บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  จะมีเวลามากกว่าคนอื่นไปทำไมหากไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้ทำอะไร  ผมมีโอกาสได้ฟังเรื่องราวของน้องคนหนึ่ง ที่เขาตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงแนวทางการใช้ชีวิตของตัวเองเสียใหม่ โดยการเลิกขี้เกียจ และหัดตื่นเช้าให้เป็น  เพราะน้องคนนี้ถูกสอนมาว่า การตื่นเช้านั้นดีกว่า และทำให้ชีวิตของเขาดีขึ้น  แต่หลังจากที่เขาฝึกที่จะทำให้ตัวเองตื่นเช้าติดต่อกันเป็นเวลา 1 เดือน เขาก็เริ่มที่จะเห็นว่าชีวิตของเขาไม่มีอะไรดีขึ้นเลย  ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าถึงเขาจะตื่นเช้าขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้นำเวลาที่เพิ่มมากขึ้น ไปทำประโยชน์อันใดเพิ่มเติม  เขาไม่ได้ลุกขึ้นมาออกกำลังกาย ไม่ได้มาสูดอากาศยามเช้า ไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานแต่เช้า  เขาก็แค่ตื่นเช้าขึ้นเพียงเท่านั้น  ซึ่งจากเรื่องนี้ทำให้น้องเขาได้เรียนรู้ว่า การตื่นเช้าที่ทุกคนพูดกันว่า มันดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ ความจริงแล้ว การตื่นเช้าเป็นเพียงแค่ปัจจัยหนึ่งในการเพิ่มเวลาชีวิตของเราให้มากขึ้นเท่านั้น  หากเราตื่นเช้าขึ้น เราก็จะมีเวลาในการใช้ชีวิตเพิ่มมากขึ้น แต่ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงที่ เวลาที่เพิ่มมากขึ้นนี่แหละครับ  เวลาเหล่านั้นที่เพิ่มมากขึ้น เราเอามั

บทความสั้นๆ บทความดีๆ เราต้องการเวลามากขึ้นเพื่อทำสิ่งที่เราอยากทำเสมอ สมัยเป็นเด็กผมเป็นคนที่ชอบเล่นฟุตบอลอย่างมาก เมื่อตกเย็นทีไรผม และเพื่อน ๆ ละแวกบ้าน จะรีบมารวมตัว และเล่นฟุตบอลกันเสมอ  แต่ดูเหมือนช่วงเวลาแห่งความสนุกจะมีไม่มากขนาดนั้น พวกเราเล่นได้เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง พระอาทิตย์ก็ตกเสียแล้ว  ก็ตามสไตล์วิถีชีวิตของเด็กต่างจังหวัดทั่วไป เมื่อเริ่มมืดพ่อแม่ก็จะเรียกเด็ก ๆ กลับมาที่บ้านเพื่ออาบน้ำ และกินข้าว ก่อนที่จะเข้านอน  แล้วเมื่อถึงเวลานั้น ผมก็จะรู้สึกเซ็งเสมอ เพราะว่ายังอยากเล่นต่อ ทุกครั้งที่ใกล้จะถึงเวลาต้องเลิกเล่น ผมมักจะอยากให้มีเวลาเพิ่มมากขึ้น เพื่อที่ผมจะได้เล่นต่อให้นานที่สุด  ถ้าในวินาทีนั้นผมมีพรวิเศษ 1 ข้อ ผมคงไม่รีรอที่จะขอให้เวลาในการเล่นฟุตบอลเพิ่มมากขึ้น อย่างแน่นอน  แต่แล้วหลังจากที่อาบน้ำแปรงฟันจนเสร็จ และกำลังนอนดูละครหลังข่าว (ก็แหมสมัยก่อนไม่มีอินเตอร์เน็ตนี่นา)  เมื่อละครจบ ผู้ใหญ่ทุกคนก็เตรียมตัวเข้านอน แต่เด็ก ๆ ก็ยังคงดูทีวีกันต่อ พวกเรากำลังรอ รอที่จะดูรายการชิงร้อยชิงล้าน  แต่กว่ารายการชิงร้อยชิงล้านจะมา มันก็ดึกมากแล้ว มันจึงทำให้ทุกครั้งที่ละครก

  แนวคิดที่ว่าถ้าเราไม่ให้คุณค่ากับสิ่งไหน สิ่งนั้นก็จะหายไปเอง เอาจริง ๆ มันสามารถใช้ได้หลายกรณีมาก ๆ เลยนะครับ  เคยมีคนแนะนำว่า หากมีคนมานินทาคนอื่นให้เราฟัง และถ้าหากเราไม่ได้เป็นคนที่ชอบนินทาคนอื่นเหมือนกับเขา เราคงจะรู้สึกอึดอัดน่าดู กับการต้องมายืนฟังการนินทาคนอื่นอยู่แบบนี้  แน่นอนหากบุคคลที่ 3 เห็นเข้า เราก็จะดูไม่ดีไปด้วย แต่ถ้าเราเลือกที่จะปฏิเสธการรับฟัง หรือทำสีหน้าท่าทางราวกับว่ากำลังไม่พอใจที่ต้องมานั่งฟังอะไรแบบนี้ เมื่อเวลาผ่านไป คนเหล่านั้นก็จะหายไปจากชีวิตเราเอง  เพราะเราไม่ให้คุณค่ากับคนเหล่านั้น ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่ให้ความร่วมมือใด ๆ คนประเภทนั้นก็จะเบื่อเรา และไม่อยากจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเราในที่สุด  หากเราไม่ชอบฟังการนินทา ก็เปรียบคำพูดเหล่านั้นได้ดังขยะ  การนินทาก็เหมือนกับก้อนขยะ หากเรารับฟังก็เปรียบเสมือนเราเต็มใจที่จะให้เขาเทขยะจากตัวเขา มาใส่ตัวเรา แน่นอนครับว่าขยะคือสิ่งที่ส่งกลิ่นเหม็น เป็นสิ่งที่ทุกคนรังเกียจ  ดังนั้นหากใครมาเห็นเข้าขณะที่เรากำลังมีขยะเต็มตัว ก็คงไม่น่าแปลกใจที่บุคคลที่ 3 จะรู้สึกรังเกียจคุณไปด้วย  วิธีการที่ง่ายที่สุดก็คือ เดินหนีออกมาเลย

  คำนิยามในการทำงานของคุณ คืออะไรครับ  สำหรับเพื่อน ๆ แล้ว การทำงานคืออะไรครับ  มีหลายครั้งมากครับ ที่ผมเกิดตั้งคำถามขณะที่นั่งทำงานว่า นี่เรากำลังหมดเวลาชีวิตส่วนใหญ่ไปกับอะไรกันแน่ เราใช้เวลาชีวิตเกือบทั้งวันเพื่อแลกมากับเงินจำนวนหนึ่ง และใช้เวลาในช่วงวันหยุดเพื่อพักผ่อนร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการทำงาน เพื่อแลกมาซึ่งเงินจำนวนหนึ่ง  มีครั้งหนึ่งกลุ่มเพื่อนของผมที่ไม่ได้นัดเจอกันนานแสนนาน เกิดคิดถึงกันขึ้นมา ทุกคนจึงนัดรวมตัวกันเพื่อที่จะไปกินข้าวในวันเสาร์ แต่กลับมีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่า ไปไม่ได้ เพราะที่บริษัทมีการจัดกิจกรรม และพนักงานทุกคนต้องเข้าร่วม  คิดดูสิครับ นี่ไม่ใช่เวลางานปกติซะด้วยซ้ำ แต่ทุกคนก็จำใจต้องสละเวลาส่วนตัวเพื่อเข้าร่วม และมันสำคัญมากกว่าการได้เจอกับเพื่อนเก่าอีกด้วย บางครั้งพ่อแม่โทรถามว่าวันหยุดยาวจะได้กลับบ้านต่างจังหวัดไหม เราจะตอบกลับไปอย่างเร็วไวเลยว่า คงไม่ได้กลับ เพราะบริษัทไม่ให้หยุด เราปฏิเสธพ่อแม่และตอบรับงาน   เราให้ความสำคัญกับบริษัทขนาดนั้นเลยเชียวล่ะ  ถ้าเราถามว่าบริษัท และงานที่เราทำ คือสิ่งที่เรารักขนาดนั้นหรือเปล่า คนส่วนใหญ่จะตอบว่าเปล่า  ถ้าเราถามว

  ไม่กลัวผีก็ดูหนังผีไม่สนุกสิ  มีคำกล่าวที่ว่า หากเราไม่กลัวผี แล้วเราจะดูหนังผีสนุกได้อย่างไร แนวคิดนี้ค่อนข้างน่าสนใจมากเลยครับ มันเหมือนกับว่า เอาผลลัพธ์ให้เกิดก่อนการลงมือทำ ยังไงอย่างนั้น  คือคนปกติต้องไม่กลัวผี แล้วไปดูหนังผี จึงทำให้เกิดอาการกลัวผีขึ้นมา  แต่หากจนแล้วจนรอดเราดันเป็นคนจิตแข็ง ไม่เคยกลัวผีเลยสักนิด ต่อให้ผีจริง ๆ โผล่มาตรงหน้า เราก็ไม่กลัว แบบนี้จะไปดูหนังผีสนุกได้อย่างไร  ที่ผมบอกว่าทฤษฎีนี้น่าสนใจนั่นก็เพราะว่า เราต้องทำให้ตัวเองกลัวผีให้ได้ก่อน เราถึงจะสนุกกับการดูหนังผีได้ ถ้าหากทฤษฎีนี้สามารถปฏิบัติได้จริง การใช้ชีวิตในเรื่องอื่น ๆ ของเรา จะเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก ๆ เลยนะครับ  เราลองมาประมวลแนวคิดนี้กันดี ๆ อีกสักครั้ง เราต้องกลัวผีก่อน แล้วค่อยไปดูหนังผีหนังผีถึงจะสนุก  เราต้องกลัวผีก่อน + ไปดูหนังผี =เกิดความสนุก  ถ้าเราเอาแนวคิดนี้ไปประยุกต์กับการเรียนจะเกิดอะไรขึ้น  แบบปกติ  ทำสมองให้โล่ง ๆ + ฟังอาจารย์สอน = ได้ความรู้  ใช้ทฤษฎีกลัวผี  อ่านหนังสือจนได้ความรู้ก่อนที่จะเรียน + ฟังอาจารย์สอนทั้ง ๆ ที่รู้เรื่องหมดแล้ว = เกิดความสนุก  ปกติแล้วเราต้องเรียนก่อน

  ตอนนี้ยังไม่สายถ้าจะคิดเริ่มต้นใหม่  วันนี้คือวันที่ 9 กรกฎาคม ดูเหมือนว่าตอนนี้เราจะเดินทางเข้าสู่กลางปีกันแล้ว หลายคนที่ตั้งเป้าหมายที่จะทำ new year's resolution ตั้งแต่ต้นปี ผมเชื่อว่าขณะที่อ่านบทความนี้ คงล้มเลิกกันไปแล้วใช่ไหมล่ะครับ  ทำไมกันนะ ทำไม ทั้ง ๆ ที่ตอนต้นปีเรามีไฟ แต่พอมาตอนนี้ ไฟกลับมอด ดูเหมือนแรงใจ หรือความพยายามเพียงอย่างเดียวอาจจะยังไม่พอ ที่จะทำให้เราทำบางสิ่งบางอย่างประสบความสำเร็จก็เป็นได้นะครับ  แต่การที่จะเราจะสรุปเลยว่า การตั้งเป้าหมายตลอดปีมันเป็นสิ่งที่ยากเกินกว่าที่คนธรรมดาจะทำได้นั้น มันก็อาจจะเป็นการด่วนสรุปเร็วเกินไปนิดนึง  เพราะถ้ามีคนสองคนใช้ความพยายามเท่ากันทำสิ่งเดียวกัน แต่คนนึงมีแค่พลังฮึดสู้ และแรงใจ แต่อีกคนนึงกลับมีการวางแผน และใช้สมองมากกว่า คุณคิดว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเหมือนกันไหมครับ ผมจะยกตัวอย่างให้เข้าใจง่ายขึ้นกว่านี้อีกสักนิดนึงนะครับ ลองจินตนาการถึง นักวิ่งมาราธอน 2 คนดูสิครับ  เมื่อเสียงนกหวีดดังขึ้น นักวิ่งคนแรก มีพลัง และแรงใจเต็มเปี่ยม เขาจึงสับขาด้วยความเร็ว และวิ่งออกไปสุดแรงเกิด แน่นอนชายคนนี้จะวิ่งแซงทุกคนไปอย่างง่ายดาย แ

วันนี้ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนเก่า สมัยเรียนมหาลัยแล้วก็นึกถึงเรื่องนึงขึ้นมาได้ เรื่องนี้น่าสนใจมากจึงอยากจะนำมาเล่าให้ฟัง  เรื่องมีอยู่ว่า ในตอนที่เรากำลังเรียนอยู่ที่มหาลัยนั้น มีอยู่วิชาหนึ่ง อาจารย์สั่งรายงานให้ทำเป็นกลุ่ม ตั้งแต่คาบแรกที่เข้าสอน อาจารย์บอกว่าให้เราส่งในวันคาบท้ายที่เข้าเรียน  แน่นอนการที่อาจารย์สั่งงานล่วงหน้านานขนาดนี้ สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับพวกเราก็คือ การผลัดวันประกันพรุ่งนั่นเอง อีกตั้งนานกว่าจะถึงกำหนดส่ง จะรีบทำไปทำไมกัน (อันนี้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีไม่แนะนำนะครับ) พวกเราก็ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนลืมเรื่องการทำรายงานไปเสียสนิท รู้ตัวอีกทีก็ถึงวันกำหนดส่งรายงานเสร็จแล้ว  เรื่องที่น่าตกใจมี 2 เรื่อง   เรื่องที่ 1 ก็คือ เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ไม่ได้ลืมการทำรายงานพวกเขาทำรายงานกันเสร็จหมดแล้ว และมีรายงานพร้อมเตรียมส่ง  ส่วนเรื่องที่ 2 นั้นน่าเจ็บใจแบบสุด ๆ เพราะเพื่อนบางคนที่รู้ว่ามีรายงานต้องส่ง พวกเขาอุบเงียบไว้ ไม่ยอมบอก ไม่ยอมเตือนพวกเรา แล้วก็แอบเอาชื่อตัวเองไปเข้ากับกลุ่มอื่น ที่ทำรายงานเสร็จแล้ว  แน่นอนเหลือเวลาอีกแค่นิดเดียว จะให้เริ่มต้นทำรายงานตอนนี้ก็คงจะทำไ

  วันนี้มีเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจมากก็เลยอยากจะนำมาเล่าให้ฟังครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่ดิน 1 ผืนและกระเป๋าแบรนด์เนม 1 ใบ ในวันหนึ่ง ภรรยาของผมกลับมาที่บ้านและตรงดิ่งมาหาผม เธอก็ได้เริ่มที่จะ พูดถึงข้อดีของกระเป๋าแบรนด์เนม และเริ่มเอากระเป๋าของตัวเองไปเปรียบเทียบกับกระเป๋าของเพื่อน ๆ ของเธอ เพราะเพื่อน ๆ ของเธอส่วนใหญ่ใช้กระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูดูดี และมีราคา  ทุกครั้งที่เธอไปทำงาน จะมีคนที่คอยถามเธอว่า “นี่เธอใช้กระเป๋าแบบนี้อย่างนั้นหรอ” คำถามปลายเปิดที่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่ด้วยคำถามนั้นมันทำให้ภรรยาของผมต้องหันมาถามตัวเองว่า “นี่ฉันใช้กระเป๋าแบบนี้อย่างนั้นหรอ”  สรุปง่าย ๆ ก็คือ เธออยากจะได้กระเป๋าใหม่นั่นเอง  หลังจากที่ผมฟังเธอพูดอยู่นานสองนาน ผมก็เริ่มใจอ่อนและคิดที่จะซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูให้เธอสักใบ  แต่แล้วผมก็คิดถึงเรื่องราวของเพื่อนสนิทเก่าของภรรยาผมขึ้นมาได้ เธอคนนั้นมีชื่อว่าบี(นามสมมติ) เนื่องจากบีทำงานเกี่ยวกับด้านการออกแบบและก่อสร้าง ทำให้เธอเป็นผู้หญิงลุย ๆ ไม่ค่อยแต่งเนื้อแต่งตัว และดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ กระเป๋าแบรนด์เนมจึงไม่เคยอยู่ในคลังศัพท์ในมันสมองของเธอเ

เวลาผมดูหนัง หรือซีรีย์ที่พระเอกเป็นคนฉลาด ผมมักจะพบว่าพวกเขาเหล่านั้น มักจะมีแผนสำรองเตรียมไว้ยามฉุกเฉินเสมอ เมื่อแผนที่วางไว้ไม่เป็นไปตามแผน เขาก็จะงัดแผนสำรองออกมา และใช้เพื่อเอาตัวรอดได้ทุกครั้งไป  แน่นอนเราต่างรู้ดีว่าความคิดอันลึกล้ำของพระเอกเหล่านั้น มาจากคนเขียนบททั้งสิ้น คนปกติไม่มีใครมานั่งวางแผนเยอะแยะมากมายขนาดนั้น ในการตัดสินใจทำอะไรสักอย่างกันหรอก และถึงผมจะปลาบปลื้มกับการวางแผนสำรองมากแค่ไหนก็ตาม ตัวผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะวางแผนสำรองให้ปวดหัวเช่นกัน  เพราะชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่ได้มีผู้ร้ายหรือต้องเสี่ยงตายเหมือนกับในหนัง เราจึงรู้สึกว่าถึงจะทำพลาดบ้าง ก็ไม่เห็นจะเป็นไร จนกระทั่งวันหนึ่ง...  ในวันที่ผมได้ออกไปผจญโลกกว้าง ข้ามทวีปไปยุโรปเป็นครั้งแรก กรอบแว่นอันเก่าคร่ำครึของผม ที่ทำตกมาแล้วนับร้อยครั้ง จู่ ๆ มันก็หักลง ใช่แล้วครับ ขาแว่นหักที่สนามบินแฟรงค์เฟิร์ต ประเทศเยอรมนี  เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงแบบสุด ๆ ใครมันจะไปนึกว่า แว่นที่ใส่อยู่ทุกวันไม่เคยมีปัญหาอะไร จู่ ๆ จะมาหักเอาวันนี้ หักตอนไหนไม่หัก ดันมาหักเอาต่างประเทศเนี่ยนะ  ผมไม่ได้เตรียมแผนสำรองไว้ ในตอนนั้นภาษ

วันนี้เป็นวันที่ดีมาก ๆ สำหรับผม เพราะเมื่อเช้าผมตื่นเร็วเป็นพิเศษ แถมตื่นมาด้วยความสดชื่นไม่ง่วงเลยสักนิด เมื่อทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำจนเสร็จ ผมก็รู้สึกได้เลยว่า วันนี้ขับถ่ายสะดวก และโล่งโปร่งสบายเป็นอย่างมาก พอขึ้นไปชั่งน้ำหนักก็พบว่าน้ำหนักลดลง 1 กิโลกรัม  และแน่นอนเมื่อตื่นเช้าขึ้น ก็ย่อมทำทุกอย่างได้เสร็จเร็วกว่าปกติ ผมจึงออกจากบ้านเร็วกว่าที่ควรจะเป็น ที่น่าตกใจก็คือ รถไม่ติดเลยสักนิด  ทุกคนก็น่าจะเดาได้นะครับว่า เมื่อยามเช้าออกมายอดเยี่ยมขนาดนี้ ชีวิตในวันนี้จะเป็นอย่างไร  แน่นอนยามเช้าที่ทำให้เรารู้สึกดีแบบนี้ ใคร ๆ ก็อยากมีกันทุกวัน ผมจึงไม่รอช้า จึงพยายาม รีดเค้นความทรงจำทั้งหมดเท่าที่พอจะจำได้ ว่าเช้าวันนี้มันต่างจากทุกวันตรงไหนกัน และแล้วผมก็ได้พบความจริงที่น่าตกใจ  เหตุเกิดจากเมื่อวานตอนเย็นผมกลับมาที่บ้านด้วยความเหนื่อยล่า ผมคุ้ยหาของกินในตู้เย็น และพบกับผักสลัดของคุณภรรยาที่เหลืออยู่ ด้วยความหิวผมจึงกินมันเข้าไปโดยไม่สนใจเรื่องของรสชาติ หลังจากนั้นก็รีบอาบน้ำในทันที  เมื่อขึ้นไปนอนบนเตียงนอน ก็ได้เวลาของการถูไถโทรศัพท์เล่น แต่ปรากฏว่าแบตโทรศัพท์หมด ผมจึงชาร์จมัน และนอนห

สมัยเด็กผม และลูกพี่ลูกน้องของผม เมื่อได้ไปห้างสรรพสินค้า พวกเรามักจะไปนั่งพักกันที่ม้านั่งในห้าง แล้วก็เริ่มเล่นเกมที่แสนสนุกของพวกเรากัน และเกมนั้นมีชื่อว่า " การให้คะแนนสาวสวย"  เกมนี้มีจุดเริ่มต้นจากการที่พวกเราได้เปิดดูรูปภาพสาวสวยในนิตยสารก่อน หลังจากที่เปิดหน้าถัดไป แล้วเจอสาวสวยในนั้น พวกเราก็มักจะแย่งกันจิ้มแล้วบอกว่าจองคนนี้ โดยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เราเริ่มมองคนจริง ๆ แล้วให้คะแนนกัน  ต้องบอกก่อนนะครับว่า เกมนี้ไม่ได้เอาไว้ใช้บูลลี่ใครทั้งนั้น เราไม่ได้ให้คะแนนทุกคน แต่ให้คะแนนคนที่เรารู้สึกว่า เราชอบรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเธอเท่านั้น ส่วนคนไม่สวยไม่มีการให้คะแนนแต่อย่างใด  เมื่อมีสาวสวยเดินผ่านมา ลูกพี่ลูกน้องของผมก็พูดขึ้นมาทันทีว่า คนนี้ให้ 8 คะแนน ผมก็จะบอกว่าคนนี้ให้ 9 คะแนนเลย ซึ่ง ข้อดีของเกมนี้ก็คือ มันทำให้เราสองคน รู้สเปคของกันและกันอย่างชัดเจนมากขึ้น ว่าถ้าเจอผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ ลูกพี่ลูกน้องของผมจะรู้สึกอย่างไร  และแล้ววันเวลาก็ได้ผ่านไป สุดท้ายจุดจบของเกมนี้ก็ได้มาถึง เมื่อวันหนึ่ง มีสาวสวยคนหนึ่งเดินผ่านมา เราทั้งสองคนหันไปเจอเธอคนนั้นเข้าพร้อม ๆ กั

มีเมนูนึงครับในร้าน MK Restaurant เป็นเมนูที่น่าพิศวง เป็นอย่างมาก เมนูที่ว่านั้นก็คือ หมูห่อสาหร่าย นั้นเอง ถ้าคุณผู้อ่านไปกิน MK บ่อย ๆ จะพบว่า เมนูนี้เป็นเมนูที่ขึ้นราคาOver กว่าเมนูอื่นอยู่เสมอ  ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าเมนู หมูห่อสาหร่ายนี้ เป็นเมนูยอดฮิตของคนที่มากินMK เลยก็ว่าได้ เกือบทุกโต๊ะต้องสั่ง มากิน ตัวผมเองก็สั่งทุกครั้งที่ไปกินเช่นกัน ถ้าถามถึงรสชาติแล้วละก็ ก็ทั่วไปครับ ไม่ได้อร่อยอะไรขนาดนั้น มันก็แค่หมูห่อสาหร่ายแช่แข็งทั่วไปเท่านั้น น่าแปลกใจที่เมนูรสชาติธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้อร่อยอะไรขนาดนั้น กลับเป็นเมนูที่ทุกคนยินดีที่จะจ่ายเพื่อที่จะได้ลิ้มรสมันทุกครั้ง แม้ราคาจะขึ้นไปสูงสักแค่ไหนคนส่วนใหญ่ก็ยังคงสั่งมันมารับประทานกันอยู่ดี  เรื่องราวอาจจะฟังดูแปลก ๆ แต่มันคือเรื่องที่เกิดขึ้นจริงคุณผู้อ่านสามารถสังเกตดูได้ ครับ ถ้าเราไปกินชาบู บุฟเฟ่ หรือแม้แต่ตามร้านหมูกระทะต่าง ๆ เราจะพบว่า ตามร้านเหล่านั้น มีหมูห่อสาหร่ายตั้งเป็นเมนูให้เราเลือกหยิบไปรับประทานเช่นกัน  แต่ที่น่าสนใจก็คือ เมนูหมูห่อสาหร่ายกลับเป็นเมนูที่คนหยิบไปกินน้อยมาก ๆ น่าแปลกไหมล่ะครับ  ทั้ง ๆ ที่เวลาเรากิน MK

  สวัสดีปีใหม่ครับ พูดถึงปีใหม่สำหรับนักพัฒนาตัวเองอย่างพวกเราก็คงจะหนีไม่พ้นการตั้ง New Year's resolution กันใช้ไหมล่ะครับ  ขอสารภาพตามตรงเลยนะครับว่า ตลอดชีวิตตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยทำตามเป้าหมายที่ได้วางไว้ในตอนต้นปี สำเร็จเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทุกครั้งที่เริ่มต้น มันจะเริ่มด้วย ความตั้งใจที่มุ่งมั่น และแน่วแน่อย่างมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่เดือนความมุ่งมั่นนั้นก็จะค่อย ๆ เริ่มลดน้อยถอยลง จนในที่สุดก็ไม่เหลือเลย  มันเป็นแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งถึงปีที่แล้ว  วันที่ 1 มกราคม 2564 ผมได้ประกาศ ไว้ใน บทสรุปฉบับแฮม แฮม พอดแคส์ Episode ที่ 0  ผมบอกว่าผมจะตั้งใจทำและจะไม่ล้มเลิกกลางคันอย่างแน่นอน แล้วตลอด 1 ปีที่ผ่านมาผมก็ลงพอดแคสต์ ทุกวันศุกร์ไม่เคยขาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว  หรืออีกความหมายก็คือผมทำอย่างที่ผมพูดได้เป็นครั้งแรก  ที่มันน่าตกใจก็คือ ถึงผมจะไม่เคยทำสำเร็จมาก่อน ผมก็พอจะเดาได้ว่าหากเราทำอย่างที่เราตั้งเป้าหมายไว้สำเร็จขึ้นมาเมื่อไหร่เราคงจะรู้สึกดีกับมันมาก ๆ แต่เมื่อทำได้อย่างที่คิดจริง ๆ มันรู้สึกดีกว่าที่คาดไว้เยอะมาก ๆ เลยครับ  ความรู้สึกที่ไ