่างใด  ถึงพวกเขาจะเคยทำไม่ดีมาก่อน แต่การที่เขาชื่นชม และรักในตัวของคนดี มันก็เท่ากับว่าแท้จริงแล้วในใจลึก ๆ ของเขา ก็อยากเป็นคนดี อยากเป็นคนเก่งเหมือนกับพี่ตูนนั่นเอง  สมัยเด็กมีเพื่อนของผมคนนึงที่ชอบขโมยเงินเพื่อน ๆ ในห้องอยู่เสมอ ภายหลังเราถึงได้รู้ว่าที่เขาชอบขโมยเงินของคนอื่น เพราะว่าบ้านเขายากจนมาก แต่ในวันหนึ่งเมื่อคุณครูถามเขาว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เขากลับตอบคุณครูอย่างจริงจังว่า เขาอยากเป็น เชฟฝีมือดี  ทั้ง ๆ ที่พฤต