บทสรุปฉบับแฮมแฮม

    บทความที่แล้ว ผมได้พูดถึงเรื่องของการลืมความรักครั้งเก่าไปใช่ไหมครับ นั่นจึงทำให้ผมเนี่ย นึกถึงบทความหนึ่งครับ ที่ตัวผมเคยเขียนไว้ใน blogdit ก็เป็นบทความที่เล่าถึงมุมมองความรักเหมือนกัน แล้วผมคิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นประโยชน์กับใครหลายๆ คนที่ผ่านมาได้ฟัง เนื้อหาก็ประมาณว่า ในสมัยที่ผมยังเรียนอยู่นะครับ ผมเนี่ย ได้นัดรวมตัวเพื่อนๆนะครับ ที่เรียนปริญญาโทด้วยกัน มานั่งกินขนมกันที่ในมหาลัยครับ ต่างคนก็ต่างมีขนมติดไม้ติดมือกันมาคนละถุงสอง ถุง แล้วก็น้ำคนละแก้ว(ของใครของมัน)   จริงๆ ก็ไม่ใช่กิจกรรมพิเศษอะไรหรอกครับ การนั่งคุยเล่นกันในวันว่าง ๆ เนี่ย เป็นเรื่องที่พวกเราก็ทำกันบ่อย ๆ แต่การสนทนาในวันนี้เนี่ย มันค่อนข้างแตกต่างออกไปจากทุก ๆ วัน เพราะหลังจากที่เราพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แซวกันไป แซวกันมา ในหลาย ๆ เรื่อง ก็มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง เปิดประเด็นดราม่าขึ้นมาเฉยเลยครับ เนื่องจากพี่เขาเนี่ย เพิ่งจะเลิกกับแฟนมาหมาดๆ ครับ ก็คงจะอยากระบายละมั้ง   จริงๆ ผมยังไม่ทันจะฟังเรื่องราวเลยนะครับ ผมก็พอจะเดาได้ครับ เพราะว่าเกือบ 90 เปอร์เซ็นต์ของการเลิกลากัน ของคนที่อายุประมาณ 30+ แล้วเนี่ย ส่ว

  ผมยังจำได้ครับว่าบทความแรกที่ผมเขียนลงไปในบล็อก บทสรุปฉบับแฮมแฮมนี้ คือบทความที่พูดถึงเรื่องของความรู้สึกอกหัก  ผมได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับเวลาว่า มันคือปัจจัยที่ถูกต้องจริง ๆ หรือเปล่า ที่จะทำให้คนเราลืมความรักครั้งเก่า เพราะผมสังเกตพบว่า ทำไมบางคนถึงลืมได้เร็ว ในขณะที่บางคนถึงลืมได้  แล้วผมก็ได้สรุปแบบนี้ครับ ผมคิดว่ามันอาจจะไม่ใช่เวลาก็ได้ที่ทำให้เราลืมความรักครั้งเก่า  แต่มันคือการที่เราเอาความสนใจทั้งหมดที่มีต่อตัวคนเก่ามาให้กับคนใหม่ หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ คนเราจะลืมความรักครั้งเก่าได้ก็ต่อเมื่อมีรักครั้งใหม่แล้วเท่านั้น  ส่วนตัวผมเชื่อแบบนั้นมาโดยตลอดครับ จนถึงตอนนี้ก็ยังคงเชื่อแบบนั้นอยู่  แต่ถ้าหากมีใครมาถามผมตอนนี้ว่าจะลืมแฟนเก่าได้ยังไง การแนะนำให้คนคนนั้นไปตามหาความรักครั้งใหม่ มันคงจะไม่ง่ายเหมือนกับสมัยก่อนอีกแล้ว  เพราะ covid 19 ทำให้เรื่องมันยุ่งยากและซับซ้อนมากขึ้น การทำความรู้จักกัน เป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาพอสมควร  ดังนั้นวันนี้ผมจึงอยากจะนำเสนออีกแนวคิดหนึ่งครับ ซึ่งแนวคิดนี้ก็ช่วยทำให้ลืมแฟนเก่าได้เช่นกัน นั่นคือ ให้เรามอบความรักของเรา ให้กับบางสิ่งบางอย่างที่เราทำ  ถ

จากการที่ผมหาข้อมูลเรื่องของโชคนะครับ สิ่งที่พีคมากที่สุดมันไม่ใช่ว่าเราจะเป็นคนที่โชคดี หรือโชคร้ายหรอกครับ เรื่องที่ผมจะหยิบยกมาพูดในวันนี้นะครับ เป็นเรื่องที่สุดยอดมาก ๆ เลย อยากให้ทุกคนเนี่ย ตั้งใจอ่านกันให้ดี ๆ นะครับ จากหนังสือดิอัพไซด์ ออฟ รีรัชชันนาลิตี้ ของคุณแดนเออารี นะครับ ซึ่งอันนี้ขอวงเล็บบอกนิดนึงนะครับว่า เขาเป็นนักเขียนคนโปรดของผมเลยด้วยนะครับ ก็มีงานวิจัยหนึ่งที่หลายคนอาจจะต้องอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว โดยนักวิจัยเนี่ยครับ ได้เปรียบเทียบความสุขของคน 3 กลุ่มครับ ได้แก่ กลุ่มแรกคือคนที่เป็นอัมพาตท่อนล่าง กลุ่มที่ 2 คือคนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 และกลุ่มที่ 3 คือคนธรรมดาเนี่ยแหละครับ  โดยกลุ่มคนธรรมดาใช้เพื่อเป็นมาตรฐานในการวัดความรู้สึกของคนอีก 2 กลุ่มนะครับ แน่นอนเราต่างรู้ดีว่า หากเราสัมภาษณ์คนทั้ง 3 กลุ่มตอนที่เกิดเรื่องสด ๆ ร้อน ๆ เนี่ย เราย่อมรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่า คนที่ถูกลอตเตอรี่จะต้องมีความสุขมาก ๆ ส่วนคนที่เป็นอัมพาตก็ต้องเป็นทุกข์แบบสุด ๆ แต่นักวิจัยเลือกที่จะรอให้เวลาผ่านไป 1 ปีก่อนครับ แล้วค่อยเก็บข้อมูล ผลปรากฏว่า แม้ว่าช่วงแรก ๆ คนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่

วันนี้อยากจะมาชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องของ โชคดี และโชคร้าย ต่อจากบทความที่แล้วกันหน่อยนะครับ เพราะว่านอกจากอุปนิสัยที่ทำให้เราเป็นคนที่โชคดีแล้วนะครับ หนังสือแทบทุกเล่มเลยนะครับที่ผมอ่านมา จะพูดถึงปัจจัย ที่คล้าย ๆ กันอยู่ ซึ่งเท่าที่ผมดูแล้วนะครับ มีหนังสือเล่มหนึ่งที่ได้รวบรวมปัจจัยเหล่านั้นไว้เป็นสมการ ครบหมดทุกตัวเลย นั่นก็คือ หนังสือที่ชื่อว่า The 15 Invaluable Laws of Growth by John Maxwell เขาได้เขียนบอกถึงสมการ ที่ทำให้เรากลายเป็นคนที่โชคดีไว้ด้วยนะครับ โดยสมการที่ว่าเนี่ย จะมีอยู่ 4 ตัวแปลด้วยกัน ซึ่งตัวแปรทั้ง 4 นี้สำคัญมากเลยนะครับ เพราะว่าอย่างที่บอกครับ ไม่ว่าผมจะอ่านหนังสือเล่มไหนเนี่ย ทุกเล่มก็พูด วนอยู่ใน 4 ตัวแปรนี้ล่ะครับ ก็ลองฟังกันดูนะครับว่า มันจะทำให้เราโชคดีได้ยังไง    ตัวแปรที่ 1 ครับ การเตรียมตัว  แน่นอนนะครับ เรื่องนี้แทบไม่ต้องสืบเลย ถ้าเรามีการเตรียมตัวที่ดีเนี่ย เมื่อโอกาสเข้ามาเราก็จะสามารถคว้ามันได้ในทันที ยกตัวอย่างเช่น สมมุติอาจารย์ถามคำถามในห้องเรียนนะครับ แล้วเราเตรียมตัวอ่านหนังสือล่วงหน้ามาแล้ว เราก็จะสามารถยกมือตอบได้อย่างสบายสบาย    ตัวแปรที่ 2 นะคร

หัวข้อที่ผมอยากจะนำมาพูดคุยกันในวันนี้นะครับ  เกิดจากว่าวันก่อนเนี่ย   ผมเปิดดูยูทูป ครับ   แล้วก็ไปเจอกับคลิปวีดีโอคลิปนึง เป็นคลิปของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่เฉย ๆ ข้างถนน แล้วรถบรรทุกก็ไม่รู้มาจากไหน วิ่งพุ่งตรงไปที่ชายคนนั้นเลยครับ ซึ่งชายคนดังกล่าว เขาหันหลังอยู่นะครับ คือเขาไม่เห็นนะครับ ว่ารถกำลังวิ่งมาทางเค้า แต่อยู่ดี ๆ เขาก็เดินไปทางขวา 2  ก้าว รถบรรทุกวิ่งเฉี่ยวหลัง เขาไปแค่นิดเดียวเองครับ  เป็นคลิปที่ผมต้องดูซ้ำอยู่หลายรอบมากเลยครับ เพราะว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเนี่ยผมคงหาคำนิยามอื่นมาแทนไม่ได้หรอกครับ นอกจากคำว่า เขาช่างโชคดีจริง ๆ   เรื่องของโชคลางเนี่ย เป็นเรื่องที่อยู่คู่กับคนไทยมานานแสนนานแล้วนะครับ อย่างเวลาเราจะร่ำลากันเนี่ย ถ้าเป็นประเทศญี่ปุ่นเขาก็จะใช้คำว่า กัมบัตเตะ หรือที่แปลว่า พยายามเข้านะ แต่ถ้าเป็นประเทศไทยจะใช้คำว่า โชคดีนะ   นี่เป็นเครื่องยืนยันที่ดีเลยครับ ว่าคนไทยเราเนี่ย  ให้ความสำคัญกับโชคมากแค่ไหน   ใ ช่แล้วครับ เรื่องที่ผมอยากจะมาชวนคุยก็คือ  เรื่องของโชคนั้นเอง   ถ้าพูดถึงโชคในความหมายที่คนส่วนใหญ่คุ้นเคยนะครับ โชคก็มักจะเป็นอะไรที่เกิดจาก เ

  ก้าวเข้าสู่ปีที่ 3 แล้วนะครับ ในการทำช่องบทสรุปฉบับแฮม พอดแคสต์ เป็นช่องที่ทำให้ผมได้เรียนรู้มาโดยตลอดจริงๆ ซึ่งตอนนี้ก็มีผู้ติดตามกว่า 5พันคน เข้าไปแล้ว  ในปีที่ 3 นี้นะครับ ผมตั้งใจที่จะ เปลี่ยนแปลงรูปแบบการจัดรายการในช่องของผม  จากการทำคอนเทนต์สั้นๆ เป็นการรีวิวหนังสือทั้งเล่ม และหวังว่ามันจะสร้างความเปลี่ยนแปลงได้ไม่มากก็น้อย  ส่วนตัวปีนี้ มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นกับชีวิตของผมเยอะมากครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการมีบ้านใหม่  เรื่องของการมีสมาชิกตัวน้อยที่แสนน่ารัก เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว  ไหนจะเรื่องของการวางแผนทำงานที่บ้านอย่างเต็มตัว  มันทำให้ปีนี้ผมคาดว่า ผมคงจะมีเวลาในการผลิตพอดแคสต์ และเขียนบทความลง Blog ไม่มากเหมือนที่เคยอย่างแน่นอน  แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนชีวิตผมตอนนี้ กำลังจะก้าวเข้าสู่ช่วงที่ดีที่สุดในชีวิต  2 ปีที่ผ่านมาผมทุ่มเทเวลาให้กับการทำพอดแคสต์มากไปหน่อย จนแทบจะไม่ได้เขียนบทความใน Blog เลย  แต่จากการทิ้งร้างไว้เป็นเวลานาน แล้วกลับมาดูอีกครั้ง ทำให้ผมได้พบว่า จริงๆแล้ว Blog ของผมก็มีคนกดเข้ามาดูอยู่ตลอดเหมือนกัน  ดังนั้นปีนี้ผมจึงตั้งใจว่า จะเขียนบทความใน B

  วันแรกของปีใหม่คือวันสุดท้ายของปีเก่า  แทบไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ที่วันแรกของปีอย่างวันที่ 1 มกราคม 2564 จะตรงกับวันเสาร์ แล้ววันที่ 31 ธันวาคม 2565 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของปี ก็ดันตรงกับวันเสาร์อีก   ที่ผมรู้เรื่องนี้ไม่ใช่เพราะผมนั่งนับหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะว่า บทความแรกที่ผมเขียนลงในบล็อกของผมในปีนี้ บทความแรกนั้น ผมเริ่มต้นเขียนในวันเสาร์ ที่ 1 มกราคม 2564 แล้วผมก็เขียนบล็อกทุก ๆ วันเสาร์ โดยไม่ขาดเลยแม้แต่เสาเดียว มาติดต่อกันเป็นระยะเวลา 1 ปีเต็มแล้ว และวันนี้ก็เป็นบทความสุดท้ายส่งท้ายปีเก่า ซึ่งมันดันตรงกับวันเสาร์พอดิบ พอดี และเนื่องด้วยผมจะเริ่มต้นเขียนบล็อกใหม่ ทุกวันที่ 1 ของปี ทำให้พรุ่งนี้ผมก็ต้องเขียนบล็อกอีกครั้งนั่นเอง  ความรู้สึกที่เขียน blog มา 2 ปี เป็นอย่างไรบ้าง และได้เรียนรู้อะไรบ้าง ใช่แล้วครับไม่ได้มีใครถาม ผมแค่อยากจะนำมาแชร์ก็เท่านั้น  อย่างที่ผมเคยพูดไว้ในบทความใดบทความหนึ่งว่า มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่เขาเดินบนเส้นทางนี้ก่อนผม และเขาได้เขียนบทความมาแล้วเกิน 2000 บทความ และเขียนมานานเกิน 5 ปี เขาได้พูดกับผมว่า เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ยาวไกลและอาจจะไม่มีจุดจบ ดังนั้นก็