บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  ประเด็นที่อยากจะหยิบยกมาพูดคุยกันในวันนี้นะครับ เกิดจากการที่ ผมเนี่ย ได้เข้าไปอ่านกระทู้ใน Pantip ของน้องคนหนึ่งครับ เขาบอกว่าเขาเนี่ย ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ เพียงตัวคนเดียวครับ พ่อแม่เสียแล้ว ญาติพี่น้องก็ไม่มี เพื่อนก็ไม่มี แฟนก็ไม่มี ทุกวันนี้ ไปทำงานแล้วก็กลับบ้านใช้ชีวิตตัวคนเดียว ไม่มีสังคม คือเขาเหงามากครับ แล้วเขาก็อยากรู้ว่าควรทำอย่างไรดี   ถ้าหากใครก็ตามที่กำลังประสบพบเจอกับปัญหาแบบเดียวกับเจ้าของกระทู้คนนี้ อยากจะให้เปิดใจอ่านบทความนี้ให้จบ  เชื่อว่าจะต้องเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยอย่างแน่นอน     แต่ก่อนอื่นเนี่ย ขอแก้ไขให้ถูกสักนิดนึงนะครับ จริง ๆ เราทุกคนเนี่ย ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เพียงตัวคนเดียวนะครับ มีคนใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้กับเราเนี่ยเยอะมากๆเลยครับ เพียงแต่เราแค่ไม่รู้จักพวกเขาเท่านั้นเอง นั่นก็หมายความว่า หากเราได้ทำความรู้จักกับพวกเขา ได้พูดคุยกับพวกเขา เราก็จะไม่รู้สึกว่า เราอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป  เอาจริง ๆ นะ ผมว่าถ้าอยู่ตัวคนเดียวแล้วเหงา ทางเลือกเดียวของคนเราก็คือ การทำความรู้จักใครสักคนนั่นเอง แล้วผมก็เชื่อด้วยว่า เจ้าของกระทู้ ก็รู้แหละว่าต้องท

จากการที่ผมหาข้อมูลเรื่องของโชคนะครับ สิ่งที่พีคมากที่สุดมันไม่ใช่ว่าเราจะเป็นคนที่โชคดี หรือโชคร้ายหรอกครับ เรื่องที่ผมจะหยิบยกมาพูดในวันนี้นะครับ เป็นเรื่องที่สุดยอดมาก ๆ เลย อยากให้ทุกคนเนี่ย ตั้งใจอ่านกันให้ดี ๆ นะครับ จากหนังสือดิอัพไซด์ ออฟ รีรัชชันนาลิตี้ ของคุณแดนเออารี นะครับ ซึ่งอันนี้ขอวงเล็บบอกนิดนึงนะครับว่า เขาเป็นนักเขียนคนโปรดของผมเลยด้วยนะครับ ก็มีงานวิจัยหนึ่งที่หลายคนอาจจะต้องอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว โดยนักวิจัยเนี่ยครับ ได้เปรียบเทียบความสุขของคน 3 กลุ่มครับ ได้แก่ กลุ่มแรกคือคนที่เป็นอัมพาตท่อนล่าง กลุ่มที่ 2 คือคนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 และกลุ่มที่ 3 คือคนธรรมดาเนี่ยแหละครับ  โดยกลุ่มคนธรรมดาใช้เพื่อเป็นมาตรฐานในการวัดความรู้สึกของคนอีก 2 กลุ่มนะครับ แน่นอนเราต่างรู้ดีว่า หากเราสัมภาษณ์คนทั้ง 3 กลุ่มตอนที่เกิดเรื่องสด ๆ ร้อน ๆ เนี่ย เราย่อมรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่า คนที่ถูกลอตเตอรี่จะต้องมีความสุขมาก ๆ ส่วนคนที่เป็นอัมพาตก็ต้องเป็นทุกข์แบบสุด ๆ แต่นักวิจัยเลือกที่จะรอให้เวลาผ่านไป 1 ปีก่อนครับ แล้วค่อยเก็บข้อมูล ผลปรากฏว่า แม้ว่าช่วงแรก ๆ คนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่

วันนี้อยากจะมาชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องของ โชคดี และโชคร้าย ต่อจากบทความที่แล้วกันหน่อยนะครับ เพราะว่านอกจากอุปนิสัยที่ทำให้เราเป็นคนที่โชคดีแล้วนะครับ หนังสือแทบทุกเล่มเลยนะครับที่ผมอ่านมา จะพูดถึงปัจจัย ที่คล้าย ๆ กันอยู่ ซึ่งเท่าที่ผมดูแล้วนะครับ มีหนังสือเล่มหนึ่งที่ได้รวบรวมปัจจัยเหล่านั้นไว้เป็นสมการ ครบหมดทุกตัวเลย นั่นก็คือ หนังสือที่ชื่อว่า The 15 Invaluable Laws of Growth by John Maxwell เขาได้เขียนบอกถึงสมการ ที่ทำให้เรากลายเป็นคนที่โชคดีไว้ด้วยนะครับ โดยสมการที่ว่าเนี่ย จะมีอยู่ 4 ตัวแปลด้วยกัน ซึ่งตัวแปรทั้ง 4 นี้สำคัญมากเลยนะครับ เพราะว่าอย่างที่บอกครับ ไม่ว่าผมจะอ่านหนังสือเล่มไหนเนี่ย ทุกเล่มก็พูด วนอยู่ใน 4 ตัวแปรนี้ล่ะครับ ก็ลองฟังกันดูนะครับว่า มันจะทำให้เราโชคดีได้ยังไง    ตัวแปรที่ 1 ครับ การเตรียมตัว  แน่นอนนะครับ เรื่องนี้แทบไม่ต้องสืบเลย ถ้าเรามีการเตรียมตัวที่ดีเนี่ย เมื่อโอกาสเข้ามาเราก็จะสามารถคว้ามันได้ในทันที ยกตัวอย่างเช่น สมมุติอาจารย์ถามคำถามในห้องเรียนนะครับ แล้วเราเตรียมตัวอ่านหนังสือล่วงหน้ามาแล้ว เราก็จะสามารถยกมือตอบได้อย่างสบายสบาย    ตัวแปรที่ 2 นะคร

หัวข้อที่ผมอยากจะนำมาพูดคุยกันในวันนี้นะครับ  เกิดจากว่าวันก่อนเนี่ย   ผมเปิดดูยูทูป ครับ   แล้วก็ไปเจอกับคลิปวีดีโอคลิปนึง เป็นคลิปของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่เฉย ๆ ข้างถนน แล้วรถบรรทุกก็ไม่รู้มาจากไหน วิ่งพุ่งตรงไปที่ชายคนนั้นเลยครับ ซึ่งชายคนดังกล่าว เขาหันหลังอยู่นะครับ คือเขาไม่เห็นนะครับ ว่ารถกำลังวิ่งมาทางเค้า แต่อยู่ดี ๆ เขาก็เดินไปทางขวา 2  ก้าว รถบรรทุกวิ่งเฉี่ยวหลัง เขาไปแค่นิดเดียวเองครับ  เป็นคลิปที่ผมต้องดูซ้ำอยู่หลายรอบมากเลยครับ เพราะว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเนี่ยผมคงหาคำนิยามอื่นมาแทนไม่ได้หรอกครับ นอกจากคำว่า เขาช่างโชคดีจริง ๆ   เรื่องของโชคลางเนี่ย เป็นเรื่องที่อยู่คู่กับคนไทยมานานแสนนานแล้วนะครับ อย่างเวลาเราจะร่ำลากันเนี่ย ถ้าเป็นประเทศญี่ปุ่นเขาก็จะใช้คำว่า กัมบัตเตะ หรือที่แปลว่า พยายามเข้านะ แต่ถ้าเป็นประเทศไทยจะใช้คำว่า โชคดีนะ   นี่เป็นเครื่องยืนยันที่ดีเลยครับ ว่าคนไทยเราเนี่ย  ให้ความสำคัญกับโชคมากแค่ไหน   ใ ช่แล้วครับ เรื่องที่ผมอยากจะมาชวนคุยก็คือ  เรื่องของโชคนั้นเอง   ถ้าพูดถึงโชคในความหมายที่คนส่วนใหญ่คุ้นเคยนะครับ โชคก็มักจะเป็นอะไรที่เกิดจาก เ

  วันแรกของปีใหม่คือวันสุดท้ายของปีเก่า  แทบไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ที่วันแรกของปีอย่างวันที่ 1 มกราคม 2564 จะตรงกับวันเสาร์ แล้ววันที่ 31 ธันวาคม 2565 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของปี ก็ดันตรงกับวันเสาร์อีก   ที่ผมรู้เรื่องนี้ไม่ใช่เพราะผมนั่งนับหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะว่า บทความแรกที่ผมเขียนลงในบล็อกของผมในปีนี้ บทความแรกนั้น ผมเริ่มต้นเขียนในวันเสาร์ ที่ 1 มกราคม 2564 แล้วผมก็เขียนบล็อกทุก ๆ วันเสาร์ โดยไม่ขาดเลยแม้แต่เสาเดียว มาติดต่อกันเป็นระยะเวลา 1 ปีเต็มแล้ว และวันนี้ก็เป็นบทความสุดท้ายส่งท้ายปีเก่า ซึ่งมันดันตรงกับวันเสาร์พอดิบ พอดี และเนื่องด้วยผมจะเริ่มต้นเขียนบล็อกใหม่ ทุกวันที่ 1 ของปี ทำให้พรุ่งนี้ผมก็ต้องเขียนบล็อกอีกครั้งนั่นเอง  ความรู้สึกที่เขียน blog มา 2 ปี เป็นอย่างไรบ้าง และได้เรียนรู้อะไรบ้าง ใช่แล้วครับไม่ได้มีใครถาม ผมแค่อยากจะนำมาแชร์ก็เท่านั้น  อย่างที่ผมเคยพูดไว้ในบทความใดบทความหนึ่งว่า มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่เขาเดินบนเส้นทางนี้ก่อนผม และเขาได้เขียนบทความมาแล้วเกิน 2000 บทความ และเขียนมานานเกิน 5 ปี เขาได้พูดกับผมว่า เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ยาวไกลและอาจจะไม่มีจุดจบ ดังนั้นก็

  วันเกิดเป็นเรื่องน่ายินดีของใคร ตอนเราเป็นเด็กพอถึงวันเกิดของเราทีไร เราจะดีใจทุกครั้ง ที่เป็นแบบนั้นไม่ใช่เพราะว่าเราโตขึ้นอีก 1 ปีหรอกครับ แต่เพราะว่า เราจะได้จัดงานปาร์ตี้ และทุกคนจะซื้อของขวัญมาให้เรา มาร่วมแสดงความยินดีให้กับเรา  แน่นอนเราดีใจกับสิ่งนี้ ราวกับว่าเรานั้นเป็นคนพิเศษ ของทุกคน การที่เราเกิดมานั้น เป็นเรื่องน่ายินดี และการที่เรามีชีวิตอยู่ต่อเพิ่มอีก 1 ปี คือเรื่องน่ายินดีเช่นกัน  แต่เมื่อเราโตขึ้น เมื่ออายุเรามากขึ้น การจัดงานวันเกิดเริ่มที่จะซาลง มีแต่การแสดงความยินดีพอเป็นพิธี ไม่ได้มีการจัดงานใหญ่โตเหมือนตอนเด็ก ๆ อีกแล้ว  หากเราอยากจะจัดงานวันเกิดให้ยิ่งใหญ่จริง ๆ เราต้องเป็นตัวตั้งตัวตีในการเชิญทุกคนมาเอง  เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากที่ ผู้คนให้ความสำคัญกับการมีชีวิตอยู่ต่ออีก 1 ปีของเราน้อยลง ในขณะที่เราก็เริ่มที่จะไม่ค่อยอยากจะให้ถึงวันเกิดปีถัดไปสักเท่าไหร่ เพราะนั่นคือสัญญาณที่บ่งบอกว่า เรานั้นกำลังแก่ลงอีก 1 ปี  ถ้าจะพูดในแง่ลบสักหน่อยก็อาจจะพูดได้ว่า เรานั้นกำลังเคาท์ดาวน์เข้าสู่ความตายโดยกำลังนับถอยหลังไปอีก 1 ปี  แต่ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน และไม่ว่าใ

  ความพร้อมของรูปร่างหน้าตาในวันสำคัญ  สำหรับคนที่รักการท่องเที่ยวอย่างพวกผม การถ่ายรูปนั้นเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่เราไปเที่ยวสถานที่ต่าง ๆ หากไม่ได้ถ่ายรูปสวย ๆ กลับมาด้วย ก็เหมือนว่าจะไปไม่ถึง  แน่นอนหากพาสาว ๆ ไปด้วย ทักษะการถ่ายรูปเป็นสิ่งที่จำเป็นเพิ่มขึ้น 200% เพราะหากเราเกิดถ่ายรูปพวกเธอนั้นออกมาไม่สวย ถ่ายรูปออกมาแล้วดูไม่ดี  ประโยคที่ทำให้ตากล้องหลายคนปวดใจก็จะออกมาจากปากของพวกเธอ นั่นคือ ถ่ายรูปไม่เห็นสวยเลย (พวกแกไม่สวยเองต่างหาก) ดังนั้นทักษะการถ่ายรูปจึงเป็นสิ่งที่เราต้องฝึกฝนจนชำนาญเสียก่อน หากคิดที่จะพาสาว ๆ ไป  แล้วเมื่อหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาพูด ทำให้ผมนึกถึง เรื่องที่น่าสนใจขึ้นมาได้  ดูเหมือนว่าวันสำคัญ ๆ ในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะเป็นวันไหน ล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับการถ่ายรูปโดยทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นงานวันเกิด งานรับปริญญา งานแต่งงาน หรือแม้แต่การออกเดินทางท่องเที่ยว  เราล้วนถ่ายรูป และเก็บเอาไว้ดูเป็นความทรงจำกันอยู่เสมอ ดังนั้นการให้ความสำคัญ และจริงจังกับการถ่ายรูปจึงเป็นสิ่งที่ควรทำ  ลองคิดดูสิครับ งานแต่งงานที่สวยงามคืองานแต่งงานแบบไหน คืองานที่เช่าสถานที

รสชาติของชีวิตต้องปรุงรสมันด้วยตัวเอง "ตื่นเช้าอาบน้ำแปรงฟัน ทำงานวนไปทุกวัน ตกเย็น ก็เดินทางกลับบ้าน กินอาหาร และเข้านอน ชีวิตคนเราทำไมมันถึงน่าเบื่อ และจำเจได้เช่นนี้" ประโยคนี้ลอยเข้ามาในหูของผมหลายต่อหลายครั้ง เพราะมีคนมากมายมักจะบ่นอะไรแนว ๆ นี้ให้ผมฟังอยู่เสมอ ครั้งหนึ่งขณะที่ผม และเพื่อนกำลังนั่งรอ อาหารตามสั่งธรรมดา ๆ อยู่นั้น เพื่อนผมก็ได้บ่นเรื่องนี้ออกมาอีกเช่นเคย เขาพูดว่า ทำไมชีวิตถึงได้ไร้ซึ่ง สีสัน ไม่มีความตื่นเต้น ปราศจากรสชาติของชีวิตได้ขนาดนี้ น่าเบื่อจริง ๆ ทันใดนั้นก็ได้มีน้องนักเรียนม.ปลาย มานั่งร้านเดียวกับเรา ในใจก็แอบสงสัยว่า โดดเรียนกันมาใช่ไหมเนี่ย วันธรรมดาตอนเที่ยง ๆ ทำไมไม่อยู่ในโรงเรียนกัน แต่น้อง ๆ นักเรียนกลุ่มนั้นกลับทำสิ่งที่น่าสนใจมาก น้อง ๆ ได้สั่งเมนูแปลกประหลาด ที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่างเช่น ผัดกระเพราหมูกรอบ ใส่พริก 30 เม็ด หรือจะเป็น เกาเหลาน่องไก่ตุ๋น 10 น่อง และที่งงที่สุด จนแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง นั่นก็คือ ผัดกระเพราหมูสับกับช็อกโกแลต ใช่ครับน้อง ๆ เหล่านั้นเขาสั่งแบบนั้นกันจริง ๆ และด้วยความสงสัยว่าพวกน้องเขาจะกิน

  สถานการณ์ที่ต่างกันทำให้คนเรามีคุณค่าไม่เท่ากัน  เชื่อว่าเพื่อน ๆ หลายคนน่าจะเคยได้ฟังเรื่องของน้ำส้ม น้ำส้มเมื่อนำไปขายในตลาด ราคาของมันมีเพียงแค่แก้วละ 10 บาทเท่านั้น  แต่เมื่อขายในภัตตาคาร ราคาของมันเพิ่มขึ้นเป็น 150 บาทในทันที และต่อให้มันจะเป็นส้มจากส่วนเดียวกันหรือแม้แต่ต้นเดียวกันอร่อยเหมือนกันทุกอย่างก็ตาม แต่ราคาของน้ำส้มที่ตลาดและน้ำส้มที่ภัตตาคาร ย่อมต่างกัน  แล้วแบบนี้เพื่อน ๆ คิดว่า น้ำส้ม 2 แก้วนี้มีคุณค่าไม่เท่ากันหรือเปล่า  ผมคิดว่าคนเราก็เป็นเหมือนกับน้ำส้ม 2 แก้วนี้ เราอาจจะเก่งเท่ากัน มีคุณค่าเท่ากัน แต่หากเราอยู่ผิดที่ผิดเวลา คุณค่าของเราที่ควรจะเท่ากัน ก็อาจจะต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยก็ได้  ผมเคยไปที่ห้างสรรพสินค้า และพยายามที่จะเล่นเกมคีบตุ๊กตา แต่ปรากฏว่าในกระเป๋าของผมมีเงินอยู่ทั้งหมด 5,000 บาทแต่ไม่มีเหรียญ 10 บาทเลยแม้แต่เหรียญเดียว มาเดินไปที่โต๊ะแลกเหรียญ เจ้าของร้านที่ควรจะนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์แลกเงิน ก็ดันไม่อยู่ซะงั้น  ในวินาทีนั้นดูเหมือนเงินเพียงแค่ 10 บาท เหรียญ 10 เพียงแค่เหรียญเดียว จะมีคุณค่าสำหรับผมเป็นอย่างมาก เพราะผมต้องการมันเพื่อหยอดเหรียญคีบตุ๊ก

  ความแตกต่างระหว่างโปรแกรมแชท MSN กับ Application Line  เมื่อยุคสมัยใหม่ก้าวผ่านเข้ามา หลายอย่างต้องเปลี่ยนไปตามกาลเวลาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และสิ่งหนึ่งที่หายไปพร้อมกับความทรงจำอันแสนหวาน นั่นก็คือโปรแกรมแชทที่ถูกเรียกว่า MSN  ไม่แน่ใจว่าคุณผู้อ่านทุกท่านจะเกิดทันยุคของ MSN กันหรือเปล่า มันคือโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่เอาไว้ใช้แชทกันเหมือนกับ Application LINE ในปัจจุบันนั่นแหละครับ  เพียงแต่ว่าไอ้เจ้าโปรแกรมตัวนี้มันมีเสน่ห์บางอย่างที่ Application Line ไม่มี  เสน่ห์ที่หายไปนั่นก็คือ การให้ความสำคัญกับข้อความของคนอื่นนั้นเอง คือ โปรแกรม MSN เป็นโปรแกรมที่ใช้กับคอมพิวเตอร์ ดังนั้นการที่เราจะคุยกับใครสักคนได้ เราต้องรอให้เขาออนไลน์ หรือเข้าใช้งานเสียก่อน  ซึ่งในส่วนตรงนี้ มันแตกต่างจาก Application Line เพราะว่าไลน์นั้น มันออนไลน์อยู่ตลอดเวลา แต่ในขณะที่ออนไลน์นั้น เจ้าของเครื่อง หรือผู้ใช้งานจะว่างตอบเราหรือเปล่า อันนี้ก็อีกเรื่องนึง  ในขณะที่ MSN คือคุณต้องนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เท่านั้น และทุกครั้งที่มีคนแชทขึ้นมา คุณจะเห็นอยากหลีกเลี่ยงไม่ได้ หากคุณไม่อยากตอบ หรือไม่ว่างที่จะตอบ คุณก็ต

  ประสบการณ์ เมื่อรถเสียต่างจังหวัด  ในตอนที่ผมอายุ 28 ปีผมเชื่อมาตลอดว่า ผมควบคุมทุกอย่างได้ และทำทุกอย่างได้แล้ว ที่ผมมีความคิดแบบนั้นก็เพราะว่า ในช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ และมีทุกอย่างที่ชีวิตพึ่งมีอย่างครบถ้วน  แต่แล้วเหตุการณ์หนึ่งก็ได้เปลี่ยนแปลงความคิดผมไปตลอดกาล  ผมได้งานทำที่ต่างจังหวัดจึงไปเช่าหอพัก และอาศัยอยู่ที่นั่น แน่นอนสำหรับหลายคนการใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวที่ต่างจังหวัด ย่อมเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น และท้าทายพอสมควรแต่ไม่ใช่กับผม เพราะผมสามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย  และคิดว่าต่อให้อยู่คนเดียวก็สามารถอยู่ได้สบายมาก จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งที่ผมต้องรีบไปทำงาน จู่ ๆ รถของผมก็สตาร์ทไม่ติดขึ้นมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของผมมาก เพราะผมไม่เคยคิดเลยว่ารถที่ขับอยู่ทุกวัน อยู่ ๆ จะสตาร์ทไม่ติดแบบนี้  ในวินาทีนั้นทุกอย่างวุ่นวายไปหมด เพราะผมไม่มีเวลาที่จะเอารถไปซ่อม ต้องรีบไปทำงานแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ไม่เคยคิดเลยว่า รถมันจะเสียขึ้นมาจึงไม่รู้เลยว่า ผมจะต้องนั่งรถสองแถวคันไหนเพื่อที่จะไปที่ทำงานผมได้  เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนดีแล้วจึง

  เที่ยวซาฟารีเวิลด์ครั้งที่ 5  เพื่อน ๆ มีสถานที่ ๆ แสนคิดถึงในวัยเด็กกันบ้างหรือเปล่าครับ ส่วนตัวผมนั้น ลองจินตนาการถึงเด็กต่างจังหวัดคนนึง ที่ไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ เลยสิครับ แล้ววันหนึ่งพ่อกับแม่ก็พาผมเข้าไป และหนึ่งในสถานที่เที่ยวที่พวกเขาพาผมไปนั่นก็คือ ซาฟารีเวิลด์  มันเป็นสถานที่ ที่สุดแสนจะตื่นตา ตื่นใจสำหรับเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง ไม่เคยรู้เลยว่าบนโลกใบนี้จะมีสถานที่ ที่รวบรวมสัตว์ไว้เยอะขนาดนี้ แถมยังนำมาแสดงโชว์อีกด้วย  บอกเลยว่าทุกโชว์เป็นอะไรที่น่าจดจำ และแน่นอนตามประสาเด็กคนหนึ่ง เมื่อกลับไปถึงบ้าน ผมย่อมเฝ้าฝันที่จะได้กลับไปที่นั่นอีกสักครั้ง แต่ไม่ว่าจะเฝ้าคิดถึงมันยังไงก็ไม่ได้ไปอยู่ดี  เมื่อโตขึ้นจนเข้าวัยรุ่นในที่สุดผมก็ได้โอกาสไปที่นั่นอีกครั้งหนึ่ง แต่ปรากฏว่า ความตื่นเต้น และความสนุกที่ได้เห็นโชว์ต่าง ๆ มันกลับลดน้อยถอยลงมาก ๆ ไม่เหมือนตอนเด็กเลย ทั้ง ๆ ที่ผมเฝ้ารอคอยที่จะไปนี่นั่นมาโดยตลอด  เมื่อเข้ามหาลัยก็ยังมีโอกาสได้ไปที่ซาฟารีเวิลด์อีก 2 ครั้ง ไม่ว่าจะไปกับเพื่อน ๆ หรือพาสาวไปเดท แต่ทุกครั้งสถานที่แห่งนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ผมประทับใจเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่น้อย  ดูเหมื