บทสรุปฉบับแฮมแฮม

    บทความที่แล้ว ผมได้พูดถึงเรื่องของการลืมความรักครั้งเก่าไปใช่ไหมครับ นั่นจึงทำให้ผมเนี่ย นึกถึงบทความหนึ่งครับ ที่ตัวผมเคยเขียนไว้ใน blogdit ก็เป็นบทความที่เล่าถึงมุมมองความรักเหมือนกัน แล้วผมคิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นประโยชน์กับใครหลายๆ คนที่ผ่านมาได้ฟัง เนื้อหาก็ประมาณว่า ในสมัยที่ผมยังเรียนอยู่นะครับ ผมเนี่ย ได้นัดรวมตัวเพื่อนๆนะครับ ที่เรียนปริญญาโทด้วยกัน มานั่งกินขนมกันที่ในมหาลัยครับ ต่างคนก็ต่างมีขนมติดไม้ติดมือกันมาคนละถุงสอง ถุง แล้วก็น้ำคนละแก้ว(ของใครของมัน)   จริงๆ ก็ไม่ใช่กิจกรรมพิเศษอะไรหรอกครับ การนั่งคุยเล่นกันในวันว่าง ๆ เนี่ย เป็นเรื่องที่พวกเราก็ทำกันบ่อย ๆ แต่การสนทนาในวันนี้เนี่ย มันค่อนข้างแตกต่างออกไปจากทุก ๆ วัน เพราะหลังจากที่เราพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แซวกันไป แซวกันมา ในหลาย ๆ เรื่อง ก็มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง เปิดประเด็นดราม่าขึ้นมาเฉยเลยครับ เนื่องจากพี่เขาเนี่ย เพิ่งจะเลิกกับแฟนมาหมาดๆ ครับ ก็คงจะอยากระบายละมั้ง   จริงๆ ผมยังไม่ทันจะฟังเรื่องราวเลยนะครับ ผมก็พอจะเดาได้ครับ เพราะว่าเกือบ 90 เปอร์เซ็นต์ของการเลิกลากัน ของคนที่อายุประมาณ 30+ แล้วเนี่ย ส่ว

  มุมมองของคนขับรถถูกกฎหมาย  ผมเป็นคนหนึ่งที่ขับรถยนต์อยู่เป็นประจำ เพราะต้องไปรับส่งภรรยาที่ทำงานทุกเช้า และการเดินทางในทุก ๆ วันแน่นอนเราต้องเจอคนหลากหลายประเภทบนท้องถนน  บ้างก็มีน้ำใจ บ้างก็เห็นแก่ตัว บางคนขับรถด้วยความสุภาพ และมักจะมีน้ำใจให้กับเพื่อนร่วมทางอยู่เสมอ แต่กับบางคน ก็ไม่รักษากฎจราจรเอาซะเลย  พูดง่าย ๆ คือการขับรถทุกเช้าเย็นนั้น มันทำให้ผมได้เจอคนหลากหลายรูปแบบ และทำให้ผมได้เรียนรู้นิสัยใจคอของคนมากมาย  ในวันที่รถติดมาก ๆ หรือช่วงวันเทศกาล ผมก็เคยตั้งข้อสงสัยว่า มันติดเพราะอะไร แล้วต้นเหตุของมันคืออะไรกันแน่ เพราะถึงรถจะเยอะมากแค่ไหน หากเราขับตรงไปเรื่อย ๆ มันก็ไม่น่าจะติด  และทุกปีผมก็ได้บทสรุปที่เหมือนเดิมทุกครั้ง นั่นคือเหตุผลที่รถติดก็เพราะว่า คนเห็นแก่ตัวพยายามแทรกรถคันอื่น ด้วยการสร้างเลนถนนใหม่ขึ้นมา จากที่เป็นถนน 4 เลน ก็กลายเป็นถนน 5 เลน ดูเผิน ๆ แล้วก็ไม่น่าจะทำให้รถติดได้ใช่ไหมล่ะครับ มิหนำซ้ำการสร้างเลนใหม่ขึ้นมา น่าจะช่วยระบายรถได้ดีกว่าเก่า แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลยครับ เพราะถนนที่เรากำลังมุ่งตรงกันไปนั้น สุดท้ายมันจะถูกบีบจาก4เลน ให้เหลือ 3 เลนเมื่อเข้

  หากโลกนี้ไม่มีกระจก  ในช่วงเย็นของเมื่อวานผมกำลังหมกมุ่นอยู่กับการค้นหาของบางอย่างในร้านรวมสินค้าทุกชิ้นราคา 20 บาท สิ่งของที่ผมตามหาอยู่นั้นก็คือ กระจกบานเล็ก ๆ นั่นเอง  ที่ผมต้องการที่จะซื้อมันก็เพราะว่า ก่อนหน้านี้ผมได้ไปเที่ยวเขาใหญ่มา และได้โดนหลอกอยากจัง และเป็นอะไรที่น่าเจ็บใจมาก ไว้บทความหน้าผมจะสาธยายให้ฟังว่ากระจกบานเล็ก ๆ มันทำให้ผมเจ็บใจได้อย่างไร  แต่ก่อนหน้านั้นเรามาคุยถึงเรื่องของกระจกกันสักนิดดีกว่า กระจกบานเล็ก ๆ ที่ผมซื้อในร้านขายของทุกชิ้น 20 บาท แน่นอนกระจกบานนั้นราคาเพียงแค่ 20 บาทเท่านั้น มันถูกมากเหลือเกิน แต่คุณผู้ฟังทราบไหมครับว่ากระจกราคาถูก ๆ แผ่นนี้ เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับมนุษยชาติเลยทีเดียว  เพราะกระจกราคาถูกที่เราเห็นนั้น มันคือรากฐาน และส่วนหนึ่งในชีวิตในปัจจุบันของเราโดยทั้งสิ้น ลองจินตนาการถึงโลกที่ไร้กระจกดูสิครับ คุณผู้อ่านคิดว่ามนุษย์เราจะอยู่ได้อย่างไร  แน่นอนก่อนอื่นเลยสำหรับ หนุ่มแว่นอย่างผม หากไร้ซึ่งกระจก ผมคงจะมีสายตาที่พร่ามัว และคงไม่มีทางมีความสุขกับโลกที่ชัดเจน และสดใสแบบนี้ได้อย่างแน่นอน ดังนั้นคนใส่แว่นทุกคนก็จะเข้าใจดีว่า กระจกนั

  คอนโดหรูมีทุกอย่างยกเว้น… หลังจากที่ผมใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดหรูใจกลางเมืองมานานถึง 4 ปีเต็ม ซึ่งนั่นถือเป็นระยะเวลาที่เทียบเท่ากับการเรียนปริญญา 1 ใบ มันทำให้ผมได้ค้นพบความจริงบางอย่างที่น่าสนใจ และอาจจะเป็นความจริงที่สำคัญสำหรับชีวิตของทุกคน  ผมค้นพบว่าคอนโดหรูที่ผมอาศัยอยู่นั้น มีทุกอย่างที่ผมจะจินตนาการได้ มันอยู่ใกล้ห้างสรรพสินค้า และสถานีรถไฟฟ้า เพียงแค่ข้ามสะพานลอยไปเท่านั้น ถ้าเดินไปไกลอีกนิดนึงก็จะมีตลาดให้ใช้จ่ายอีกด้วย แน่นอนเราแทบไม่ต้องพูดถึงร้านสะดวกซื้ออย่าง 7-11 และ Family Mart ที่มีอยู่ทั่วไปเต็มไปหมด  ในคอนโดของผมนั้นก็ยอดเยี่ยมไม่ต่างกัน มีทั้งสวนสาธารณะ เอาไว้วิ่งออกกำลังกาย และนั่งชิว ๆ ชมวิวเล่น สระว่ายน้ำ และฟิตเนส ก็มีครบ ระบบรักษาความปลอดภัยก็ยอดเยี่ยม เรียกได้ว่าคนนอกแทบจะไม่มีทางเข้ามาในคอนโดได้เลย  ทุกอย่างมีครบเสร็จสรรพขนาดนี้แล้วยังไม่พอใจอะไรอีกล่ะ  บอกตรง ๆ ว่าส่วนตัวผมพอใจกับสถานที่แห่งนี้มาก หากแต่ว่าเมื่อวันหนึ่งผมได้เปิดดูโฆษณา ขายคอนโดผมถึงเข้าใจ  เนื้อหาในวีดีโอนั้น present ความสะดวกสบายในคอนโดก็จริง แต่ทว่า ทุกฉากที่เขานำเสนอในคลิปวีดีโอนั้น มีสิ่งห

เมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ก่อนผมได้ลงบทความเกี่ยวกับการกินโอมากาเสะครั้งแรกไปครับ ซึ่งเนื้อความก็ประมาณว่า ผมไม่ค่อยประทับใจการกินโอมากาเสะสักเท่าไหร่ และหนึ่งเหตุผลที่ผมยกมานั่นก็คือ ผมรู้สึกว่าผมไม่มีทางเลือกอะไรเลย ไม่ว่าเชฟจะจัดอะไรมาให้ เราต้องกินสิ่งนั้น แล้วถ้าเราไม่กิน หรือไม่ชอบกินมันขึ้นมา ก็ดูจะเป็นการเสียมารยาทต่อเชฟเป็นอย่างมาก  ก็ลองคิดดูสิครับบางเมนูเนี่ย มันก็เป็นปลาแปลก ๆ ที่เราไม่เคยกินมาก่อน เราจะรู้ได้ยังไงว่ามันอร่อยถูกปากเรา บางครั้งเชฟก็มักที่จะเอาอาหารแปลก ๆ มาให้เรากิน อย่างเช่นอสุจิปลา ไม่ก็หัวนมหมู ซึ่งเป็นเมนูที่ผมไม่ค่อยอยากจะลองสักเท่าไหร่  แต่แล้วก็ได้มีน้องคนหนึ่งได้เข้ามาอ่านบทความของผมและได้นำเสนอแนวคิดที่น่าสนใจ เขาบอกว่า สำหรับเรื่องกินแล้ว บางครั้งการไม่มีทางเลือกมันก็เป็นสิ่งที่ดีเหมือนกันนะพี่  ข้อที่ 1 เลยก็คือเชฟมักที่จะจัดสรรสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเราอยู่แล้ว เพราะเราจ่ายเงินไปแพงมาก ดังนั้นไม่ว่าจะอร่อยหรือไม่ อย่างน้อยก็ไว้ใจได้ว่า วัตถุดิบย่อมดีเสมอ  ข้อที่ 2 การที่เราไม่มีทางเลือกว่าเราจะกินอะไร ทำให้เราไม่ต้องเสียเวลาเปล่าในการเลือกกินโดยไร้ประ

เพื่อน ๆ เคยสังเกตกันไหมครับว่าคนแก่ ๆ อย่างเช่น คุณปู่,คุณตา,คุณย่า,คุณยายของพวกเรา เวลาพวกท่านอายุมากเข้ามักจะชอบนั่งเหม่ออยู่หน้าบ้านเสมอ พวกเขาเหม่อมองอะไรกัน  ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ผมเคยถามคุณตาของผมว่านั่งมองอะไร แล้วท่านก็ตอบว่า ก็มองไปเรื่อย แต่หลังจากตอบเสร็จ ท่านก็เริ่มเล่า ถึงเรื่องราวในอดีตให้ผมฟัง ในตอนนั้นผมจึงรู้ได้ทันทีว่า สิ่งที่เขากำลังเหม่อมองนั้นคือภาพความทรงจำในอดีตที่ผ่านมา ในชีวิตของตัวเขาเอง  เมื่อเราเริ่มเข้าสู่วัยชราอายุมากเข้า ร่างกายของเราจะไร้สิ้นเรี่ยวแรง สภาพร่างกายไม่พร้อมที่จะไปทำกิจกรรมอะไรทั้งนั้น แค่นั่งอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว และสิ่งที่ตรงกันข้ามกับอวัยวะทั้งหมดที่กำลังเสื่อมถอย นั่นก็คือสมองของเรา  ถ้าอ้างอิงตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว ต่อให้เราแก่ชราอายุ 100 ปี ถ้าเราไม่เจ็บป่วย สมองที่สมบูรณ์ก็ยังสามารถทำงานได้อย่างปกติ ไม่ต่างจากคนทั่วไป  นั่นมันจึงเป็นสิ่งที่ทำให้ผม กลับมานั่งคิดทบทวนวิธีการใช้ชีวิตเสียใหม่ เมื่อยามแก่เฒ่าในวัยที่เราไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก สิ่งเดียวที่จะอยู่กับเราไม่ใช่ภรรยา หรือลูก ๆ แต่เป็นความทรงจำในชีวิตที่ผ่านมาต่างหาก  นั่

เพื่อน ๆ เคยสังเกตกันบ้างไหมครับว่าใน 1 ปี ประเทศไทยของเรานี้... มีวันอากาศดี ๆ กี่วัน   วันที่แดดไม่ร้อน วันที่ฝนไม่ตก วันที่อากาศเย็นสบายกำลังดี วันแบบนั้นใน 1 ปีมีกี่วัน  เพื่อน ๆ สังเกตไหมครับว่าวันหยุดยาวทีไร คนมักจะต่อคิวไปเที่ยวกันอย่างคับคั่งทุกที แย่งกันกิน แย่งกันเที่ยว รถก็ติด เหนื่อยก็เหนื่อย และที่สำคัญ วันแบบนั้นมักจะร้อนตับแตกเสมอ  ในขณะที่วันธรรมดาที่เรานั่งทำงานอยู่ที่ออฟฟิศ บางวันกลับเป็นวันที่อากาศดีเอามาก ๆ แล้วมันดีเกินกว่าที่เราจะนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่ทำอะไร  วันลาก็มีตั้งเยอะแยะ แต่เรากลับไม่เคยใช้มันให้เกิดประโยชน์เลย กลับไปลาในช่วงวันหยุดยาวเพื่อที่จะได้หยุดให้ยาวมากขึ้น ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า ในช่วงนั้น ถึงจะหยุดยาวมากขึ้นอีกสักนิด มันก็ไม่มีอะไรแตกต่างกัน  ผมเลยปฏิวัติการใช้ชีวิตเสียใหม่ โดยลองเปลี่ยนการบริหารจัดการวันหยุดยาว โดยอ้างอิงจากสภาพอากาศในแต่ละวัน ถ้าวันไหนอากาศร้อน หรือฝนดูท่าทางจะตก วันนั้นเราก็ไม่ต้องคิดอะไรมากตั้งใจทำงานไป  แต่วันไหนดูแล้วเหมือนอากาศกำลังจะดี ผมก็จะลาอย่างด่วนจี๋ และรีบไปเที่ยวในทันใด  วิธีการคิดแบบนี้หลายคนมองว่า มั

อาจารย์การตลาดท่านหนึ่ง เคยถามนักศึกษาในห้องเรียนว่า พอดีว่าในรถของผมมีขวดพลาสติกเปล่าอยู่เต็มคันรถเลย คือผมกินแล้วก็ไม่มีโอกาสได้เอาไปทิ้งสักที ถ้าผมจะให้พวกคุณแบบฟรี ๆ พวกคุณจะเอาหรือเปล่า  นักศึกษาในห้องทุกคนต่างตอบปฏิเสธอย่างทันควัน แน่นอนไม่มีใครอยากได้หรอก สิ่งที่อาจารย์บอกจะยกให้พวกเราแบบฟรี ๆ นั้น สำหรับพวกเราแล้ว  เราเรียกมันว่า "ขยะ" แล้วใครมันจะไปอยากได้ขยะกันล่ะ  อาจารย์จึงพูดขึ้นมาว่า พวกเธอเนี่ย ตาไม่ถึงเลยนะ รู้บ้างหรือเปล่าว่า ขวดพลาสติกเหล่านี้เมื่อเอาไปให้ซาเล้งมันสามารถแปรเปลี่ยนเป็นเงินได้ เหตุผลที่พวกเธอมองไม่เห็นคุณค่าของมัน เพราะพวกเธอไม่รู้สินะ ว่าร้านรับแลกซื้อขวดเปล่าเหล่านี้มันอยู่ที่ไหน  เรื่องที่อาจารย์พูดในห้องเรียนในวันนั้น เป็นเรื่องสนใจและน่าคิดต่อเป็นอย่างมาก หลายครั้ง หลายหนที่ในสังคมของเรา มักจะให้คุณค่ากับสิ่งของแปลก ๆ ที่เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ของเหล่านั้นมันน่าสะสมตรงไหน  ดาราหลายคนมักจะสะสมพวกตุ๊กตาฟิกเกอร์ลายการ์ตูต่าง ๆ ถ้าไปถามพวกเขา พวกเขาก็จะบอกว่า ของเหล่านี้เมื่อเวลาผ่านไปราคาจะแพงขึ้น มากกว่าเดิมมาก ๆ เลยการซื้อไว้ตั้งแต่ตอ

นึกถึงตอนเด็กสิครับที่เราท่องสูตรคูณเราไม่ได้ท่องได้ตั้งแต่ครั้งแรกหรอก เราต้องจำผิดจำถูกอยู่นานสองนานกว่าจะท่องได้ครบถึงแม่ 12  แล้วก็ลองนึกถึงตอนที่หัดปั่นจักรยานดูสิครับ เราส่วนใหญ่ไม่เคยปั่นได้ในครั้งแรก ล้มแล้วก็ลุก ไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สุดท้ายเราก็ทำได้ในที่สุด ผมเชื่อว่าทุกทักษะมันเริ่มต้นจากจุดนี้ครับ เริ่มต้นจากความล้มเหลว จากการทำไม่ได้ เรามักจะต้องพบกับบททดสอบที่เรียกว่า จะทำต่อหรือจะพอแค่นี้อยู่เสมอ ถ้าเราทำต่อเราก็จะพบเจอกับความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แล้วสุดท้ายเราจะสำเร็จ แต่ถ้าเราล้มเลิกเราก็จะไม่มีวันทำสิ่งนั้นได้อีกเลย  แต่ตัวอย่างที่ผมยกมาข้างต้นมันก็ค่อนข้าง basic นิดนึงนะครับ เพราะเรามักจะพบตัวอย่างของคนที่ทำสำเร็จก่อนหน้าเราเสมอ อย่างเช่นท่องสูตรคูณ เราไม่เคยสงสัยตัวเองเลยว่าเราจะท่องได้หรือเปล่า ก็เพราะว่าทุกคนที่เรียนสูงกว่าเราเขาท่องได้กันหมด  หรือการปั่นจักรยาน ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าปั่นไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวมันก็ปั่นได้เองแหละ และทุกคนก็ทำได้จริง ๆ ด้วย เราจึงไม่สงสัยเลยว่าถ้าเราทำไปเรื่อย ๆ เราก็ต้องทำได้เหมือนกัน  แต่เมื่อโตข

สมัยก่อนเวลาผมตั้งเป้าหมายจะทำอะไรสักอย่าง ผมมักจะประกาศออกมาให้ทุกคนรับทราบอยู่เสมอ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ผมมักจะต้องพูดให้ใครสักคนนึงรับรู้ก่อนที่ผมจะเริ่มทำสิ่งนั้นแล้วนะ อาจจะเป็นเพราะว่า ถ้าวันหนึ่งเกิดโชคดีทำสิ่งที่เคยพูดไว้สำเร็จขึ้นมา ผมจะได้พูดคำว่า “เห็นไหมล่ะฉันเคยบอกแล้วว่าฉันทำได้” ออกมาละมั้ง  แต่ความจริงก็คือเกือบ 99% ของสิ่งที่ประกาศกร้าวออกมาว่าจะทำให้สำเร็จ มักจะไม่สำเร็จเนี่ยสิ และแน่นอนว่าผมมักจะทำเนียนแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ว่าเคยคิดจะทำสิ่งนั้น จนวันหนึ่งผมเกิดทำบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา แต่ในตอนนั้นไม่มีโอกาสที่จะบอกให้ใครให้รับรู้ ผมทำมันไปเรื่อย ๆ โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ จนวันที่ผมทำสำเร็จ ทุกคนต่างชื่นชมยินดีให้กับผม แม้ผมจะไม่เคยประกาศบอกใครล่วงหน้ามาก่อนก็ตาม  ที่แท้ความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดจากความสำเร็จมันไม่ได้เกี่ยวกับว่าเราได้ประกาศบอกใครไว้ก่อนล่วงหน้าหรือเปล่า เพราะว่าต่อให้เราไม่เคยบอกใครถ้าเราทำสำเร็จเราก็ดีใจอยู่ดี และดูเหมือนว่าไม่ว่าเราจะบอกล่วงหน้า หรือไม่บอกล่วงหน้าก็ตาม เมื่อเราทำบางสิ่งสำเร็จเราก็จะได้คำชมอยู่ดีเช่นกัน  เล่ามาถึงตรงนี

สมัยตอนที่เข้าเรียนมหาลัยปี 1 อาจารย์ตั้งคำถามให้กับนักศึกษาใหม่ทุกคนว่า ระหว่างเงินกับชื่อเสียงพวกคุณจะเลือกอะไร  ค่อนข้างเป็นคำถามที่น่าสนใจสำหรับผมในตอนนั้นมาก ๆ เพราะ 2 สิ่งนี้คือสิ่งที่คนส่วนใหญ่มักจะไขว่คว้าให้ได้มันมา ผมใช้เวลาในการคิดวิเคราะห์คำตอบอยู่นานสองนาน และผมก็ได้คำตอบในที่สุด  ในตอนนั้นผมตอบไปว่าถ้าเลือกระหว่างชื่อเสียงกับเงินผมขอเลือกเงิน ที่น่าตกใจก็คือผมเป็นคนเดียวในห้องที่เลือกคำตอบนี้ คนส่วนใหญ่เลือกชื่อเสียงกันหมด และดูเหมือนอาจารย์ก็พึงพอใจกับคำตอบของคนที่เลือกชื่อเสียงอีกด้วย  ผมข้องใจมากที่ทำไมทุกคนถึงเลือกชื่อเสียง พวกเขาตอบผมกลับมาว่า ก็ถ้ามีชื่อเสียงเราก็จะสามารถใช้ชื่อเสียงหาเงินได้ยังไงล่ะ แต่ถ้ามีเงินแล้วเราใช้เงินจนหมดมันก็หมดจริงไหม  คำตอบของเพื่อน ๆ ทำให้ผมช็อคไปเลยทีเดียว ทำไมเราถึงสร้างเหตุผลแบบนั้นขึ้นมา มันมีเหตุผลอะไรที่มีเงินแล้วจะต้องใช้เงินให้หมด ทำไมไม่คิดว่าเราสามารถนำเงินไปลงทุนเพื่อสร้างเงินให้เพิ่มมากขึ้นก็ได้ล่ะ หรือแม้แต่ใช้เงินเพื่อสร้างชื่อเสียงก็ทำได้เช่นกัน  ผมพยายามอธิบายให้ทุกคนเข้าใจว่าในโจทย์บอกให้เลือกระหว่างชื่อเสียงและเงิน แต

พักหลังนี้ไม่รู้ทำไมผมมักจะเจอกับคนที่ชอบมาชมตัวเองให้ผมฟัง บางคนได้รับรางวัลอันทรงเกียรติ บางคนมีคนรักและยกย่องมากมาย ที่มันน่าแปลกคือผมไม่เคยรู้สึกชื่นชมในเรื่องที่พวกเขาเล่าเลยสักนิดเดียว ผมนั่งฟังพวกเขาเล่าถึงความสามารถของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ สีหน้าของพวกเขาราวกับว่าประสบความสำเร็จในชีวิตไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ในขณะเดียวกันกับบางคนที่ไม่เคยจะเอ่ยปากเล่าอะไรให้ผมฟัง พวกเขาไม่เคยคิดจะชมตัวเองหรือพยายามบอกให้ใครรู้ว่าตัวเองนั้นเก่งเพียงใด แต่ผมกลับรับรู้ได้ถึงความสามารถของเขาโดยบังเอิญและแอบชื่นชมเขาอยู่ในใจ เรื่องนี้น่าคิดมากเลยนะครับ สมมุตินะครับว่าทุกเรื่องที่เขาโม้ให้ผมฟังเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ผมควรที่จะรู้สึกยกย่องเขาอย่างมากไม่ใช่เหรอ แต่ผมกลับรู้สึกเฉยเมยและชมเขาไปตามมารยาทเท่านั้น ในขณะที่คนบางคนเขาไม่ได้มีความสามารถอะไรมากเลย แต่เขาก็ไม่เคยชมตัวเองให้ใครฟัง แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับรู้สึกชื่นชมคนเหล่านั้นมากกว่าอยู่ดี  ภายหลังผมลองไปศึกษาหลักจิตวิทยาจึงได้รู้ว่า คนที่มักจะชมตัวเอง คือคนที่กำลังรู้สึกอ่อนแอ เขาต้องการคำชื่นชม เพื่อทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า แต่ในเมื่อผลงานของเข

ณหมู่บ้านอันเงียบสงบ ในประเทศจีน แม่ทัพท่านหนึ่ง ได้ควบม้าเข้ามาในหมู่บ้านพร้อมทหารจำนวนหนึ่ง และเรียกชาวบ้านทั้งหมดมารวมตัวกัน แม่ทัพประกาศให้รู้ว่า เขากำลังทำสงครามกันอยู่และเขาต้องการเสบียงอาหารจากหมู่บ้านนี้ทั้งหมด ผู้ใหญ่บ้านรีบประท้วงในทันที เพราะหมู่บ้านเราเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ถ้าให้อาหาร กับทหารของท่านพวกเราก็จะไม่มีอะไรกิน เมื่อผู้ใหญ่บ้านพูดจบแม่ทัพจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนที่จะสั่งหารเขาอย่างเลือดเย็น  ชาวบ้านต่างตื่นตกใจและหวาดกลัวกันถ้วนหน้า แม่ทัพสั่งให้ทหารเอาเสบียงอาหารของทุกคนไปให้หมดก่อนที่จะจากไป ตอนนี้คนทั้งหมู่บ้านต่างเกลียดชังแม่ทัพท่านนี้เป็นอย่างมาก แต่หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีข่าวประกาศไปทั่วทั้งประเทศว่า สงครามได้จบสิ้นลงแล้ว แม่ทัพท่านนี้คือผู้หยุดสงครามที่กินเวลากันมากว่า 200 ปี เขาตายในสนามรบเยี่ยงวีรบุรุษ ทหารทุกคนต่างรักและเทิดทูนในความกล้าของเขาอย่างมาก  จากเรื่องเล่าที่ผมได้หยิบยกมาให้อ่านจะเห็นได้เลยนะครับว่า แม่ทัพท่านนี้ถึงจะทำเรื่องชั่วช้ากับหมู่บ้านแห่งนี้ แต่ในเวลาเดียวกันเขากลับทำเรื่องดี ๆ เพื่อประเทศ แน่นอนว่าถ้าคนในหมู่บ้านจะเกลียดชังเขามันก็เป็นเรื

  ภาพหน้าปกจาก pixabay.com รู้ไหมครับว่าหากนอนไม่หลับพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร…ก็ ตื่นสายไงครับ แค่นั้นแหละ ผมไม่ได้กวนนะ ผลข้างเคียงเดียวของคนที่นอนไม่หลับแล้วต้องตื่นเช้า ก็คือ “ง่วงนอน” ไงครับ ผมเองก็เป็นคนนึงที่เคยประสบปัญหานอนไม่ค่อยหลับ ผมกังวล และกลัวทุกครั้งว่ามันจะส่งผลเลวร้ายกับชีวิตมหาศาลมากแค่ไหน ยิ่งคิดมาก ยิ่งกังวลมาก ก็ยิ่งนอนไม่หลับเข้าไปใหญ่ แต่ผ่านไปคืนแล้วคืนเล่า การนอนไม่หลับมันก็แค่ทำให้ผมง่วงก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ส่งผลเสียเลวร้ายอะไรกับร่างกายผมขนาดนั้นเลย ผมสงสัยเหมือนกันว่านอนไม่หลับแล้วมันจะเป็นยังไง แล้วผมก็ได้ลองพิสูจน์ มันก็ไม่เป็นยังไงนะครับ ผมก็แค่ง่วงมากขึ้น สลึมสลือนิดหน่อย และอาจจะเผลอหลับในตอนพักเที่ยง สุดท้ายเมื่อถึงจุด ๆ หนึ่งร่างกายมันต้องการจะพักผ่อน แล้วเมื่อถึงจุดนั้นไม่ว่าเราจะกังวลกับอะไรมากแค่ไหนก็ตาม "มันจะหลับ" ไม่จำเป็นต้องกังวลที่นอนไม่หลับหรอกครับ ยังมีคนอีกมากมาย ที่เขาไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ถึงอยากหลับเขาก็ยังหลับไม่ได้ เพราะต้องทำงาน ยังมีคนมากมายที่ตื่นอยู่ในตอนกลางคืน และยังมีคนมากมายที่นอนไม่หลับเหมือนกับคุณ อยากให้รู้ไว้ว่าไม่ใช่ค