บทสรุปฉบับแฮมแฮม

วันที่ 1 มกราคม 2564 ในตอนนั้น มันคืออนาคตอันใกล้ที่ผมวางแผนไว้ว่าอยากจะทำช่องพอดแคสต์ ใน YouTube ขึ้นมา ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ผมเริ่มต้นศึกษาการทำพอดแคสต์ จากทุกช่องทางที่พอจะหาความรู้ได้ ค่อย ๆ ฝึกฝน และหาสไตล์ในการพูดของตัวเองไปทีละน้อย แล้วฟังพอดแคสต์ของคนอื่นบ่อยขึ้น ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะเก็บข้อมูลมาอ้างอิง เพื่อที่ว่า พอดแคสต์ของผมจะได้ออกมามีคุณภาพนั่นเอง  การเตรียมการเป็นไปได้อย่างราบรื่น จนถึงประมาณกลางเดือนธันวาคม อีกไม่นานก็จะถึงกำหนดการที่ผมได้วางไว้ว่า จะลงพอดแคสต์ใน YouTube แล้ว แต่หลัง ๆ ก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นเพราะว่าผมได้อ่านคอมเม้นในคลิปของคนอื่น ๆ แล้วพบว่า YouTube เนี่ยเป็นเว็บไซต์ที่เด็กเล่นเยอะมาก  แล้วถ้าเราลงลึกไปมากกว่านั้นเราจะพบว่า คลิปวีดีโอของคนส่วนใหญ่ที่อัพลง youtube จะโดนด่าเสมอ บางคนด่ารุนแรงมากด้วย  แน่นอนในกรณีที่เราทำวีดีโอออกมาไม่ดี การโดนซ้ำเติม และโดนต่อว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย ยิ่งอ่านคำด่าทอ ที่เหล่าคนดูได้กระทำกับยูทูปเบอร์มากเท่าไหร่ ก็เริ่มรู้สึกลังเลใจที่จะทำช่อง YouTube มากขึ้นเท่านั้น  เสียงดังก้องในหัวของผมขึ้นมาว่า อยู่เฉย ๆ ก

ครั้งหนึ่งที่ผม นั่งอยู่ป้ายรถเมล์ ผมก็ชวนเพื่อนของผมเล่นเกมสนุก ๆ กัน โดยการทายว่า คนที่ลงจากรถเมล์ จะก้าวขาซ้ายหรือขาขวาลงก่อนกัน ใช่แล้วครับจำมาจากหนังเรื่อง Sassy Girl ยัยตัวร้ายกับนายเจี๋ยมเจี้ยม นั้นเอง พอได้มาลองเล่นดูจริง ๆ มันก็สนุกดีนะครับ ลุ้นมากเลยทีเดียว  ระหว่างที่เล่นกันอยู่นะก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงจากรถเมล์ และเกิดพลาดสะดุดล้ม เพื่อนผมบอกว่าเขาคงจะอายมากเลย ผมรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า คงไม่อายเท่ากับเรื่องที่เกิดกับผมเมื่อวานหรอก  เรื่องมีอยู่ว่า อาจารย์สั่งงานกลุ่มให้ทำ แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนทำเลยสักคนเดียว พอถึงวันเรียน อาจารย์ก็เรียกให้กลุ่มของผมขึ้นไปพรีเซนต์หน้าห้อง และผมก็ดันต้องเป็นคนขึ้นไปพูดคนเดียวซะด้วย กลุ่มผมเป็นกลุ่มเดียวที่ไม่มี Powerpoint และทุกอย่างที่ผมพูดคือด้นสดในเวลานั้นทั้งหมด  แน่นอนว่าเรื่องราวจบลงด้วยการโดยอาจารย์สวดชุดใหญ่ พร้อมกับความอับอายที่ต้องยืนรับคำด่าของอาจารย์อยู่หน้าห้องโดยลำพัง มันไม่อายมากหรอกถ้ามีแค่เพื่อน แต่มันดันมีสาวที่ผมแอบชอบอยู่ด้วยน่ะสิ ความอายก็เลยทวีคูณเข้าไปใหญ่ ผมมองสายตาของเพื่อน ๆ ในห้อง ผมคิดเลยว่าพวกเขาต้องจดจำเรื่องในวันนี

สมมุตินะครับว่าคุณไปร้านข้าวมันไก่และสั่งข้าวมันไก่ทอด 1 จานใส่กล่องกลับบ้าน คุณกำลังยืนดูเขาสับไก่อยู่ ทันใดนั้นแม่ค้าก็สับไก่เยอะจนเกินไป แต่ก็ตักใส่กล่องให้คุณจนหมด แล้วหันไปบอกกับคุณว่า อันนี้แถมแล้วกันนะ จะได้อิ่ม ๆ  คุณจะรู้สึกยังไงครับ  แน่นอนเราต้องรู้สึกดีใจ และประทับใจที่ได้ของแถมมาด้วยอย่างแน่นอน ในมุมมองของผู้บริโภคแล้วของแถมเป็นอะไรที่ทำให้มีความสุขทุกครั้ง แม้สิ่งที่แถมมานั้น มันจะใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้ก็ตาม  ลองทำงานให้เหมือนกับแม่ค้าข้าวมันไก่ดูสิครับ แถมนิดแถมหน่อย มันไม่ได้ขาดทุนอะไรมากนักหรอก แต่ในทางกลับกัน อาจจะทำให้คนที่ร่วมงานกับเรา รู้สึกประทับใจกับเรามากขึ้นก็เป็นได้ เหมือนที่คนเขาบอกว่า จ้างร้อยเล่นล้านกันเลยทีเดียว  ถ้ามีคนอยู่ 2 คนมาขายงานให้กับลูกค้า คนแรกทำงานตามที่ลูกค้าสั่งทุกอย่าง คนที่ 2 ก็ทำงานตามที่ลูกค้าสั่งทุกอย่างเช่นกัน แถมมีไอเดียใหม่นำเสนอให้อีก 2 ชิ้น คิดว่าลูกค้าจะประทับใจใครมากกว่ากันครับ วงเล็บว่าในกรณีที่ราคาเท่ากันด้วยนะ  คนที่เล่นใหญ่กว่า มักจะมีโอกาสสร้างความประทับใจได้มากกว่าเสมอ ฟังดูอาจจะเป็นเคล็ดลับง่าย ๆ ก็แค่ขยันแล้วทำงานมากขึ้นเท่

  คุณครูท่านหนึ่งพูดกับเด็ก ๆ ในห้องเรียนว่า พวกเธอเนี่ยรักษาของกันบ้างหรือเปล่า ลองคิดดูดี ๆ สิ ปากกาแค่ด้ามเดียวเนี่ย พวกเธอเคยเขียนจนหมึกหมดกันบ้างไหม  สิ่งที่คุณครูพูดมันทำให้ผมอึ้งไปเลย เพราะพอมาคิดดูดี ๆ ผมก็ไม่เคยใช้ปากกาจนหมึกหมดแท่งจริง ๆ นั่นแหละ ผมมักจะเปลี่ยนปากกาแท่งใหม่อยู่เสมอ เพราะมันมักจะหายไปจากกระเป๋าของผมโดยไม่รู้ตัวอยู่บ่อย ๆ แล้วถ้าคุณครูไม่พูดขึ้นมาผมก็แทบจะไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ  พอตกเย็นผมจึงรีบไปที่ร้านขายปากกา และเลือกปากกาที่สวยที่สุดมา 1 แท่ง ผมซื้อมันมาในราคา 14 บาท และผมสัญญากับตัวเองว่า จะเก็บรักษาปากกาแท่งนี้ให้ดีที่สุด และจะใช้มันจนหมึกจะหมดด้ามให้ดู  หลังจากใช้ปากกาอย่างทะนุถนอมอยู่ได้เกือบ 3 เดือน ผมก็เลือกที่จะทิ้งมันไปด้วยตัวเอง เพราะถึงมันจะยังเขียนได้ แต่ผมเกิดคิดขึ้นมาได้ว่า ทำไมผมต้องมายึดติดกับปากกาเพียงแค่ด้านเดียวด้วย ปากกามันก็เป็นแค่อุปกรณ์ที่เอาไว้ขีดเขียน มันไม่ได้มีราคา หรือคุณค่าทางจิตใจเลยสักนิด  ไม่มีเหตุผลที่เราต้องทะนุถนอมปากกา หรือต้องเก็บรักษามันไว้อย่างดี เพราะถึงไม่มีมัน ผมก็สามารถหาปากกาด้ามอื่นมาเขียนแทนได้สบาย ๆ  เราเค

เป็นตอนหนึ่งในซีรี่ย์ Sherlock Holmes อัจฉริยะยอดนักสืบ เนื้อเรื่องได้เปิดเผยข้อมูลให้เรารู้ว่า Sherlock Holmes ไม่รู้ว่าโลกหมุนรอบดวงอาทิตย์ ทุกคนต่างแปลกใจที่ยอดนักสืบสุดอัจฉริยะอย่างเขา ผู้รู้ไปซะทุกอย่าง และฉลาดกว่าคนอื่นไปซะทุกเรื่อง กลับไม่รู้เรื่องที่เป็นความรู้ทั่วไป แบบนี้  ทั้งหมอ วสันต์ และสารวัตรก็ต่าง งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาเอาแต่ถาม Sherlock Holmes ว่าทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้ Sherlock Holmes จึงตอบไปด้วยความหงุดหงิดว่า โลกมันจะหมุนรอบพระอาทิตย์ หรือหมุนรอบพระจันทร์ หรือมันจะหมุนรอบอะไร แล้วมันทำไมเหรอ ทำไมฉันต้องรู้ในสิ่งที่มันไม่จำเป็นกับชีวิตฉันด้วย  ประเด็นนี้น่าสนใจมากเลยครับ Sherlock Holmes ผู้ปิดกั้นความรู้ทุกอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับการสืบสวน เขาต้องการเพียงแค่องค์ความรู้ที่ทำให้เขาสืบสวนดีขึ้นเท่านั้น ส่วนเรื่องที่เหลือไม่ว่าจะเป็นเรื่องพื้นฐานแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจ  ถ้าใครติดตาม Sherlock Holmes จะรู้ว่า เขามักจะมีงานอดิเรกแปลก ๆ ในการชันสูตรศพ และเล่นกับอวัยวะของคนตาย เขาต้องการจะรู้ทุก ๆ อย่าง ที่เกี่ยวข้องกับการไขคดี ผมมองว่าคนปกติอย่างพวกเราคงไม่ต้องเอาอย่าง

หลังจากที่ผมเขียนบทความครบ 1 ปี ซึ่งผมก็มั่นใจมากว่าทุกบทความที่ผมเขียนลงไป ผมตั้งใจเขียนมันเป็นอย่างดี และพร้อมที่จะรับผิดชอบกับทุกคำพูด และทุกความคิดที่ได้นำเสนอออกไปอีกด้วย  ทุกครั้งที่ผมเขียนบทความจบ 1 บทความ ผมจะต้องอ่านซ้ำเสมอ เพื่อความมั่นใจว่ามันไม่มีอะไรผิดพลาด สะกดภาษาไทยถูกต้องครบถ้วนทุกอย่าง ภาษาที่ใช้สามารถอ่านออก และทำความเข้าใจได้ไม่ยากนัก  แล้ววันหนึ่งผมก็ไม่รู้คิดอย่างไร เกิดอยากอ่านบทความที่ตัวเองเคยเขียนมาทั้งหมด ผมเริ่มอ่านตั้งแต่บทความแรก แต่อ่านไปได้ไม่นาน ผมก็พบว่าภาษาที่ใช้เขียนมันค่อนข้างสุรุ่ยสุร่ายเป็นอย่างมาก และเนื้อหาก็ยังไม่ดีพออีกด้วย อ่านไปเรื่อย ๆ ก็ดันไปสะดุดเข้ากับการสะกดผิดแถมหลายจุดอีกด้วย ทั้ง ๆ ที่ผมมั่นใจว่าผมตรวจทานเรียบร้อยแล้วนะ ไม่น่าจะมีการสะกดผิดเกิดขึ้นได้ แต่กลับกลายเป็นว่ายังมีการสะกดผิดเล็ดลอดมาจนได้  ผมอ่านไปเรื่อย ๆ แล้วพบว่าบางบทความนั้นไม่สนุกเลย แม้แต่ตัวผมเองยังไม่อยากอ่านจนจบซะด้วยซ้ำ นี่เราสร้างผลงานแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงกันเนี่ย  ดูเหมือน 2 บรรทัดแรกของบทความนี้ จะไม่เป็นจริงซะแล้วครับ ผลงานที่ผมเคยสร้างสรรค์มันขึ้นมาในช่วงเวลาห

เมื่อหลายปีก่อนผมขับรถไปที่จังหวัดลพบุรีเพื่อไปทำงาน ซึ่งผมก็ขับอยู่อย่างนี้มาจะเป็นปีแล้วนะ แต่ก็ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แต่วันนี้มันต่างออกไป บรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนแล้วรถที่ขับบนถนนก็มีน้อยคันมาก  ด้วยความที่ผมไม่ได้รีบร้อนที่จะไปให้ถึงจุดหมายสักเท่าไหร่ก็เลยค่อย ๆ ขับรถอย่างช้า ๆ แล้วผมก็ได้เหลือบมองไปข้างถนน ผมสังเกตเห็นว่ามีผู้ชายวัยกลางคน ใส่เสื้อยืดเก่าๆ ๆ กางเกงขาสั้นลายทหาร ถือถุงอะไรสักอย่างยืนอยู่ข้างถนน และจ้องมองมาที่ตัวผม  ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ผมมองเห็นเขาแต่ไกล และเห็นเขากำลังจะเดินข้ามถนน ผมจึงค่อย ๆ ชะลอลดลง แต่ยิ่งผมขับรถเข้าไปใกล้เขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเดินเข้ามาใกล้รถผมมากเท่านั้น ในเสี้ยววินาทีที่ไม่ปกติ เพราะชายคนนั้นแทบจะเดินมาชนรถของผมที่วิ่งอยู่กลางถนนอยู่แล้ว ผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน  ทันใดนั้นเขาก็หยิบก้อนหินออกมาจากถุงและเขวี้ยงใส่กระจกรถผมอย่างแรง สายตาของผมมองที่ถุงของเขาและเห็นชัดว่ามีก้อนหินก้อนใหญ่บรรจุไว้เต็มไปหมด  เสียงดังตูม ก้อนหินปะทะกับกระจกหน้ารถของผมเข้าอย่างจัง ผมตกใจมากเพราะคิดว่าจะต้องตายแล้วแน่ ๆ แต่ถึงจะเกิดเหตุการ