บทสรุปฉบับแฮมแฮม

รู้จักจอมยุทธอินทรีย์ไหมครับ ถ้าจะพูดถึงนิยายกำลังภายในที่โด่งดังที่สุดของกิมย้ง คงหนีไม่พ้นเรื่องมังกรหยกอย่างแน่นอน โดยตัวละครที่ผมชอบที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ เอี้ยก๋วยนั่นเอง ความปรารถนาเดียวที่เอี้ยก๋วยต้องการก็คือการได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบกับท่านอาเซียวเหล่งนึ่งเท่านั้นเอง แต่ด้วยผู้เขียนคงกลัวว่าเนื้อเรื่องจะจบเร็วไปละมั้ง ก็เลยทำให้พวกเขาทั้งสองต้องพลัดพรากกันถึง 16 ปีเต็ม ในตอนที่ผมดูเรื่องราวของมังกรหยกอยู่นั้น ผมก็เกิดคิดขึ้นได้ว่า แม้แต่จอมยุทธอินทรีย์ผู้เก่งไปซะทุกอย่าง ก็ยังต้องรอถึง 16 ปีเชียวนะ ถึงจะสมความปรารถนาที่มุ่งหวัง แล้วนับประสาอะไรกับเรา ที่ยังไม่ได้มีทั้งประสบการณ์ และผลงานอะไรมากนัก ถึงจะสมความปรารถนาอย่างที่มุ่งหวัง และตั้งใจ  ในบทความเก่า ๆ ผมเคยเขียนเล่าเรื่องราวของนักเขียนรุ่นพี่ ที่เขียน Blog มาก่อนผมเกือบ 10 ปี ในขณะที่ตัวผมในวันนี้ เพิ่งจะเขียนบทความครบ 1 ปีเท่านั้นเอง ขณะที่ผมมองดูเขาที่มีผู้ติดตามเป็นหมื่นแน่นอนผมก็อยากมีแบบเขาบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับครับว่า ผมพึ่งเริ่มต้น จะไปมีเหมือนเขาในทันทีได้อย่างไร  พี่เขาผ่านอะไรมามากกว่าผมเกือบ 10 เท่า ขยันกว่า พยา

ก่อนจะหมดคาบเรียนสุดท้ายในวันศุกร์ อาจารย์ได้ประกาศบอกกับนักเรียนทั้งห้องว่า ศุกร์หน้าเราจะเปิดคาบเรียนด้วยการสอบเก็บคะแนน มันคือการเก็บคะแนนที่สำคัญมาก นักเรียนทุกคนห้ามมาสายเป็นอันขาด เมื่อถึงวันศุกร์นักเรียนทุกคนต่างเข้าเรียนกันอย่างตรงเวลาเพื่อเตรียมตัวสอบ เมื่ออาจารย์มาถึงห้องเรียนก็ได้พูดขึ้นมาว่า วันนี้เราจะสอบเนื้อหาในบทที่ 4 กันในตอนท้ายคาบเรียนนะ ซึ่งเป็นบทเรียนที่เราได้เรียนกันมาแล้วคงไม่มีปัญหาสินะ เมื่อพูดจบอาจารย์ก็เกิดนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วนต้องรีบไปทำ ขอให้นักเรียนทุกคนอยู่ในห้องอย่างสงบ และถ้าหมดคาบเรียนแล้วอาจารย์ยังไม่กลับมาให้ทุกคนเลิกเรียนได้เลยนะ  เมื่ออาจารย์เดินจากไปเพียงแค่ไม่นาน นักเรียนก็ต่างดีใจและโหร้องกันยกห้อง เพราะนอกจากคาบนี้จะไม่ต้องเรียนแล้ว ยังไม่ต้องสอบอีกด้วย นักเรียนส่วนใหญ่ต่างพากันนั่งเล่น ฆ่าเวลาให้หมดคาบเรียน บ้างก็จับกลุ่มเม้าท์มอยคุยเรื่องดารา นักร้องกันอย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่นักเรียนทุกคนไม่คาดคิดก็กลับเกิดขึ้น  อีก 10 นาทีจะหมดคาบเรียนแล้ว นักเรียนเริ่มจัดกระเป๋าเตรียมกลับบ้านกัน แต่ทันใดนั้นอาจารย์ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นหน้าห้องเรียนพร้อมแจกกร

ถ้าเริ่มต้นเร็วกว่านี้ก็คงจะดีสินะ...ผมเคยได้ยินประโยคนี้บ่อย ๆ จากคนที่เพิ่งจะมาพบเจอกับสิ่งที่อยากทำ แต่กลับมาทำในเวลาที่สายจนเกินไป และพวกเขาต่างรู้ดีว่าไม่มีทางย้อนคืนเวลาที่เสียไปได้ สิ่งเดียวที่พวกเราทำได้ก็คือ ถอนหายใจแล้วบ่นกับตัวเองว่า ถ้าเริ่มต้นเร็วกว่านี้ก็คงจะดีกว่าแท้ ๆ  ดูเหมือนว่าในตอนนี้ผมจะเริ่มเข้าใจประโยคที่คนเหล่านั้นเคยบ่นบ้างไม่มากก็น้อยแล้วล่ะครับ เพราะผมเริ่มต้นงานอดิเรกใหม่ในการเขียนบทความออนไลน์ได้เพียงแค่ 1 ปีเท่านั้น ในขณะที่คนบางคนทั้ง ๆ ที่เขาอายุน้อยกว่าผม แต่เขากลับพบเจอเส้นทางนี้ และก้าวเดินมาก่อนผมเสียด้วยซ้ำ ระหว่างที่ผมกำลังจะถอนหายใจ และบ่นเหมือนกับพวกเขา ผมกลับพบว่ามีรุ่นพี่คนหนึ่งที่ทำสิ่งนี้มาก่อนผมถึง 5 ปี แต่เขาเริ่มต้นตอนอายุมากกว่าผมเสียด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนการเริ่มต้นช้า หรือเร็ว มันจะไม่ใช่ข้อจำกัดของเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะคนที่อายุมากกว่า หรือเริ่มต้นช้ากว่า ก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน  ข้อแรกก็คือ การที่เรามีอายุมากกว่า คือเรามีประสบการณ์ชีวิตมากกว่า และอ่านหนังสือมากกว่า ทำให้เรามีข้อมูล และมีความรู้ที่จะนำมาเขียนมากกว่าเช่นกัน อีกอย่างหนึ่งก็ค

ผมได้วางแผนการที่จะทำงานให้เสร็จภายในวันที่ 15 พฤศจิกายน ตั้งแต่วันที่ตั้งเป้าหมาย ผมก็ตั้งใจและพยายามทำให้มันสำเร็จก่อนวันที่ 15 มาโดยตลอด ทุก ๆ วัน ผมทำอย่างเต็มที่ แน่นอนว่าช่วงเวลาที่ทำงานอย่างตั้งใจ ก็จะมีช่วงเวลาที่เกิดความรู้สึกขี้เกียจแทรกเข้ามาบ้างเป็นระยะ ๆ  ถึงแม้ทุกครั้งผมจะเอาชนะความขี้เกียจมาได้ก็ตาม แต่ยิ่งงานใกล้เสร็จมากขึ้นเท่าไหร่ ความขี้เกียจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น จนในที่สุดผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง งานที่ผมวางแผนว่าจะทำให้เสร็จในวันที่ 15 พฤศจิกายนแท้ ๆ แต่กลับกลายเป็นว่า เพียงแค่วันที่ 12 พฤศจิกายน มันก็เกือบจะเสร็จซะแล้ว ถ้าผมมีเวลาอีกไม่เกิน 4 ชั่วโมงมันต้องเสร็จอย่างแน่นอน  ผมดีใจมาก และคิดว่าวันที่ 13 งานจะต้องเสร็จอย่างแน่นอน แต่กลับกลายเป็นว่า วันที่ 13 ผมมีธุระต้องออกไปข้างนอกกระทันหัน และกลับมาในตอนเย็น ถามว่าในตอนนั้น ผมจะทำงานต่อให้เสร็จได้ไหม คำตอบคือ ทำได้ครับ เพราะผมกลับมาถึงห้องมันก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่ แต่ผมกลับเลือกที่จะพักผ่อน และค่อยทำในวันที่ 14 แทน  ปรากฏว่าในวันที่ 14 พฤศจิกายน เป็นวันที่ผมควรที่จะทำงานให้เสร็จสักที เพราะมันเหลืออีกแค่นิดเด

วันที่ 1 มกราคม 2564 ในตอนนั้น มันคืออนาคตอันใกล้ที่ผมวางแผนไว้ว่าอยากจะทำช่องพอดแคสต์ ใน YouTube ขึ้นมา ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ผมเริ่มต้นศึกษาการทำพอดแคสต์ จากทุกช่องทางที่พอจะหาความรู้ได้ ค่อย ๆ ฝึกฝน และหาสไตล์ในการพูดของตัวเองไปทีละน้อย แล้วฟังพอดแคสต์ของคนอื่นบ่อยขึ้น ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะเก็บข้อมูลมาอ้างอิง เพื่อที่ว่า พอดแคสต์ของผมจะได้ออกมามีคุณภาพนั่นเอง  การเตรียมการเป็นไปได้อย่างราบรื่น จนถึงประมาณกลางเดือนธันวาคม อีกไม่นานก็จะถึงกำหนดการที่ผมได้วางไว้ว่า จะลงพอดแคสต์ใน YouTube แล้ว แต่หลัง ๆ ก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นเพราะว่าผมได้อ่านคอมเม้นในคลิปของคนอื่น ๆ แล้วพบว่า YouTube เนี่ยเป็นเว็บไซต์ที่เด็กเล่นเยอะมาก  แล้วถ้าเราลงลึกไปมากกว่านั้นเราจะพบว่า คลิปวีดีโอของคนส่วนใหญ่ที่อัพลง youtube จะโดนด่าเสมอ บางคนด่ารุนแรงมากด้วย  แน่นอนในกรณีที่เราทำวีดีโอออกมาไม่ดี การโดนซ้ำเติม และโดนต่อว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย ยิ่งอ่านคำด่าทอ ที่เหล่าคนดูได้กระทำกับยูทูปเบอร์มากเท่าไหร่ ก็เริ่มรู้สึกลังเลใจที่จะทำช่อง YouTube มากขึ้นเท่านั้น  เสียงดังก้องในหัวของผมขึ้นมาว่า อยู่เฉย ๆ ก

ครั้งหนึ่งที่ผม นั่งอยู่ป้ายรถเมล์ ผมก็ชวนเพื่อนของผมเล่นเกมสนุก ๆ กัน โดยการทายว่า คนที่ลงจากรถเมล์ จะก้าวขาซ้ายหรือขาขวาลงก่อนกัน ใช่แล้วครับจำมาจากหนังเรื่อง Sassy Girl ยัยตัวร้ายกับนายเจี๋ยมเจี้ยม นั้นเอง พอได้มาลองเล่นดูจริง ๆ มันก็สนุกดีนะครับ ลุ้นมากเลยทีเดียว  ระหว่างที่เล่นกันอยู่นะก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงจากรถเมล์ และเกิดพลาดสะดุดล้ม เพื่อนผมบอกว่าเขาคงจะอายมากเลย ผมรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า คงไม่อายเท่ากับเรื่องที่เกิดกับผมเมื่อวานหรอก  เรื่องมีอยู่ว่า อาจารย์สั่งงานกลุ่มให้ทำ แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนทำเลยสักคนเดียว พอถึงวันเรียน อาจารย์ก็เรียกให้กลุ่มของผมขึ้นไปพรีเซนต์หน้าห้อง และผมก็ดันต้องเป็นคนขึ้นไปพูดคนเดียวซะด้วย กลุ่มผมเป็นกลุ่มเดียวที่ไม่มี Powerpoint และทุกอย่างที่ผมพูดคือด้นสดในเวลานั้นทั้งหมด  แน่นอนว่าเรื่องราวจบลงด้วยการโดยอาจารย์สวดชุดใหญ่ พร้อมกับความอับอายที่ต้องยืนรับคำด่าของอาจารย์อยู่หน้าห้องโดยลำพัง มันไม่อายมากหรอกถ้ามีแค่เพื่อน แต่มันดันมีสาวที่ผมแอบชอบอยู่ด้วยน่ะสิ ความอายก็เลยทวีคูณเข้าไปใหญ่ ผมมองสายตาของเพื่อน ๆ ในห้อง ผมคิดเลยว่าพวกเขาต้องจดจำเรื่องในวันนี

  คุณครูท่านหนึ่งพูดกับเด็ก ๆ ในห้องเรียนว่า พวกเธอเนี่ยรักษาของกันบ้างหรือเปล่า ลองคิดดูดี ๆ สิ ปากกาแค่ด้ามเดียวเนี่ย พวกเธอเคยเขียนจนหมึกหมดกันบ้างไหม  สิ่งที่คุณครูพูดมันทำให้ผมอึ้งไปเลย เพราะพอมาคิดดูดี ๆ ผมก็ไม่เคยใช้ปากกาจนหมึกหมดแท่งจริง ๆ นั่นแหละ ผมมักจะเปลี่ยนปากกาแท่งใหม่อยู่เสมอ เพราะมันมักจะหายไปจากกระเป๋าของผมโดยไม่รู้ตัวอยู่บ่อย ๆ แล้วถ้าคุณครูไม่พูดขึ้นมาผมก็แทบจะไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ  พอตกเย็นผมจึงรีบไปที่ร้านขายปากกา และเลือกปากกาที่สวยที่สุดมา 1 แท่ง ผมซื้อมันมาในราคา 14 บาท และผมสัญญากับตัวเองว่า จะเก็บรักษาปากกาแท่งนี้ให้ดีที่สุด และจะใช้มันจนหมึกจะหมดด้ามให้ดู  หลังจากใช้ปากกาอย่างทะนุถนอมอยู่ได้เกือบ 3 เดือน ผมก็เลือกที่จะทิ้งมันไปด้วยตัวเอง เพราะถึงมันจะยังเขียนได้ แต่ผมเกิดคิดขึ้นมาได้ว่า ทำไมผมต้องมายึดติดกับปากกาเพียงแค่ด้านเดียวด้วย ปากกามันก็เป็นแค่อุปกรณ์ที่เอาไว้ขีดเขียน มันไม่ได้มีราคา หรือคุณค่าทางจิตใจเลยสักนิด  ไม่มีเหตุผลที่เราต้องทะนุถนอมปากกา หรือต้องเก็บรักษามันไว้อย่างดี เพราะถึงไม่มีมัน ผมก็สามารถหาปากกาด้ามอื่นมาเขียนแทนได้สบาย ๆ  เราเค

เป็นตอนหนึ่งในซีรี่ย์ Sherlock Holmes อัจฉริยะยอดนักสืบ เนื้อเรื่องได้เปิดเผยข้อมูลให้เรารู้ว่า Sherlock Holmes ไม่รู้ว่าโลกหมุนรอบดวงอาทิตย์ ทุกคนต่างแปลกใจที่ยอดนักสืบสุดอัจฉริยะอย่างเขา ผู้รู้ไปซะทุกอย่าง และฉลาดกว่าคนอื่นไปซะทุกเรื่อง กลับไม่รู้เรื่องที่เป็นความรู้ทั่วไป แบบนี้  ทั้งหมอ วสันต์ และสารวัตรก็ต่าง งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาเอาแต่ถาม Sherlock Holmes ว่าทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้ Sherlock Holmes จึงตอบไปด้วยความหงุดหงิดว่า โลกมันจะหมุนรอบพระอาทิตย์ หรือหมุนรอบพระจันทร์ หรือมันจะหมุนรอบอะไร แล้วมันทำไมเหรอ ทำไมฉันต้องรู้ในสิ่งที่มันไม่จำเป็นกับชีวิตฉันด้วย  ประเด็นนี้น่าสนใจมากเลยครับ Sherlock Holmes ผู้ปิดกั้นความรู้ทุกอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับการสืบสวน เขาต้องการเพียงแค่องค์ความรู้ที่ทำให้เขาสืบสวนดีขึ้นเท่านั้น ส่วนเรื่องที่เหลือไม่ว่าจะเป็นเรื่องพื้นฐานแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจ  ถ้าใครติดตาม Sherlock Holmes จะรู้ว่า เขามักจะมีงานอดิเรกแปลก ๆ ในการชันสูตรศพ และเล่นกับอวัยวะของคนตาย เขาต้องการจะรู้ทุก ๆ อย่าง ที่เกี่ยวข้องกับการไขคดี ผมมองว่าคนปกติอย่างพวกเราคงไม่ต้องเอาอย่าง

หลังจากที่ผมเขียนบทความครบ 1 ปี ซึ่งผมก็มั่นใจมากว่าทุกบทความที่ผมเขียนลงไป ผมตั้งใจเขียนมันเป็นอย่างดี และพร้อมที่จะรับผิดชอบกับทุกคำพูด และทุกความคิดที่ได้นำเสนอออกไปอีกด้วย  ทุกครั้งที่ผมเขียนบทความจบ 1 บทความ ผมจะต้องอ่านซ้ำเสมอ เพื่อความมั่นใจว่ามันไม่มีอะไรผิดพลาด สะกดภาษาไทยถูกต้องครบถ้วนทุกอย่าง ภาษาที่ใช้สามารถอ่านออก และทำความเข้าใจได้ไม่ยากนัก  แล้ววันหนึ่งผมก็ไม่รู้คิดอย่างไร เกิดอยากอ่านบทความที่ตัวเองเคยเขียนมาทั้งหมด ผมเริ่มอ่านตั้งแต่บทความแรก แต่อ่านไปได้ไม่นาน ผมก็พบว่าภาษาที่ใช้เขียนมันค่อนข้างสุรุ่ยสุร่ายเป็นอย่างมาก และเนื้อหาก็ยังไม่ดีพออีกด้วย อ่านไปเรื่อย ๆ ก็ดันไปสะดุดเข้ากับการสะกดผิดแถมหลายจุดอีกด้วย ทั้ง ๆ ที่ผมมั่นใจว่าผมตรวจทานเรียบร้อยแล้วนะ ไม่น่าจะมีการสะกดผิดเกิดขึ้นได้ แต่กลับกลายเป็นว่ายังมีการสะกดผิดเล็ดลอดมาจนได้  ผมอ่านไปเรื่อย ๆ แล้วพบว่าบางบทความนั้นไม่สนุกเลย แม้แต่ตัวผมเองยังไม่อยากอ่านจนจบซะด้วยซ้ำ นี่เราสร้างผลงานแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงกันเนี่ย  ดูเหมือน 2 บรรทัดแรกของบทความนี้ จะไม่เป็นจริงซะแล้วครับ ผลงานที่ผมเคยสร้างสรรค์มันขึ้นมาในช่วงเวลาห

ในตอนที่ผมนั่งเล่นเกมอยู่ในร้านเกม ก็มีน้องของเพื่อนผมมานั่งเล่นด้วย เขาเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ไม่เคยเล่นเกมออนไลน์มาก่อน ผมจึงสอนเขาไปหลาย ๆ อย่าง เขาสนุกกับการเล่นเกมอย่างมาก เราสองคนจึงสนิทกันอย่างรวดเร็ว  หลังจากนั้นผ่านไปสองสามวัน ผมเจอเขาที่ร้านเกมอีกครั้งหนึ่ง ก็เลยชักชวนเขาให้เข้าไปเก็บเลเวลด้วยกัน แต่เมื่อเล่นไปได้สักพักผมก็เริ่มรู้สึกได้ว่า ตัวละครของน้องคนนี้ Level ก็สูงนะ แต่ทำไมถึงไม่เก่งเลย ผมจึงขอน้องเขาดู ค่าสเตตัสทั้งหมด แล้วผมต้องตกใจที่เขาอัพค่าสเตตัสมั่วไปหมด  ผมถามน้องเขาไปว่าทำไมถึงอัพค่าพลังมั่วขนาดนี้ เล่นนักดาบแล้วจะอัพค่าเวทย์มนต์ทำไม น้องเขาบอกว่า “ผมไม่รู้ว่าทักษะไหนสำคัญกับผมบ้าง ผมก็เลยเลือกทั้งหมดเผื่อว่ามันจะเก่ง” สิ่งที่น้องเขาพูดกับผมในวันนั้นน่าสนใจมากเลยครับ มันทำให้ผมได้เรียนรู้ถึงความจริงที่สำคัญมากเรื่องหนึ่งนั่นก็คือ การที่เราไม่รู้ว่าทักษะไหนบ้างที่สำคัญกับตัวเรา แต่เรากลับเลือกที่จะเรียนรู้มันทั้งหมด แทนที่เราจะกลายเป็นคนเก่ง มันกลับทำให้เรากลายเป็นคนที่อ่อนแอกว่าคนอื่นก็เป็นได้ ลองคิดดูสิครับถ้าสมมุติว่า อนาคตเราอยากจะทำงานเป็นไกด์ พานักท่องเที

ถ้าจะพูดถึงการ์ตูนกีฬาระดับโลกของญี่ปุ่น หลายคนที่เกิดในยุคเดียวกับผมคงจะนึกถึงการ์ตูนเรื่องกัปตันซึบาสะอย่างแน่นอน เพราะการ์ตูนเรื่องนี้ถือเป็นการ์ตูนในตำนานเลยก็ว่าได้ การ์ตูนเรื่องนี้สร้างแรงบันดาลใจ ทำให้เด็กมากมายลุกขึ้นมาเตะฟุตบอล  ถ้าใครเคยดูการ์ตูนเรื่องนี้ก็คงจะต้องประทับใจกับประโยคเด็ดในตอนแรกของเรื่องกันทุกคน นั่นก็คือ “จงเป็นเพื่อนกับลูกฟุตบอล” ในวันหนึ่งขณะที่เพื่อน ๆ ฝึกซ้อมฟุตบอลกันจนเหน็ดเหนื่อยก็เลยมานั่งพักกัน กลับมีเพียง ซึบาสะ เพียงคนเดียวที่ไม่ยอมพัก แต่ยังคงเล่นกับฟุตบอลต่อไป ทุกคนก็เลยถามว่า นายไม่เหนื่อยบ้างหรือไง  ซึบาสะ  ตอบว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่เล่นกับฟุตบอลมันสนุกกว่าการนั่งพักตั้งเยอะ” ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น ซึบาสะ  มักจะอยู่กับลูกฟุตบอลอยู่เสมอ เขามองเห็นลูกฟุตบอลเหมือนกับเพื่อนของเขา และเล่นกับลูกฟุตบอลได้ทั้งวันโดยไม่มีเบื่อ และนี่คือเคล็ดลับของความเก่งกาจของ ซึบาสะ   พอมาลองคิดดูดี ๆ เวลาเราเห็นคนที่ประสบความสำเร็จอะไรสักอย่าง เราจะพบว่าเขามักจะทำสิ่งนั้นมากกว่าคนอื่นเสมอ พี่ของผมตอนที่ฝึกดีดกีต้าก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เขาจะอยู่กับกีต้าร์ทั้งวั

ถ้าให้ผมแบ่งชีวิตของคนเราออกเป็น 3 ส่วน ด้วยกัน ผมจะแบ่งเป็นวัยเด็กและวัยรุ่น 25 ปี วัยทำงาน 35 ปีและวัยชรา 40 ปี (ถ้าคุณอยู่ถึงอายุ 100 ปีอะนะ ) มีคำกล่าวที่ว่า ตอนวัยรุ่น เรามีกำลัง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน  วัยทำงาน มีกำลัง มีเงิน แต่ไม่มีเวลา  วัยชรา มีเวลา มีเงิน แต่กลับไร้ซึ่งกำลัง  ด้วยข้อจำกัดเหล่านี้ทำให้เราหลายคน ไม่ค่อยได้ทำในสิ่งที่อยากทำสักที ซึ่งมันน่าแปลกใจมากที่เรารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่า เราจะมีอะไรในช่วงไหน และขาดอะไรในในช่วงไหนของชีวิต แต่เรากลับไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่จะเป็นได้  ซึ่งความจริงแล้วมันสามารถทำได้นะครับ ผมเชื่อว่าพวกเราต้องเคยเห็น ผู้สูงอายุที่ยังมีร่างกายที่แข็งแรง คนวัยทำงานที่มีเวลาเหลือเฟือ หรือแม้แต่เด็กที่มีเงินใช้เป็นกอบเป็นกำ  พวกเขาไม่ได้อยู่ ๆ ก็สามารถทำลายข้อจำกัดของช่วงวัยได้หรอครับ แต่พวกเขาต้องวางแผนการล่วงหน้าที่จะทำให้ชีวิตเป็นไปในทิศทางที่เขาอยากให้เป็น เริ่มต้นง่าย ๆ ด้วยการตั้งเป้าหมายขึ้นมาก่อน และหาหนทางที่จะทำให้มันเป็นจริงให้ได้  ถ้าอยากมีสุขภาพแข็งแรงตอนแก่ ก็ต้องออกกำลังกาย และดูแลตัวเองตั้งแต่ตอนหนุ่ม ถ้าอยากมีเวลาในวัยกลางคน ก็ต้องหมั่นศ

เมื่อน้องของผมกำลังจะเรียนจบ เขาต้องการโทรศัพท์ใหม่เป็นของขวัญ ผมจึงบอกเขาไปว่าโทรศัพท์เครื่องที่มีอยู่ก็ใช้ได้ไม่ใช่หรอ จะอยากได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ไปทำไมกัน เขาบอกว่าโทรศัพท์เครื่องเก่ามันไม่ค่อยดีแล้ว มันช้ามากเวลาทำงานจะแชทจะอะไรก็ไม่สะดวก แถมไม่รองรับระบบใหม่ ๆ อีกด้วย ซึ่งเหตุผลที่เขายกมาก็ค่อนข้างฟังขึ้นเลยทีเดียว ผมก็เลยคิดว่าเขาสมควรได้มือถือใหม่เช่นกัน  แต่คำถามก็คือทำไมต้องเป็น iphone ด้วย แถมต้องเป็น iPhone ที่กำลังจะออกใหม่เท่านั้น เขาก็เลยพูดเหตุผลออกมาสารพัดแต่เชื่อไหมครับเหตุผลที่เขายกมาว่า iPhone สามารถทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ได้มันฟังไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย เพราะโทรศัพท์เครื่องอื่นที่ไม่ใช่ iPhone รุ่นใหม่ก็ทำแบบที่เขาพูดได้เช่นกัน แถมฟังชั่นบางอย่างมันก็ไม่ได้สำคัญถึงไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไร  เราถกเถียงกันค่อนข้างนานพูดไปพูดมาก็เริ่มอธิบายเชื่อมโยงไปถึงเรื่องในอดีตว่า บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยขนาดที่จะซื้ออะไรตามใจได้ทุกอย่างหรอกนะ และราคามันก็แพงไม่ใช่น้อยเลย ดูเหมือนน้องของผมก็จะเข้าใจถึงความลำบาก และสถานะที่พวกเรากำลังเป็นอยู่ แต่สุดท้ายเมื่อเหตุผลทั้งหมดพังทลาย หรือต่อให้เขาเข้าใจว่

เทคนิคนี้ผมค้นพบด้วยความบังเอิญในตอนที่ผมกลับมาจากกินหมูกะทะ แน่นอนว่าตามสไตล์นักกินอย่างเรา ถ้าไม่กินจนรู้สึกว่าเจ้าของร้านเจ๊งเราคงไม่ยอมหยุดกินอย่างแน่นอน และผลที่ตามมาก็คือความอึดอัดและทุกข์ทรมานหลังการกิน สิ่งเดียวที่จะทำให้ความทรมานจบลงก็คือการรอให้อาหารย่อยจนหมดเท่านั้น  แล้วทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น แม่ของผมกลับมาจากต่างจังหวัดพร้อมกับเอาคุกกี้มาให้ผม 2 กระปุก ผมรีบตอบปฏิเสธในทันที เพราะขืนกินไปมากกว่านี้ต้องอ้วนจนเดินไม่ไหวอย่างแน่นอน แม่ไม่ฟังคำพูดของผม และนำคุกกี้ไปวางไว้บนตู้เย็น นี่คือจุดยุทธศาสตร์ที่ดีที่สุดสำหรับการหยิบคุกกี้กิน  เพราะทุกครั้งที่เราเดินมาเปิดตู้เย็นเราจะต้องมองเห็นคุกกี้เสมอ และแน่นอนว่าความตะกละในตัวผมย่อมชนะตลอดอีกด้วย ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านตู้เย็นผมว่าจะหยิบคุกกี้กิน 1-2 ชิ้นอยู่ตลอด ถึงแม้บางครั้งจะไม่อยากกินเลยก็ตาม แต่ก็อดใจไม่ไหวเพราะรู้ว่ามันอร่อยจริง ๆ  แต่ในวันหนึ่งก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เมื่อผมกินหมูกระทะมาเต็มคราบ และอิ่มชนิดที่เรียกได้ว่าไม่สามารถยัดอะไรลงท้องได้อีกแล้ว แต่เมื่อผมเดินไปที่ตู้เย็น ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ ความตะกละชนะเส

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง อยู่ ๆ คุณป้าก็ลุกขึ้นมาโวยวาย เพราะเธอต้องนั่งรอวัดความดันซ้ำเป็นรอบที่ 2 พยาบาลบอกว่าความดันของคุณป้าสูงผิดปกติ จึงจำเป็นต้องวัดใหม่อีกรอบ คุณป้าบอกว่าฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกถ้าฉันต้องวัดใหม่อีกรอบ แต่ถามหน่อยเถอะว่าผู้หญิงคนก่อนหน้าฉัน ความดันต่ำกว่าชั้นแค่ 1 ทำไมเขาถึงได้วัดรอบเดียว พยาบาลหันกลับมาตอบ ความดันของเขา 129 ถือว่าปกติค่ะ แต่ความดันคุณป้า 130 ถือว่าสูงค่ะ  พอเรามาคิดดูดี ๆ แล้ว ดูเหมือนในชีวิตของเราตัวเลขต่างกันเพียงแค่ 1 แต่มันกลับ ส่งผลถึงผลลัพธ์ที่ต่างกันอย่างมากเลยทีเดียว ตอนเด็ก ๆ ถ้าเราได้คะแนนสอบ 49 คะแนน เท่ากับเราสอบตกติด 0 และต้องสอบแก้อีกครั้งหนึ่ง ในขณะที่คนที่สอบได้ 50 คะแนนพอดี เขาก็จะได้เกรด 1 และไม่จำเป็นต้องซ่อม  หญิงสาวหลายคนที่อยากเป็นนางงามหรือแอร์โฮสเตสต่างรู้กฎกติกาดีว่าต้องมีส่วนสูงอย่างน้อย 165 เซนติเมตรถึงจะสามารถเป็นได้ แล้วถ้ามีคนสูง 164 เซนติเมตร ขึ้นมาล่ะ ก็คงจะหมดสิทธิ์สินะ  หลายครั้งที่ตัวเลขที่ห่างกันเพียงแค่นิดเดียวกับเปลี่ยนโชคชะตาของคนมากมายจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดูอย่างการตั้งราคาสินค้าตามหลักการตลาดสิครับ ถ้าขายเสื้อตั