บทสรุปฉบับแฮมแฮม

  สมัยนี้เขาจีบสาวกันที่ไหน  ถ้าเป็นสมัยของผมนะครับ ถ้ามีเพื่อนคนไหนเดินมาถามผมว่า เราควรที่จะจีบสาวที่ไหนดี ผมจะตอบเพื่อน ๆ ไปเหมือนกันทุกครั้งครับว่า นายลองไปยืนหน้าเซเว่น หรือไม่ก็หน้าป้ายรถเมล์นะ ถ้าเจอใครถูกใจก็จงเดินเข้าไปแล้วพูดว่า สวัสดีครับคุณน่ารักจังเลย จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์คุณหน่อย  ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนส่วนใหญ่นั้นไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำหรอกครับ แต่จริง ๆ แล้ว คำตอบของผมนั้น ผมไม่ได้พูดกวนอะไรเลย การยืนรอขอเบอร์สาวหน้าป้ายรถเมล์นั้นเป็นเคล็ดลับขั้นสุดยอด เพราะถ้าเขาไม่ให้เรา เดี๋ยวเขาก็เดินจากไป และเราก็จะไม่เจอกันอีก และในขณะเดียวกันเมื่อรถเมล์คันถัดไปมาถึง ก็จะมีสาวสวยคนใหม่โผล่มาให้เราขอเบอร์อีกอยู่ดี  และแน่นอนถ้าคุณทำตัวเองให้ดูดีมากพอ ยังไงวันนั้นคุณก็จะได้เบอร์สาวกลับบ้านไปอย่างแน่นอน  แต่ในยุคสมัยที่ covid ระบาดแบบนี้ เราคงทำแบบนั้นไม่ได้กันอีกแล้ว แล้วผมก็เชื่อว่าถึงจะทำแบบนั้นได้ ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่คงจะไม่กล้าทำอย่างแน่นอน  คือผมมีความรู้สึกว่าเมื่อเราชอบเขา เราก็แค่เดินไปขอทำความรู้จักก็เท่านั้น หากเขาไม่ชอบเรา เขาก็ปฏิเสธมาทุกอย่างก็จบ ไม่เห็นจะ

  ตอนนี้ยังไม่สายถ้าจะคิดเริ่มต้นใหม่  วันนี้คือวันที่ 9 กรกฎาคม ดูเหมือนว่าตอนนี้เราจะเดินทางเข้าสู่กลางปีกันแล้ว หลายคนที่ตั้งเป้าหมายที่จะทำ new year's resolution ตั้งแต่ต้นปี ผมเชื่อว่าขณะที่อ่านบทความนี้ คงล้มเลิกกันไปแล้วใช่ไหมล่ะครับ  ทำไมกันนะ ทำไม ทั้ง ๆ ที่ตอนต้นปีเรามีไฟ แต่พอมาตอนนี้ ไฟกลับมอด ดูเหมือนแรงใจ หรือความพยายามเพียงอย่างเดียวอาจจะยังไม่พอ ที่จะทำให้เราทำบางสิ่งบางอย่างประสบความสำเร็จก็เป็นได้นะครับ  แต่การที่จะเราจะสรุปเลยว่า การตั้งเป้าหมายตลอดปีมันเป็นสิ่งที่ยากเกินกว่าที่คนธรรมดาจะทำได้นั้น มันก็อาจจะเป็นการด่วนสรุปเร็วเกินไปนิดนึง  เพราะถ้ามีคนสองคนใช้ความพยายามเท่ากันทำสิ่งเดียวกัน แต่คนนึงมีแค่พลังฮึดสู้ และแรงใจ แต่อีกคนนึงกลับมีการวางแผน และใช้สมองมากกว่า คุณคิดว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเหมือนกันไหมครับ ผมจะยกตัวอย่างให้เข้าใจง่ายขึ้นกว่านี้อีกสักนิดนึงนะครับ ลองจินตนาการถึง นักวิ่งมาราธอน 2 คนดูสิครับ  เมื่อเสียงนกหวีดดังขึ้น นักวิ่งคนแรก มีพลัง และแรงใจเต็มเปี่ยม เขาจึงสับขาด้วยความเร็ว และวิ่งออกไปสุดแรงเกิด แน่นอนชายคนนี้จะวิ่งแซงทุกคนไปอย่างง่ายดาย แ

  ประสบการณ์ เมื่อรถเสียต่างจังหวัด  ในตอนที่ผมอายุ 28 ปีผมเชื่อมาตลอดว่า ผมควบคุมทุกอย่างได้ และทำทุกอย่างได้แล้ว ที่ผมมีความคิดแบบนั้นก็เพราะว่า ในช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ และมีทุกอย่างที่ชีวิตพึ่งมีอย่างครบถ้วน  แต่แล้วเหตุการณ์หนึ่งก็ได้เปลี่ยนแปลงความคิดผมไปตลอดกาล  ผมได้งานทำที่ต่างจังหวัดจึงไปเช่าหอพัก และอาศัยอยู่ที่นั่น แน่นอนสำหรับหลายคนการใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวที่ต่างจังหวัด ย่อมเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น และท้าทายพอสมควรแต่ไม่ใช่กับผม เพราะผมสามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย  และคิดว่าต่อให้อยู่คนเดียวก็สามารถอยู่ได้สบายมาก จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งที่ผมต้องรีบไปทำงาน จู่ ๆ รถของผมก็สตาร์ทไม่ติดขึ้นมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของผมมาก เพราะผมไม่เคยคิดเลยว่ารถที่ขับอยู่ทุกวัน อยู่ ๆ จะสตาร์ทไม่ติดแบบนี้  ในวินาทีนั้นทุกอย่างวุ่นวายไปหมด เพราะผมไม่มีเวลาที่จะเอารถไปซ่อม ต้องรีบไปทำงานแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ไม่เคยคิดเลยว่า รถมันจะเสียขึ้นมาจึงไม่รู้เลยว่า ผมจะต้องนั่งรถสองแถวคันไหนเพื่อที่จะไปที่ทำงานผมได้  เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนดีแล้วจึง

คุณหมอที่ผมเกลียดมากที่สุดบนโลกใบนี้คือ คุณหมอฟัน พวกเขาไม่ได้ใจร้ายหรอกครับ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะนุ่มนวลกับพวกเราสักแค่ไหน การถอนฟัน หรือการรักษาฟันเป็นเรื่องที่ทำให้เราเจ็บเสมอ  แน่นอนมันไม่ใช่ความผิดของคุณหมอที่เส้นประสาทต่อตรงกับฟันของเรา แต่อย่างไรก็ตามถ้าอยู่ในสถานะปกติก็คงไม่มีใครอยากเข้าใกล้หมอฟันกันสักเท่าไหร่อย่างแน่นอน  ทุกครั้งที่ไปหาหมอฟัน เพื่อน ๆ สังเกตไหมครับว่าสิ่งหนึ่งที่พวกเขามักจะทำก่อนเสมอ นั่นก็คือการวัดความดันโลหิต ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่า การถอนฟันนั้นมีโอกาสทำให้เลือดไหลไม่หยุดได้ หากเรามีความดันโลหิตสูง  เมื่อคุณตาผมอายุเข้าสู่เลข 8 ท่านก็เริ่มมีอาการป่วยออด ๆ แอด ๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนแก่ทั่วไป แล้วเมื่อวันหนึ่งคุณตาของผมเริ่มที่จะรับประทานอาหารไม่ได้ขึ้นมา พอไปหาหมอ เราจึงได้รู้ว่า คุณตาของผมฟันผุหลายซี่เลย ทำให้ปวดฟันอยู่ตลอดเวลา จนทานข้าวไม่ได้  แน่นอนในความคิดผมตอนนั้น ไม่มีปัญหา ก็แค่ถอนฟันซี่ที่ปวดออก แล้วใส่ฟันปลอมให้ท่านก็จบแล้ว เพราะครอบครัวเราก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินทองเลยแม้แต่น้อย  แต่ปรากฏว่าคุณหมอเลือกที่จะปฏิเสธการถอนฟันให้กับท่าน  ที่เป็

  เที่ยวซาฟารีเวิลด์ครั้งที่ 5  เพื่อน ๆ มีสถานที่ ๆ แสนคิดถึงในวัยเด็กกันบ้างหรือเปล่าครับ ส่วนตัวผมนั้น ลองจินตนาการถึงเด็กต่างจังหวัดคนนึง ที่ไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ เลยสิครับ แล้ววันหนึ่งพ่อกับแม่ก็พาผมเข้าไป และหนึ่งในสถานที่เที่ยวที่พวกเขาพาผมไปนั่นก็คือ ซาฟารีเวิลด์  มันเป็นสถานที่ ที่สุดแสนจะตื่นตา ตื่นใจสำหรับเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง ไม่เคยรู้เลยว่าบนโลกใบนี้จะมีสถานที่ ที่รวบรวมสัตว์ไว้เยอะขนาดนี้ แถมยังนำมาแสดงโชว์อีกด้วย  บอกเลยว่าทุกโชว์เป็นอะไรที่น่าจดจำ และแน่นอนตามประสาเด็กคนหนึ่ง เมื่อกลับไปถึงบ้าน ผมย่อมเฝ้าฝันที่จะได้กลับไปที่นั่นอีกสักครั้ง แต่ไม่ว่าจะเฝ้าคิดถึงมันยังไงก็ไม่ได้ไปอยู่ดี  เมื่อโตขึ้นจนเข้าวัยรุ่นในที่สุดผมก็ได้โอกาสไปที่นั่นอีกครั้งหนึ่ง แต่ปรากฏว่า ความตื่นเต้น และความสนุกที่ได้เห็นโชว์ต่าง ๆ มันกลับลดน้อยถอยลงมาก ๆ ไม่เหมือนตอนเด็กเลย ทั้ง ๆ ที่ผมเฝ้ารอคอยที่จะไปนี่นั่นมาโดยตลอด  เมื่อเข้ามหาลัยก็ยังมีโอกาสได้ไปที่ซาฟารีเวิลด์อีก 2 ครั้ง ไม่ว่าจะไปกับเพื่อน ๆ หรือพาสาวไปเดท แต่ทุกครั้งสถานที่แห่งนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ผมประทับใจเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่น้อย  ดูเหมื

เพื่อน ๆ เคยสังเกตกันไหมครับว่าคนแก่ ๆ อย่างเช่น คุณปู่,คุณตา,คุณย่า,คุณยายของพวกเรา เวลาพวกท่านอายุมากเข้ามักจะชอบนั่งเหม่ออยู่หน้าบ้านเสมอ พวกเขาเหม่อมองอะไรกัน  ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ผมเคยถามคุณตาของผมว่านั่งมองอะไร แล้วท่านก็ตอบว่า ก็มองไปเรื่อย แต่หลังจากตอบเสร็จ ท่านก็เริ่มเล่า ถึงเรื่องราวในอดีตให้ผมฟัง ในตอนนั้นผมจึงรู้ได้ทันทีว่า สิ่งที่เขากำลังเหม่อมองนั้นคือภาพความทรงจำในอดีตที่ผ่านมา ในชีวิตของตัวเขาเอง  เมื่อเราเริ่มเข้าสู่วัยชราอายุมากเข้า ร่างกายของเราจะไร้สิ้นเรี่ยวแรง สภาพร่างกายไม่พร้อมที่จะไปทำกิจกรรมอะไรทั้งนั้น แค่นั่งอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว และสิ่งที่ตรงกันข้ามกับอวัยวะทั้งหมดที่กำลังเสื่อมถอย นั่นก็คือสมองของเรา  ถ้าอ้างอิงตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว ต่อให้เราแก่ชราอายุ 100 ปี ถ้าเราไม่เจ็บป่วย สมองที่สมบูรณ์ก็ยังสามารถทำงานได้อย่างปกติ ไม่ต่างจากคนทั่วไป  นั่นมันจึงเป็นสิ่งที่ทำให้ผม กลับมานั่งคิดทบทวนวิธีการใช้ชีวิตเสียใหม่ เมื่อยามแก่เฒ่าในวัยที่เราไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก สิ่งเดียวที่จะอยู่กับเราไม่ใช่ภรรยา หรือลูก ๆ แต่เป็นความทรงจำในชีวิตที่ผ่านมาต่างหาก  นั่

  วันก่อนผมเดินไปแผนกเสื้อผ้ามือ 2 มาครับ ระหว่างที่กำลังมองหาเสื้อผ้าดี ๆ อยู่นั้น ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า เสื้อผ้ามือ 2 เนี่ย ไม่ว่าจะผ่านคนใช้มามากมายแค่ไหนก็ตาม มันก็ยังคงเป็นเสื้อผ้ามือ 2 อยู่วันยังค่ำ อาจจะเรียกได้ว่ามันไม่มีทางถูกลดคุณค่ามากไปกว่านี้  เพราะไม่เคยมีใครเรียกมันว่าเสื้อผ้ามือ 3 มือ 4 มือ 5 เลยสักคน  ถ้าจะพูดถึงเสื้อผ้ามือ 2 แล้ว มันคือเครื่องนุ่งห่มที่ถูกลดคุณค่าลงมาก ๆ เลย ลองสังเกตดูสิครับ บางตัวก็ยังเป็นเสื้อผ้าคุณภาพดีอยู่เลย แต่เมื่อได้ชื่อว่าเป็นเสื้อผ้ามือสองแล้ว คนก็จะ ตีค่า ตีราคา เสื้อผ้าเหล่านั้น ถูกลงกว่าที่ควรจะเป็นมาก ๆ  คุณค่าของมันถูกลดทอนลง เพราะการเปลี่ยนแปลงเจ้าของเท่านั้น แต่ก็เข้าใจได้ครับ  หลายคนคงรู้สึกไม่ดีหากต้องใช้เสื้อผ้าต่อจากคนอื่น เพราะเราไม่รู้เลยว่าเจ้าของก่อนหน้านั้น ของมันคือใคร อาจจะเป็นฆาตกรโรคจิต หรือคนที่เป็นโรคผิวหนังเรื้อรัง ก็ได้ พอคิดแบบนี้แล้วการใส่เสื้อผ้าต่อจากเจ้าของเก่า จึงเป็นอะไรที่ไม่น่าอภิรมย์เอาซะเลย (แน่นอนว่าก่อนขาย เขาต้องทำความสะอาดมาอย่างดี แต่ในด้านของความรู้สึกแล้ว เราก็ไม่อยากใส่อยู่ดี) จากที่พูดมาทั้งหมดดูเห

วันนี้ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนเก่า สมัยเรียนมหาลัยแล้วก็นึกถึงเรื่องนึงขึ้นมาได้ เรื่องนี้น่าสนใจมากจึงอยากจะนำมาเล่าให้ฟัง  เรื่องมีอยู่ว่า ในตอนที่เรากำลังเรียนอยู่ที่มหาลัยนั้น มีอยู่วิชาหนึ่ง อาจารย์สั่งรายงานให้ทำเป็นกลุ่ม ตั้งแต่คาบแรกที่เข้าสอน อาจารย์บอกว่าให้เราส่งในวันคาบท้ายที่เข้าเรียน  แน่นอนการที่อาจารย์สั่งงานล่วงหน้านานขนาดนี้ สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับพวกเราก็คือ การผลัดวันประกันพรุ่งนั่นเอง อีกตั้งนานกว่าจะถึงกำหนดส่ง จะรีบทำไปทำไมกัน (อันนี้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีไม่แนะนำนะครับ) พวกเราก็ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนลืมเรื่องการทำรายงานไปเสียสนิท รู้ตัวอีกทีก็ถึงวันกำหนดส่งรายงานเสร็จแล้ว  เรื่องที่น่าตกใจมี 2 เรื่อง   เรื่องที่ 1 ก็คือ เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ไม่ได้ลืมการทำรายงานพวกเขาทำรายงานกันเสร็จหมดแล้ว และมีรายงานพร้อมเตรียมส่ง  ส่วนเรื่องที่ 2 นั้นน่าเจ็บใจแบบสุด ๆ เพราะเพื่อนบางคนที่รู้ว่ามีรายงานต้องส่ง พวกเขาอุบเงียบไว้ ไม่ยอมบอก ไม่ยอมเตือนพวกเรา แล้วก็แอบเอาชื่อตัวเองไปเข้ากับกลุ่มอื่น ที่ทำรายงานเสร็จแล้ว  แน่นอนเหลือเวลาอีกแค่นิดเดียว จะให้เริ่มต้นทำรายงานตอนนี้ก็คงจะทำไ

ในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังขับรถไปส่งภรรยาที่ทำงานเหมือนกับทุกวัน ๆ ผมจะได้สังเกตมองไปข้างถนน และนั่นมันทำให้ผมประหลาดใจ ทุกเช้าผมมักจะเห็นไม้ประดับข้างถนนถูกตัดแต่งเป็นรูปทรงต่าง ๆ ที่มีความสวยงามอยู่เสมอ ถ้าเราพิจารณาดูสักนิด เราก็จะพบว่า พุ่มไม้ที่กลายเป็นรูปทรงของคน หรือเรือนั้น ข้างในมีเส้นลวดขดอยู่ในนั้น  เขาใช้เส้นลวดมาดัดงอเป็นรูปร่างอยู่ข้างในพุ่มไม้ แล้วตัดส่วนที่ไม่จำเป็นออกไป นั่นคือความลับที่ทำให้มันกลายเป็นรูปทรงที่สวยงาม  อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่ผมมองงานศิลปะที่เกาะกลางถนนผมมักจะคิดเสมอว่า คนที่สร้างมันขึ้นมาต้องเป็นคนที่เรียนจบด้านศิลปกรรมมาอย่างแน่นอน เพราะผลงานนั้นช่างมีความปราณีต และละเอียดอ่อนอย่างมาก  แต่แล้วในวันหนึ่งความคิดของผมก็ได้เปลี่ยนไป เมื่อผมเห็นตัวจริงของคนที่สร้างงานศิลปะเหล่านี้ขึ้นมา คนเหล่านั้นคือ กลุ่มป้า ป้า พนักงานเทศบาลธรรมดานั่นเอง ผู้หญิงวัย 50 กว่า 4-5 คนช่วยกันแต่ง ช่วยกันตัด จนพุ่มไม้กลายเป็นรูปทรงที่สวยงาม  ผมคิดเสมอว่างานเหล่านี้คืองานที่ยากเกินกว่าที่คนธรรมดาจะทำได้ แต่ปรากฏว่าป้าเหล่านั้นสามารถทำงานที่ละเอียดอ่อนแบบนี้ได้สบายมาก  เพราะอย

สมัยเด็กผม และลูกพี่ลูกน้องของผม เมื่อได้ไปห้างสรรพสินค้า พวกเรามักจะไปนั่งพักกันที่ม้านั่งในห้าง แล้วก็เริ่มเล่นเกมที่แสนสนุกของพวกเรากัน และเกมนั้นมีชื่อว่า " การให้คะแนนสาวสวย"  เกมนี้มีจุดเริ่มต้นจากการที่พวกเราได้เปิดดูรูปภาพสาวสวยในนิตยสารก่อน หลังจากที่เปิดหน้าถัดไป แล้วเจอสาวสวยในนั้น พวกเราก็มักจะแย่งกันจิ้มแล้วบอกว่าจองคนนี้ โดยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เราเริ่มมองคนจริง ๆ แล้วให้คะแนนกัน  ต้องบอกก่อนนะครับว่า เกมนี้ไม่ได้เอาไว้ใช้บูลลี่ใครทั้งนั้น เราไม่ได้ให้คะแนนทุกคน แต่ให้คะแนนคนที่เรารู้สึกว่า เราชอบรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเธอเท่านั้น ส่วนคนไม่สวยไม่มีการให้คะแนนแต่อย่างใด  เมื่อมีสาวสวยเดินผ่านมา ลูกพี่ลูกน้องของผมก็พูดขึ้นมาทันทีว่า คนนี้ให้ 8 คะแนน ผมก็จะบอกว่าคนนี้ให้ 9 คะแนนเลย ซึ่ง ข้อดีของเกมนี้ก็คือ มันทำให้เราสองคน รู้สเปคของกันและกันอย่างชัดเจนมากขึ้น ว่าถ้าเจอผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ ลูกพี่ลูกน้องของผมจะรู้สึกอย่างไร  และแล้ววันเวลาก็ได้ผ่านไป สุดท้ายจุดจบของเกมนี้ก็ได้มาถึง เมื่อวันหนึ่ง มีสาวสวยคนหนึ่งเดินผ่านมา เราทั้งสองคนหันไปเจอเธอคนนั้นเข้าพร้อม ๆ กั

เพื่อน ๆ เคยดูหนังที่สนุกมาก ๆ หรือฟังเพลงที่เพราะแบบสุด ๆ กันบ้างหรือเปล่าครับ ผมพบความจริงที่ว่าหนัง หรือเพลงเหล่านั้น ที่เรามองว่ามันสนุกมาก ๆ หากเราไม่ได้ฟังหรือไม่ได้ดูมันนาน ๆ นานจนแทบจะจำไม่ได้ แล้ววันหนึ่งเรากลับมาดู หรือมาฟังมันอีกครั้ง มันกลับยังคงสนุกและทำให้เรารู้สึกพึงพอใจ ที่ได้ดูและฟัง ซึ่งความรู้สึกนั้น มันไม่ได้ต่างจากการดู หรือฟังครั้งแรกเลยสักนิด  ปรากฏการณ์ที่ผมค้นพบนี้ถ้าเพื่อน ๆ เห็นด้วยกับสิ่งที่ผมพูดแล้วละก็ อาจจะเรียกได้ว่า ของดีก็ย่อมเป็นของดีอยู่วันยังค่ำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ทำ  ผมก็เลยคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าเอาเรื่องนี้มาใช้กับความทรงจำล่ะ มันจะเป็นยังไง ลองจินตนาการถึงเรื่องเลวร้ายที่เราเคยพบเจอในอดีตดูสิครับ ถ้าจำไม่ค่อยได้ให้เล่าออกมาเป็นฉากเป็นตอนเลยก็ได้ ซึ่งคนส่วนใหญ่จะมีปมฝังใจและเรื่องที่ทำให้เจ็บแค้นอยู่เสมอ เมื่อเรานึกถึงมันและเล่ามันออกมาจนหมดเราจะสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแย่ ๆ ที่ตัวเราเคยรู้สึกในอดีตใช่ไหมครับ  มันก็เหมือนกับเรื่องของการดูหนังและฟังเพลงเก่าเลยใช่ไหมครับ เมื่อนึกถึงเรื่องแย่ ๆ ในอดีตขึ้นมาทีไรเราก็จะเจ็บจี๊ดขึ้นมาทุกที 

ณโรงพยาบาลรามาธิบดี ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปแผนกวัดความดันอยู่นั้น ทันใดนั้นด้านหลังของผมก็มีเสียงดัง "แต๊กๆๆๆๆๆ" มาแต่ไกล แล้วเสียงนั้นก็ใกล้ผมเข้ามาทุกที ในที่สุดผมจึงตัดสินใจหันไปดู ผมจึงได้พบว่า ต้นเสียงนั้น มาจากรถเข็นไฟฟ้าคันหนึ่ง และมีคุณปู่วัยชราคนหนึ่งที่แก่มากแล้วนั่งอยู่บนนั้น  คุณปู่ใช้นิ้วของท่านบังคับรถเข็นอย่างคล่องแคล่วและขับผ่านฝูงชนไปได้อย่างง่ายดาย ซึ่งเป็นภาพที่แปลกตามาก เพราะส่วนใหญ่เวลาผมไปโรงพยาบาล ผมจะต้องพบเจอกับคุณตา คุณยาย ที่นั่งอยู่บนรถเข็น และต้องรอให้มีคนมาช่วยลากไป บางคนก็ถูกญาติทิ้งไว้ให้นั่งรอนานเป็นชั่วโมง ๆ และสายตาของคนแก่เหล่านั้นก็ช่างน่าสงสารซะเหลือเกิน  แต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่เกิดกับคุณปู่คนนี้ แม้เขาจะเดินไม่ได้และแก่มากแล้วก็ตาม แต่เขาก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้อย่างคล่องแคล่ว หลักฐานก็คือ คุณปู่ขับรถเข็นแซงหน้าผมไปอย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่ารถเข็นของคุณปู่จะเร็วกว่าความเร็วการเดินของผมซะอีก ตอนนั้นสิ่งที่ผมคิดในหัวมีแค่อย่างเดียว “เท่จัง” หมดยุคแล้วล่ะ กับการที่คนพิการหรือคนแก่ต้องนั่งรอความช่วยเหลือ เทคโนโลยีได้เปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านั้นไ

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันที่ผมลงบทความนี้น่าจะตรงกับวันที่ 18 สิงหาคม พ. ศ. 2564 เท่ากับว่าผมเขียนบทความลงใน blogger.com มาเป็นเวลา 1 ปีแล้วสินะ เพราะผมเริ่มเขียนบทความแรกในวันแม่แห่งชาตินั่นคือ 12 สิงหาคม 2563  สารภาพตามตรงนะครับ บทความที่ทุกคนได้อ่านตั้งแต่เดือนธันวาคมปีที่แล้วจนถึงธันวาคมปีนี้(ที่ยังมาไม่ถึง) บทความที่ลงทุก ๆ วันพุธ คือบทความที่ผมเขียนเสร็จทั้งหมด ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายนปี 2563 ครับ ผมทุ่มเทเวลาทั้งเดือน เพื่อเขียนบทความ และตั้งเวลาโพสล่วงหน้าไว้  เพราะผมมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ในปี 2564 นั่นก็คือการทำพอดแคสต์ ลงช่อง YouTube ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวผมเองในวันนี้จะเป็นอย่างไร ยังเขียนบทความอยู่หรือเปล่า ทำพอดแคสต์แล้วประสบความสำเร็จหรือไม่ แต่แค่อยากจะบอกว่า การที่ผมเตรียมการล่วงหน้ามากขนาดนี้ ก็เพราะว่าผมตั้งใจที่จะทำมันจริง ๆ  ผมค้นพบงานอดิเรกใหม่ในช่วงโควิด ผมรู้แล้วว่าการเขียนบทความมันทำให้ผมมีความสุข แต่มันไม่ได้สุขเพราะได้เขียนบทความหรอกนะครับ มันมีความสุขเวลามีคนอ่านแล้วรู้สึกดีที่ได้อ่านบทความของผมต่างหาก  อยากรู้จริง ๆ ว่าตัวผมในวันนี้จะยังรู้สึกแบบที่ตัวผมรู้สึกอย

พิมพ์ คือดาวมหาลัย เธอคือสาวสวยอัธยาศัยดีที่หนุ่ม ๆ ทั้งมหาลัยต่างหมายปอง ส่วนโจ คือหนุ่มบ้านนอกที่สอบติดวิศวะได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ ไม่รู้ด้วยโชคชะตาฟ้าลิขิตอย่างไรทำให้เธอและเขาได้มาสนิทสนมกัน แล้วจับพลัดจับผลูได้มาเป็นแฟนกันในที่สุด ในความคิดของโจ เขาคือชายหนุ่มที่โชคดีที่สุดในมหาลัยนั่นก็เพราะว่าเขาได้เป็นแฟนกับพิมพ์ แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็แอบอืดอัดไม่น้อย เพราะความชอบของเขาและเธอต่างกันโดยสิ้นเชิง  ในขณะที่ฝั่งพิมพ์ก็รู้สึกอึดอัด ที่ต้องมาเป็นแฟนกับคนอย่างโจ ตอนแรก ๆ เธอก็ชอบในความใสซื่อบริสุทธิ์ของเขา แต่ก็ต้องยอมรับว่าสังคมของเขาและเธอแตกต่างกันมากเหลือเกิน ทั้งสองต่างชอบกันและกัน แต่กลับไม่มีอะไรเข้ากันได้เลยแม้แต่อย่างเดียว  สุดท้ายทั้งสองก็เลยมาจับเข่าคุยกัน พิมพ์ถามโจว่ายังรักเธออยู่หรือเปล่า โจ้บอกว่ายังรักอยู่ พิมพ์ถามโจต่อไปว่าแล้วอยู่กับเธอมีความสุขไหม โจบอกว่าก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว พิมพ์ก็เลยถามคำถามสุดท้ายไปว่า แล้วโจชอบตัวเองไหมตอนที่เป็นแฟนกับพิมพ์  คำถามนี้ทำให้โจนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ เพราะถ้าถามว่าเขาดีใจไหมที่ได้เป็นแฟนกับเธอ เขาต้องดีใจอยู่แล้ว ได้มีแฟนเป็นดา

เช้าวันนี้ไม่รู้เรียกว่าโชคดีหรือโชคร้าย เมื่อแท็กซี่ที่ผมขึ้นไปนั่ง เขาชวนคุยไม่หยุดเลย ความสงบของผมพังทลายไปในพริบตา เมื่อพี่แท็กซี่เขาพูดไม่หยุด เหมือนเก็บกดอะไรมา  เนื้อหาการสนทนามีค่อนข้างหลากหลาย ทั้งเรื่องสังคม วัฒนธรรม แฉลบออกการเมืองเล็กน้อย แล้ววนกลับมาเรื่องของการปลูกผลไม้ และเรื่องผลไม้เป็นเรื่องที่เราพูดคุยกันนานที่สุดในบรรดาเรื่องทั้งหมด  คร่าว ๆ ก็ประมาณว่า จริง ๆ พี่เขาเพิ่งจะมาขับแท็กซี่ได้ไม่นาน แต่ก่อนหน้านั้นเขาเป็นชาวสวน ปลูกมาหมดทุกอย่างในจักรวาลนี้แล้ว(เพราะว่าถามอะไรก็ตอบได้หมด มีความรู้ไปซะทุกเรื่อง) สิ่งที่ผมได้รับรู้จากการนั่งฟังที่เขาพูดไม่หยุดนั่นก็คือ พี่แท็กซี่รักการทำสวนเป็นอย่างมาก เขาพูดไปยิ้มไป และความรู้ที่เขามีก็ใช่ย่อยเลยทีเดียว เรียกได้ว่าเป็นมือโปรของวงการการทำสวนเลยก็ว่าได้  แน่นอนผมก็สงสัยเหมือนกับคุณผู้อ่านนั่นแหละครับ ถ้ารักการทำสวนผลไม้ซะขนาดนั้น แล้วจะมาขับแท็กซี่ทำไม  พี่เขาบอกว่าครอบครัวเขามีปัญหาทางการเงิน พี่น้องเขาก็เลยต้องแบ่งมรดกกันโดยการขายที่ของพ่อแม่ไปจนหมด ทำให้เขาต้องเข้ามาในกรุงเทพฯเพื่อมาเป็นคนขับแท็กซี่  เรื่องนี้น่าสนใจมากเล