บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  วันนี้มีเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจมากก็เลยอยากจะนำมาเล่าให้ฟังครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่ดิน 1 ผืนและกระเป๋าแบรนด์เนม 1 ใบ ในวันหนึ่ง ภรรยาของผมกลับมาที่บ้านและตรงดิ่งมาหาผม เธอก็ได้เริ่มที่จะ พูดถึงข้อดีของกระเป๋าแบรนด์เนม และเริ่มเอากระเป๋าของตัวเองไปเปรียบเทียบกับกระเป๋าของเพื่อน ๆ ของเธอ เพราะเพื่อน ๆ ของเธอส่วนใหญ่ใช้กระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูดูดี และมีราคา  ทุกครั้งที่เธอไปทำงาน จะมีคนที่คอยถามเธอว่า “นี่เธอใช้กระเป๋าแบบนี้อย่างนั้นหรอ” คำถามปลายเปิดที่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่ด้วยคำถามนั้นมันทำให้ภรรยาของผมต้องหันมาถามตัวเองว่า “นี่ฉันใช้กระเป๋าแบบนี้อย่างนั้นหรอ”  สรุปง่าย ๆ ก็คือ เธออยากจะได้กระเป๋าใหม่นั่นเอง  หลังจากที่ผมฟังเธอพูดอยู่นานสองนาน ผมก็เริ่มใจอ่อนและคิดที่จะซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูให้เธอสักใบ  แต่แล้วผมก็คิดถึงเรื่องราวของเพื่อนสนิทเก่าของภรรยาผมขึ้นมาได้ เธอคนนั้นมีชื่อว่าบี(นามสมมติ) เนื่องจากบีทำงานเกี่ยวกับด้านการออกแบบและก่อสร้าง ทำให้เธอเป็นผู้หญิงลุย ๆ ไม่ค่อยแต่งเนื้อแต่งตัว และดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ กระเป๋าแบรนด์เนมจึงไม่เคยอยู่ในคลังศัพท์ในมันสมองของเธอเ

เวลาผมดูหนัง หรือซีรีย์ที่พระเอกเป็นคนฉลาด ผมมักจะพบว่าพวกเขาเหล่านั้น มักจะมีแผนสำรองเตรียมไว้ยามฉุกเฉินเสมอ เมื่อแผนที่วางไว้ไม่เป็นไปตามแผน เขาก็จะงัดแผนสำรองออกมา และใช้เพื่อเอาตัวรอดได้ทุกครั้งไป  แน่นอนเราต่างรู้ดีว่าความคิดอันลึกล้ำของพระเอกเหล่านั้น มาจากคนเขียนบททั้งสิ้น คนปกติไม่มีใครมานั่งวางแผนเยอะแยะมากมายขนาดนั้น ในการตัดสินใจทำอะไรสักอย่างกันหรอก และถึงผมจะปลาบปลื้มกับการวางแผนสำรองมากแค่ไหนก็ตาม ตัวผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะวางแผนสำรองให้ปวดหัวเช่นกัน  เพราะชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่ได้มีผู้ร้ายหรือต้องเสี่ยงตายเหมือนกับในหนัง เราจึงรู้สึกว่าถึงจะทำพลาดบ้าง ก็ไม่เห็นจะเป็นไร จนกระทั่งวันหนึ่ง...  ในวันที่ผมได้ออกไปผจญโลกกว้าง ข้ามทวีปไปยุโรปเป็นครั้งแรก กรอบแว่นอันเก่าคร่ำครึของผม ที่ทำตกมาแล้วนับร้อยครั้ง จู่ ๆ มันก็หักลง ใช่แล้วครับ ขาแว่นหักที่สนามบินแฟรงค์เฟิร์ต ประเทศเยอรมนี  เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงแบบสุด ๆ ใครมันจะไปนึกว่า แว่นที่ใส่อยู่ทุกวันไม่เคยมีปัญหาอะไร จู่ ๆ จะมาหักเอาวันนี้ หักตอนไหนไม่หัก ดันมาหักเอาต่างประเทศเนี่ยนะ  ผมไม่ได้เตรียมแผนสำรองไว้ ในตอนนั้นภาษ

วันนี้เป็นวันที่ดีมาก ๆ สำหรับผม เพราะเมื่อเช้าผมตื่นเร็วเป็นพิเศษ แถมตื่นมาด้วยความสดชื่นไม่ง่วงเลยสักนิด เมื่อทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำจนเสร็จ ผมก็รู้สึกได้เลยว่า วันนี้ขับถ่ายสะดวก และโล่งโปร่งสบายเป็นอย่างมาก พอขึ้นไปชั่งน้ำหนักก็พบว่าน้ำหนักลดลง 1 กิโลกรัม  และแน่นอนเมื่อตื่นเช้าขึ้น ก็ย่อมทำทุกอย่างได้เสร็จเร็วกว่าปกติ ผมจึงออกจากบ้านเร็วกว่าที่ควรจะเป็น ที่น่าตกใจก็คือ รถไม่ติดเลยสักนิด  ทุกคนก็น่าจะเดาได้นะครับว่า เมื่อยามเช้าออกมายอดเยี่ยมขนาดนี้ ชีวิตในวันนี้จะเป็นอย่างไร  แน่นอนยามเช้าที่ทำให้เรารู้สึกดีแบบนี้ ใคร ๆ ก็อยากมีกันทุกวัน ผมจึงไม่รอช้า จึงพยายาม รีดเค้นความทรงจำทั้งหมดเท่าที่พอจะจำได้ ว่าเช้าวันนี้มันต่างจากทุกวันตรงไหนกัน และแล้วผมก็ได้พบความจริงที่น่าตกใจ  เหตุเกิดจากเมื่อวานตอนเย็นผมกลับมาที่บ้านด้วยความเหนื่อยล่า ผมคุ้ยหาของกินในตู้เย็น และพบกับผักสลัดของคุณภรรยาที่เหลืออยู่ ด้วยความหิวผมจึงกินมันเข้าไปโดยไม่สนใจเรื่องของรสชาติ หลังจากนั้นก็รีบอาบน้ำในทันที  เมื่อขึ้นไปนอนบนเตียงนอน ก็ได้เวลาของการถูไถโทรศัพท์เล่น แต่ปรากฏว่าแบตโทรศัพท์หมด ผมจึงชาร์จมัน และนอนห

เป็นความรู้ใหม่ที่ผมพึ่งได้รู้มาเมื่อเร็ว ๆ นี้ครับ อันที่จริงอาจจะเรียกได้ว่ารู้มานานมากแล้วเพียงแต่พยายามหลับหูหลับตา แล้วทำเป็นไม่ค่อยสนใจมันมากกว่า  สิ่งนั้นก็คือ ในผักและผลไม้รวมถึงเนื้อสัตว์ทั้งหมดที่เรารับประทานกันในปัจจุบัน มียาฆ่าแมลงและสารเร่งโตผสมอยู่ด้วยกันทั้งสิ้น  ที่น่าตกใจก็คือไม่ว่าเราจะล้างมันสะอาดแค่ไหน มันก็ยังปนเปื้อนอยู่ดี เท่าที่ผมไปหาข้อมูลมา มีผอ. โรงพยาบาลแห่งหนึ่งได้ออกมาพูดถึงเรื่องนี้ เขาบอกว่า ไม่ต้องเป็นกังวลถึงขนาดนั้น แค่ล้างให้สะอาดและปรุงผ่านความร้อน ก็สามารถสบายใจได้แล้ว  ถึงผอ. ท่านนั้นจะพูดแบบนั้นก็ตาม แต่ผมก็พยายามถามหาถึงคำว่า " มันจะไม่ส่งผลต่อร่างกายของเรา" แต่ผมกลับพบว่า มันไม่มีคำนั้นหลุดออกจากปากเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว   นั่นก็เท่ากับว่า ต่อให้ล้างจนสะอาดและผ่านความร้อนแล้วก็ตาม ในผักก็ยังคงหลงเหลือยาฆ่าแมลงอยู่ดี แต่ถึงอย่างนั้นถ้าเราคิดดูในแง่ดีสักนิด มันก็คงจะเจือจางมากเลยล่ะ แต่คำถามก็คือนั่นคือผักใช่ไหม แล้วผลไม้ล่ะ ผลไม้นั้นเราล้างอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ได้ผ่านความร้อนเหมือนพักแล้วมันจะปลอดภัยแน่หรือเปล่า  ดาราสาวท่านหนึ่งก็เคย

สมัยเด็กผม และลูกพี่ลูกน้องของผม เมื่อได้ไปห้างสรรพสินค้า พวกเรามักจะไปนั่งพักกันที่ม้านั่งในห้าง แล้วก็เริ่มเล่นเกมที่แสนสนุกของพวกเรากัน และเกมนั้นมีชื่อว่า " การให้คะแนนสาวสวย"  เกมนี้มีจุดเริ่มต้นจากการที่พวกเราได้เปิดดูรูปภาพสาวสวยในนิตยสารก่อน หลังจากที่เปิดหน้าถัดไป แล้วเจอสาวสวยในนั้น พวกเราก็มักจะแย่งกันจิ้มแล้วบอกว่าจองคนนี้ โดยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เราเริ่มมองคนจริง ๆ แล้วให้คะแนนกัน  ต้องบอกก่อนนะครับว่า เกมนี้ไม่ได้เอาไว้ใช้บูลลี่ใครทั้งนั้น เราไม่ได้ให้คะแนนทุกคน แต่ให้คะแนนคนที่เรารู้สึกว่า เราชอบรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเธอเท่านั้น ส่วนคนไม่สวยไม่มีการให้คะแนนแต่อย่างใด  เมื่อมีสาวสวยเดินผ่านมา ลูกพี่ลูกน้องของผมก็พูดขึ้นมาทันทีว่า คนนี้ให้ 8 คะแนน ผมก็จะบอกว่าคนนี้ให้ 9 คะแนนเลย ซึ่ง ข้อดีของเกมนี้ก็คือ มันทำให้เราสองคน รู้สเปคของกันและกันอย่างชัดเจนมากขึ้น ว่าถ้าเจอผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ ลูกพี่ลูกน้องของผมจะรู้สึกอย่างไร  และแล้ววันเวลาก็ได้ผ่านไป สุดท้ายจุดจบของเกมนี้ก็ได้มาถึง เมื่อวันหนึ่ง มีสาวสวยคนหนึ่งเดินผ่านมา เราทั้งสองคนหันไปเจอเธอคนนั้นเข้าพร้อม ๆ กั

เพื่อน ๆ เคยดูหนังที่สนุกมาก ๆ หรือฟังเพลงที่เพราะแบบสุด ๆ กันบ้างหรือเปล่าครับ ผมพบความจริงที่ว่าหนัง หรือเพลงเหล่านั้น ที่เรามองว่ามันสนุกมาก ๆ หากเราไม่ได้ฟังหรือไม่ได้ดูมันนาน ๆ นานจนแทบจะจำไม่ได้ แล้ววันหนึ่งเรากลับมาดู หรือมาฟังมันอีกครั้ง มันกลับยังคงสนุกและทำให้เรารู้สึกพึงพอใจ ที่ได้ดูและฟัง ซึ่งความรู้สึกนั้น มันไม่ได้ต่างจากการดู หรือฟังครั้งแรกเลยสักนิด  ปรากฏการณ์ที่ผมค้นพบนี้ถ้าเพื่อน ๆ เห็นด้วยกับสิ่งที่ผมพูดแล้วละก็ อาจจะเรียกได้ว่า ของดีก็ย่อมเป็นของดีอยู่วันยังค่ำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ทำ  ผมก็เลยคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าเอาเรื่องนี้มาใช้กับความทรงจำล่ะ มันจะเป็นยังไง ลองจินตนาการถึงเรื่องเลวร้ายที่เราเคยพบเจอในอดีตดูสิครับ ถ้าจำไม่ค่อยได้ให้เล่าออกมาเป็นฉากเป็นตอนเลยก็ได้ ซึ่งคนส่วนใหญ่จะมีปมฝังใจและเรื่องที่ทำให้เจ็บแค้นอยู่เสมอ เมื่อเรานึกถึงมันและเล่ามันออกมาจนหมดเราจะสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแย่ ๆ ที่ตัวเราเคยรู้สึกในอดีตใช่ไหมครับ  มันก็เหมือนกับเรื่องของการดูหนังและฟังเพลงเก่าเลยใช่ไหมครับ เมื่อนึกถึงเรื่องแย่ ๆ ในอดีตขึ้นมาทีไรเราก็จะเจ็บจี๊ดขึ้นมาทุกที 

ณโรงพยาบาลรามาธิบดี ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปแผนกวัดความดันอยู่นั้น ทันใดนั้นด้านหลังของผมก็มีเสียงดัง "แต๊กๆๆๆๆๆ" มาแต่ไกล แล้วเสียงนั้นก็ใกล้ผมเข้ามาทุกที ในที่สุดผมจึงตัดสินใจหันไปดู ผมจึงได้พบว่า ต้นเสียงนั้น มาจากรถเข็นไฟฟ้าคันหนึ่ง และมีคุณปู่วัยชราคนหนึ่งที่แก่มากแล้วนั่งอยู่บนนั้น  คุณปู่ใช้นิ้วของท่านบังคับรถเข็นอย่างคล่องแคล่วและขับผ่านฝูงชนไปได้อย่างง่ายดาย ซึ่งเป็นภาพที่แปลกตามาก เพราะส่วนใหญ่เวลาผมไปโรงพยาบาล ผมจะต้องพบเจอกับคุณตา คุณยาย ที่นั่งอยู่บนรถเข็น และต้องรอให้มีคนมาช่วยลากไป บางคนก็ถูกญาติทิ้งไว้ให้นั่งรอนานเป็นชั่วโมง ๆ และสายตาของคนแก่เหล่านั้นก็ช่างน่าสงสารซะเหลือเกิน  แต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่เกิดกับคุณปู่คนนี้ แม้เขาจะเดินไม่ได้และแก่มากแล้วก็ตาม แต่เขาก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้อย่างคล่องแคล่ว หลักฐานก็คือ คุณปู่ขับรถเข็นแซงหน้าผมไปอย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่ารถเข็นของคุณปู่จะเร็วกว่าความเร็วการเดินของผมซะอีก ตอนนั้นสิ่งที่ผมคิดในหัวมีแค่อย่างเดียว “เท่จัง” หมดยุคแล้วล่ะ กับการที่คนพิการหรือคนแก่ต้องนั่งรอความช่วยเหลือ เทคโนโลยีได้เปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านั้นไ