บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ก่อนที่จะเข้าเรื่องที่จะนำมาพูดคุยในวันนี้นะครับ ผมอยากจะให้คุณผู้อ่านทุกคน รู้จักกับสิ่งที่เรียกว่า Halo effect กันสักนิดนึงนะครับ   Halo effect คืออะไร มันก็คือ วิจารณญาณที่มีความเอนเอียงของคน ๆ หนึ่ง ที่มีต่อคนอีกคนหนึ่งนั่นเองครับ   อธิบายด้วยงานวิจัยก็แล้วกันครับ นักจิตวิทยาได้ทำการทดลองครับ โดยการนำเอาผู้รับการทดลองที่เป็นแม่บ้านเนี่ยครับ ให้มาอ่านการบรรยายพฤติกรรมความเกเร และลักเล็กขโมยของเด็กหญิงอายุ 8 ขวบคนหนึ่ง    แล้วนักวิจัยเนี่ย ก็ได้สุ่มแบ่งแม่บ้านเหล่านั้น ออกเป็น 2 กลุ่มครับ   กลุ่มที่ 1 ได้ดูภาพสไลด์ของเด็กหญิงอายุประมาณ 8 ขวบที่มีหน้าตาที่น่ารักน่าชัง ในขณะที่กลุ่มที่  2  เนี่ย นักวิจัยให้ดูภาพสไลด์ของเด็กน้อยหน้าตาขี้เหร่ แล้วนักวิจัยก็บอกกับแม่บ้านทั้งสองกลุ่มเหมือนกันครับว่า รายงานพฤติกรรมที่ทั้งเกเร และลักเล็กขโมยน้อยที่พวกคุณได้อ่านก่อนหน้านี้เนี่ย ก็คือเด็กคนนี้เนี่ยแหละ   หลังจากนั้นนะครับ นักวิจัยก็ได้ให้แม่บ้านเหล่านั้น ตอบแบบสอบถามเพื่อวัดทัศนคติที่มีต่อเด็กในรูป ครับ ผลปรากฏว่า แม่บ้านที่ได้ดูรูปภาพเด็กหญิงหน้าตาน่ารัก มีแนวโน้มที่จะให้อภัยต

    วันนี้ครับ เรื่องที่ผมจะมาเล่าเนี่ย น่าจะเป็นประโยชน์ต่อการ สร้างความสัมพันธ์กับผู้อื่น อย่างมากเลยครับ มันคือหนึ่งในความจริง ที่เกิดขึ้นในทุก ๆ สังคมครับ ถ้าเราเข้าใจเรื่องนี้แล้วเนี่ย เราจะสามารถนำไปประยุคใช้กับการสร้างคามสัมพันที่ดีกับผู้อื่นได้อย่างแน่นอน   คุณผู้อ่านเคยสังเกตไหมครับว่า   คนที่เก่งและมีความสามารถในด้านใดด้านหนึ่งมักจะดึงดูดคนที่มีความสนใจในด้านเดียวกันให้เข้าหาได้ สิ่งนี้คือสิ่งที่พิสูจน์แล้วในทุก ๆ กิจกรรม นะครับ ลองย้อนอดีตกลับไปสมัยเรียนดูสิครับ เพื่อนคนที่เรียนเก่ง มักจะถูกห้อมล้อมด้วยเพื่อนคนที่เรียนไม่เก่ง   อาจารย์คนที่สอนเก่ง มักจะถูกห้อมล้อมด้วยนักเรียนที่อยากเก่ง เวลาทำงานกลุ่มคนส่วนใหญ่ก็จะวิ่งไปจองตัว เพื่อนคนที่ทำรายงานเก่ง ก่อนเป็นคนแรกเสมอ หรือแม้แต่เวลาเล่นกีฬา ใคร ๆ ก็อยากอยู่ทีมเดียวกับคนที่เล่นเก่งกันทั้งนั้น   ปฏิเสธไม่ได้ว่าทักษะที่เหนือชั้น มีพลังในการดึงดูดผู้คนให้เข้าหา แม้จะมีคนอยู่มากที่เข้ามาเพื่อหวังที่จะได้รับผลประโยชน์ก็ตาม คนที่มีความสามารถ หรือทักษะที่โดดเด่นกว่าคนอื่น ในด้านใดด้านหนึ่ง ก็มักจะเป็นคนที่ดึงดูดผู้

  ประเด็นที่อยากจะหยิบยกมาพูดคุยกันในวันนี้นะครับ เกิดจากการที่ ผมเนี่ย ได้เข้าไปอ่านกระทู้ใน Pantip ของน้องคนหนึ่งครับ เขาบอกว่าเขาเนี่ย ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ เพียงตัวคนเดียวครับ พ่อแม่เสียแล้ว ญาติพี่น้องก็ไม่มี เพื่อนก็ไม่มี แฟนก็ไม่มี ทุกวันนี้ ไปทำงานแล้วก็กลับบ้านใช้ชีวิตตัวคนเดียว ไม่มีสังคม คือเขาเหงามากครับ แล้วเขาก็อยากรู้ว่าควรทำอย่างไรดี   ถ้าหากใครก็ตามที่กำลังประสบพบเจอกับปัญหาแบบเดียวกับเจ้าของกระทู้คนนี้ อยากจะให้เปิดใจอ่านบทความนี้ให้จบ  เชื่อว่าจะต้องเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยอย่างแน่นอน     แต่ก่อนอื่นเนี่ย ขอแก้ไขให้ถูกสักนิดนึงนะครับ จริง ๆ เราทุกคนเนี่ย ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เพียงตัวคนเดียวนะครับ มีคนใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้กับเราเนี่ยเยอะมากๆเลยครับ เพียงแต่เราแค่ไม่รู้จักพวกเขาเท่านั้นเอง นั่นก็หมายความว่า หากเราได้ทำความรู้จักกับพวกเขา ได้พูดคุยกับพวกเขา เราก็จะไม่รู้สึกว่า เราอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป  เอาจริง ๆ นะ ผมว่าถ้าอยู่ตัวคนเดียวแล้วเหงา ทางเลือกเดียวของคนเราก็คือ การทำความรู้จักใครสักคนนั่นเอง แล้วผมก็เชื่อด้วยว่า เจ้าของกระทู้ ก็รู้แหละว่าต้องท

    บทความที่แล้ว ผมได้พูดถึงเรื่องของการลืมความรักครั้งเก่าไปใช่ไหมครับ นั่นจึงทำให้ผมเนี่ย นึกถึงบทความหนึ่งครับ ที่ตัวผมเคยเขียนไว้ใน blogdit ก็เป็นบทความที่เล่าถึงมุมมองความรักเหมือนกัน แล้วผมคิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นประโยชน์กับใครหลายๆ คนที่ผ่านมาได้ฟัง เนื้อหาก็ประมาณว่า ในสมัยที่ผมยังเรียนอยู่นะครับ ผมเนี่ย ได้นัดรวมตัวเพื่อนๆนะครับ ที่เรียนปริญญาโทด้วยกัน มานั่งกินขนมกันที่ในมหาลัยครับ ต่างคนก็ต่างมีขนมติดไม้ติดมือกันมาคนละถุงสอง ถุง แล้วก็น้ำคนละแก้ว(ของใครของมัน)   จริงๆ ก็ไม่ใช่กิจกรรมพิเศษอะไรหรอกครับ การนั่งคุยเล่นกันในวันว่าง ๆ เนี่ย เป็นเรื่องที่พวกเราก็ทำกันบ่อย ๆ แต่การสนทนาในวันนี้เนี่ย มันค่อนข้างแตกต่างออกไปจากทุก ๆ วัน เพราะหลังจากที่เราพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แซวกันไป แซวกันมา ในหลาย ๆ เรื่อง ก็มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง เปิดประเด็นดราม่าขึ้นมาเฉยเลยครับ เนื่องจากพี่เขาเนี่ย เพิ่งจะเลิกกับแฟนมาหมาดๆ ครับ ก็คงจะอยากระบายละมั้ง   จริงๆ ผมยังไม่ทันจะฟังเรื่องราวเลยนะครับ ผมก็พอจะเดาได้ครับ เพราะว่าเกือบ 90 เปอร์เซ็นต์ของการเลิกลากัน ของคนที่อายุประมาณ 30+ แล้วเนี่ย ส่ว

  ผมยังจำได้ครับว่าบทความแรกที่ผมเขียนลงไปในบล็อก บทสรุปฉบับแฮมแฮมนี้ คือบทความที่พูดถึงเรื่องของความรู้สึกอกหัก  ผมได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับเวลาว่า มันคือปัจจัยที่ถูกต้องจริง ๆ หรือเปล่า ที่จะทำให้คนเราลืมความรักครั้งเก่า เพราะผมสังเกตพบว่า ทำไมบางคนถึงลืมได้เร็ว ในขณะที่บางคนถึงลืมได้  แล้วผมก็ได้สรุปแบบนี้ครับ ผมคิดว่ามันอาจจะไม่ใช่เวลาก็ได้ที่ทำให้เราลืมความรักครั้งเก่า  แต่มันคือการที่เราเอาความสนใจทั้งหมดที่มีต่อตัวคนเก่ามาให้กับคนใหม่ หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ คนเราจะลืมความรักครั้งเก่าได้ก็ต่อเมื่อมีรักครั้งใหม่แล้วเท่านั้น  ส่วนตัวผมเชื่อแบบนั้นมาโดยตลอดครับ จนถึงตอนนี้ก็ยังคงเชื่อแบบนั้นอยู่  แต่ถ้าหากมีใครมาถามผมตอนนี้ว่าจะลืมแฟนเก่าได้ยังไง การแนะนำให้คนคนนั้นไปตามหาความรักครั้งใหม่ มันคงจะไม่ง่ายเหมือนกับสมัยก่อนอีกแล้ว  เพราะ covid 19 ทำให้เรื่องมันยุ่งยากและซับซ้อนมากขึ้น การทำความรู้จักกัน เป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาพอสมควร  ดังนั้นวันนี้ผมจึงอยากจะนำเสนออีกแนวคิดหนึ่งครับ ซึ่งแนวคิดนี้ก็ช่วยทำให้ลืมแฟนเก่าได้เช่นกัน นั่นคือ ให้เรามอบความรักของเรา ให้กับบางสิ่งบางอย่างที่เราทำ  ถ

จากการที่ผมหาข้อมูลเรื่องของโชคนะครับ สิ่งที่พีคมากที่สุดมันไม่ใช่ว่าเราจะเป็นคนที่โชคดี หรือโชคร้ายหรอกครับ เรื่องที่ผมจะหยิบยกมาพูดในวันนี้นะครับ เป็นเรื่องที่สุดยอดมาก ๆ เลย อยากให้ทุกคนเนี่ย ตั้งใจอ่านกันให้ดี ๆ นะครับ จากหนังสือดิอัพไซด์ ออฟ รีรัชชันนาลิตี้ ของคุณแดนเออารี นะครับ ซึ่งอันนี้ขอวงเล็บบอกนิดนึงนะครับว่า เขาเป็นนักเขียนคนโปรดของผมเลยด้วยนะครับ ก็มีงานวิจัยหนึ่งที่หลายคนอาจจะต้องอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว โดยนักวิจัยเนี่ยครับ ได้เปรียบเทียบความสุขของคน 3 กลุ่มครับ ได้แก่ กลุ่มแรกคือคนที่เป็นอัมพาตท่อนล่าง กลุ่มที่ 2 คือคนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 และกลุ่มที่ 3 คือคนธรรมดาเนี่ยแหละครับ  โดยกลุ่มคนธรรมดาใช้เพื่อเป็นมาตรฐานในการวัดความรู้สึกของคนอีก 2 กลุ่มนะครับ แน่นอนเราต่างรู้ดีว่า หากเราสัมภาษณ์คนทั้ง 3 กลุ่มตอนที่เกิดเรื่องสด ๆ ร้อน ๆ เนี่ย เราย่อมรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่า คนที่ถูกลอตเตอรี่จะต้องมีความสุขมาก ๆ ส่วนคนที่เป็นอัมพาตก็ต้องเป็นทุกข์แบบสุด ๆ แต่นักวิจัยเลือกที่จะรอให้เวลาผ่านไป 1 ปีก่อนครับ แล้วค่อยเก็บข้อมูล ผลปรากฏว่า แม้ว่าช่วงแรก ๆ คนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่

วันนี้อยากจะมาชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องของ โชคดี และโชคร้าย ต่อจากบทความที่แล้วกันหน่อยนะครับ เพราะว่านอกจากอุปนิสัยที่ทำให้เราเป็นคนที่โชคดีแล้วนะครับ หนังสือแทบทุกเล่มเลยนะครับที่ผมอ่านมา จะพูดถึงปัจจัย ที่คล้าย ๆ กันอยู่ ซึ่งเท่าที่ผมดูแล้วนะครับ มีหนังสือเล่มหนึ่งที่ได้รวบรวมปัจจัยเหล่านั้นไว้เป็นสมการ ครบหมดทุกตัวเลย นั่นก็คือ หนังสือที่ชื่อว่า The 15 Invaluable Laws of Growth by John Maxwell เขาได้เขียนบอกถึงสมการ ที่ทำให้เรากลายเป็นคนที่โชคดีไว้ด้วยนะครับ โดยสมการที่ว่าเนี่ย จะมีอยู่ 4 ตัวแปลด้วยกัน ซึ่งตัวแปรทั้ง 4 นี้สำคัญมากเลยนะครับ เพราะว่าอย่างที่บอกครับ ไม่ว่าผมจะอ่านหนังสือเล่มไหนเนี่ย ทุกเล่มก็พูด วนอยู่ใน 4 ตัวแปรนี้ล่ะครับ ก็ลองฟังกันดูนะครับว่า มันจะทำให้เราโชคดีได้ยังไง    ตัวแปรที่ 1 ครับ การเตรียมตัว  แน่นอนนะครับ เรื่องนี้แทบไม่ต้องสืบเลย ถ้าเรามีการเตรียมตัวที่ดีเนี่ย เมื่อโอกาสเข้ามาเราก็จะสามารถคว้ามันได้ในทันที ยกตัวอย่างเช่น สมมุติอาจารย์ถามคำถามในห้องเรียนนะครับ แล้วเราเตรียมตัวอ่านหนังสือล่วงหน้ามาแล้ว เราก็จะสามารถยกมือตอบได้อย่างสบายสบาย    ตัวแปรที่ 2 นะคร